Mallu Swarajyam : నల్గొండ జిల్లా తుంగతుర్తి మండలం కొత్తగూడెం (కరివిరాల దగ్గర) నా స్వగ్రామం. నాన్న భూస్వామి. మూడు గ్రామపంచాయతీల పరిధిలో దాదాపు 500 ఎకరాల పొలం ఉండేది. పెద్ద ఇల్లూ గేదెలూ ఎద్దులూ పనిమనుషులూ.. అట్టహాసంగా ఉండేది. నాన్న తెల్లటి గుర్రంపై వెళుతుంటే గ్రామస్థులు భయంభయంగా పక్కకు తప్పుకొనే వారు. అమ్మ కూడా కలవారి కుటుంబంలోనే పుట్టింది. పుట్టింటి నుంచి అత్తవారింటికి మేనాలో వచ్చే వైభోగం ఉన్నా ఆమె అలాంటి పోకడలకు వ్యతిరేకం. అప్పటికే ప్రజల్ని ఇక్కట్లకు గురిచేస్తున్న నిజాం పాలనకు వ్యతిరేకిస్తుండేది. నాన్న మాత్రం భూస్వామినన్న దర్పం చూపేవాడు.
Mallu Swarajyam News : అయిదుగురు సంతానంలో నడిమి దాన్ని కావడంతో అన్నదమ్ములు, అక్కా చెలెళ్ల ప్రేమానురాగాలకు నోచుకున్నాను. అన్నయ్య భీమ్‌రెడ్డి నరసింహారెడ్డిని చదువుకోవడానికి నల్గొండ పంపారు. ఆడపిల్లలకు ప్రైవేటుగా టీచర్ని ఏర్పాటు చేసి విద్య నేర్పించారు. ఖాళీ సమయంలో మాకందరికీ నాన్న గుర్రపుస్వారీ, కత్తిసాము నేర్పుతుండేవాడు. నేను అయిదో తరగతిలో ఉన్నట్లు గుర్తు.. అప్పుడు నాన్నకు రెండ్రోజులు బాగా జ్వరం వచ్చి కన్నుమూశారు. అప్పటికే అన్నయ్య కమ్యూనిస్టు ఉద్యమం వైపు ఆకర్షితుడయ్యాడు.
Mallu Swarajyam Story : నేనూ పోరాటబావుటా ఎగరేయడానికి కారణం ‘అమ్మ’. స్వాతంత్య్ర పోరాట గురించి ఎంతో ఆసక్తిగా తెలుసుకోవడంతోపాటు తనకు తెలిసిన విషయాలన్నీ మాకు చెబుతుండేది. ఓ రోజు అమ్మ ఎక్కడ సంపాదించిందో గానీ ‘అమ్మ’ నవల తెచ్చింది. కొన్ని రోజులపాటు రోజూ దీపం కింద కూర్చుని ఒకరు చదువుతుంటే మిగతా వాళ్లం విన్నాం. ఆ నవల పూర్తయ్యే సరికి నాలో కొత్త ఉత్తేజం. అప్పటికే ఆంధ్రమహాసభ కార్యకలాపాలు ప్రారంభమయ్యాయి. పన్నెండేళ్ల వయసులో ఓసారి అక్కావాళ్లు కొలనుపాకలో జరుగుతున్న సమావేశానికి వెళుతుంటే నేనూ వెళ్లాను.
