భారతదేశం బహుభాషల సంగమక్షేత్రం. ఏ భాషపైనా మరొకటి పెత్తనం చలాయించే పరిస్థితి తలెత్తకూడదన్నది రాజ్యాంగ నిర్మాతల అభిమతం. అందుకనుగుణంగా పలు రాష్ట్రాలకు చెందిన 22 ప్రధాన భాషలను రాజ్యాంగంలోని ఎనిమిదో షెడ్యూలు గుర్తిస్తోంది. విభిన్న సంస్కృతుల విశాల దేశంలో అన్ని భాషలూ సహజీవనం సాగిస్తూ సమృద్ధమవుతున్నా అప్పుడప్పుడు అలజడులు తప్పడం లేదు. హిందీని తమపై బలవంతంగా రుద్దుతున్నారంటూ ఇటీవల ఆ భాషా దినోత్సవం నాడు కర్ణాటకలో నిరసనలు చోటుచేసుకొన్నాయి. 'ప్రధాని నేతృత్వంలో హిందీతో పాటు అన్ని భారతీయ భాషల అభివృద్ధికీ కట్టుబడి ఉన్నాం' అని కేంద్ర హోంమంత్రి అమిత్‌ షా స్పష్టీకరించిన సందర్భంలోనే- భాజపా పాలిత రాష్ట్రంలో తద్భిన్నమైన ఆందోళనలు ముప్పిరిగొన్నాయి. అధికార భాషా విషయకంగా దేశంలో వివాదాలకు దశాబ్దాల చరిత్ర ఉంది. హిందీని పెద్దన్నగా గుర్తించడం పట్ల దక్షిణాదిలో ఆది నుంచీ అభ్యంతరాలు వ్యక్తమవుతున్నాయి. రెండు నెలల క్రితం 'నిపుణ్‌ భారత్‌' పథకం ప్రారంభ కార్యక్రమంలో హిందీకి ఎత్తుపీట వేయడం వల్ల తాము నిరక్షరాస్యులమనే భావన తలెత్తిందని ఇతర రాష్ట్రాల ఆహ్వానితులు గళమెత్తారు. దిల్లీ ఆసుపత్రిలో మాతృభాషా వినియోగం కూడదంటూ మలయాళీ నర్సులను కట్టడి చేయడంపై లోగడ కలకలం రేగింది. ఆంగ్ల వినియోగాన్ని ఆశించే తమిళనాడు ప్రతినిధులు వెళ్లిపోవచ్చునంటూ ఆయుష్‌ మంత్రిత్వ శాఖ శిక్షణా కార్యక్రమంలో అధికారులు నోరుపారేసుకోవడంపైనా విమర్శలు వ్యక్తమయ్యాయి.
అమ్మ భాషకు పట్టం..
దేశ సమైక్యతకు ప్రతిబంధకాలయ్యే ఇటువంటి అవాంఛిత ఘటనల నడుమే అన్ని భాషలకూ సమధిక ప్రాధాన్యం కల్పించే యత్నాలు ఇటీవల జోరందుకొన్నాయి. జేఈఈ పరీక్షలతో పాటు ఇంజినీరింగ్‌, ఇతర వృత్తివిద్యా కోర్సులనూ ప్రాంతీయ భాషల్లో నిర్వహించాలనే నిర్ణయం, నూతన జాతీయ విద్యా విధానంలో అమ్మభాషలకు అందలం, రాజ్యసభలో ఇతోధికమైన విభిన్న భాషల వినియోగం- ఇవన్నీ మృదుమధుర మాతృభాషలకు పట్టంకట్టే పరిణామాలే!
అన్యభాషలూ ముఖ్యమే..
