ETV Bharat / state

​​​​​​​..जेव्हा जंगली प्राण्याला लागतो गाईंचा लळा, शेतकऱ्याच्या घरी राहतयं नीलगाईचं पाडस - wild nilgai

जिल्ह्यातील पिंपळा गावातील एका शेतकऱ्याने नील गाईच्या पाडसाला जीवनदान दिल्याची ही कहानी आहे

author img

By

Published : Feb 17, 2019, 6:34 PM IST

हिंगोली - निलगाय म्हटले की शेतातील पिकांची नासाडी आलीच. त्यामुळे त्यांना शेतकरी शेतातून पळवून लावत असतात. एवढेच नव्हे शेतांना तारेचे कुंपण करून त्यामध्ये विद्युत प्रवाह सोडला जातो. यामुळे असंख्य जंगली प्राणी मृत्युमुखी पडतात. मात्र, एखादा शेतकरी कधी कधी प्राणीमात्रांवर दया देखील दाखवतो. जिल्ह्यातील पिंपळा गावातील एका शेतकऱ्याने नील गाईच्या पाडसाला जीवनदान दिल्याची ही कहानी आहे.

नील गाईचं पाडस
undefined

हिंगोली जिल्ह्यातील पिंपळा गावचे शेतकरी पंढरीनाथ पोले दीड वर्षांपूर्वी आपल्या शेतात कापसावर फवारणी करत होते. शेतात जवळच एका ठिकाणी ४ ते ५ कुत्रे जारजोरात भुंकत होती. सुरुवातीला फवारणीचे काम सुरू असल्याने पोले यांनी त्या कुत्र्यांकडे लक्ष दिले नाही. मात्र, कुत्रे जास्तच मोठ्याने भुंकत असल्याने त्यांनी जवळ जाऊन पाहिले. तर, तुरीच्या शेतात एक निलगाय प्रसूती वेदनेने विव्हळत होती. कुत्रे त्या गाईवर आणि नुकत्याच जन्म दिलेल्या पाडसावर धावून जात होते. ते त्या पाडसाला भक्ष बनवणार तोच पंढरीनाथ यांनी कुत्र्यांना तेथुन हाकलून लावले. परंतु, वेदनेतून मुक्त होताच त्या निलगायीने पाडस तिथेच ठेवुन कुत्र्यांच्या भीतीने तिथून पळ काढला.

पोले यांनी पाडसाची काळजी घेत सायंकाळी उशिरापर्यंत पिलांच्या आईची प्रतीक्षा केली. मात्र, निलगाय परत आली नाही. त्याला जर तेथे तसेच ठेवले असते, तर कुत्र्यांनी त्याचा फडशा पाडला असता. त्यामुळे ते पाडसाला घेऊन घरी गेले.

आता त्या पाडसाला दुध कसे पाजायचे? हा प्रश्न त्यांच्या समोर होता. त्यांनी त्याला लहान पाडसाला घरच्या गायींचे दूध पाजण्याचा प्रयत्न केला. गायीने अनोळखी दिसणाऱ्या या पिल्लाला सुरुवातीला लाथा मारल्या. मात्र, नंतर तिने त्या पाडसाला दूध पिऊ दिले. मग रोजच असा दिनक्रम सुरू झाला. हळूहळू पाडस गायींच्या कळपात मोठे होत गेले. चारा खाऊ लागले. ते घरच्या इतर जनावरांसोबत शेतात चरण्यासाठी जाऊ लागले. गावामध्ये त्याला पाहण्यासाठी गर्दी होऊ लागली. त्यामुळे पोले यांनी गुरेच शेतात बांधण्यास सुरुवात केली. ते पाडस मात्र, गुरांजवळ मोकळेच राहू लागले. त्या पाडसाला गुरांचा एवढा लळा लागला आहे की, ते एकही क्षण गुरांना सोडून राहत नाही.

undefined

पाडस इतर गाई वासरांसारखे पाणी पीत नाही. त्याला पाणी पाजताना पाण्यात हात ठेवावा लागतो, तरच ते पाणी पिते. नाहीतर दिवसभर पाणी पीत नाही. त्यामुळेच त्याची खूप काळजी घ्यावी लागते. आजही जंगलात नीलगाईंचे कळप शेताजवळ येतात. मात्र, हे पाडस त्याच्या कळपात जात नाही. त्याला आता गाईंचा कळपच आवडू लागला आहे. ते पाडस बिनधास्तपणे गाईंच्या कुशीत जाऊन बसते. पंरतु आता हिरवा चारा नसल्याने या पिलाची तब्येत खराब झाली आहे. त्यामुळे हे पिल्लू वन विभागाच्या स्वाधीन करणार असल्याचे पोले यांनी सांगितले.

