હૈદરાબાદ :આપણે જાણીએ છીએ કે, વિકાસશીલ વિશ્વમાં અન્યત્રની જેમ 1960 ના દાયકામાં હરિયાળી ક્રાંતિ પછી ભારતમાં કૃષિ વિકાસમાં ઉછાળો જોવા મળ્યો છે. ડેટા દર્શાવે છે કે આ પ્રદેશોમાં 1970 અને 2015 ની વચ્ચે ભૂખમરો દર અનુક્રમે 33% થી ઘટીને 12% થયો છે, જે કૃષિ તકનીકોને આભારી છે. પરંતુ નોંધપાત્ર પર્યાવરણીય ખર્ચ સાથે કારણ કે, આ ખાતરોના વધુ પડતા ઉપયોગ અને જમીન અને સપાટીના વધુ પડતા શોષણ પર શરતી હતી. પાણી જો 20મી સદીમાં વધતા કૃષિ ઉત્પાદન માટે એક ક્રાંતિકારી વિકાસ છે, તો તે 'હેબર-બોશ' પ્રક્રિયા છે. જેનો ઉપયોગ વાતાવરણીય નાઇટ્રોજનમાંથી કૃત્રિમ ખાતર બનાવવા માટે કરવામાં આવ્યો હતો. જોકે, આખરે નાઇટ્રોજનના અભાવને કારણે અને જમીનની કુદરતી ફળદ્રુપતામાં ઘટાડો થવાને કારણે પ્રદૂષિત જળમાર્ગોના ખર્ચે વધેલું કૃષિ ઉત્પાદન સાકાર થયું છે.
ખેડૂતો કૃષિ ઉત્પાદનના ભાવમાં વધારો અને સપાટી અને ભૂગર્ભજળની ઉપલબ્ધતામાં ઘટાડો સહિત પર્યાવરણને લગતી સમસ્યાનો બેવડો માર સહન કરી રહ્યા છે. ઉત્પાદકતા કટોકટીએ ભૂખ સામે લડવાની પ્રગતિ અને ભૂખમરાના દરને અસર કરી છે. કારણ કે રોગચાળો અનેક કારણોસર વધી રહ્યો છે. વસ્તી નવ અબજથી વધુ થવાની તૈયારીમાં છે, વસ્તી વધારા સાથે ખોરાકની માંગમાં વધારો કરવો પડશે.
મોટી વસ્તીની જરૂરિયાતો પૂરી કરવા માટે 2050 સુધીમાં કૃષિ ઉત્પાદનમાં લગભગ 70 ટકાનો વધારો થવો જોઈએ. પર્યાવરણની નોંધપાત્ર ખામી વિના આપણે આ લક્ષ્ય સુધી કેવી રીતે પહોંચીશું તે એક પ્રશ્ન છે, જેની શૈક્ષણિક જગતમાં ચર્ચા થઈ રહી છે. UN ના અંદાજ મુજબ લગભગ 800 મિલિયન ભૂખ્યા છે અને આબોહવા પરિવર્તન માનવ સમાજને ભૂખમરાની અણી પર દબાણ કરી રહ્યું છે. UN અનુસાર આબોહવા પરિવર્તન એ ખાદ્ય સુરક્ષામાં ઘટાડાનું એક મુખ્ય કારણ છે. સાથે જ વધતું તાપમાન, અનિયમિત વરસાદની પેટર્ન અને વધુ આત્યંતિક હવામાનની ઘટનાઓ ખેડૂતો માટે તેટલો ખોરાક ઉગાડવાનું મુશ્કેલ બનાવે છે.
નિષ્ણાતોએ દુષ્કાળ અને રોગ-પ્રતિરોધક પાક વિકસાવવા માટે જીન સંપાદનનો ઉપયોગ સહિતની ઘણી વ્યૂહરચના રજૂ કરી. નવી સંવર્ધન તકનીક આનુવંશિક પરિવર્તન અથવા પરંપરાગત સંવર્ધન દ્વારા છોડને બદલે છે જે તેમને આનુવંશિક રીતે સંશોધિત પાકથી અલગ પાડે છે, જે વિવાદાસ્પદ રહે છે કારણ કે તકનીકમાં અન્ય પ્રજાતિઓ અથવા જાતિઓમાંથી જનીનોના સ્થાનાંતરણ અથવા નિવેશનો સમાવેશ થાય છે.
