ఓచిన్న ప్రేమ కథతో మొదలుపెడతాను. ఇంటర్‌ ఫస్ట్‌ ఇయర్‌ వేసవి సెలవులప్పుడు మా అమ్మమ్మవాళ్ల ఊరెళ్లాను. అక్కడో అమ్మాయిని చూడగానే ప్రేమించేశాను. కాకపోతే, ప్రేమిస్తే ఎక్కువసేపు వాళ్లతోనే గడపాలనే ఇంగితం నాకప్పుడు లేదు. ఎప్పుడూ నాకెంతో ఇష్టమైన ఫుట్‌బాల్‌లో మునిగితేలుతుండేవాణ్ణి. ఓ వారం గ్యాప్‌ తర్వాత ఆ అమ్మాయి ఎదురుగా వెళ్లి నవ్వితే ముఖం తిప్పుకుంది. పదిరోజులైనా అదే వరస. ఓ రోజు ఎందుకిలా చేస్తున్నావని నిలదీస్తే 'నీకు నాపైనకన్నా ఆటలపైనే ప్రేమ ఎక్కువలా ఉంది. నాట్‌ ఓన్లీ దట్‌, నువ్వు రివటలా మాన్లీనెస్‌లేకుండా ఉన్నావని నా ఫ్రెండ్స్‌ ఎగతాళి చేస్తున్నారు..' అంది. ఆ చివరి వాక్యాలు నా గుండెల్లో గునపంలాగా దిగాయి. అప్పట్లో బాగా అమ్మ కూచీని నేను. వెంటనే అమ్మదగ్గరకు వెళ్ళి, కళ్ళనీళ్ళతో జరిగిందంతా చెప్పాను. 'అరె.. మీ వయసులో ఇవన్నీ మామూలేరా! ఆ అమ్మాయి తప్పేమీ లేదని నువ్వు పోనుపోను అర్థం చేసుకుంటావ్‌!’ అని ఓదార్చింది. నిజానికి అప్పుడు నాకు అమ్మ మీదే చాలా కోపం వచ్చింది. 'నాకు ఆటలపైన ఇంత ఇంట్రెస్ట్‌ రావడానికి నువ్వే కారణం. అందువల్లే నేను సన్నగా ఉన్నాను!' అని చెప్పాను. 'సరేలే బాబూ! చెన్నై వెళ్లాక జిమ్‌లో చేరుదువులే.. అప్పుడు గ్రీకువీరుడిలా తయారవుతావ్‌!' అంది అమ్మ భరోసా ఇస్తున్నట్టు. ఆ భరోసానే నన్ను పదహారేళ్లకే జిమ్‌వైపు నడిపించింది. నేను నటుణ్ణి కావడానికి కూడా ఓ రకంగా అదే కారణమైంది.
నాన్న కలలు వేరు..
కేరళకి చెందిన ముస్లిం కుటుంబం మాది. నేను పుట్టాక నాన్న తన బిజినెస్‌ కారణంగా చెన్నైకి వచ్చి స్థిరపడ్డారు. మామూలుగా మగపిల్లలు వ్యాయామాల్ని తండ్రి ప్రోత్సాహంతోనే నేర్చుకుంటారు. కానీ మా ఇంట్లో అందుకు పూర్తిగా భిన్నం. అమ్మే నన్ను ముందు ఆటలవైపూ, ఆ తర్వాత కసరత్తుల వైపూ నడిపించింది. నాన్నకి వీటిపైన పెద్దగా ఆసక్తి లేదు. నేను అమెరికా వెళ్లి చదువుకోవాలన్నది ఆయన కల. ఆయన భయంతో బాగానే చదువుతూ ర్యాంకులు సాధిస్తూ వచ్చాను. కంప్యూటర్‌ ఇంజినీరింగ్‌ చదివాను. అమెరికా వెళదామని జీఆర్‌ఈ రాశానుకానీ.. డబ్బులు సరిపోలేదు. దాంతో ఏడాదిపాటు ఉద్యోగం చేసి ఆ తర్వాత వెళదామనుకున్నా. క్యాంపస్‌ ప్లేస్‌మెంట్‌ ద్వారా ఓ ఐటీ కంపెనీలో చేరాను. మరో మూణ్ణెలల్లో యూఎస్‌ విమానం ఎక్కడానికి ప్రణాళికలూ సిద్ధంచేసుకున్నాను. అప్పుడే అమెరికాలో 9/11 సంఘటన చోటుచేసుకుంది. ఆ ఆంక్షలన్నీ ఎత్తేసేటప్పటికి ఆరునెలలు గడిచాయి. ఈలోపు అమెరికన్‌ కాలేజీల్లో కొత్త విద్యాసంవత్సరం కూడా మొదలైపోవడంతో ఆ తర్వాతి ఏడాది చూద్దామని ఆగిపోయాను. మరోవైపు నేను చేస్తున్న ఐటీ ఉద్యోగం కాంట్రాక్టు పూర్తయిపోయింది. మళ్లీ ఉద్యోగాలు దొరకడం గగనమైంది. ఎటూపాలుపోని నాకు కొత్తదారి చూపించింది.. మోడలింగ్‌!
