ಹೈದರಾಬಾದ್ : ಹೈದರಾಬಾದ್ : ರೈಲ್ವೆ ಕಾಯ್ದೆ 1989 ರ ನಿಬಂಧನೆಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ರೈಲುಗಳು ಅಥವಾ ರೈಲ್ವೆ ಆವರಣಗಳಲ್ಲಿ ಭಿಕ್ಷಾಟನೆಯನ್ನು ನ್ಯಾಯಸಮ್ಮತಗೊಳಿಸಲು ರೈಲ್ವೆ ಸಚಿವಾಲಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದೆ. ರೈಲ್ವೆ ಮಂಡಳಿಯು ಕಾಯ್ದೆಯ ಉದ್ದೇಶಿತ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು / ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಕೋರಿದೆ. ಯಾವುದೇ ರೈಲ್ವೆ ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ರೈಲ್ವೆಯ ಯಾವುದೇ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡಲು ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಅನುಮತಿ ನೀಡಬಾರದು ಎಂದು ಹೇಳುವ ವಿಭಾಗವನ್ನು ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಾಡುವ ಬಗ್ಗೆ ರೈಲ್ವೆ ಇಲಾಖೆ ಈಗ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟನೆ ನೀಡಿರುವ ಕೇಂದ್ರ ರೈಲ್ವೆ ಇಲಾಖೆ ಆ ರೀತಿಯ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಸ್ತಾಪವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.
ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಕಾಯ್ದೆ: ರೈಲ್ವೆ ಕಾಯ್ದೆ 1989 ರಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಷನ್ 144 (2) (ಹಾಕಿಂಗ್ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ನಿಷೇಧ, ಮತ್ತು ಭಿಕ್ಷಾಟನೆ). ಯಾವುದೇ ರೈಲ್ವೆ ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡಿದರೆ ಕಾಯಿದೆಯ 144 (2) , ಉಪ-ಸೆಕ್ಷನ್ (1) ರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಬೇಕು.
2018 ರಲ್ಲಿ ದೆಹಲಿ ಹೈಕೋರ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ನವೆಂಬರ್ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿಚಾರಣೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಡತನದಿಂದಾಗಿ ಭಿಕ್ಷಾಟನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಅದು ಅಪರಾಧವಾಗಬಾರದು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ವಾರಂಟ್ ಇಲ್ಲದೆ ಭಿಕ್ಷುಕನನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡುವ ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿರುವ ನಿಬಂಧನೆಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಅದು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿತ್ತು. ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಬಡತನದಿಂದ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡುತ್ತಾನೆಯೇ ಅಥವಾ ಭಿಕ್ಷಾಟನೆಗೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಗಿದೆಯೆ ಎಂದು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಂಧಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯ ಎಂದು ಹೇಳಿತ್ತು.
2019 ರಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರ ಎರಡು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳಾಗಿ ವಿಭಜನೆಯಾಗುವ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಮೊದಲು, ರಾಜ್ಯ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನ ವಿಭಾಗೀಯ ಪೀಠವು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ, ಭಿಕ್ಷಾಟನೆ ತಡೆ ಕಾಯ್ದೆ 1960 ಮತ್ತು ಕಾನೂನಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ರೂಪಿಸಲಾದ ಎಲ್ಲಾ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ರದ್ದುಪಡಿಸಿದೆ.
ಭಿಕ್ಷುಕನನ್ನು ಏಕೆ ನಿರ್ಣಯಿಸಬೇಕು?: ವಂಚಿತರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುವಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯವು ವಿಫಲವಾದರೆ ಮಾತ್ರ ಬಿಪಿಬಿಎ (ಬಾಂಬೆ ಭಿಕ್ಷಾಟನೆ ತಡೆ ಕಾಯ್ದೆ) ಒಂದು ಪಾರುಗಾಣಿಕಾ ಆಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಮನೆಯಿಲ್ಲದವರಿಗೆ ಜೀವನ ಹಕ್ಕನ್ನು ನೀಡುವಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದ ವೈಫಲ್ಯವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಬಡವರಿಗೆ ಅವರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಿಗೆ ದಂಡ ವಿಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಭಿಕ್ಷಾಟನೆಯು ಅಂತಹ ಚಟುವಟಿಕೆಯಾಗಿದ್ದು ಅದು ಯಾರಿಗೂ ಹಾನಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ದೈಹಿಕ ಹಾನಿ ಉಂಟುಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಹಣ ಅಥವಾ ಆಹಾರವನ್ನು ಕೊಡುವುದು ಅಥವಾ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಥವಾ ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತವಾದ ಯಾವುದೇ ವಿನಿಮಯವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಯಾವುದೇ ಚಟುವಟಿಕೆಯನ್ನು ರಾಜ್ಯವು ಅಪರಾಧ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ವಾದಿಸಬಹುದು.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅಪಹರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಭಿಕ್ಷಾಟನೆಗೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಆಯೋಗದ ಪ್ರಕಾರ, ಪ್ರತಿವರ್ಷ 40,000 ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅಪಹರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರಲ್ಲಿ 10,000 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ 3,00,000 ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾದಕ ದ್ರವ್ಯ ವ್ಯಸನಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಮತ್ತು ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡುವಂತೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಮಾನವ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆ ಕಾರ್ಟೆಲ್‌ಗಳಿಂದ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲ್ಪಡುವ ಬಹು-ಮಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರ್ ಉದ್ಯಮವಾಗಿದೆ.
ಸರ್ಕಾರದ ಜನಗಣತಿ ಫಲಿತಾಂಶಗಳು (2011): ಭಾರತದ ಕೆಲವು ರಾಜ್ಯಗಳು ಇತರರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಭಿಕ್ಷುಕರನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಸರ್ಕಾರದ ಜನಗಣತಿ ಫಲಿತಾಂಶಗಳ ಪ್ರಕಾರ (2011), ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಭಿಕ್ಷುಕರು ಇದ್ದಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಭಿಕ್ಷಾಟನೆಯು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ವಿಕಲಾಂಗತೆ ಹೊಂದಿರುವ ಭಿಕ್ಷುಕರು ಹೆಚ್ಚು. ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ, ಬಿಹಾರ, ಮಧ್ಯಪ್ರದೇಶ, ರಾಜಸ್ಥಾನ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಅಸ್ಸೋಂ ಮತ್ತು ಒಡಿಶಾದಲ್ಲೂ ಭಿಕ್ಷುಕರ ಸಂಖ್ಯೆ ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಭಿಕ್ಷುಕ ಯಾರು ಎಂದು ನಿರ್ಣಯಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾದ್ದರಿಂದ, ಲಭ್ಯವಿರುವ ಡೇಟಾದ ನಿಖರತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿವೆ.
