ನವದೆಹಲಿ: ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಪಡಿತರ ಸಚಿವಾಲಯವು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ 53 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್‌ಗಳಷ್ಟು ಧಾನ್ಯ ಸಂಗ್ರಹವಿದೆ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿತ್ತು. ಹೇಳಿಕೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಪೈಕಿ 30 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್ ಅಕ್ಕಿಯಾಗಿದ್ದರೆ, ಉಳಿದವು ಗೋಧಿಯಾಗಿದೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿರುವ ಬಫರ್ ಸ್ಟಾಕ್ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. 7.6 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್ ಅಕ್ಕಿ ಮತ್ತು 13.8 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್ ಗೋಧಿ ಅಂದರೆ ಒಟ್ಟು ಸುಮಾರು 21 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್ ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ನಾವು ಹೊಂದಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ, ಇದೇ ವೇಳೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಸಿವಿನಿಂದಾಗಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಿರುವ ಜನರ ಸಂಖ್ಯೆಯು 200 ಮಿಲಿಯನ್ ಅಥವಾ 20 ಕೋಟಿ ಆಗಿರಲಿದೆ ಎಂದು ಊಹಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಇದು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷದ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿರುವ ಆಹಾರ ಭದ್ರತೆ ಸಮಸ್ಯೆ. ಬಡವರ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕಾದ ಸಂಗ್ರಹವು ಗೋದಾಮುಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೇನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರಿ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಹಿಂಗಾರು ಬೆಳೆ ಕಟಾವು ಆಗಿ, ಅದರ ಸಂಗ್ರಹವೂ ನಡೆಯಲಿದೆ. 2019-20ರ ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ, ಒಟ್ಟು ಆಹಾರ ಉತ್ಪಾದನೆಯು ದೇಶದಲ್ಲಿ 292 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್ ದಾಖಲೆಯಾಗಲಿದೆ. ಇದು ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಉತ್ಪಾದನೆಯಾದ ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ 6.74 ಮಿಲಿಯನ್ ಟನ್ ಹೆಚ್ಚಳವಾಗಿದೆ.
ಈಗ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೋವಿಡ್ 19 ಮತ್ತು ಹಸಿವು ಎರಡೂ ಜೊತೆಯಾಗಿವೆ. ಇದೊಂದು ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಸಂಯೋಜನೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಬಡವರಿಗಂತೂ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಮಾರಕ. ನಮ್ಮ ಜನರು ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸೇವೆಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿದರೆ, ನಾವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಹಾರ ಒದಗಿಸಬಹುದು. ಆಗ ಅವರನ್ನೂ ಕೋವಿಡ್ 19 ನಿಂದ ಕೂಡ ರಕ್ಷಿಸಬಹುದು.
ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಪಡಿತರ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಅಂಗನವಾಡಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಾವು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಾವು ಈಗಾಗಲೇ ರೂಪಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಕಳೆದ 40 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡು ತರಬೇತಿ ನೀಡಿದ್ದೇವೆ. ಈ ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೂ ಅಂಗನವಾಡಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಅಂಗನವಾಡಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ಸಂಖ್ಯೆ 1.7 ಮಿಲಿಯನ್ ಆಗಿದ್ದು, ಇದು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಒಟ್ಟು ಸೇನಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿದೆ. ಇವರು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಯೋಧರಂತೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕೋವಿಡ್ 19 ವಿಪತ್ತಿನಿಂದಾಗಿ ಇಡೀ ದೇಶ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಆಗಿದ್ದರೆ, ವಲಸಿಗರಿಗೆ ಅದರಲ್ಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅಸಂಘಟಿತ ವಲಯದ ಜನರಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎದುರಾಗಿದೆ. ಕೋವಿಡ್ 19 ತಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಜನಸಂಚಾರವನ್ನೇ ನಿಷೇಧಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಅಸಂಘಟಿತ ವಲಯದ ಅಸ್ತಿತ್ವವಿರುವುದೇ ವಲಸೆಯಲ್ಲಿ ಎಂಬುದು ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ. ಇವರು ಒಂದು ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ, ಒಂದು ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ತೆರಳುವ ಮೂಲಕವೇ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇವರು ವಲಸೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಕಾರಣವೇ ಹಸಿವು. ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವುದು ಸುಲಭದ ಮಾತೇನಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ, ನಾವು ಈ ಎರಡೂ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಬೇಕಿದೆ. ಈ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಹಸಿವು ಎಂಬುದು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಸಂಗತಿ. ಲಸಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಈ ಕೋವಿಡ್ 19 ಹರಡುವುದನ್ನು ತಡೆಯುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ನೀಗಿಸುವುದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗಬೇಕಿದೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಈ ಸಂಕಷ್ಟದ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪಡಿತರ ಮತ್ತು ಅಂಗನವಾಡಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಮತ್ತು ಮೂಲಸೌಕರ್ಯವನ್ನು ವೈದ್ಯಕೀಯ ಮತ್ತು ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲದ ಜೊತೆಗೇ ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಇವರು ಈ ರಣಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಯೋಧರಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರದ ಮೂಲ ಅಂಶವೇ ಜನರನ್ನು ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದಾಗಿದೆ. ರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಮಧ್ಯೆ ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಸಂವಹನವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕಿದೆ. ಎಫ್‌ಸಿಐ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಸಾಗಣೆ ಮಾಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಸೂಕ್ತ ಸಾಲದ ಸೌಲಭ್ಯವನ್ನು ಆರ್‌ಬಿಐ ಒದಗಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಸಾರಿಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ವಿತರಣೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು.
ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ವಲಸಿಗರ ಸ್ಥಳಾಂತರದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯದ ನಾಯಕರು ಒಟ್ಟಾಗಿ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಇದು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಐಸಿಎಂಆರ್‌, ವಿರಾಲಾಜಿಕ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಆರೋಗ್ಯ ಪರಿಣಿತರ ಸಲಹೆಯ ಮೇರೆಗೆ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಸಮತೋಲನದ ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಈ ಹಿಂದೆ ಬರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಕೈಗೊಂಡ ಕ್ರಮಗಳಂತೆಯೇ ಆಯ್ದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಉಚಿತವಾಗಿ ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಬೇಕು. ನಗರಗಳ ಕೊಳಗೇರಿಗಳು ಮತ್ತು ಕುಗ್ರಾಮಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಾವು ಒದಗಿಸಬೇಕಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ, ವಲಸಿಗರು ಮತ್ತು ಹಸಿದವರು ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಹುಡುಕುವ ಕೆಲಸವೂ ಆಗಬೇಕಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಹಸಿವಿನ ತೀವ್ರತೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೆ, ಈ ಮೂಲಕ ನಾವು ಬಡವರಿಗೆ ಮತ್ತು ಹಸಿದವರಿಗೆ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಸ್ಥೈರ್ಯವನ್ನು ಕೂಡ ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತವಾಗಿ ಒದಗಿಸುತ್ತೇವೆ. ಹಸಿವು ಎಲ್ಲೆಡೆ ವ್ಯಾಪಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಆಹಾರ ಕೂಡ ಎಲ್ಲೆಡೆ ತಲುಪಬೇಕಿದೆ. ನಗರದ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಬಂಜರು ಭೂಮಿಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಕೃಷಿ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಬುಡಗಕಟ್ಟು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಬರ ಪೀಡಿತ ಮತ್ತು ಮರುಭೂಮಿ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಹಸಿವು ತಾಂಡವವಾಡಬಹುದು. ಈ ಮೂಲಕ, ನಾವು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಂದಾಜು 20 ಕೋಟಿಯಷ್ಟಿರುವ ಹಸಿದ ಜನರಿಗೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸಬಹುದು.
