വിവിധ മേഖലകളിലെ തങ്ങളുടെ നയങ്ങളുടെ പേരില്‍ വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങുകയാണ് റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് ചൈന. ഹോങ്കോംഗിലും ടിബറ്റിലും ഷിയാന്‍ ജിയാങ്ങിലും നടത്തുന്ന മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങൾ, ദക്ഷിണ ചൈനാ കടലിലെ അവകാശവാദങ്ങൾ, പ്രമുഖ രാഷ്ട്രങ്ങളുമായുള്ള വാണിജ്യ തര്‍ക്കങ്ങള്‍, കൊവിഡ് വിവരങ്ങള്‍ നൽകുന്നതിലെ വീഴ്‌ചകള്‍, ഏറെ കൊട്ടിഘോഷിക്കുന്ന ബിആര്‍ഐ എന്ന അതിര്‍ത്തി റോഡ് സംരംഭങ്ങള്‍, ഇന്ത്യന്‍ അതിര്‍ത്തികളിലെ കടന്നു കയറ്റശ്രമങ്ങൾ, നേപ്പാളിന്‍റെ ആഭ്യന്തര കാര്യങ്ങളില്‍ നടത്തുന്ന ഇടപെടലുകൾ, ഒടുവിൽ കടക്കെണി നയതന്ത്രവും അവര്‍ പുറത്തെടുത്തിരിക്കുന്നു. കടക്കെണി നയതന്ത്രം ഒട്ടും പ്രാധാന്യം കുറവുള്ള ഒന്നല്ല. ഇതെല്ലാം ചേര്‍ന്നപ്പോൾ ഭൂരിപക്ഷം രാഷ്ട്രങ്ങളില്‍ നിന്നും ചൈന ഒറ്റപ്പെട്ടു.
2010ന്‍റെ തുടക്കത്തില്‍ പ്രമുഖ ഭൂതന്ത്ര വിദഗ്‌ധനും എഴുത്തുകാരനുമായ ബ്രഹ്മ ചെലാനിയാണ് 'കടക്കെണി നയതന്ത്രം' രൂപപ്പെടുത്തിയത്. ആഫ്രിക്കന്‍ രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ക്ക് കടം നല്‍കുന്ന ചൈനയുടെ നയങ്ങളെ വിവരിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണ് അദ്ദേഹം ഇത് രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്തത്. ഇന്നിപ്പോള്‍ വികസന പദ്ധതികളുടെ മറവില്‍ ഈ തന്ത്രം ചൈന ലോകം മുഴുവന്‍ ഉപയോഗിച്ചു വരികയാണ്. ചൈന നല്‍കുന്ന വായ്‌പകള്‍ക്ക് നൽകിയിരിക്കുന്ന നിബന്ധനകളും അതിന്‍റെ ശൈലിയുമാണ് 'കടക്കെണി നയതന്ത്രം' എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാന്‍ ഇടയാക്കിയത്. ഇങ്ങനെ കടം നല്‍കുന്ന രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ വില പിടിപ്പുള്ള പലതും ചൈന കടക്കെണിയില്‍ പെടുത്തി കൈക്കലാക്കുന്നു. ക്രമേണ അവര്‍ തങ്ങളുടെ താൽപര്യങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി പ്രസ്‌തുത രാജ്യങ്ങളിലെ ആഭ്യന്തര കാര്യങ്ങളില്‍ ഇടപെടാന്‍ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്യും.
എങ്ങനെയാണ് ഈ തന്ത്രം പ്രാവര്‍ത്തികമാകുന്നത്?
സാധാരണയായി ചൈന ഉടനടി ലഭ്യമാകുന്ന വായ്‌പകളാണ് നല്‍കുക. പ്രധാനമായും വരുമാനം വളരെ കുറവുള്ള വികസ്വര രാജ്യങ്ങള്‍ക്കാണ് വായ്‌പ നല്‍കുന്നത്. തങ്ങളുടെ വികസന പദ്ധതികള്‍ നടപ്പില്‍ വരുത്തുന്നതിനായി എവിടെ നിന്നെങ്കിലും പണം കിട്ടിയാല്‍ മതിയെന്നായിരിക്കും ഈ രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ ചിന്തിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല, പദ്ധതി നടപ്പില്‍ വരുത്തല്‍, തിരിച്ചടവ്, സുതാര്യത എന്നിങ്ങനെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ സംബന്ധിച്ച് കടുത്ത നിബന്ധനകള്‍ ഉണ്ടാകും എന്നതിനാല്‍ അന്താരാഷ്ട്ര ധനകാര്യ സ്ഥാപനങ്ങളില്‍ നിന്നും ഈ രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ക്കൊന്നും വായ്‌പ നേടിയെടുക്കാനുള്ള കഴിവും ഉണ്ടായിരിക്കില്ല. അതിനാല്‍ ഈ വികസ്വര രാജ്യങ്ങളില്‍ പലരും വിദേശ കമ്പനികള്‍ ഫണ്ടുകള്‍ കൊണ്ടുവരുന്നതിൽ ഏറെ താല്‍പ്പര്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഇവിടെയാണ് ചൈനയിലെ കമ്പനികള്‍ കടന്നു വരുന്നത്.
ഉല്‍പ്പാദക, കയറ്റുമതി അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള സമ്പദ് വ്യവസ്ഥമൂലം ചൈനയിൽ ഫണ്ടുകള്‍ കുമിഞ്ഞു കൂടിക്കിടക്കുകയാണ്. സര്‍ക്കാര്‍, ബാങ്കുകള്‍, സ്വകാര്യ ധനകാര്യ കമ്പനികള്‍ എന്നിങ്ങനെയുള്ള ചൈനീസ് സ്ഥാപനങ്ങള്‍ ഇത്തരം പദ്ധതികള്‍ക്ക് വേണ്ടി ലേലം വിളിക്കുന്ന തങ്ങളുടെ കമ്പനികള്‍ക്ക് ധാരാളം ഫണ്ടുകള്‍ അനുവദിക്കും. അന്താരാഷ്ട്ര ധനകാര്യ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ ആയ ഐഎംഎഫും ലോക ബാങ്കും പോലുള്ളവ മൂന്ന് മുതല്‍ നാല് ശതമാനം വരെയാണ് ഫണ്ടുകള്‍ക്ക് പലിശ ഈടാക്കുന്നതെങ്കില്‍ ചൈനക്കാര്‍ നല്‍കുന്ന ഫണ്ടിന് ചിലപ്പോള്‍ ആറ് ശതമാനം വരെ ഉയര്‍ന്ന പലിശ ഈടാക്കുന്നുണ്ട്. ഇവിടെയാണ് അവരുടെ യഥാർഥ കള്ളക്കളി ആരംഭിക്കുന്നത്.
കടം നല്‍കുന്ന കമ്പനികള്‍, അത് ചൈനയിലെ കമ്പനിയായാലും ബാങ്കായാലും അല്ലെങ്കില്‍ സ്വകാര്യ ധനകാര്യ സ്ഥാപനമായാലും, അവയെല്ലാം ഈടായി ആവശ്യപ്പെടുന്നത് ഭൂമി, ഖനന ഇളവുകള്‍, ഹൈഡ്രോകാര്‍ബണുകള്‍, അല്ലെങ്കില്‍ വാണിജ്യ മുന്‍ഗണനകള്‍ എന്നിവയാണ്. ഇത് വ്യത്യസ്‌ത രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് വ്യത്യസ്‌തമായ രീതികളായിരിക്കും സ്വീകരിക്കുക. ഫണ്ട് കൊണ്ടുവരുന്ന ചൈനീസ് കമ്പനി പദ്ധതിക്ക് വേണ്ടി അസാധാരണമാം വിധം ഉയര്‍ന്ന ചെലവാണ് ക്വാട്ട് ചെയ്യുക. ഏറെ ആവശ്യമായ ഫണ്ട് കൊണ്ടു വരുന്നതിനാലും, അതാത് രാജ്യങ്ങളിലെ നേതാക്കന്മാര്‍ക്ക് കൈമടക്ക് കൊടുക്കുന്നതുകൊണ്ടും തുറന്നതും സുതാര്യവുമായ ടെന്‍ഡര്‍ നടപടികള്‍ എന്ന മാന്യമായ ബിസിനസ് രീതികള്‍ മറികടന്നു കൊണ്ട് അവര്‍ പദ്ധതിയുടെ നിർമാണ ചുമതല പിടിച്ചെടുക്കും.
ഇതിനു പുറമെ, ഫണ്ട് നല്‍കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് മറ്റ് ഒട്ടേറെ പ്രധാനപ്പെട്ട നിബന്ധനകള്‍ കൂടി ചൈനയിലെ കമ്പനികള്‍ക്ക് കരാര്‍ നല്‍കുമ്പോള്‍ പാലിക്കേണ്ടി വരും. അവയില്‍ ചിലതാണ് ചൈനയില്‍ നിന്നുള്ള ഉപകരണങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുക, ചൈനയുടെ പ്രോജക്‌ട് മാനേജ്‌മെന്‍റിന് പങ്കാളിത്തം നല്‍കുക, മാത്രമല്ല പല കേസുകളിലും ചൈനയില്‍ നിന്നുള്ള തൊഴിലാളികളെ പോലും പങ്കാളികളാക്കേണ്ടി വരും. അതിനാല്‍ നിലവില്‍ തന്നെ വളരെ ഉയര്‍ന്ന തോതിലുള്ള പദ്ധതി ചെലവിന്‍റെ വലിയൊരു ഭാഗവും കരാർ എടുത്ത കമ്പനിക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു കിട്ടും.
കടം വാങ്ങിയ രാജ്യം, കടമോ ഗഡുക്കളോ കൃത്യ സമയത്ത് അടച്ചു തീര്‍ക്കാന്‍ പരാജയപ്പെട്ടാല്‍ ഈട് നല്‍കിയത് അവര്‍ പിടിച്ചെടുക്കും. ഇന്ത്യന്‍ ഗ്രാമങ്ങളിലെ പതിവ് വട്ടിപലിശക്കാരന്‍റെ അതേ തന്ത്രം തന്നെയാണ് ഇവിടേയും പയറ്റുന്നത്. ചില വിശകലന വിദഗ്‌ധര്‍ വാദിക്കുന്നത് ചൈന സാധാരണയായി അത്തരം ഗൂഡ ലക്ഷ്യങ്ങളുള്ള കരാറുകളില്‍ ഏര്‍പ്പെടാറില്ലെന്നാണ്. അതേ സമയം ഇത്തരം കരാറുകളുടെ തീര്‍ത്തും അവ്യക്തമായ സ്വഭാവ രീതി, അടിക്കടി ചെലവ് വർധിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുക, പാതി വഴികളില്‍ കോണ്‍ട്രാക്‌ടര്‍മാര്‍ പദ്ധതി ഉപേക്ഷിച്ച് പോകുക, ഈട് നല്‍കിയ വസ്‌തുക്കള്‍ പിടിച്ചെടുക്കുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള കാര്യങ്ങളെല്ലാം വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്നത് ചൈനയുടെ ഗൂഢ ലക്ഷ്യങ്ങളെയാണ്.
ചൈനീസ് തന്ത്രങ്ങളുടെ ആഘാതം
ഹവാര്‍ഡ് സർവകലാശാലയിൽ നടത്തിയ ഒരു പഠന പ്രകാരം ഇതുവരെ ചൈന 152 രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് 1.5 ട്രില്യണ്‍ ഡോളര്‍ (ഏതാണ്ട് ഇന്ത്യൻ ജിഡിപിയുടെ പകുതി) വായ്‌പ നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ കീല്‍ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് വേള്‍ഡ് ഇക്കോണമി പറയുന്നത് പ്രകാരം, വികസിത രാഷ്ട്രങ്ങളില്‍ നിന്നും ചൈന വാങ്ങി കൂട്ടിയ ഓഹരി കടബാധ്യതകളും, വിവിധ പങ്കാളികള്‍ക്ക് വെച്ചു നീട്ടിയിരിക്കുന്ന വാണിജ്യ ക്രെഡിറ്റുകളും ഇതില്‍ കൂട്ടി ചേര്‍ത്താല്‍ എല്ലാം കൂടി ചേര്‍ന്ന് ഏതാണ്ട് അഞ്ച് ട്രില്യണ്‍ ഡോളര്‍ വരും. അതായത് ആഗോള സമ്പദ് വ്യവസ്ഥയുടെ ആറ് ശതമാനം. ഈ വായ്‌പകള്‍ ഒന്നുകില്‍ ഏറെ കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ചൈനീസ് ബിആര്‍ഐ (ബെല്‍റ്റ് ആന്‍റ് റോഡ് ഇനീഷ്യേറ്റീവ്) യുടെ ഭാഗമോ അല്ലെങ്കില്‍ വ്യക്തിപരമായി നല്‍കിയതോ ആയിരിക്കും. പന്ത്രണ്ടോളം രാജ്യങ്ങളില്‍ ചൈന നല്‍കിയിരിക്കുന്ന വായ്‌പാ തുക ആ രാജ്യങ്ങളുടെ ജിഡിപിയുടെ 20 ശതമാനത്തിലധികം വരുമെന്നുള്ള നിലവിലെ വസ്‌തുതയില്‍ നിന്നു തന്നെ ഈ കടക്കെണിയുടെ വ്യാപ്‌തി എത്രത്തോളം ഉണ്ടെന്ന് നമുക്ക് മനസിലാക്കാവുന്നതാണ്.
ജിബൗട്ടി, ടോംഗ, റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് കോംഗോ, കിര്‍ഗിസ്ഥാന്‍, മാലി ദ്വീപ്, കംബോഡിയ, നൈജര്‍, ലാവോസ്, സാമ്പിയ, സമോവ, മംഗോളിയ, വനൗതു എന്നിവയാണ് 12 രാജ്യങ്ങള്‍. സമ്മർദം മൂലം ജിബൗട്ടി എന്ന രാജ്യം ചൈനയെ വിദേശത്തുള്ള അവരുടെ ആദ്യത്തെ സൈനിക താവളം തങ്ങളുടെ രാജ്യത്ത് നിര്‍മ്മിക്കുവാന്‍ അനുവദിച്ചു. ഇക്കാരണത്താല്‍ തന്നെ ശ്രീലങ്കക്ക് ഹംബന്‍ടോട്ട തുറമുഖം ചൈനക്ക് പാട്ടത്തിനു നല്‍കേണ്ടി വന്നു. ചൈനയുടെ വായ്‌പ ഉപയോഗിച്ച് നിർമിച്ച ഈ തുറമുഖം 99 വര്‍ഷത്തിനാണ് ശ്രീലങ്കക്ക് പാട്ടത്തിന് നല്‍കേണ്ടി വന്നത്. ഏതാണ്ട് ഒരു ബില്യണ്‍ അമേരിക്കന്‍ ഡോളര്‍ വരുന്ന വായ്‌പയുടെ ഗഡു അടക്കാന്‍ പറ്റാത്തതു കൊണ്ടാണ് ശ്രീലങ്കക്ക് ഇങ്ങനെ ചെയ്യേണ്ടി വന്നത്. എണ്ണ സമ്പന്നമായ അംഗോള 43 ബില്യണ്‍ അമേരിക്കന്‍ ഡോളര്‍ വരുന്ന ചൈനയുടെ വായ്‌പ എണ്ണ നല്‍കിയാണ് തിരിച്ചടച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഈ രാജ്യത്തിന്‍റെ തലസ്ഥാനമായ ലുവാണ്ടക്ക് തൊട്ടടുത്ത് ഒരു പുതിയ നഗരം തന്നെയാണ് ചൈന നിമിച്ചു നൽകിയത്. എന്നാൽ അവിടെ ആരും താമസിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.