సినిమా ఆసక్తి లేదన్నా..
మోడలింగ్‌ అనగానే పెద్దగా ఊహించుకోకండి. చిన్నచిన్న అందాల పోటీలూ, ర్యాంప్‌ వాక్‌ కార్యక్రమాల్లో పెద్ద మోడళ్ల వెనకాల ఊరికే నిల్చోమని చెప్పేవారు. వాళ్లు పదోపరకో ఇస్తుంటే పాకెట్‌మనీగా ఉపయోగించు కునేవాణ్ణి. అప్పట్లో నాకు పరిచయమైన మనోజ్‌ అనే స్నేహితుడు టీవీల్లో యాంకర్‌గా ఉంటూ... సినిమా అవకాశాల కోసం ప్రయత్నిస్తుండేవాడు. నన్నూ రమ్మంటే ఆసక్తిలేదని చెప్పాను. వాడెంత మంచివాడంటే... తాను స్టూడియోలకి వెళ్లినప్పుడు నా ఫొటోలూ చూపించి నాకూ ఓ ఛాన్స్‌ ఇమ్మని అడిగేవాడు. అలా ఇద్దరికీ ఓ చిన్న సినిమాలో అవకాశం వచ్చింది... తనకేమో హీరో ఫ్రెండ్స్‌ గ్యాంగ్‌లో ఒకడిగా... నాకేమో హీరోయిన్‌ని చెరపట్టే పోలీసు విలన్‌గా! డబ్బొస్తుంది కదా ఏదైతే ఏమనుకుని 'సరే' అన్నాను. ఈ మధ్యలోనే ఓ విచిత్రం జరిగింది. '12బి' వంటి వైవిధ్యమైన సినిమా తీసిన దర్శకుడు జీవా తన కొత్త సినిమా కోసం నటుల్ని వెతుకుతూ ఉన్నారట. ఆయన ఓ ముస్లిం అమ్మాయిని పెళ్లిచేసుకుని మతం మార్చుకున్నారు. ఓ రోజు మసీదుకి వస్తూ నన్ను చూశారట. తాను అనుకున్న క్రికెటర్‌ పాత్రకి నేను సరిపోతానని భావించి... స్క్రీన్‌ టెస్ట్‌కి రమ్మని కబురు పంపారు. అంత మంచి దర్శకుడు పిలుస్తున్నాడని విని.. గాల్లో తేలిపోతున్నట్టే స్టూడియోకి వెళ్లాను.
యాక్షన్‌ నం.1,2,3..
