సౌజన్య అనాథ. బంధువులున్నా.. ఆమెని భారంగానే భావించారు. ఊహ తెలిసిననాటి నుంచీ ‘జట్టు ఆశ్రమమే’ ఆమె సొంతిల్లు. తొమ్మిదో తరగతి చదువుతున్న ఆ అమ్మాయికి అమ్మయినా, నాన్నయినా పద్మజే. కరుణకి అయినవాళ్లు ఎవరూ లేరు. ఆశ్రమమే ఆమెకు పుట్టినిల్లు. ఆమె రెండు కాన్పులూ అక్కడే. వీళ్లకి మాత్రమే కాదు... ఎందరో అభాగ్యులకు అండగా నిలుస్తున్నారు. ఆశ్రయం కోరి వచ్చిన అనాథ పిల్లలు తమ కాళ్లపై తాము నిలబడేలా విద్యాబుద్ధులతోపాటు జీవన నైపుణ్యాలను అందించి వారిలో ఆత్మవిశ్వాసం నింపుతున్నారు. ఇందుకోసం ప్రత్యేకంగా... కర్రసాము, కత్తిసాము వయోలిన్‌, వీణ, గాత్రం, నృత్యం, వ్యవసాయం మొదలుకుని మరెన్నో విద్యల్లో ఆరితేరేట్టు చేస్తున్నారు. చదువయ్యాక ఉద్యోగాలు దొరక్కపోయినా, ఏదో ఒక జీవనోపాధిని వెతుక్కునేలా వాళ్లకు నైపుణ్యాలు అందించడమే ఈ ఆశ్రమం ప్రత్యేకత.
నీకెందుకు అన్నవాళ్లే ఎక్కువ
పద్మజ లాలనలో పెరుగుతున్న వారిలో ఆరో తరగతి నుంచి డిగ్రీ విద్యార్థుల వరకూ ఉన్నారు. పదేళ్ల క్రితమే ఈ ఆశ్రమాన్ని ఓ కుటుంబంగా భావించిన పద్మజ వీరి కోసం వ్యవసాయంలో అడుగుపెట్టారు. ఇందుకోసం తాను చేస్తున్న ఎంపీడీవో ఉద్యోగాన్ని కూడా వదులుకున్నారు. సేంద్రియ ఎరువులు మాత్రమే వాడుతూ పంటలు పండిస్తున్నారు. ఆశ్రమం విద్యార్థులే స్వయంగా పొలం పనులు చూసుకుంటారు. ఆశ్రమ నిర్వహణకు పోనూ మిగిలిన పంటను తక్కువ ధరకే అమ్ముతున్నారు. అంతేకాదు ఆశ్రమం తరఫున సేంద్రియ పచ్చళ్ల యూనిట్‌ను స్థాపించారు. కేవలం సేంద్రియ ఉత్పత్తులు, కూరగాయలు, ఆకుకూరలతో తయారైన పచ్చళ్లను ఇతర ప్రాంతాలకు ఎగుమతి చేస్తూ ఆదాయం ఆర్జిస్తున్నారు. ఇవన్నీ సాధించడం అంత తేలిగ్గా అయిపోలేదంటారు పద్మజ. ‘హాయిగా ప్రభుత్వోద్యోగం చేసుకోక ఈ కష్టాలన్నీ నీకెందుకు అన్నవాళ్లే ఎక్కువ. సంపాదన, అధికారం ఇవ్వలేని ఆనందం ఈ పనిలో నాకు దొరికింది. ఆశ్రమంలో పిల్లలు ‘అమ్మా’ అని పిలుస్తుంటే కలిగే సంతోషం ముందు నాకేవీ ఎక్కువ అనిపించ లేదు.
ప్రస్థానం
మా నాన్న పేరు భీమేశ్వరరావు. అమ్మ లలిత. నాన్న కర్ణాటకలో ఉద్యోగం చేసేవారు. బాల్యమంతా ప్రకాశం జిల్లా ఒమ్మెవరంలో గడిచింది. నర్సరావుపేటలో బీఎస్సీ చదివాను. కర్ణాటకలోని భార్వాడ విశ్వవిద్యాలయంలో ఎమ్మెస్సీ చేసి 1998లో గ్రూప్-1 పరీక్షల్లో ఉత్తీర్ణత పొందాను. ప్రకాశంజిల్లా ఉలవపాడు ఎంపీడీవోగా ఉద్యోగంలో చేరాను. కొంతకాలం బాగానే నడిచిపోయింది. తర్వాత్తర్వాత అధికారంలో ఆనందం లేదనిపించింది. ఒత్తిళ్లు, రాజకీయాలతో సమాజ సేవ చేయలేననిపించింది. దీంతో దీర్ఘకాలిక సెలవు పెట్టాను. కొన్నాళ్లు అయ్యాక ఉన్నతాధికారుల సలహాతో 2004లో సింగరాయకొండ ఎంపీడీవోగా చేరాను. కొన్నాళ్లు గడిచాక... ఇక పూర్తిగా సేవలోనే కొనసాగాలని నిర్ణయించుకున్నా. ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేశాను. ఆ సమయంలోనే విజయనగరం జిల్లాలోని పార్వతీపురంలో ఉన్న జట్టు ఆశ్రమం గురించి తెలిసింది. అప్పటికే పారినాయుడు లాంటి పెద్దలు ఆశ్రమాభివృద్ధికి ఎంతో కృషి చేశారు. ఇదే నాకు తగిన స్థలమనిపించింది. ఆ క్షణం నుంచీ ఇక్కడ నిస్సహాయులైన చిన్నారులే నా కుటుంబ సభ్యులయ్యారు. ఇంతవరకూ ఇక్కడ నూటయాభైమందికి పైగా అనాథలు ఆశ్రయం పొందారు. మనుషులు ఇష్టంతో చేసే పని కష్టమైనా స్వీకరిస్తారని తత్వశాస్త్రం చెబుతోంది. నా భావాలకు దగ్గరగా ఉండే... జీవితాన్ని గడిపే హక్కు నాకు ఉందనే అనిపిస్తుంది. సంపాదన, అధికారం ఇవ్వలేని ఆనందాన్ని నాకీ ఆశ్రమం, వ్యక్తిత్వం ఇచ్చాయి. ఆశ్రమంలో పిల్లలు అమ్మా అని పిలుస్తుంటే కలిగే సంతోషం ముందు ఏ అవార్డులూ సాటిరావు’ అంటారు పద్మజ.
ఇదీ చూడండి: Corona: 'ఒక వేళ మూడో దశ వచ్చినా... ఇంత ప్రభావం ఉండదు'