വായ്‌പ തുക തിരിച്ചടക്കാൻ കഴിയാതെ വരുമോ എന്നുള്ള ഭീതി മൂലം ടാന്‍സാനിയ, മലേഷ്യ, പാകിസ്ഥാന്‍ എന്നീ രാജ്യങ്ങള്‍ പോലും പാതി വഴിയില്‍ പദ്ധതികള്‍ നിര്‍ത്തി വെക്കേണ്ടി വന്നവരാണ്. ഉദാഹരണത്തിന് മലേഷ്യയിലെ ഒരു പദ്ധതി എടുക്കാം. പദ്ധതിയുടെ ചെലവിന്‍റെ 90 ശതമാനവും വായ്‌പയില്‍ നിന്നാണ് നല്‍കിയത്. പക്ഷെ 15 ശതമാനം പണി പോലും പൂര്‍ത്തിയായിട്ടില്ല. മഹാതിര്‍ മുഹമ്മദ് സര്‍ക്കാര്‍ പദ്ധതി തന്നെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതരായി. പാകിസ്ഥാനില്‍ സിപിഇസി പദ്ധതികളുടെ ചെലവ് യഥാർഥത്തില്‍ കണക്കാക്കിയിരുന്നത് 36 ബില്യണ്‍ അമേരിക്കന്‍ ഡോളറായിരുന്നു. അത് 64 ബില്യണ്‍ ഡോളറായി പിന്നീടത് ഉയര്‍ന്നു. മിക്കവാറും 80 ബില്യണ്‍ ഡോളറിലേക്ക് അത് ഇനിയും ഉയരുമെന്നാണ് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്.
പദ്ധതികള്‍ നേടിയെടുക്കുന്നതിനുവേണ്ടി ചൈനീസ് കമ്പനികള്‍ 2.5 ബില്യണ്‍ ഡോളര്‍ കൈക്കൂലി നല്‍കിയിട്ടുണ്ട് എന്നാണ് ആരോപിക്കപ്പെടുന്നത്. ചൈനയുമായുള്ള വായ്‌പാ ബന്ധം നേപ്പാള്‍ നിര്‍ത്തിയില്ലെങ്കില്‍ ഏതാണ്ട് എട്ട് ബില്യണ്‍ ഡോളറിന്‍റെ കടക്കെണിയിലേക്കാണ് രാജ്യം പോകുന്നത്. ഇത് ഒരു കെണിയാണെന്നുള്ളതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. ഇങ്ങനെ കടം വാങ്ങിയ നിരവധി രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ ഈ കെണിയുടെ ചൂട് ശരിക്കും അറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല അവർ ഭാവി വായ്‌പകള്‍ക്ക് വേണ്ടി മറ്റിടങ്ങള്‍ തേടി കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.
ചൈനയുടെ ഈ കുടിലതന്ത്രങ്ങളുടെ നിഴലില്‍ എവിടെയാണ് ഇന്ത്യ ഇപ്പോള്‍ നില്‍ക്കുന്നത്. ഗ്രാന്‍റുകള്‍, പലതരത്തിലുള്ള വായ്‌പകള്‍, സഹായങ്ങള്‍ എന്നിവയൊക്കെയായി നിരവധി വികസ്വര രാജ്യങ്ങളില്‍ നമുക്ക് സാന്നിധ്യമുണ്ട്. ചൈന വായ്‌പ നല്‍കുന്നതിന്‍റെ തോതും വേഗതയുമായി നമുക്ക് പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ലെങ്കിലും ചൈനയേക്കാള്‍ എത്രയോ മെച്ചപ്പെട്ട ജനപ്രീതിയാണ് നമുക്ക് വ്യവസായത്തിന്‍റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഈ രാജ്യങ്ങളിലുള്ളത്. മഹാമാരിയുടെ ആക്രമണത്തില്‍ ചൈനയെ പോലെ ഇന്ത്യന്‍ സമ്പദ് വ്യവസ്ഥക്കും കാര്യമായ ക്ഷതമേറ്റു. എന്നാല്‍ ചൈനക്കെതിരെ ഉയര്‍ന്നുവന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അസംതൃപ്‌തി മുതലെടുത്തുകൊണ്ട് നമുക്ക് ഈ പ്രതിസന്ധിയെ അവസരമാക്കി മാറ്റിയെടുക്കാന്‍ കഴിയും. ആവശ്യക്കാര്‍ക്ക് ഒരളവുവരെ മൃദു വായ്‌പകള്‍ നല്‍കാന്‍ ഇപ്പോൾ നമുക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ദീര്‍ഘകാല അടിസ്ഥാനത്തില്‍ നല്ല ലാഭം കൊയ്യാന്‍ ഇത് നമുക്ക് അവസരം നല്‍കുമെന്നുറപ്പാണ്.