'నీకు నటన కాదు కదా.. నవ్వడం కూడా రావడం లేదబ్బాయ్‌!' అన్నాడు దర్శకుడు జీవా స్క్రీన్‌ టెస్టు చేస్తూ! ఆ మాటతో ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ నాకు అవకాశమివ్వరన్న గట్టి నమ్మకంతో ఇంటికొచ్చాను. కానీ వారం తిరక్కుండానే జీవా ఫోన్‌ చేశారు. 'నీకు యాక్టింగ్‌ రాకున్నా నీ పర్ఫెక్ట్‌ ఫిజిక్‌ కారణంగానే ఈ సినిమాకి సెలెక్ట్‌ చేస్తున్నా. ఆ శరీరం ఇచ్చినందుకు ఆ దేవుడికి థ్యాంక్స్‌ చెప్పాలి నువ్వు!' అన్నాడు. 'కాదు.. సార్‌. మా అమ్మకి చెప్పాలి' అని ఇంటర్‌లో జరిగిన నా ప్రేమ కథ చెప్పాను! అది విని నవ్వేశారు. కానీ ఆ నవ్వు ఆ నిమిషానికే పరిమితమైంది. షూటింగ్‌ మొదలైనప్పటి నుంచీ నాపాలిట యముడిలా తయారయ్యాడాయన. ఏ ఎక్స్‌ప్రెషనూ రావడంలేదని అందరి ముందూ చెడామడా తిట్టేవాడు. పాపం.. ఆయన మాత్రం ఏం చేస్తాడు! కెమెరా వెనక నుంచి ఆయన ఎన్ని సార్లు నటించి చూపినా నేను అందుకోలేకపోయేవాణ్ణి. ప్రతి సీనుకీ 30-40 టేకులు తీసుకునేవాణ్ణి. ఓ దశలో నాకు ఇది పెద్ద నరకంలా తోచింది. ఇదివరకే ఓ చిన్న పాత్రకి ఒప్పుకున్నానని చెప్పాను కదా.. ఆ సినిమా వాళ్లు పిలుస్తున్నారని చెప్పి ఇక్కడి నుంచి ఉడాయించాలనుకున్నాను! ఆ మాట మా సినిమా అసోసియేట్‌ డైరెక్టర్‌తో చెబితే.. నన్ను కొట్టినంత పనిచేశాడు. 'అంత కృతజ్ఞత లేనివాడివా నువ్వు?!' అన్నాడు చురచుర చూస్తూ. ఆయన నన్ను కొట్టకున్నా.. ఆ ప్రశ్న చెంపదెబ్బలాగే తగిలింది.
అలా నటనలో లీనం..
దాంతో నటనలో మెల్లగా లీనం కావడం మొదలుపెట్టాను. దర్శకుడు జీవా కూడా ఓ చిన్నపిల్లాడి చేత అక్షరాలు దిద్దిస్తున్నట్టు రకరకాల ఎక్స్‌ప్రెషన్స్‌ని నేర్పించాడు. వాటికి యాక్షన్‌ 1(నవ్వు), యాక్షన్‌ 2(ఏడుపు).. ఇలా నంబర్లేసి ప్రాక్టీస్‌ చేయమనేవాడు. అలా రోజంతా కూర్చుని 20 ఎక్స్‌ప్రెషన్స్‌ సాధన చేసేవాణ్ణి. పోనుపోను షూటింగ్‌ స్పాట్‌లో తిట్టిన వాళ్లే మెచ్చుకోవడం మొదలుపెట్టారు. మొత్తానికి షూటింగ్‌ పూర్తయ్యేనాటికి నటుణ్ణయిపోయాననే నమ్మకం వచ్చింది. అప్పుడే జమ్‌షద్‌ అన్న నా అసలు పేరుని దర్శకుడు ఆర్యగా మార్చి అందరికీ పరిచయం చేశాడు. ఉల్లం కేక్కుమే(తెలుగులో 'ప్రేమించి చూడు..') అన్న ఆ సినిమాతో అందరం మా దశ తిరిగిపోతుందని వందశాతం నమ్మాం! కానీ ఆ సినిమా విడుదలకి మూడేళ్లు ఆలస్యమైంది!
సినిమా మొత్తానికీ ఒక్కటే డ్రెస్‌!
