ವಿಶೇಷ ಬರಹ: ಉತ್ಪಾದನಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಬದಲಿ ಆಮದು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಚೀನಾದ ಜತೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವುದು

ಭಾರತ ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಅಥವಾ ಸುಲಭವಾದ ಪರ್ಯಾಯಗಳಿಲ್ಲದ ಸರಕುಗಳು ಮತ್ತು ಅರೆ-ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ ಸರಕುಗಳನ್ನು ರಫ್ತು ಮಾಡುವಾಗ ಪರ್ಯಾಯ ಮೂಲಗಳಾಗಿವೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಅಥವಾ ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆ ಇಲ್ಲದಿರುವಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಇದೆ.

ನವದೆಹಲಿ: ಭಾರತ ಮತ್ತು ಚೀನಾ ನಡುವಿನ ಇತ್ತೀಚಿನ ಘರ್ಷಣೆ ಬದಲಿ ಆಮದು ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದೆ. ಆರ್ಥಿಕ ಒಡಂಬಡಿಕೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಬ್ಬರು ಇನ್ನೊಂಬರ ವಿರುದ್ಧ ಸರಕು ಅಥವಾ ಸೇವೆಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಅಥವಾ ಖರೀದಿಸದೆ ಇರುವ ತುಲನಾತ್ಮಕ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ವ್ಯವಹಾರಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಲಾಭ ಗಳಿಕೆಯ ಗರಿಷ್ಠ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಂತರ ಇನ್ನಿತರ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಯಾವುದೇ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬರುವ ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಶ್ನೆಯೆಂದರೆ, ನಾವು ಚೀನಾದಿಂದ ಖರೀದಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಾದರೆ, ನಾವು ಆ ಸರಕುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಡೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಅದರ ತುಲನಾತ್ಮಕ ಪ್ರಯೋಜನಗಳು ಅಥವಾ ಅನಾನುಕೂಲತೆಗಳೇನು? ವಾಸ್ತವ ಏನೆಂದರೆ ಚೀನಾವು ಪ್ರಪಂಚದಲೇ ತನ್ನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಉತ್ಪಾದನ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸುತ್ತದೆ.

ಅಂದರೆ ಭಾರತವು ಚೀನೀ ಉತ್ಪನ್ನಗಳ ವ್ಯಸನದಿಂದ ಹೊರ ಬರಬೇಕಾದರೆ ಭಾರತವು ಕಡಿಮೆ ಉತ್ಪಾದನ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಬೇಕು. ಭಾರತವು ಕಡಿಮೆ ವೆಚ್ಚದ ಉತ್ಪಾದಕ ದೇಶವಾಗಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಉತ್ಪಾದನಾ ವೆಚ್ಚವು ಉತ್ಪಾದನೆಯ ವಿವಿಧ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ (ಅಥವಾ ಉತ್ಪಾದಕತೆ) ಉತ್ಪಾದಿಸುವ ಪ್ರತಿ ಯೂನಿಟ್‌ನ ವೆಚ್ಚ, ಆರ್ಥಿಕತೆಯ ಪ್ರಮಾಣ, ಸಾರಿಗೆ ವೆಚ್ಚ, ಬಂಡವಾಳದ ವೆಚ್ಚ, ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ದಕ್ಷತೆ ಮತ್ತು ಸರಕಾರದ ಕನಿಷ್ಠ ನೀತಿ ಬೆಂಬಲ ಸೇರಿದೆ.

ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಈ ಹೆಚ್ಚಿನ ನಿಯತಾಂಕಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಕಳಪೆ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಮೂಲಭೂತ ಮತ್ತು ರಚನಾತ್ಮಕ ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಬದಲು, ಕಾರ್ಮಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ಮತ್ತು ಭೂ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ದೂಷಿಸುವುದು ಒಂದು ಫ್ಯಾಷನ್ ಆಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ.