નિષ્ણાતો બુસ્ટેડ પ્લાન્ટ બ્રીડિંગ ટેકનોલોજી વિશે વાત કરે છે, જે CRISPR જીન સંપાદનનો ઉપયોગ કરે છે. જેથી પિતૃ છોડ તેમના તમામ ડીએનએ (જીનોમ)ને તેમના સંતાનો સુધી પહોંચાડી શકે. તેના બદલે દરેક માતાપિતાના જનીનોના અડધા ભાગને બદલે, જે આનુવંશિક વિવિધતામાં સમાપ્ત થશે. માનવ સમાજની જેમ આનુવંશિક વિવિધતા છોડને સ્વસ્થ અને લાંબા આયુષ્ય સાથે ઝડપી વૃદ્ધિ કરવામાં મદદ કરે છે. ભારતમાં, સ્વામીનાથન રિસર્ચ ફાઉન્ડેશન દરિયાની સપાટીમાં વધારો અને પરિણામે જમીનની ખારાશમાં વધારાને કારણે પડકારોનો સામનો કરી રહેલા ખેડૂતોને મદદ કરવા માટે મીઠું-સહિષ્ણુ ચોખા વિકસાવી રહી છે.
ભારતીય સંદર્ભ
"ટુવર્ડ એન એવરગ્રીન રિવોલ્યુશન" શીર્ષકવાળા લેખમાં મેહા જૈન અને બલવિંદરસિંઘ (બેટર પ્લેનેટમાં; ટકાઉ ભવિષ્ય માટેના મોટા વિચારો-એડ: ડેનિયલ સી. એસ્ટી -યેલ યુનિવર્સિટી પ્રેસ) કહે છે કે સમગ્ર વિશ્વમાં કૃષિ ઉત્પાદકતામાં ઘટાડો વધતા તાપમાન અને પર્યાવરણીય અધોગતિના કારણે ખતરો છે. તેઓ કહે છે કે આ સમસ્યા એશિયા અને લેટિન અમેરિકાના ગરીબ દેશોના નાના ખેડૂતોને અસર કરે છે, જેઓ વૈશ્વિક ખાદ્ય પુરવઠાના લગભગ એક તૃતીયાંશ ઉત્પાદન કરે છે.
કૃષિ ઉત્પાદનમાં પરિવર્તનકારી તબક્કો પર્યાવરણીય તાણને વધુ સારી રીતે પ્રતિસાદ આપતી ઉચ્ચ ઉપજ આપતી નવી બિયારણની જાતો સહિત ગ્રીન ટેકનોલોજીનો ઉપયોગ કરીને સાઉન્ડ ફાર્મિંગ પ્રેક્ટિસ રજૂ કરવા પર આધારિત છે. એક પરિવર્તન જે ટકાઉ પાણીના વપરાશ અને સુધારેલ માટીના સ્વાસ્થ્યને જોડે છે તે ભારતના મુખ્ય અનાજ પટ્ટાના નાના ધારકોને મદદ કરશે, ભારત-ગંગાના મેદાનો, જ્યાં ઘઉં અને ચોખા વચ્ચે વર્ષ-લાંબા પાક પરિભ્રમણ પ્રેક્ટિસ કરવામાં આવે છે. તેઓ જે ભલામણ કરે છે તેને "સંરક્ષણ કૃષિ" તરીકે કૌંસમાં મૂકી શકાય છે, જે "જમીનની રચના, રચના અને કુદરતી જૈવવિવિધતાના વિક્ષેપને ઓછો કરતી જમીન વ્યવસ્થાપન પદ્ધતિઓનો સમૂહ" પ્રદાન કરે છે.
