अनेक प्रसिद्ध कलाकार आपल्या खाजगी आयुष्यात कसे असतात याबद्दल अनेकांना उत्सुकता असते. ते घरात कसे राहतात, काय पेहराव घालतात, स्वयंपाक करतात का असे एक ना अनेक प्रश्न त्यांच्या मनात असतात. तसेच ही कलाकार मंडळी देवपूजा वगैरे करतात का हेदेखील त्यांच्यासाठी गौडबंगाल असते. प्रत्येक कलाकार आपापल्या धर्माप्रमाणे देवाची आराधना नक्कीच करीत असतात. नुकतेच निधन झालेले संगीतकार गायक बप्पी लाहिरी हे पूजाअर्चा करण्यावर भर देत. तसेच ते कट्टर हनुमान भक्त होते. आमचे प्रतिनिधी कीर्तिकुमार कदम यांची त्यांच्यासोबत अनेकदा हनुमान मंदिरात भेटही होत असे.
कीर्तिकुमार कदम यांनी सांगितलं की, “मुंबईच्या विलेपार्ले उपनगरात इर्ला हे ठिकाण आहे. तिथे सांताक्रूझ वरून अंधेरी ला जाताना मधे इर्ला लागते. इर्लाच्या मेन रोड वरील ट्राफिक सिग्नल च्या १०-२० पावलं आधी एक जुनं मारुतीचं देऊळ आहे. म्हणजे ते तिथे एका झाडाखाली वसलेले लहानसे मंदिर आहे. त्याला छत नाही की दार नाही की भिंती नाहीत. परंतु तिथे अनेक मारुती भक्त दर शनिवारी दर्शनासाठी येतात आणि हार, नारळ, तेल वाहून हनुमानाचा आशीर्वाद घेतात. संध्याकाळच्या वेळेला बरीच गर्दी असते म्हणून बरेच हनुमानभक्त उशिरा येतात. मीही त्याच कारणास्तव रात्री ९.३०-१० ला त्या मंदिराला भेट देत असे.
एके दिवशी (बऱ्याच वर्षांपूर्वी) मी त्या छोट्याश्या मारुतीच्या मंदिराजवळ असताना एक लांबसडक मर्सिडीझ गाडी थांबली. माझे तिथे लक्ष जाणे साहजिकच होते. त्यातून उतरली एक भरभक्कम व्यक्ती आणि कळले की ती व्यक्ती होती बप्पी लाहिरी. बप्पी दा अनवाणीच कारमधून उतरले आणि मंदिरात आले. त्यांनी हार वगैरे घेऊन मारुतीची पूजा केली. हात जोडून उभे असताना ते मंत्रपठण करीत होते आणि स्तोत्र पुटपुटत होते. आणि काही वेळाने ते आपल्या मोठ्याला गाडीत बसून निघून गेले. मी तिथल्या पुजाऱ्याकडे विचारपूस केली तेव्हा त्याने सांगितले की बप्पीदा तेथे नेहमीच येत असतात.
मला त्यांना नक्कीच भेटायचे होते परंतु त्यांच्या पूजेत अडथळा नको म्हणून मी त्यावेळी त्यांच्याशी बोललो नाही. परंतु पुढच्या शनिवारी मी त्यांच्याशी बोलायचे नक्की हे ठरविले. नंतरच्या शनिवारी पुन्हा तसाच प्रसंग घडला परंतु मी बप्पीदा आणि त्यांच्या गाडीच्या मधेच उभा होतो. त्यांचे पूजन झाल्यावर मी बप्पीदा यांना नमस्कार केला आणि सांगितले की मी त्यांच्या संगीताचा मोठा फॅन आहे. तसेच मीही दर शनिवारी या देवळात येत असतो. गोड हसून त्यांनी मला विचारले की, ‘शनिचर का उपवास करते हो की नाही?’ मी होकारार्थी मान हलवली. त्यानंतर माझे कामकाज काय आणि संगीतात किती आणि कशी रुची आहे याबद्दल ते मला विचारात होते आणि मी आनंदाने उत्तरं देत होतो. त्यांनी त्यांच्या गाडीच्या आत शिरत म्हटले की, ‘चलो, मिलते हैं अगले शनिवार को’. मला तर आकाश ठेंगणं झालं होतं, त्यांचं शेवटचं वाक्य ऐकून.
त्यानंतर अगदी दर शनिवारी नाही परंतु अधनं मधनं त्यांची भेट घडत होती. ते नेहमीच हसतमुखाने ‘क्यू, कैसे हो? असे विचारत आणि मीही ‘अच्छा हूँ’ म्हणत त्यांना नमस्कार करीत असे. ते जेव्हा केव्हा मुंबईत असत तेव्हा ते शनिवारी न चुकता इर्लाच्या हनुमान मंदिरात येत असत. बऱ्याच वेळेला त्यांच्यासोबत त्यांची अर्धांगिनी असे, कधी मुलगा तर कधी मुलगी. एक दोन वेळा त्यांच्या संपूर्ण परिवारासह माझी आणि त्यांची भेट घडलीय.
कोरोना महामारीमुळे दोनेक वर्षं जवळपास सर्वच मंदिर बंद होती आणि प्रकृती अस्वास्थामुळे त्यांनी काही वर्षांपूर्वीच बाहेर जाणं येणं बंद केलं होतं. तीनेक वर्षांपूर्वी एका फिल्म इव्हेंट मध्ये त्यांची माझी भेट घडली होती आणि त्यांनी मंद स्मित करत ‘मी ओळखलंय बरं’ असे भाव डोळ्यातून व्यक्त केले होते. इतका प्रसिद्ध माणूस आपल्याला ओळख दाखवितो हे अत्यंत भावले. त्यांच्यातील उत्तम माणूसपणाचे ते लक्षण होय. आता कधीही त्या मंदिरात गेल्यावर बप्पी दा यांची आवर्जून आठवण येईल.”
