ప్రాంతాల వారీగా సంస్కృతి, సంప్రదాయాన్ని బట్టి ఎన్ని పండుగలున్నా మనుషుల మధ్య ఒకరికొకరు తోడున్నామంటూ గుర్తుచేసుకునే పండుగ రక్షాబంథన్. తనకు రక్షణగా ఉండమంటూ సోదరి చేతికి కట్టిన రాఖీని చూస్తే...వారిపట్ల మన బాధ్యతను గుర్తుకు తెస్తుంది. ఆ రాఖీలు కొంతకాలానికి పాతవైపోయాక తీసేస్తాం. అలా కాకుండా బంధం శాశ్వతంగా ఉండేలా, ప్రకృతికీ సాయపడేందుకు ఈసారి ఓ మంచి బహుమతి ఇద్దాం..
రాఖీ కట్టండి... బాధ్యత అప్పగించండి
రాఖీ కట్టినప్పుడు ఓ మొక్కను బహుమతిగా ఇద్దాం... మనపై చూపించే ప్రేమ, ఆప్యాయతలో కొంచెం ఆ మొక్కపై పెట్టమని చెబుదాం.. మొక్కగా మొదలైన బంధం వేళ్లూనుకుని దృఢమైన మానులా మారేవరకు కాపాడమని అడుగుదాం. ఇలా చేస్తే మనవాళ్లు ఏ వయస్సులో ఏ స్థాయిలో ఉన్నా ఆ చెట్టును చూడగానే మన తలంపుకి వచ్చేలా గుర్తుచేసినవారమవుతాం.
ప్రకృతికి భద్రతనిద్దాం...
మన అనుకున్నవాళ్లకు భద్రతనిచ్చేందుకు మనమున్నాం... కానీ మాననాళికే బతుకునిస్తున్న వృక్షాల భద్రతకు ఎవరున్నారు. విశ్వంతో మమేకమై ప్రయాణం సాగించే ఈ ప్రకృతిని... ఎవరు పట్టించుకోకుంటే ఎలా...?. తరాల నాటి సంపద మన తదుపరి తరాలకు అందించే బాధ్యత మనమంతా తీసుకోవాలి. అంతటి మంచి కార్యానికి రాఖీ పండుగనే వేదిక చేసుకుందాం.
బంధాన్ని శాశ్వతంగా నిలుపుకుందాం...
రక్త సంబంధం ఆ కుటుంబానికే పరిమితం. అక్కా తమ్ముడు, చెల్లి, అన్న, అమ్మ, నాన్న ఇలా ఒకరి బాధ్యత, భద్రత ఒకరు చూసుకుంటారు, పంచుకుంటారు. కానీ రక్షాబంధం విశ్వవ్యాప్తమైనది. జగమంత కుటుంబం దానిది. దానిని ప్రకృతితో ముడిపెడుతూ ఈ ఏడు జరుపుకునే రాఖీ పండుగను శాశ్వతంగా మిగిలిపోయేలా చేసుకుందాం... ఎందుకంటే బంధాలు శాశ్వతమైనవి... బహుమతులు పరిమితమైనవి. ఈసారి బహుమతినీ కలకాలం నిలిచిపోయేలా చేద్దాం.
ఇదీ చూడండి: 'ఆర్టికల్ 370ని శాశ్వతం ఎందుకు చేయలేదు?'