చేసింది మంచి సినిమానే అయినా... విడుదలకి నోచుకోకపోవడం వల్ల ఇండస్ట్రీలో నాకు మరే అవకాశమూ రాలేదు. మళ్లీ ఉద్యోగం వైపు వెళ్లాలంటే... ఏడాది గ్యాప్‌ కారణంగా ఐటీ నైపుణ్యాల్లో వెనకపడిపోయున్నాను. మళ్లీ జీరో నుంచి మొదలుపెట్టడం నాకిష్టంలేదు. దాంతో నా ప్రొఫైల్‌ పట్టుకుని స్టూడియోల చుట్టూ తిరగడం ప్రారంభించాను. ఏ నేపథ్యమూ లేని యువకులు అవకాశాల కోసం ఎన్ని అవమానాలు ఎదుర్కొంటారో అప్పుడు అర్థమైంది నాకు..! అలా రెండేళ్లు ఎన్నో మెట్లెక్కి దిగాక... దర్శకుడు విష్ణువర్థన్‌ కలిశాడు. చాలా చిన్న బడ్జెట్‌ సినిమా అతనిది. సినిమా మొత్తం నాకు ఒక్క కాస్ట్యూమే. అదీ ఒక్క డ్రెస్సునే ప్రతిరోజూ ఉతికి ఇచ్చేవాళ్లు.
'అరిందుమ్‌ అరియామలుం'(తెలుగులో 'కలిసుంటే...') అన్న ఆ సినిమాలో నవదీప్‌, ప్రకాశ్‌రాజ్‌తో కలిసి నటించాను. ప్రివ్యూ సమయంలో టైటిల్‌ కార్డుపైన తొలిసారి నా పేరుని చూశాక కన్నీళ్లాగలేదు. ఆ సినిమా సూపర్‌హిట్టు కావడమే కాదు... నాకు ఫిలింఫేర్‌ అవార్డూ తెచ్చిపెట్టింది. దర్శకుడు విష్ణువర్థన్‌ అదే వేడిలో 'పట్టియల్‌'(తెలుగులో 'గాయం' పేరుతో డబ్‌ అయింది) సినిమా తీస్తే అదీ సూపర్‌హిట్టయింది. ఆ రెండింటి తర్వాతే నా మొదటి సినిమా రిలీజైంది. ఆలస్యమైనా.. జీవాగారి ముద్ర కారణంగా సూపర్‌హిట్టుగా నిలిచింది. అలా కెరీర్‌ స్టార్టింగ్‌లో హ్యాట్రిక్‌ విజయాలని చవిచూస్తుండగానే.. నాకంటూ జీవితాన్నీ, పేరునీ ఇచ్చిన దర్శకుడు జీవా గుండెపోటుతో చనిపోయారు. సొంత అన్నయ్య చనిపోయినట్టే విలవిల్లాడిపోయాను. దర్శకుడు బాలతో 'నేను దేవుణ్ణి' సినిమా చేసేదాకా అందులో నుంచి బయటపడలేకపోయాను.
అచ్చం అఘోరీలాగే..
సినిమా షూటింగ్‌కి ముందే- ఓ అఘోరి సాధువు తలకిందులుగా(శీర్షాసనంతో) తపస్సు చేస్తున్న ఫొటో చూపించాడు బాల. 'నువ్వు డూప్‌ లేకుండా ఇలా చేయాలి!' అన్నారు. అదెలా చేయాలో నేర్పించాలని ఓ యోగామాస్టర్‌ని అడిగితే అందుకు కనీసం ఏడాది పడుతుందన్నారు! ఆయన దగ్గరే సాధన మొదలుపెట్టాను. తిండీతిప్పలూ మాని రోజుకి 20 గంటలు సాధన చేశాను. రెండువారాలకి పట్టు సాధించగలిగాను. బాల ఎదుట ఆ శీర్షాసనం వేసి చూపిస్తే 'నువ్వు రాక్షసుడివిరా...' అన్నారు బాల మెచ్చుకోలుగా. ఆ సాధన ఒక ఎత్తైతే షూటింగ్‌కి ముందు కాశీ శ్మశానవాటికల్లో తిరగడం ఒక ఎత్తు. మూడురోజులు అక్కడి శవాల మధ్యే నన్ను కూర్చోబెట్టి అఘోరీ సాధువుల్ని గమనిస్తూ ఉండమన్నాడు. మొదట్లో కళ్లు తిరిగేవి, డోకు వచ్చేది. 'మన భారతీయ సినిమాల్లో ఇప్పటిదాకా ఎవరూ అఘోరీగా చేయలేదు. నీకెవ్వరూ రిఫరెన్స్‌ లేరు. కాబట్టి... ఇవన్నీ నువ్వు చూడాల్సిందే' అన్నాడాయన. ఇన్ని కష్టాలు పడితేనే.. 'నేను దేవుణ్ణి' సినిమా నా కెరీర్‌నే మార్చేసింది. ఆ సినిమాతో అవకాశాలెన్ని వస్తున్నా కొత్తతరహా కథలూ, దర్శకులకే ప్రాధాన్యం ఇవ్వడం మొదలుపెట్టాను. తెలుగులో 'వరుడు'లాంటి సినిమా అలా చేసిందే. 'నేను అంబానీ', 'రాజారాణీ' వంటి సినిమాలు నాకు ఇక్కడా అభిమానుల్ని సంపాదించిపెట్టాయి.