ಅಂಗನವಾಡಿ ಕೇಂದ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಅಂಗನವಾಡಿ ಕೆಲಸಗಾರರು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಈ ಬೃಹತ್‌ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಪರಿಚಯವೂ ಇದೆ. ಇವರು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಇಡೀ ದೇಶದ ಗ್ರಾಮವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಲೂ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಎಲ್ಲ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನೂ ನಾವು ಒದಗಿಸಬೇಕಿದೆ. ಉತ್ತಮ ಸಂಭಾವ್ನೆ ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ರಕ್ಷಣಾ ಸಲಕರಣೆ ಮತ್ತು ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪೂರೈಕೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ತರಬೇತಿಯನ್ನೂ ಒದಗಿಸಬೇಕು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಕೌಟುಂಬಿಕ ವಿಮೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಸಬೇಕು.
ಡೆಲಿವರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಗ್ರಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಪಡಿತರ ಮತ್ತು ಅಂಗನವಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮ ಮಟ್ಟದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿದೆ. ತೆಲಂಗಾಣ, ಆಂಧ್ರ, ತಮಿಳುನಾಡಿ, ಕರ್ನಾಟಕ ಮತ್ತು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಬಹುದು. ಉತ್ತರ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ನಡೆಸಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ಕೈಗೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ. ಚುನಾವಣೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ತೀರಾ ಕುಗ್ರಾಮಗಳ ಜನರನ್ನೂ ತಲುಪಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ, ಎಲ್ಲ ಸರ್ಕಾರಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯನ್ನು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಸಂಭಾವನೆ ನೀಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ತರಬೇತಿ ನೀಡಬೇಕು ಮತ್ತು ರಕ್ಷಣಾ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ನೀಡಬೇಕು. ಕುಟುಂಬ ವಿಮೆಯನ್ನೂ ಇವರಿಗೆ ನೀಡಬೇಕು.
ಆಹಾರವನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪೂರೈಸಬೇಕಿದೆ. ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ ಇರುವವರಿಗೂ ಮತ್ತು ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ ಇಲ್ಲದವರಿಗೂ ಆಹಾರ ಸಿಗುವಂತಾಗಬೇಕು. ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ ಇಲ್ಲದವರಿಗೆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲೇ ವಿಚಾರಣೆ ನಡೆಸಿ ಒದಗಿಸಬೇಕು. ಈ ವಿಚಾರಣೆಯು ಅವರ ಘನತೆಗೆ ಸೂಕ್ತವಾಗಿರಬೇಕು. ವಲಸಿಗರಿಗೆ ನಾವು ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ರೇಶನ್ ಕೂಪನ್‌ಗಳನ್ನೂ ನೀಡಬಹುದು. ಇದು ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಮಾನ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಹೈದರಾಬಾದ್‌ನ ಒಂದು ಎನ್‌ಜಿಒ ಕೋವಾ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ತಾವು ವಲಸಿಗರು ಎಂದು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಜನರು ಆಧಾರ್ ಕಾರ್ಡ್‌ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಆಧಾರ್ ಕಾರ್ಡ್ ಮೇಲೆ ಅವರಿಗೆ ಸೇವೆ ಒದಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರ ಆಧಾರ್ ಕಾರ್ಡ್ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿರಬಾರದು. ಆದರೆ, ಇದರ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಕೂಪನ್‌ಗಳನ್ನು ವಿತರಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಈ ಕೂಪನ್ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ರೇಶನ್ ಅಂಗಡಿಗಳಿಂದ ಅಥವಾ ಫುಡ್ ಕ್ಯಾಂಪ್‌ಗಳಿಂದ ಆಹಾರವನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸರ್ಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಸ್ಥಳದಲ್ಲೇ ವಿಚಾರಣೆಯನ್ನೂ ನಡೆಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯರನ್ನೂ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಆಹಾರ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ವಲಸಿಗರು/ ಇತರ ಬಡವರನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.
ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಪ್ರಮುಖ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಬಡವರಿಗೆ ಉದಾರವಾಗಿ ಆಹಾರ ಒದಗಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಈ ವೇಳೆ ಅವರ ಗೌರವವನ್ನೂ ಕಾಪಾಡಬೇಕು. ಈ ಉಪಕ್ರಮವನ್ನು ತೆಲಂಗಾಣದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಕೆ.ಚಂದ್ರಶೇಖರ ರಾವ್ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರು ವಲಸಿಗರಿಗೆ ಸರ್ಕಾರದ ಆಶ್ವಾಸನೆಯನ್ನು ಉತ್ತಮ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಒದಗಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಸರ್ಕಾರ ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗ ದೇಣಿಗೆ ನೀಡುವವರು ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರೂ ಕೂಡ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇದೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿ ಚಾಲ್ತಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಬಡವರಿಗೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ನೈತಿಕ ಆಯಾಮವೂ ಇದೆ. ಬಡವರಿಗೆ ಊಟವನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದು ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಖುಷಿಯ ಸಂಗತಿಯೇ ಆಗಿದೆ.
ನರೇಗಾದ ಕೂಲಿ ವೇತನದಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನೂ ಜನರಿಗೆ ಒದಗಿಸಬೇಕಿದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರತಿ ದಿನಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ 2.5 ಇಂದ 4 ಕಿಲೋ ಆಹಾರವನ್ನು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಬಹುದು. ಹೈದರಾಬಾದ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೋವಾ ಎಲ್ಲ ಕುಟುಂಬ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿ, ವಲಸಿಗರನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ ಇಲ್ಲದ ವಲಸಿಗರನ್ನೂ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ. ವಿಧವೆಯರು, ವೃದ್ಧರು, ಅನಾಥರು ಮತ್ತು ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸ್ಥಿತಿಗಳಾದ ಡಯಾಬಿಟೀಸ್ ಮತ್ತು ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡ ಇರುವ ಜನರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಮಾಹಿತಿ ಲಭ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಎಲ್ಲ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲೂ ಮಾಡಬಹುದು. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ, ಸನ್ನಿವೇಶದ ಬದಲಾದಾಗ ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಮಾದರಿಯನ್ನೂ ಬದಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.
ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡುವುದೇ ಮಂತ್ರವಾದರೆ, ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದು ರೈತರಿಗೆ ಸಂವಾದಿಯಾದ ಮಂತ್ರವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಲಕ್ಷ ಕೋಟಿ ರೂ.ಗಳಷ್ಟು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಧನವು ಕೇವಲ ಉದ್ಯಮಗಳಷ್ಟೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗದಂತೆ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಿ. ಇದು ದೇಶದ ಜನರಿಗೂ ಲಭ್ಯವಾಗುವಂತಿರಲಿ. ಈ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಆರೋಗ್ಯದಿಂದ ಮಾತ್ರವೇ ಈ ಕಂಪನಿಗಳ ಚಕ್ರ ತಿರುಗಲು ಸಾಧ್ಯ. ನಮ್ಮ ಅಂಗನವಾಡಿಯ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯ ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ತರಕಾರಿಗಳು ಬೆಳೆಯಲಿ. ನಮ್ಮ ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಸಿರಿಧಾನ್ಯ ಬೆಳೆಯಲಿ. ಈ ಮೂಲಕ ನಾವು ಕೊರೊನಾ ಎಂಬ ಶತ್ರುವಿನ ವಿರುದ್ಧದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಗೊಳಿಸೋಣ.
- ಕೆ.ಆರ್‌.ವೇಣುಗೋಪಾಲ ಐಎಎಸ್ (ನಿವೃತ್ತ), ಪ್ರಧಾನಿಗೆ ಮಾಜಿ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ; ವಿಶೇಷ ಸಲಹೆಗಾರ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಆಯೋಗ (ಎನ್‌ಎಚ್‌ಆರ್‌ಸಿ)
