Sheikh Rashid Under-19 Player:2016 సెప్టెంబర్‌ 30. మంగళగిరిలోని ఆంధ్రా క్లికెట్‌ క్లబ్‌ శిక్షణ తరగతులకి ఆ రోజు నుంచి దసరా సెలవులు ప్రకటించారు. సెలవులిచ్చారుకదాని... విశ్రాంతి తీసుకోవాలనుకోలేదు ఆ తండ్రీకొడుకులు. దేశంలో దసరా సెలవుల్లేని క్రికెట్‌ క్లబ్‌లు ఏమేం ఉన్నాయో వెతకడం మొదలుపెట్టారు. చెన్నై క్రికెట్‌ క్లబ్‌కి సెలవులు లేవని తెలిసింది. అప్పటికప్పుడు గుంటూరు జంక్షన్‌ నుంచి చెన్నై రైలు ఎన్నిగంటలకో కనుక్కున్నారు. రాత్రి 9.00 గంటలకి ఆ రైలు... అప్పటికే సమయం ఆరు అవుతోంది. క్షణం కూడా ఆలస్యం చేయకుండా మంగళగిరి నుంచి బయల్దేరి గుంటూరులోని ఇంటికెళ్లారు. ఏదో తిన్నామనిపించి గుంటూరు రైల్వే జంక్షన్‌ వైపు పరుగులు పెట్టారు. చెన్నై ఎక్స్‌ప్రెస్‌ జనరల్‌ బోగీలో ఒక్క టాయిలెట్‌ దగ్గరే ఖాళీ కనిపించింది. ఆ తలుపు దగ్గర క్రికెట్‌ కిట్‌ ఉంచి దానిపైన చేరగిలపడ్డారు. అర్ధరాత్రి దాటినా అక్కడి దుర్గంధానికి నిద్రపట్టట్లేదు తండ్రి బాలీషాకి. కొడుకు రషీద్ వైపు చూశాడు. అతనూ నిద్రపోలేదు కానీ... ఇంకేదో లోకంలో ఉన్నట్టున్నాడు. కుడిచేతినే క్రికెట్‌బ్యాట్‌గా ఊహించుకుని... అక్కడ లేని బంతినీ వేయని బౌలింగ్‌నీ కల్పించుకుని... కవర్‌డ్రైవ్‌లూ అప్పర్‌కట్‌లూ ఆడేస్తున్నాడు! ఆ క్రికెట్‌ పిచ్చిని చూసి సంతృప్తే కాదు... సన్నగా దుఃఖమూ కలిగింది బాలీషాలో. పరస్పర విరుద్ధమైన ఆ ఉద్వేగాలకి కారణమేంటో తెలియాలంటే... ఎనిమిదేళ్లు వెనక్కి వెళ్లాలి.
ఆయనే గుర్తించారు...
ఉప్పల్‌ స్టేడియం... ఈ అంతర్జాతీయ క్రికెట్‌ వేదికని చూడాలన్నది బాలీషావలి ఎన్నో రోజుల కల. హైదరాబాద్‌లో అడుగు పెట్టీపెట్టగానే దాన్ని సాకారం చేసుకున్నాడు. స్టేడియానికి దగ్గర్లోనే ఉద్యోగం వచ్చిన రోజైతే ఎగిరి గంతేశాడు! అక్కడ రంజీ మ్యాచ్‌లు జరిగినా తనివితీరా ఆనందిస్తుండేవాడు. స్థానిక క్లబ్‌ల మ్యాచ్‌లూ, వాళ్ల ప్రాక్టీస్‌లనీ చూస్తూ ఉండేవాడు. ఏడెనిమిదేళ్లపాటు అలా తరచూ వస్తూపోతుండటం వల్ల స్టేడియం గ్రౌండ్‌మెన్‌తో పరిచయం ఏర్పడింది. వాళ్ల సాయంతో వేసవి సెలవుల్లో... తన ఇద్దరు కొడుకుల్ని అక్కడే ప్రాక్టీస్‌ చేయించేవాడు. పెద్దవాడు షేక్ రియాజ్‌... ఒకరోజు వస్తే నాలుగురోజులు డుమ్మా కొట్టేవాడు. చిన్నవాడు రషీద్ మాత్రం... తండ్రికన్నా ముందు సిద్ధమై కూర్చునేవాడు. తండ్రిలాగే సచిన్‌ తెందుల్కర్‌కి భక్తుడయ్యాడు. అలా రషీద్‌ని ప్రాక్టీస్‌కి తీసుకెళ్తుండగానే ఓసారి ఉప్పల్‌ స్టేడియంలో 'టాలెంట్‌ హంట్‌' పేరుతో 14 ఏళ్లు దాటినవాళ్లకి శిక్షణ తరగతులు ప్రారంభిస్తున్నట్లు తెలిసింది. రషీద్‌కేమో అప్పటికి ఎనిమిదేళ్లే! అయినాసరే... స్టేడియంలోని తన ఫ్రెండ్స్‌ చేత సిఫార్సుచేయించి శిక్షణకి పంపించాడు. వారం గడిచింది. బాలీషావలి తన ఆఫీసుకొచ్చి పనిచేసుకుంటూ ఉండగా ఫోన్‌ వచ్చింది. 'రషీద్ మీ అబ్బాయేనా... ఓసారి రండి!' అన్నారు స్టేడియం నుంచి. అక్కడికి వెళితే... శిక్షణకి వచ్చిన మూడువందల పైచిలుకు పిల్లల నుంచి వేరుచేసి రషీద్‌ని ప్రత్యేకంగా నిలబెట్టారు కోచ్‌ ఛటర్జీ. బాలీషావలి వెళ్లగానే 'వీడు మీ అబ్బాయేనా? మంచి టాలెంట్‌ ఉంది... దాన్ని వేస్ట్‌ చేయకండి!' అని చెప్పాడాయన. రషీద్ విషయంలో బాలీషాకి సంతోషమూ... దుఃఖమూ ఒకేసారి కలిగిన తొలి సందర్భం అదే!