ઉપરોક્ત સંદર્ભિત લેખમાં લેખકો લઘુત્તમ યાંત્રિક ભૂમિ વિક્ષેપ અને શૂન્ય ખેડાણની ભલામણ કરે છે. શૂન્ય ખેડાણ પાકના અવશેષો અને વિવિધ પાક પરિભ્રમણ સાથે કાયમી કાર્બનિક માટીનું આવરણ વિકસાવવામાં મદદ કરે છે. આ પદ્ધતિ જમીનની ભેજ અને કાર્બનિક પદાર્થોને બચાવવામાં પણ મદદ કરશે. આનાથી કૃત્રિમ ખાતરના ઉપયોગનો અંત જોવા મળશે અને પરિણામે જમીનમાં સૂક્ષ્મજીવાણુઓનો વિકાસ થશે, જે વાતાવરણીય નાઈટ્રોજનને પાંદડાઓમાં ખેંચી શકે છે. ઝીરો ખેડાણ પણ વાયુ પ્રદૂષણમાં ફાળો આપનાર સ્ટબલ સળગાવવાની પ્રથાને ઘટાડવામાં ફાયદાકારક છે. યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સમાં 1960ના દાયકામાં શૂન્ય ખેડાણનો વિકાસ થયો હતો. કારણ કે તેણે 1930ના દાયકા દરમિયાન ડસ્ટબાઉલ રાજ્યોમાં જમીનના ધોવાણમાં સુધારો કર્યો હતો.
મુખ્યત્વે ઓસ્ટ્રેલિયામાં આંતરરાષ્ટ્રીય મકાઈ અને ઘઉં સુધારણા કેન્દ્રની મદદથી ભારતમાં શૂન્ય ખેડાણની શરૂઆત કરવામાં આવી હતી. ભારતમાં માત્ર 1 ટકાથી ઓછા ખેડૂતોએ ટેકનોલોજી અપનાવી છે, તેમ છતાં નવી દાખલ કરવામાં આવેલી પ્રથાએ ખેડૂતોને ખાતર અને પાણીના ઘટાડા સાથે ઘઉં ઉત્પાદન લગભગ 15% વધારવામાં મદદ કરી. તો પછી, ઉત્તર ભારતમાં જ્યાં ઘઉં-ચોખાના પાકના પરિભ્રમણની પ્રેક્ટિસ કરવામાં આવે છે, ત્યાં ખેડૂતો દ્વારા તેને વ્યાપકપણે શા માટે અપનાવવામાં આવે છે ?
મેહા જૈન અને બલવિન્દરસિંઘના જણાવ્યા અનુસાર, બીજની પદ્ધતિ ભારતીય પરિસ્થિતિઓને અનુકૂળ ન હતી અને ખર્ચ-અસરકારક ન હતી. કારણ કે શૂન્ય ખેડાણની સફળતા બિનખેતી જમીનમાં બીજને ડ્રિલ કરવા માટે સસ્તું મશીનરી પર આધારિત છે. સરકારી સબસીડી હોવા છતાં મોટાભાગના ખેડૂતો નવા સીડર મશીન ખરીદવા માટે સક્ષમ નથી.
ઝીરો-ટીલેજ પદ્ધતિને પણ જાગૃતિ કાર્યક્રમો દ્વારા સારી રીતે લોકપ્રિય કરવાની જરૂર છે. પ્રિયા શ્યામસુંદર અને તેના સાથીદારો વિજ્ઞાનના અંક (9 ઓગસ્ટ, 2019)ના તેમના લેખમાં આ પાસાઓની વિગતવાર ચર્ચા કરે છે. તેમણે સૂચવ્યું કે ભારત પાસે "સમન્વયિત સાર્વજનિક અને ખાનગી ક્રિયાઓ દ્વારા, બર્નિંગ ઘટાડવા, આવકમાં વધારો કરવા અને વધુ સારી તક છે." મોસમી વાયુ પ્રદૂષણની તાત્કાલિક સમસ્યાને સંબોધિત કરતી વખતે વધુ ટકાઉ કૃષિ તરફ સંક્રમણ અને સમાન જોખમો અને સમસ્યાઓનો સામનો કરી રહેલા અન્ય દેશો માટે પાઠ પૂરો પાડી શકે છે.
- એક ઈંધણ તરીકે હાઈડ્રોજનના 'લાભાલાભ' વિશે એક વિચક્ષણ સમીક્ષા
- ફ્યુચર જનરેશન માટે સસ્ટેનેબલ વોટર રિસોર્સ મેનેજમેન્ટ અત્યારથી જ કરવાનું છે