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗಿನ ಆಮದು ಕತೆ

ವರ್ತಮಾನದಂತಹ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ದೇಶದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವು ರಫ್ತು ಮಾಡಿದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳ ಮೇಲಿನ ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆ ಮತ್ತು ಮೌಲ್ಯ ಸರಪಳಿಯನ್ನು ಏರಲು ನಿರಂತರ ಆವಿಷ್ಕಾರಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಚ್ಚಾ ವಸ್ತುಗಳು ಅಥವಾ ಅರೆ-ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ರಫ್ತು ಮಾಡುವ ಜತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ದೇಶವನ್ನು ಈಗಿನ ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಬದಲಿಸುವುದು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸವಾಲಾಗಿದೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ದರದಲ್ಲಿ ರಫ್ತು ಮಾಡಲು ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸರಕುಗಳ ಉತ್ಪಾದನಾ ವೆಚ್ಚವು ತುಂಬಾ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ಕೆಲವು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಅನುಕೂಲಗಳಿಂದಾಗಿ ಭಾರತವು ಸೇವೆಗಳ ರಫ್ತುದಾರ ದೇಶವಾಗಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ದೀರ್ಘಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಉಳಿಯಲು ಬಯಸಿದರೆ ಸೇವೆಗಳಲ್ಲಿನ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಅನುಕೂಲಗಳನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಭಾರತ-ಚೀನಾ ವ್ಯಾಪಾರದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಕಳೆದ 5 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ಚೀನಾದಿಂದ ಭಾರತದ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಅಂದಾಜು 336 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್​​​ಗಳಾಗಿವೆ (ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಯುಎಸ್ $ 60 ರಿಂದ 74 ಬಿಲಿಯನ್ ವರೆಗೆ ಬದಲಾಗುತ್ತವೆ). ಇದು ದೇಶದ ಒಟ್ಟು ವಾರ್ಷಿಕ ಆಮದಿನ ಸುಮಾರು 12-14% ರಷ್ಟಿದೆ.

ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ಭಾರತದಿಂದ ಚೀನಾದ ಆಮದು ಅದರ ಒಟ್ಟು ಆಮದುಗಳಲ್ಲಿ 1% ರಷ್ಟಿತ್ತು. 2019ರಲ್ಲಿ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಆಮದಾಗಿರುವುದು ವಿದ್ಯುತ್ ಸಲಕರಣೆಗಳು (19.9 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಯಂತ್ರೋಪಕರಣಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು (13.87 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಸಾವಯವ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಔಷಧ ಉದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ (8.23 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಸಲಕರಣೆಗಳು (2.82 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ರಸಗೊಬ್ಬರಗಳು (2.08 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ) ಮತ್ತು ಕಬ್ಬಿಣ ಮತ್ತು ಉಕ್ಕಿನ ಸಂಬಂಧಿತ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು (1.69 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಆಪ್ಟಿಕಲ್ ಸಂಬಂಧಿತ ಸಲಕರಣೆಗಳು (1.46 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ವಾಹನ ಸಂಬಂಧಿತ ಪರಿಕರಗಳು (1.28 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ) 2019ರಲ್ಲಿ ಚೀನಾಕ್ಕೆ ಭಾರತದಿಂದ ರಫ್ತಾಗಿರುವ ಪ್ರಮಾಣ 17.28 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ಅಥವಾ ಒಟ್ಟು ರಫ್ತಿನ ಸುಮಾರು 5%. ರಷ್ಟು ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಲಾಗಿದೆ.

ಸಾವಯವ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು (3.11 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಖನಿಜ ಸಂಬಂಧಿತ (2.14 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಮೀನು ಉತ್ಪನ್ನಗಳು (1.37 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ), ಹತ್ತಿ (1.04 ಬಿಲಿಯನ್ ಯುಎಸ್ ಡಾಲರ್ ) ಮತ್ತು ಉಪ್ಪು ಉತ್ಪನ್ನಗಳು, ಕಾಫಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವಾರು ಇತರ ಸರಕುಗಳು ಮತ್ತು ಅರೆ-ಸಿದ್ಧ ಸರಕುಗಳು ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾದವು.

ಭಾರತ ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಅಥವಾ ಸುಲಭವಾದ ಪರ್ಯಾಯಗಳಿಲ್ಲದ ಸರಕುಗಳು ಮತ್ತು ಅರೆ-ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ ಸರಕುಗಳನ್ನು ರಫ್ತು ಮಾಡುವಾಗ ಪರ್ಯಾಯ ಮೂಲಗಳಾಗಿವೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಅಥವಾ ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆ ಇಲ್ಲದಿರುವಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಇದೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ವೆಚ್ಚದ ಆರ್ಥಿಕತೆಗೆ ಒಂದು ಕಾರಣವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ರಫ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಆರ್ಥಿಕ ಮಾದರಿಯು ರಫ್ತು ಚಾಲಿತಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಂತರಿಕ ಬಳಕೆಯ ಆರ್ಥಿಕತೆಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಉತ್ತಮಗೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೂ, ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಿದೇಶಿ ನೇರ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಿಕೆ ಪ್ರಸ್ರಾಪ ಬರುತ್ತಿರುವುದು ಆಶಾದಾಯಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಆಗಿದೆ, ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ವಾಲ್ಮಾರ್ಟ್ ಫ್ಲಿಪ್‌ಕಾರ್ಟ್ ಅನ್ನು ಖರೀದಿಸುವುದು, ಅಮೆಜಾನ್‌ನ ಹೂಡಿಕೆಗಳು ಅಥವಾ ರಿಲಯನ್ಸ್ ಜಿಯೋದಲ್ಲಿ ವಿದೇಶಿಯರು ಮಾಡಿದ ಹೂಡಿಕೆಗಳು ಇವು ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದ್ದಾಗಿದ್ದರೂ ದೊಡ್ಡ ಮೌಲ್ಯದ ಹೂಡಿಕೆಗಳಾಗಿವೆ. ಸಮಸ್ಯಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಈ ಹೂಡಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವು ಜಾಗತಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ರಫ್ತು ಲಾಭವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಬದಲು ಭಾರತದ ಆಂತರಿಕ ಬಳಕೆ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಗುರಿಯಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ.

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, "ಮೇಕ್ ಇನ್ ಇಂಡಿಯಾ" ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ಪಾದನಾ ವಲಯಕ್ಕೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ವಿದೇಶಿ ನೇರ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಿಕೆಯ ಬಹುಪಾಲು ಭಾಗವು ಕಡಿಮೆ ಮೌಲ್ಯದ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗಿದೆ ಅಥವಾ ಸ್ಥಳೀಯ ಬಳಕೆಯು ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಉತ್ತೇಜನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಾಗಿದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಿದೇಶಿ ನೇರ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಿಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮೌಲ್ಯ ಸರಪಳಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳ ಉತ್ಪಾದನೆಯ ಬದಲು ಬಿಡಿಭಾಗ ಜೋಡಿಕೆ ಘಟಕಗಳಾಗಿವೆ. ಮೊಬೈಲ್ ಹ್ಯಾಂಡ್‌ಸೆಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಸಹ ಭಾರತದೊಳಗೆ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆಯು ಉತ್ಪನ್ನದ ಕೇವಲ 15% ಮಾತ್ರ ಆಗಿದೆ.

ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲ

ಉತ್ಪಾದನಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕತೆಯ ಕೊರತೆಯೆಂದರೆ ಅದು ಸಾಕಷ್ಟು ಉತ್ಪಾದಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಬಂಡವಾಳ, ಯಂತ್ರೋಪಕರಣಗಳು ಮತ್ತು ಕೌಶಲ್ಯಗಳ ದೊಡ್ಡ ಹೂಡಿಕೆಯ ಅಗತ್ಯವಿರುವ “ಪ್ರಮಾಣದ ಆರ್ಥಿಕತೆಗಳನ್ನು” ದೇಶ ಸಾಧಿಸಿಲ್ಲ.

ಸಮಸ್ಯೆ ದುಬಾರಿ ಕಾರ್ಮಿಕ ವೆಚ್ಚವಲ್ಲ: ಭಾರತದ ಕನಿಷ್ಠ ವೇತನವು ಚೀನಾದ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಮೂರರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಭಾಗದಷ್ಟು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೈಗಾರಿಕೆ ಭೂಮಿ ಗಾತ್ರ, ನುರಿತ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಲಭ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಮಿಕ ಬಲದ ಉತ್ಪಾದಕತೆ, ಸಾರಿಗೆ ವೆಚ್ಚ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ತೆರಿಗೆಗಳು ಇಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಾಗಿವೆ.

ಕಾರ್ಮಿಕರ ವಿಶೇಷ ಕೌಶಲ್ಯಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ 79ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಚೀನಾ 44ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಮಾನವ ಬಂಡವಾಳ ಸೂಚ್ಯಂಕದಲ್ಲಿ ಭಾರತವು 103ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಚೀನಾ 34ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ - ಕಾಂಬೋಡಿಯಾ (92), ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ (40), ಮತ್ತು ವಿಯೆಟ್ನಾಂ (64) ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳಿಂದ ಈ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ.

ಭಾರತದ ಸಾರಿಗೆ ವೆಚ್ಚವು ಸರಕುಗಳನ್ನು ಸಾಗಿಸುವ ಒಟ್ಟು ವೆಚ್ಚದ ಸರಿಸುಮಾರು 14% ರಷ್ಟಿದ್ದರೆ, ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಯುಎಸ್ಎಗಳಲ್ಲಿ ಇದು 8-9% ರಷ್ಟಿದೆ. ಪೂರೈಕೆ ಸರಪಳಿಯಲ್ಲಿನ ಅಸಮರ್ಥತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪರೋಕ್ಷ ವೆಚ್ಚಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ, ಇದು ಸರಕುಗಳ ಬೆಲೆಯ 40% ಗೆ ಸಮನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಕೇವಲ 10% ಆಗಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಕಳ್ಳತನ, ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ, ವೆಚ್ಚಗಳು, ಸಾಗಣೆಯಲ್ಲಿನ ನಷ್ಟಗಳು, ಹಾನಿಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಜಾಗತಿಕ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕತೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ, ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ 137 ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಚೀನಾ ಭಾರತವನ್ನು ಮೀರಿಸಿದೆ.

ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯ (ಚೀನಾ 46, ಭಾರತ, 66), ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ತರಬೇತಿ (ಚೀನಾ, 47, ಭಾರತ, 75), ಕಾರ್ಮಿಕ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ದಕ್ಷತೆ ಚೀನಾ 38 ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ (ಭಾರತ 75), ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಸಿದ್ಧತೆ (ಚೀನಾ: 73, ಭಾರತ 107), ವ್ಯಾಪಾರ ನಾವೀನ್ಯತೆ (ಚೀನಾ: 28, ಭಾರತ 29), ವೇತನ ಮತ್ತು ಉತ್ಪಾದಕತೆ (ಚೀನಾ: 28, ಭಾರತ 33); ಕಾರ್ಮಿಕ ಬಲದಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀ ಭಾಗವಹಿಸುವಿಕೆ (ಚೀನಾ 59, ಭಾರತ 129) ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸರ (ಚೀನಾ 17, ಭಾರತ 80). ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಹೆಚ್ಚಿನ ನಿಯತಾಂಕಗಳಲ್ಲಿ, ನಾವು ಚೀನಾದೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ಅಂಶ ಅಂದರೆ , ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭದಾಯಕವೆಂದು ಉದ್ದಿಮೆದಾರರು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಪರಿಹಾರ: ಸುಧಾರಣೆಗೆ ಹೂಡಿಕೆ ಅಗತ್ಯ

ಕಡಿಮೆ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ದಕ್ಷಿಣ ಕೊರಿಯಾ ಮತ್ತು ಜಪಾನ್‌ನಂತಹ ದೇಶಗಳು ಹಾಗೂ ಚೀನಾದಂತಹ ದೇಶಗಳು ಭಾರತಕ್ಕಿಂತ ಬಹಳ ಮುಂದಿವೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಜ್ಞಾನ ಉದ್ಯಮಗಳು ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧಿಕ ಆಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ, ಇದಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹೂಡಿಕೆ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ ಶಿಕ್ಷಣ, ಕೌಶಲ್ಯ, ತಮ್ಮ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಆಧುನೀಕರಿಸಲು ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯದ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿ ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಲು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಉತ್ಪಾದನೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿತ ಪ್ರಯೋಜನಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಕೆಲಸದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಒಪ್ಪಂದದ ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆ, ಕಾನೂನಿನ ನಿಯಮ, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಉತ್ತಮ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ತಲುಪಿಸುತ್ತ ಗಮನ-ಭಾರತೀಯ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಮತ್ತು ಖಾಸಗಿ ವಲಯವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇತರ ದೇಶಗಳಿಗಿಂತ ಈ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಹಿಂದುಳಿದಿದೆ.

ಅಂತಹ ಹೂಡಿಕೆಗಳು ಆರ್ಥಿಕತೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಅನುಕೂಲಕರ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಸೃಷ್ಠಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಉತ್ಪಾದನಾ ಮೌಲ್ಯ ಮತ್ತು ಪೂರೈಕೆ ಸರಪಳಿಯ ಏಣಿ ಏರಲು ದೇಶಗಳಿಗೆ ಸಹಕಾರಿಯಾಗಿವೆ. ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಅಂತಹ ಹೂಡಿಕೆಗಳು ನಿರಂತರ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯೇ ಹೊರತು ಒಂದು-ಬಾರಿಯ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ.

ದುರದೃಷ್ಟಕರ ವಿಚಾರವೆಂದರೆ, ಭಾರತವು ಮತಬ್ಯಾಂಕ್ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ಮತ ಬ್ಯಾಂಕ್ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಧನಸಹಾಯ ನೀಡಲು ತೆರಿಗೆಗಳ ಮೂಲಕ ಕೊನೆಯ ಹನಿ ರಕ್ತವನ್ನೂ ನೀಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಇಂತಹ ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಹೂಡಿಕೆಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಣವಿಲ್ಲ. ಅದು ಬದಲಾಗದಿದ್ದರೆ ಭಾರತವು ಚೀನಾದಿಂದ ಆಮದನ್ನು ಬದಲಿಸುವ ಭರವಸೆ ಹೊಂದಿಲ್ಲ.

ವಿಶೇಷ ಬರಹ: ಡಾ.ಎಸ್.ಅನಂತ್