పన్నెండు గంటలూ.. ఏడునెలలూ!
2018 తర్వాత నాకు పెద్దగా కలిసిరాలేదు. మళ్లీ నన్ను నేను నిరూపించుకునే అవకాశం కోసం కసిగా చూస్తున్నప్పుడే 'సార్పట్ట' తలుపుతట్టింది. 2020 ఫిబ్రవరి నుంచి మూడునెలలే మేం షూటింగ్‌ అనుకున్నాం. ఇందుకోసం రోజూ 12 గంటల ప్రాక్టీస్‌ చేయడం మొదలుపెట్టాను. తీరా షూటింగ్‌కి వెళ్లేదశలో కరోనా లాక్‌డౌన్‌ వచ్చిపడింది. కానీ నెలా, రెండు నెలల్లో షూటింగ్‌ ఉంటుందనే నమ్మకంతో శిక్షణ మానుకోలేదు. అలా ఏడునెలలు చేశాను! అదలా ఉంటే, చిత్రీకరణ మళ్లీ మొదలైన కొన్నాళ్లకే బడ్జెట్‌ చేయిదాటిపోయింది. దర్శకుడు రంజిత్‌ చేతులెత్తేసే పరిస్థితి వచ్చింది. అంత మంచి సినిమా ఆగిపోతుందేమోనని విలవిల్లాడిపోయాను. అప్పుడే నాకు సన్నిహితుడైన నిర్మాత షణ్ముగం సహ నిర్మాతగా ప్రాజెక్టులోకి వచ్చి ఆదుకున్నాడు. ఎన్నో ఇబ్బందుల మధ్య ఈ సినిమాని గట్టెక్కించిన ఆయన.. రిలీజుకి వారంముందు గుండెపోటుతో చనిపోయాడు. ఆ వార్తతో చిన్నపిల్లాడిలా ఏడ్చేశాను. దర్శకుడు జీవా చనిపోయినప్పటి రోజులు మళ్లీ గుర్తుకొచ్చాయి. సినిమా విడుదలయ్యాకా మరోసారి కన్నీటి జడిలో తడిసిపోయాన్నేను.. కాకపోతే ఇవి ఆనందభాష్పాలు. అందుక్కారణం సినిమా విజయం మాత్రమే కాదు. మరొకటీ ఉంది.
తెలుగులో నానీ 'భలే భలే మగాడివోయ్‌' సినిమా తమిళ రీమేక్‌ 'గజినీకాంత్‌'లో నేనే హీరోని. సాయేషా అందులో హీరోయిన్‌. గజినీకాంత్‌తోపాటూ మరో రెండు సినిమాలు కలిసి చేసిన మేం ఒకరినొకరం ఇష్టపడ్డాం. పెద్దవాళ్లని ఒప్పించి రెండేళ్ల కిందట పెళ్ళిచేసుకున్నాం. 'సార్పట్ట' సినిమా విడుదలైన రెండోరోజే మాకు పాప పుట్టింది. ఓ పెద్ద విషాదాన్ని మరిపించిన ఆనందభాష్పాలకి ఆ రెండో కారణం.. నా చిట్టితల్లి రాకే!
ఇవీ చదవండి:
