டோக்கியோ ஒலிம்பிக் இன்றுடன் நிறைவடைந்துள்ளது. இந்த ஒலிம்பிக் இந்தியாவுக்கு சிறப்பான ஒலிம்பிக்காகவே அமைந்தது.
ஒரு தங்கம், இரண்டு வெள்ளி, நான்கு வெண்கலம் என மொத்தம் ஏழு பதக்கங்களை இந்தியா பெற்றுள்ளது. இதன்மூலம் 2012ஆம் ஆண்டில் ஆறு பதக்கங்கள் என்ற தனது அதிகபட்ச எண்ணிக்கையை இந்த ஒலிம்பிக்கில் இந்தியா தாண்டியுள்ளது.
முதல்நாளில், இந்திய வீராங்கனை மீரா பாய் சானு, பளுத்தூக்கும் போட்டியில் வெள்ளி வென்று இந்தியாவுக்கு சிறப்பான ஆரம்பத்தைத் தந்தார். பின்னர், பி வி சிந்து ஒலிம்பிக்கில் இரண்டாவது முறையாக பேட்மிண்டனில் பதக்கம் வென்றது, 41 ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஆடவர் ஹாக்கி அணி பதக்கம் வென்றது என பல நம்பிக்கை அளிக்கும் வெற்றிகளை இந்தியா கண்டது.
இதற்கெல்லாம் முத்தாய்ப்பாக தடகளப் போட்டியில் இந்தியா இதுவரை பதக்கமே வெல்லவில்லை என்ற நூற்றாண்டு குறையை போக்கும் விதமாக, இந்தியாவுக்கு முதல் பதக்கத்தையே தங்கப் பதக்கமாக நீரஜ் சோப்ரா வென்றார்.
13 ஆண்டுகளுக்குப்பின் இந்தியாவின் தேசிய கீதம் ஒலிம்பிக் அரங்கில் நீரஜ் சோப்ரா வென்ற தங்கத்தால் ஒலித்தது.
ஒவ்வொரு ஒலிம்பிக்கிலும் தொடர்ந்து முதலிடத்தை பெற்ற அமெரிக்காவின் ஆதிக்கத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்து 2008ஆம் ஆண்டு பீஜிங் ஒலிம்பிக் பதக்கப் பட்டியலில் சீனா முதலிடத்தை பிடித்தது.
ஆனால் இந்தியாவோ இதுவரை ஒலிம்பிக் போட்டியை நடத்தும் வாய்ப்பை பெறவே இல்லை. காரணம், ஒலிம்பிக் போட்டியை நடத்தும் அளவிற்கு தரமான விளையாட்டு உள்கட்டமைப்பு வசதிகளை இந்தியா கொண்டிருக்கவில்லை என்பதே யதார்த்தம்.
தற்போது உலகின் பெரிய பொருளாதார சக்திகளில் அமெரிக்கா, சீனா, பிரிட்டன் ஆகிய நாடுகளுடன் இந்தியாவும் முன்னணி நாடாகத் திகழ்கிறது. ஆனால் இந்த முன்னேற்றம் விளையாட்டுத் துறையில் பிரதிபலிக்கவில்லை என்பதே உண்மை.
பெரும்பாலான விளையாட்டுக்கள் உடல்தகுதியை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. ஒரு சர்வதேச தரம் வாய்ந்த விளையாட்டு வீரர் உருவாக வேண்டும் என்றால் அதன் ஆரம்பம் சுமார் 10 வயதிலிருந்தே தொடங்கியிருக்க வேண்டும். 18-21இல் அவர்கள் தனது உச்ச பார்மை பெற்றிருக்க வேண்டும். சர்வதேச அளவில் விளையாட்டு வீரர்கள் தயார் செய்யப்படுவது இப்படியே.