हिंगोली - निलगाय म्हटले की शेतातील पिकांची नासाडी आलीच. त्यामुळे त्यांना शेतकरी शेतातून पळवून लावत असतात. एवढेच नव्हे शेतांना तारेचे कुंपण करून त्यामध्ये विद्युत प्रवाह सोडला जातो. यामुळे असंख्य जंगली प्राणी मृत्युमुखी पडतात. मात्र, एखादा शेतकरी कधी कधी प्राणीमात्रांवर दया देखील दाखवतो. जिल्ह्यातील पिंपळा गावातील एका शेतकऱ्याने नील गाईच्या पाडसाला जीवनदान दिल्याची ही कहानी आहे.

नील गाईचं पाडस
undefined

हिंगोली जिल्ह्यातील पिंपळा गावचे शेतकरी पंढरीनाथ पोले दीड वर्षांपूर्वी आपल्या शेतात कापसावर फवारणी करत होते. शेतात जवळच एका ठिकाणी ४ ते ५ कुत्रे जारजोरात भुंकत होती. सुरुवातीला फवारणीचे काम सुरू असल्याने पोले यांनी त्या कुत्र्यांकडे लक्ष दिले नाही. मात्र, कुत्रे जास्तच मोठ्याने भुंकत असल्याने त्यांनी जवळ जाऊन पाहिले. तर, तुरीच्या शेतात एक निलगाय प्रसूती वेदनेने विव्हळत होती. कुत्रे त्या गाईवर आणि नुकत्याच जन्म दिलेल्या पाडसावर धावून जात होते. ते त्या पाडसाला भक्ष बनवणार तोच पंढरीनाथ यांनी कुत्र्यांना तेथुन हाकलून लावले. परंतु, वेदनेतून मुक्त होताच त्या निलगायीने पाडस तिथेच ठेवुन कुत्र्यांच्या भीतीने तिथून पळ काढला.

पोले यांनी पाडसाची काळजी घेत सायंकाळी उशिरापर्यंत पिलांच्या आईची प्रतीक्षा केली. मात्र, निलगाय परत आली नाही. त्याला जर तेथे तसेच ठेवले असते, तर कुत्र्यांनी त्याचा फडशा पाडला असता. त्यामुळे ते पाडसाला घेऊन घरी गेले.

आता त्या पाडसाला दुध कसे पाजायचे? हा प्रश्न त्यांच्या समोर होता. त्यांनी त्याला लहान पाडसाला घरच्या गायींचे दूध पाजण्याचा प्रयत्न केला. गायीने अनोळखी दिसणाऱ्या या पिल्लाला सुरुवातीला लाथा मारल्या. मात्र, नंतर तिने त्या पाडसाला दूध पिऊ दिले. मग रोजच असा दिनक्रम सुरू झाला. हळूहळू पाडस गायींच्या कळपात मोठे होत गेले. चारा खाऊ लागले. ते घरच्या इतर जनावरांसोबत शेतात चरण्यासाठी जाऊ लागले. गावामध्ये त्याला पाहण्यासाठी गर्दी होऊ लागली. त्यामुळे पोले यांनी गुरेच शेतात बांधण्यास सुरुवात केली. ते पाडस मात्र, गुरांजवळ मोकळेच राहू लागले. त्या पाडसाला गुरांचा एवढा लळा लागला आहे की, ते एकही क्षण गुरांना सोडून राहत नाही.

undefined

पाडस इतर गाई वासरांसारखे पाणी पीत नाही. त्याला पाणी पाजताना पाण्यात हात ठेवावा लागतो, तरच ते पाणी पिते. नाहीतर दिवसभर पाणी पीत नाही. त्यामुळेच त्याची खूप काळजी घ्यावी लागते. आजही जंगलात नीलगाईंचे कळप शेताजवळ येतात. मात्र, हे पाडस त्याच्या कळपात जात नाही. त्याला आता गाईंचा कळपच आवडू लागला आहे. ते पाडस बिनधास्तपणे गाईंच्या कुशीत जाऊन बसते. पंरतु आता हिरवा चारा नसल्याने या पिलाची तब्येत खराब झाली आहे. त्यामुळे हे पिल्लू वन विभागाच्या स्वाधीन करणार असल्याचे पोले यांनी सांगितले.