పేదలతో వెట్టి.. ఆడవారిపై అత్యాచారాలు
Mallu Swarajyam Updates : అప్పట్లో గ్రామాల్లో పరిస్థితులు దుర్భరంగా ఉండేవి. భూస్వాములు పేదలతో దౌర్జన్యంగా వెట్టి చేయించుకునేవారు. ఆడవారిపై అత్యాచారాలకు పాల్పడేవారు. నిస్సహాయంగా ఏడవడం తప్ప వాళ్లు పన్నెత్తు మాట అనే వారు కాదు. జీతగాళ్లు ‘బాంచన్‌ దొరా’ అంటూ బతికేవారు. ఈ పరిస్థితులకు వ్యతిరేకంగా అన్నయ్య పోరాటం ప్రారంభించాడు. ఓసారి మా ఊళ్లోని జీతగాళ్లందరినీ రాత్రిపూట మా ఇంట్లో సమావేశపరిచాడు. కానిస్టేబులుగా పనిచేసే మా చిన్నాన్న ఉప్పందించడంతో నిజాం పోలీసులు వచ్చి తలుపుకొట్టారు. అమ్మ కిటికీలోంచి చూసి, తలుపుల దగ్గకు వెళ్లి ‘ఇంత రాత్రివేళ తలుపు తియ్యను. రేప్పొద్దున రండి’ అంది. ఆ సమయంలో నిద్రపోతున్న నన్ను లేపి, అన్నయ్యను తప్పించమని చెప్పింది. నేను దిండుకవరు తీసి, అందులో జొన్నలు (దారిఖర్చులకు, అప్పట్లో ఇళ్లల్లో డబ్బుండేది కాదు) పోసి అన్నయ్యకు అందించి, పారిపోమ్మని చెప్పాను. అన్నయ్యా మరో ఇద్దరు ముగ్గురు వెనుకనుంచి గోడదూకి వెళ్లిపోతూ ‘చెల్లెమ్మా, రేపు నువ్వు ఊళ్లోకెళ్లి జీతగాళ్లకు ధైర్యం చెప్పు. ఎలాగైనా వాళ్లతో సమ్మె చేయించు’ అన్నారు. ఆ మాటలు నాకు ఆజ్ఞలా వినిపించాయి. తెల్లారాక ఊళ్లోకి వెళ్లి జీతగాళ్లను పోగుచేశాను. మొదట్లో భయపడ్డా ధైర్యంచేసి సమ్మె కట్టారు. దాంతో భూస్వాములు పాలేర్లకు జీతాలివ్వక తప్పలేదు.
అది మొదలు పోరాటమే నా జీవితమైంది. లేవడం, ఏదో ఒక గ్రామానికి వెళ్లడం, పేదల హక్కుల కోసం గళమెత్తడం.. ఇదే నా దినచర్యగా మారింది. వరంగల్‌ జిల్లా దేవరుప్పలలో మా మేనత్త ఉండేది. అక్కడికీ వెళ్లి వెట్టికి వ్యతిరేకంగా పోరాడాను. ఊరికి దూరంగా ఉండే పల్లెల్లోకి వెళ్లి పాటలు పాడటం, అక్కడి వాళ్లతో కలిసి తిరగడం అత్తయ్యకీ మామయ్యకీ నచ్చేది కాదు. నేనవేవీ పట్టించునేదాన్ని కాదు.
ఆ పాట అందర్నీ ఆకట్టుకుంది
ఓసారి విస్నూరు దొర నలుగురైదుగురు బాలింతలను దారుణంగా అవమానించాడు. గడిలోని మగవాళ్లతో వారి చనుబాలు పిండించాడు. ఆ కుటుంబాల్లో మూడు రోజుల పాటు పొయ్యిలో పిల్లి లేవలేదు. ఆ విషయం విన్న నాకు రక్తం మరిగిపోయింది. ముందు వాళ్ల ఇళ్లకు వెళ్లి ధైర్యం చెప్పాను. ఆ రాత్రి అన్నలు ఆ పల్లెకి వచ్చినప్పుడు ‘పసిపిల్లల తల్లుల్ని ఉయ్యాలో, పాలివ్వనీడమ్మ ఉయ్యాలో’ అంటూ నేను పాడిన పాట అందరినీ ఆకట్టుకుంది.అప్పట్నుంచీ వాడవాడకీ తిరుగుతూ ఆ పాట పాడే బాధ్యతను నాకప్పగించారు. దాదాపు 30 ఊళ్లలో ఆ పాటతో ప్రజల్లో ఆలోచన రేకెత్తించాను. దొడ్డి కొమురయ్యను కాల్చేసినప్పుడు గూడేల నుంచి వందల మందితో ఆ గ్రామానికి వెళ్లి నిజాం పోలీసులకు ఎదురు నిలిచాం. అయితే రాళ్లతోటీ కర్రలతోటీ దీటుగా ఎదుర్కోలేమని గ్రహించిన ఆంధ్రమహాసభ కొంతమంది వాలంటీర్లను ఎంపిక చేసి కర్రసాము, కొడవళ్లు, వడిసెలు విసరడం, కళ్లల్లో కారం చల్లడం వంటి అంశాల్లో శిక్షణ ఇచ్చింది.