ஆனால் இந்தியாவிலோ இத்தகைய சூழல் வாய்த்தவர்கள் மிகவும் சொற்பமே. உரிய திறன் இருந்தும், பொருளாதார ரீதியாக மேம்பட்ட நிலையிலிருந்து உரிய பாதையில் செல்வதற்கான வாய்ப்புகள் பெற்றவர்கள் மிகவும் அரிது.
படித்து நல்ல வேலைக்குச் சென்று பணம் சம்பாதிப்பதையே அடிப்படை மனநிலைக் கொண்ட பெரும்பான்மை இந்திய சமூகத்தில், தனது அசாத்திய முயற்சியால்தான் ஒவ்வொரு சர்வதேச தரம்வாய்ந்த வீரர் உருவாகிவர வேண்டியுள்ளது.
இந்த வீரர்களும் பஞ்சாப், ஹரியானா, வட கிழக்கு மாநிலங்கள் போன்றவற்றிலிருந்துதான் பெரும்பாலான வீரர்கள் உருவாகிவருகின்றனர். தனிநபர் போட்டியில் இந்தியா இதுவரை 23 பதக்கங்களை பெற்றுள்ளது. அதில் ஹரியானா மாநிலத்தை சேர்ந்தவர்கள்தான் ஆறு பேர்.
வீரர்கள் சர்வதேச அரங்கில் உருப்பெற்று வெல்வதற்கு அரசும், பெரும் தொழிலதிபர்களும் பொருளாதார ரீதியாக துணை நிற்க வேண்டும்.
ஆனால் இங்கு அதற்கு நேர்மாறாக ஒலிம்பிக்கில் வீரர்கள் பதக்கம் வெற்றவுடன் பெற்றவுடன்தான் சம்பந்தப்பட்ட வீரர்களுக்கு அரசும், தொழிலதிபர்களும் கோடிகளைக் கொட்டித் தருகின்றனர்.
ஒரு மாணவர், தனக்குப் பிடித்த விளையாட்டை விளையாட, கற்றுக்கொள்ள முறையான அடிப்படை வசதிகளோ, பிரத்யேக விளையாட்டுப் பள்ளிக்கூடங்களோ இந்தியாவில் கிடையாது.
ஒட்டுமொத்த ஒலிம்பிக் தனிநபர் போட்டியில் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த ஒருவர் ஒரேஒருவர் மட்டும்தான் பதக்கம் வென்றுள்ளார். பஞ்சாப்பை பூர்வீகமாகக் கொண்ட தமிழ்நாட்டில் குடியேறிய துப்பாக்கிச்சுடும் வீரர் ககன் நரங்க் தான் அவர்.
எனவே, இந்த ஒலிம்பிக்கில் இந்தியா செயல்பாடு சிறப்பாக உள்ளது என ஆறுதலுக்கு கூறிக்கொண்டாலும், சர்வதேச அளவில் ஒப்பிட்டால் இந்தியா பயணிக்க வேண்டிய தூரம் மிக நீ....ளமானது.
அதை சாத்தியப்படுத்தவற்கான பெரும் பங்கு அரசின் கைகளில்தான் உள்ளது. சீனாவை, போர்க்களத்தில் மட்டுமல்ல, விளையாட்டுக் களத்திலும் எதிர்கொண்டு வெற்றிபெற வேண்டியது அவசியமான ஒன்று.
"பள்ளி விளையாட்டு வகுப்புகளில் பசங்கள விளையாட விடாமா, கணக்கு படிக்க சொல்லிட்டு இந்தியாவுக்கு பதக்கம் கிடைக்க மாட்டேங்குதுனு புலம்புனா எப்படிடா கிடைக்கும்" என விளையாட்டாக இப்போது மீம்ஸ்கள் வலம் வருகின்றன. சில நேரங்களில் ஜாலியான மீம்ஸ்களில்தான் யதார்த்த உண்மைகளும் புதைந்துள்ளன.
இதையும் படிங்க: இந்தியாவின் 'மக்கள் தலைவன்' (லோக் நாயக்) ஜே.பி.யின் கதை
