ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅವರು ಜುಲೈ 2015ರಲ್ಲಿ ಕೌಶಲ್ಯ ವಿಕಾಸ ಯೋಜನೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ಹಿಂದಿನ ಉದ್ದೇಶ ಭಾರತವನ್ನು ಕೌಶಲ್ಯ ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ರಾಜಧಾನಿಯನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವುದಾಗಿತ್ತು. ಕೌಶಲ್ಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಡಿ 24 ಲಕ್ಷ ಜನರಿಗೆ ಅಂದಾಜು 1,500 ಕೋಟಿ ರೂ.ಗಳ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ನೀಡಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಸಚಿವರು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸಿದ್ದರು.
ಎರಡನೇ ಹಂತದಲ್ಲಿ (2016-2020 ರ ನಡುವೆ) ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನದಂಡಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ 12,000 ಕೋಟಿ ರೂ. ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಕೌಶಲ್ಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ತರಬೇತಿ ವಿಸ್ತರಿಸಲು ಯೋಜಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಕೌಶಲ್ಯ ವಿಕಾಸ ಯೋಜನೆಯ ಮೂರನೇ ಹಂತವು ನಿನ್ನೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ.
ಮೊದಲ ಎರಡು ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಗಳಿಸಿದ ಅನುಭವಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮೂರನೇ ಹಂತವನ್ನು ಯೋಜಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕೌಶಲ್ಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಉದ್ಯಮಶೀಲತೆ ಸಚಿವಾಲಯದ (ಎಂಎಸ್ ಡಿಇ) ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಹಂತವು ಹೊಸ-ಯುಗ ಮತ್ತು ಕೋವಿಡ್ ಸಂಬಂಧಿತ ಕೌಶಲ್ಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲಿದೆ.
ಮೊದಲೆರಡು ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಕಲಿತ ಪಾಠಗಳು ಯಾವುವು?
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಡೆದ ಅಸ್ಸೋಚಾಮ್ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಕೇಂದ್ರ ಸಚಿವ ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು, ಮೊದಲ ಎರಡು ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಕೌಶಲ್ಯ ವಿಕಾಸ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲಿ 90 ಲಕ್ಷ ಫಲಾನುಭವಿಗಳಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗೂ ಕೌಶಲ್ಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ನಂತರ ಕೇವಲ 30-35 ಲಕ್ಷ ಜನರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರೆತಿದೆ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು.
ಈ ಯೋಜನೆಯಡಿ ಕೇವಲ 72 ಲಕ್ಷ ಫಲಾನುಭವಿಗಳಿಗೆ ತರಬೇತಿ ನೀಡಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 15 ಲಕ್ಷ ಜನರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಉದ್ಯೋಗ ಸಿಕ್ಕಿದೆ ಎಂದು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೂರನೇ ಹಂತದಲ್ಲಿ 600 ಜಿಲ್ಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಯೋಜನೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಲಿದ್ದು, 948 ಕೋಟಿ ರೂ.ಗಳ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ 8 ಲಕ್ಷ ಜನರನ್ನು ಇದು ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿದೆ.
ಈ ವೇಗದಲ್ಲಿ 40 ಕೋಟಿ ಜನರನ್ನು ಕುಶಲ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಗುರಿ ಸಾಧಿಸಲು ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದು ಯಾವಾಗ?, ತರಬೇತಿಯ ಮಾರ್ಗಸೂಚಿಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಫಲಿತಾಂಶಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಮಾದರಿಯನ್ನೇ ಶಾರದಾ ಪ್ರಸಾದ್ ಸಮಿತಿಯು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿರುವುದರಿಂದ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಬಲಪಡಿಸುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ.
ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ನೋಡುವುದಾದ್ರೆ, ಜಪಾನಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸರಾಸರಿ ವೃತ್ತಿ ವಯಸ್ಸು 48 ವರ್ಷಗಳು, ಅಮೆರಿಕನ್ನರದು 46, ಯುರೋಪಿಯನ್ನರದು 42 ಮತ್ತು ಸರಾಸರಿ ಭಾರತೀಯನದು ಕೇವಲ 27 ವರ್ಷಗಳು ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸೂಕ್ತ. ದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಅಂದಾಜು ಶೇ.62ರಷ್ಟು ಜನರು ಸರಾಸರಿ 15 ರಿಂದ 59 ವರ್ಷಗಳ ನಡುವೆ ಇದ್ದು, ಇದು ಭಾರತದ ಸಹಜ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.
ಭಾರತವು ವಿಶಾಲವಾದ ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಕೊರತೆ ಉಂಟಾಗಿದೆ ಎಂದು ಕೆಲ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ತಮ್ಮ ಅಳಲು ತೋಡಿಕೊಂಡಿವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪಡೆದವರು ಮತ್ತು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವೀಧರರು ಕೂಡ ಸಣ್ಣ ಉದ್ಯೋಗಗಳಿಗಾಗಿ ಸರದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವ ವಿಪರ್ಯಾಸಕರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಾವು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.
ಕೌಶಲ್ಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಯೋಜನೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ಕೌಶಲ್ಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ತರಬೇತುದಾರರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪದವಿ ನೀಡಬೇಕು ಹಾಗೂ ಈ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಸಚಿವರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಿದ್ದರೂ, ಈ ಕುರಿತಂತೆ ಇದುವರೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಗತಿ ಕಂಡಿಲ್ಲ.
ಜಗತ್ತಿನೆಲ್ಲೆಡೆ ವಿವಿಧ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳನ್ನು ಕೋವಿಡ್-19 ಬಿಕ್ಕಟ್ಟು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸಿರುವಾಗ ಕೈಗಾರಿಕಾ ಮತ್ತು ಸೇವಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಯುವಕರನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿದೆ. ಬರಲಿರುವ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಕೃತಕ ಬುದ್ಧಿಮತ್ತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಉಂಟಾಗಲಿದ್ದು, ಉದ್ಯೋಗಗಳ ಸ್ವರೂಪವು ಭಾರೀ ಪ್ರಮಾಣದ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಜನರ ಜೀವನಶೈಲಿಯೂ ಅಷ್ಟೇ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಹೀಗೆ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪಠ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಬೇಕು, ಶಿಕ್ಷಕರ ಆಯ್ಕೆ ಮತ್ತು ಅವರ ತರಬೇತಿಯನ್ನೂ ಅದಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗುವಂತೆ ಬದಲಿಸಬೇಕು ಹಾಗೂ ಸವಾಲನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಎದುರಿಸಲು ಶಿಕ್ಷಕರ ಆಯ್ಕೆ ಹಾಗೂ ತರಬೇತಿಗೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕ್ಷಿಪ್ರವಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕು. ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಕೋಟ್ಯಂತರ ಯುವ ಜನತೆಯ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಳಿಸಲು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಅವರ ವೃತ್ತಿಪರ ಜೀವನದ ಏಳಿಗೆಗೂ ಈ ರಾಜಮಾರ್ಗವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಬೇಕು.