Intro:रोही म्हटल की शेतातील पिकांची नासाडी आलीच, त्यामुळे रोह्यांचा पिटपिटा घेऊन त्याना पळवून लावणाऱ्या शेतकऱ्यांची संख्या मोठ्या प्रमाणात आहे. एवढेच नव्हे तर शेतात पीक असलेल्या शेतीला तारांगण करून त्यामध्ये विद्युत प्रवाह सोडला जातो. यामुळे देखील असंख्य प्राणी मृत्युमुखी पडतात. मात्र एखादा शेतकरी खरोखरच निलंगाईचाच जर जीवापाड परतपाळ करत असेल तर! आपणास आचर्य वाटल्याशिवाय राहणार नाही. पण हे खरं आहे.


Body:हे आहेत हिंगोली जिल्ह्यातील पिंपळा गावचे शेतकरी पंढरीनाथ पोले. हे दीड वर्षांपूर्वी आपल्या शेतात कपाशीची फवारणी करीत होते. फवारणी करत असलेल्याच शेतात, एका ठिकाणी चार ते पाच कुत्र्यांची झंबड सुरू होती. फवारणीचे काम सुरू अडल्याने पोले यांनी त्या कुत्र्याकडे काय तेव्हढे लक्ष दिले नाही. मात्र कुत्रे जास्तच आवाज करीत कशावर तरी धावून जात होते. मग मात्र पोले याना राहवले नाही. त्यानी कुत्र्याच्या दिशेने धाव घेतली तर तुरीच्या ओळीला एक निल गाय व्यत (जनत) असल्याचे दिसून आले, ती नीलगाय वेदने व्याकुळ झाली होती. तीला जागेवरून जराही हलता येत नव्हते. मात्र शेतकरी पोले निलगायींजवळ जात नाही तोच निलगायींने एका पिलाला जन्म दिला अन कुत्रे त्याचा भक्ष बनविणार त्याच क्षणी पोले यांनी ते पिलू अलगद उचलले. कुत्र्याच्या च्या भीतीने मात्र जन्मदेणाऱ्या निलगायींने पळ काढला ते पुन्हा परतलीच नाही. पोले यांनी ते पिलू घेऊन सायंकाळी उशिरापर्यंत पिलांच्या आईची प्रतीक्षा केली मात्र निलगाय काय अली नाही. शेवटी पिलू घेऊन घरी गेले खरे मात्र पिलाला आता दूध पाजयचा प्रश्न होता. तर आपल्या गायीचे दूध पाजण्याचा पर्यन्त केला. गायीने सुरुवातीला दूध पाजताना लाता झाडल्या. मात्र शेवटी आई ती आईच असते, गायीचे दूध पाजले. मग रोजच असा दिनक्रम सुरू झाला. हळूहळू पिलू मोठे गेले. नंतर चारा खाऊ लागले. ते पिलू नेहमी गुरांसोबत शेतात चरण्यासाठी जाऊ लागले. मात्र गावांमध्ये त्याला बघण्यासाठी नेहमीच गर्दी होऊ लागली. त्यामुळे पोले यांनी गुरेच शेतात बांधण्यास सुरुवात केली. ते पिलू मात्र गुरांजवळ मोकळाच राहत होत. त्या पिलाला गुरांचा एवढा लळा लागला आहे की, ते एक ही क्षण गुरांना सोडून राहत नाही. मात्र ते पिलू गुरांसारखे पाणी पिऊ शकत नाही.


Conclusion:त्याला पाणी पाजण्यासाठी पाण्यात हात ठेवावा लागतो,तर त ते पाणी पीते नाही तर दिवसभर बिनपण्याचंच राहते. त्यामुळेच त्या पिलांची खूप काळजी घ्यावी लागते. आजही जंगलात रोह्याचे कळपच्या कळप दाखल आहेत. मात्र ते रोही या पिलांकडे पाहतात तर हे पिल्लू त्याच्याकडे पाहते, मात्र अजून ते यांच्याजवळ आले नाहीत आणि हे पिल्लू त्या रोह्या पर्यंत गेले नाही. जणू काय ही गुरेच आपले सर्वस्व आहेत, असे म्हणून हे गाईंच्या कुशीत जाऊन बसते. आता हिरवा चारा नसल्याने या पिलाची काय तब्येत सुधारत नाही. त्यामुळे हे पिलू वन विभागाच्या स्वाधीन करणार असल्याचे पोले यांनी सांगितले.
ETV Bharat Logo

Copyright © 2025 Ushodaya Enterprises Pvt. Ltd., All Rights Reserved.