ఆ తరువాత భూస్వాముల చేతుల్లో ఉన్న వందల ఎకరాల భూమిని పేదలకు పంచే కార్యక్రమం మొదలైంది. భూస్వామికి వంద ఎకరాలు వదిలి, ఆ పైన ఉన్న భూమిని ఒక్కొక్కరికీ పది ఎకరాల చొప్పున పంపిణీ చేశాం. ఈ భూముల్లో పండిన పంటపై నిజాం కన్ను పడింది. ‘లెవీ’ పేరుతో పండిన పంటనంతా దోచుకోవాలని నిజాం సైన్యం పాత సూర్యాపేటను చుట్టుముట్టింది. ఆ గ్రామానికి వెళ్లి, మూకుమ్మడిగా పోలీసులకు ఎదురు నిలిచాం. చీకటి పడుతుండగా పోలీసులు తోక ముడిచారు. మేమంతా ఆనందంగా ఇళ్లకు వెళ్లాం. ఆ ఏమరుపాటే మమ్మల్ని దెబ్బతీసింది. అర్ధరాత్రి వేళ పోలీసులు మళ్లీ గ్రామంలో చొరబడి ఇళ్లకు నిప్పంటించారు. ధాన్యం దోచుకున్నారు. ఇద్దర్ని కాల్చి చంపారు. ఆ సంఘటనపైనా పాట కట్టాను. రజాకార్ల దాడులు ఎక్కువయ్యాయి. అక్కనీ చెల్లినీ అరెస్టు చేసి జైల్లో ఉంచారు. నేను మాత్రం వాళ్లకు దొరకలేదు.
కొంతమంది అరెస్టయినా గ్రామాల్లో మా ఉద్యమ ఉద్ధృతి తగ్గలేదు. దాదాపు నాలుగు వేల గ్రామాల్లో వెట్టి చాకిరీని అరికట్టగలిగాం. పేదలకు భూములు పంచాం. గ్రామరాజ్యాలను ఏర్పాటు చేశాం. ప్రజల్ని అభద్రతా భావం నంచి బయటపడేసేందుకు గ్రామ రక్షణదళాన్ని ఏర్పాటు చేశాం. వీటిని పర్యవేక్షించేందుకు ప్రాంతీయ దళాల్ని ఏర్పాటుచేశాం. దళంలోని వారికందరికీ వైద్యసేవలో మెలకువలు నేర్పించాం.
ఈలోగా యూనియన్‌ సైన్యాలు వస్తున్నాయని తెలిసింది. వారికీ వ్యతిరేకంగా పోరాడాలా వద్దా అనే విషయాన్ని తేల్చుకోలేకపోయాం. అప్పుడప్పుడే గ్రామాల్లోకి మళ్లీ భూస్వాముల రాక మొదలైంది. సైన్యం ‘కమ్యూనిస్టులు ఆయుధాలు వదిలి లొంగిపోవా’లని హెచ్చరించింది. ‘పంచిన భూముల్ని దున్నుకునేవారికే సొంతం చేయాలనీ గ్రామ పరిపాలనను కొనసాగించాలనీ అక్రమంగా అరెస్టు చేసిన వారిని వదలిపెట్టాలనీ’ మేం డిమాండు చేశాం. సైన్యం ఒప్పుకోలేదు. పైగా నిర్బంధించడం మొదలుపెట్టింది.