- તેમણે હંમેશા પોતાની જાતને માનવ સેવા(Service to Humanity)માં વ્યસ્ત રાખી
- મધર ટેરેસાને તેના જન્મદિવસ પર યાદ રાખવા વધુ મહત્વનું બની જાય છે
- તેમણે માતા અને પરિવારના અન્ય કોઈ સભ્યને આખી જિંદગી ક્યારેય જોયા નહીં
આજે વિશ્વ અફઘાનિસ્તાન પર તાલિબાનના કબજાને કટ્ટરવાદીકરણ અને આતંકવાદની જીત તરીકે જોઈ રહ્યું છે. આવા પ્રસંગે, મધર ટેરેસા(Mother Teresa) ને તેના જન્મદિવસ (Birth Anniversary)પર યાદ રાખવા વધુ મહત્વનું બની જાય છે. 1979 માં નોબલ શાંતિ પુરસ્કાર (Nobel Prize)મેળવનાર મધર ટેરેસાએ પોતાનું આખું જીવન ગરીબોની સેવામાં સમર્પિત કર્યું. વર્ષ 1929 માં ભારત આવેલા મધર ટેરેસાએ તેમના જીવનના 68 વર્ષ ભારતમાં રહીને લોકોની સેવા કરી હતી. જો મધર ટેરેસાને આખી દુનિયામાં આદર મળ્યો હોય તો તેના ટીકાકારોની કોઈ કમી નહોતી, પરંતુ તેમણે હંમેશા પોતાની જાતને માનવ સેવા(Service to Humanity)માં વ્યસ્ત રાખી.
કયો જન્મદિવસ
મધર ટેરેસાનો જન્મ 26 ઓગસ્ટ 1910 ના રોજ અલ્બેનિયામાં સારી આર્થિક સ્થિતિ ધરાવતા પરિવારમાં થયો હતો. તેણીએ જન્મ આપ્યાના એક દિવસ પછી બેપ્ટાઇઝ કરવામાં આવ્યું હતું. તેથી જ તેણી 25 મી ઓગસ્ટને બદલે 27 મી ઓગસ્ટે તેના જન્મદિવસને ધ્યાનમાં લેતી હતી. તે તેના પરિવારમાં સૌથી નાનું સંતાન હતી અને આઠ વર્ષની ઉંમરે તેના પિતાને ગુમાવ્યા હતા.
ભારત આવવાનો વિચાર કેવી રીતે આવ્યો?
જોન ગ્રાફ ક્લુક્સ દ્વારા લખાયેલ જીવનચરિત્ર અનુસાર, મધર ટેરેસા બાળપણથી ભારતના બંગાળમાં મિશિનરી જીવનની વાર્તાઓ અને તેમની સેવાઓથી ખૂબ પ્રભાવિત હતા. તેણે 12 વર્ષની ઉંમરે નક્કી કર્યું હતું કે, તે પોતાનું જીવન ધર્મ માટે સમર્પિત કરશે. 18 વર્ષની ઉંમરે, જ્યારે તે વિટિના લેટનાઇસમાં બ્લેક મેડોનાની સમાધિ પર પ્રાર્થના કરી રહી હતી, ત્યારે તેનો નિશ્ચય મજબૂત થયો.
મિશનરી બનવાની સાથે સાથે અંગ્રેજી પણ શીખ્યા
ભારત આવવાના તેના ઇરાદાને મજબૂત કરતા, મધર ટેરેસાએ 1928 માં આયર્લેન્ડની ઇન્સ્ટિટ્યૂટ ઓફ બ્લેસ્ડ વર્જિન મેરી જવાનું નક્કી કર્યું, જ્યાં તેના સભ્યોને સિસ્ટર્સ ઓફ લોરેટો કહેવામાં આવે છે. આ પાછળનો તેમનો હેતુ મિશનરી બનવાનો અને અંગ્રેજી શીખવાનો હતો કારણ કે તે ભારતમાં સિસ્ટર્સ ઓફ લોરેટોની સૂચના ભાષા હતી.
