ਭਾਗਵਤ ਗੀਤਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼
ਦੋ ਕਿਸਮ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਹਨ ਜੋ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਇਸ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਯੋਗ ਦੁਆਰਾ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਝ ਭਗਤੀ ਸੇਵਾ ਦੁਆਰਾ। ਮਨੁੱਖ ਨਾ ਤਾਂ ਕਰਮ ਅਰੰਭ ਕੀਤੇ ਸਵੈ-ਕਰਮ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਤਿਆਗ ਨਾਲ ਸੰਪੂਰਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਕਰਮ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਜੀਵ ਕਰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹਨ।ਜੋ ਸਾਰੀਆਂ ਇੰਦਰੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਿਆਨ-ਇੰਦਰੀਆਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਝੂਠਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਮਨ ਨਾਲ ਇੰਦਰੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੋਹ ਰਹਿਤ ਸਾਰੀਆਂ ਇੰਦਰੀਆਂ ਨਾਲ ਕਰਮਯੋਗ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਹੈ। ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿਧੀ ਦੁਆਰਾ ਦੱਸੇ ਗਏ ਕਰਮ ਕਰਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਕਰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਸੁਚਾਰੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਕਰਮਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਮਨੁੱਖ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮੋਹ ਰਹਿਤ ਕਰਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
