తోబుట్టువుల ప్రేమ... బంధువుల ఆదరణకు నోచుకోని నిర్భాగ్యులు ఆ చిన్నారులు. సమాజం వారిని ముద్దుగా అనాథలని పిలుస్తున్నా.. చూసిన ప్రతి వారు అయ్యే పాపం అంటున్నారే తప్ప ఆదుకునే నాథుడే కరవయ్యాడు. తమకంటూ ఓ అడ్రస్ లేని ఆ బాలలు ... బతికున్నామనేందుకు నిదర్శనంగా ఆధార్ పొందే అవకాశం లేకపోవటం బాధాకరం. దేశంలో నానాటికీ అనాథలు పెరిగిపోతున్నా.. వారికోసం ప్రత్యేకంగా ఎలాంటి చట్టాలు లేకపోవటం దురదృష్టకరం.
అనాథలకు ప్రాథమిక హక్కులు అందని ద్రాక్షేనా!
ఇంట్లో పరిస్థితుల కారణంగా రోడ్డున పడ్డవారు కొందరు. ఇష్టం లేకుండానే భూమి మీదకు వచ్చే వారు మరికొందరు. అనుకోని ఘటనల్లో అయినవారిని కోల్పోయి ఆప్తుల నీడ దొరకని వారు ఇంకొందరు. అమ్మ లేక... కొందరు... తండ్రి చనిపోయి ఇంకొందరు... ఇదీ ఆ బ్రహ్మ ఆడే 'అనాథ'ల జీవిత ఆట!
బాల్యం నుంచే బందీలుగా...
అనాథలు అసాంఘిక శక్తుల చేతిలో బాల్యం నుంచే బందీలుగా మారిపోతున్నారు. రైల్వేస్టేషన్లు, బస్‌ స్టేషన్లు, పాడుబడ్డ శిథిల గృహాలే వీరికి ఆవాసాలు. ఒంటరి జీవితాలు గడుపుతున్న వీరిని కొందరు చేరదీసి ‘యాచక’ వ్యాపారంతో పాటు పలు రకాల అసాంఘిక కార్యకలాపాలకు వినియోగిస్తున్నారు. ఫలితంగా రేపటి సమాజానికి వారధులు కావాల్సిన వీరు నేర ప్రపంచానికి చేరువ అవుతున్నారు.
'ఆధార'మే లేదు...
భారతదేశంలో ఒక మనిషి జీవించి ఉన్నాడని చెప్పాలంటే ఆధార్ కార్డో, రేషన్ కార్డో , ఓటరు కార్డో తప్పని సరి. కానీ వీధి బాలలకు అలాంటి గుర్తింపే లేదు. అసలు వీరు ఒకరున్నారని గుర్తించే వారే లేరు. పాఠశాల అప్లికేషన్ మొదలుకొని ఉన్నత విద్య వరకు అన్ని చోట్ల కులం రాయాల్సిందే.
అమ్మానాన్న ఎవరో తెలియనివారికి కులం ఎలా తెలుస్తుందన్న ప్రాథమిక సూత్రం గుర్తులేకపోవటం మన ప్రభుత్వాల ఔన్నత్యానికి నిదర్శనం. అసలు సంపాదనే లేని వీరు ఆదాయ ధృవీకరణ పత్రం ఎక్కడి నుంచి తెచ్చి ఇవ్వాలి. ఆ సర్టిఫికెట్ లేకపోతే స్కాలర్ షిప్ లేనట్టే అంటారు అధికారులు. ఇదీ మన వ్యవస్థ తీరు.
నా అనే నాథుడు లేక.. సర్కారు నుంచి సాయం అందక వీధి బాలల బతుకులు ఛిద్రమవుతున్నాయి. ఉమ్మడి ఆంధ్రప్రదేశ్లో ఉన్నప్పుడు అనాథ బాలల కోసం క్యాస్ట్ లెస్ సర్టిఫికెట్ ఇవ్వాలని నిర్ణయించి జీఓ నెంబర్ 34, 47లను విడుదల చేసింది. అమలులో మాత్రం అంతా లోపభూయిష్టమే! అనాథలను ప్రత్యేక కేటగిరిగా పరిగణిస్తూ...ప్రత్యేక హక్కులను కల్పించాలని వారు కోరుతున్నారు.
ఇవీ చూడండి:ఆర్టీసీ బస్సులో అర్ధరాత్రి నుంచి కనీస ఛార్జీ - రూ.10