ભારત આવ્યા પછી નામ બદલાયું
આયર્લેન્ડ આવ્યા પછી, તેણે તેની માતા અને પરિવારના અન્ય કોઈ સભ્યને આખી જિંદગી ક્યારેય જોયા નહીં. તે 1929 માં ભારત આવી હતી અને તેને પ્રારંભિક તાલીમ દાર્જિલિંગમાં પસાર કરી હતી, જ્યાં તેણે બંગાળી શીખી હતી અને 1931 માં તેણે પ્રથમ ધાર્મિક વ્રત લીધું હતું. તેનું બાળપણનું નામ એક્નેસ હતું, પરંતુ તેણે ભારત આવ્યા પછી ટેરેસાને પસંદ કરી કારણ કે તે સંત થેરેસ ઓસ્ટ્રેલિયા અને ટેરેસા ઓફ અવિલાને સન્માનિત કરવા માંગતી હતી.
આત્માનો અવાજ
મધર ટેરેસાએ લગભગ 20 વર્ષ સુધી કલકત્તાની એનટૈલેમાં લોરેટ કોન્વેન્ટ સ્કૂલમાં ભણાવ્યું અને 1944માં તેઓ શાળાના મુખ્ય શિક્ષિકા તરીકે નિયુક્ત થયા. તેણીને ભણાવવાનું પસંદ હતું, પરંતુ તે કલકત્તામાં તેની આસપાસની ગરીબીથી ખૂબ વ્યથિત હતી. તે 1943 માં બંગાળના દુષ્કાળ અને ઓગસ્ટ 1946 માં કૌમી હિંસાથી ઉભી થયેલી પરિસ્થિતિથી ખૂબ જ દુખી હતી. આ દરમિયાન, જ્યારે તે દાર્જિલિંગ જઈ રહી હતી, ત્યારે તે આત્માના અવાજથી હચમચી ગઈ હતી, જેને તેણીએ ભગવાનનો સંદેશ માન્યો અને ત્યારે જ તેણે ગરીબોની સેવા કરવાનું નક્કી કર્યું.
ગરીબો વચ્ચે જઇને તેમના માટે સંઘર્ષ
ગરીબોની સેવા કરવી સરળ નિર્ણય નહોતો. તેણી પાસે પૈસા ન હતા અને માત્ર બે સાડીમાં ગરીબો સુધી પહોંચ્યા. લોકોમાં નિરાંતે રહેવા માટે, તેણીએ પહેલો પોતાનો ડ્રેસ સાડીમાં બદલ્યો અને ઝૂંપડામાં રહેવું પડ્યું. તે લોકોને ખવડાવવા માટે ભીખ માંગવામાં પણ અચકાતી ન હતી, જે દરમિયાન તેણીએ પોતાની સાથે સંઘર્ષ કર્યો, પરંતુ તેને કોન્વેન્ટમાં પાછા ફરવાનો રસ્તો મળ્યો નહીં અને સેવામાં રોકાયેલી હતી.
પછી લોકો મળતા ગયા કાફલો બનતો ગયો
ટૂંક સમયમાં જ લોકો તેની સાથે જોડાયા અને ગરીબોમાં પણ અતિગરીબોની સેવા માટે અભિયાન શરૂ કર્યું. આ પછી, ચર્ચ તરફના સરકારી અધિકારીઓનું ધ્યાન તેમની તરફ ગયું અને તેમને તેમના કામમાં મદદ મળતી રહી. તેમણે મિશનરીઝ ઓફ ચેરિટી ખોલવા માટે ચર્ચમાંથી પરવાનગી પણ મેળવી હતી. ત્યારબાદ રક્તપિત્ત માટે સેવા કેન્દ્ર ખોલ્યું, જેનું નામ શાંતિનગર રાખવામાં આવ્યું.
મધર ટેરેસાનું 1997 માં કોલકાતામાં તેમનું અવસાન થયું
તેઓ 1960 ના દાયકામાં વિદેશમાં પણ પહોંચ્યા હતા અને તેમની નિસ્વાર્થ સેવા માટે 1979 માં નોબેલ શાંતિ પુરસ્કાર એનાયત કરવામાં આવ્યો હતો. 1997 માં કોલકાતામાં તેમનું અવસાન થયું ત્યાં સુધીમાં તેમનું કાર્ય 120 થી વધુ દેશોમાં ફેલાઈ ગયું હતું, જ્યાં મિશનરીઝ ઓફ ચેરિટીના 450 ભાઈઓ અને પાંચ હજાર બહેનો છસોથી વધુ માનવ સેવા અભિયાન ચલાવી રહ્યા હતા.