ఆర్థిక కారణాలే...
బాలీషాది గుంటూరు జిల్లా ప్రత్తిపాడు మండలం పాతమల్లాయపాలెం గ్రామం. చిన్నప్పటి నుంచీ ఓ వైపు కూలీనాలీ చేస్తూనే బీసీ వసతిగృహంలో ఉంటూ డిగ్రీదాకా చదువుకున్నాడు. హైదరాబాద్‌లోని ఓ ఆటోమొబైల్‌ కంపెనీలో సేల్స్‌ రిప్రజెంటేటివ్‌గా ఉద్యోగం రావడం వల్ల ఇటొచ్చాడు. గుంటూరులోని కోమటినేనివారిపాలెం గ్రామానికి చెందిన జ్యోతితో నిఖా అయింది. హైదరాబాద్‌ కొత్తపేటలోని ఓ అపార్ట్‌మెంట్‌ పెంట్‌ హౌస్‌లో కాపురం ఉండేవారు. ఆ నేపథ్యంలోనే కోచ్‌ ఛటర్జీ రషీద్‌లోని ప్రతిభని తొలిసారి గుర్తించడం వల్ల.. ఆనందమే కాదు 'ట్రెయినింగూ ఇతర అవసరాలకు వేలాదిరూపాయలు ఖర్చుపెట్టి వీణ్ణి క్రికెటర్‌ని ఎలా చేస్తానా?' అన్న దుఃఖమూ కలిగింది. అయినా 'ఏదైతే అదవుతుంది!' అన్న మొండిధైర్యంతో ముందుకే వెళ్లాడు.. ఎలాగోలా మూడు నెలలు శిక్షణ ఇప్పించాడు. ఓసారి అక్కడికి క్రికెటర్‌ అర్జున్‌ యాదవ్‌ తన కోచ్‌ ఎస్‌ఎన్‌ గణేశ్‌తోపాటు వచ్చాడు. గణేశ్‌ దృష్టి అక్కడ ఆడుతున్న చిన్నారి రషీద్‌పైన పడింది. వాణ్ణి చూసి 'బాగానే ఆడుతున్నాడే!' అని ఆయన అంటే పక్కనే ఉన్న అర్జున్‌ యాదవ్‌ 'వీణ్ణి మన క్యాంపులో చేర్చుకుందాం!' అన్నాడట. అలా గణేశ్‌ దగ్గర చేరాక అప్పటికే ఆయన దగ్గర సాధన పొందుతున్న అంబటి రాయుడు, మిథాలీరాజ్‌ వంటి పేరున్న క్రీడాకారుల ఆటని దగ్గరగా గమనించగలిగాడు రషీద్. చక్కటి బ్యాటింగ్‌ నైపుణ్యాలు నేర్చుకోగలిగాడు. అదే ఏడాది గుంటూరు జిల్లాలో అండర్-14 ఎంపిక పోటీల్లో నెగ్గాడు. ఆ తర్వాత మూడు మ్యాచ్‌లుంటే రెండింటిలో అవకాశం ఇచ్చారు. ఆ రెండింటిలోనూ రషీద్ సరిగ్గా ఆడలేదు! ఆ వైఫల్యం తండ్రిలో నిరాశని పెంచితే... ఆ కుర్రాడిలో పట్టుదలని పెంచింది. ఆ నిరాశా పట్టుదలల సంఘర్షణలో దిగ్భ్రాంతికరమైన సంఘటనొకటి చోటుచేసుకుంది...
బొబ్బలెక్కిపోయాయి...
"అది తలచుకుని నన్ను నేను తిట్టుకోని క్షణం లేదు. గుంటూరు పోటీల్లో మావాడు సరిగ్గా ఆడకపోవడం వల్ల తీవ్ర నిరాశలో హైదరాబాద్‌కి తీసుకొచ్చాను. 'క్రికెట్‌ కోచింగ్‌లు ఇక చాలు... బుద్ధిగా చదువుకో!' అనేశాను. నాలుగురోజుల తర్వాత అండర్-14 సెలక్షన్స్‌కి మళ్లీ రమ్మని పిలిచారు. మావాడు అందుకు రెడీ అయిపోయాడు కానీ నేను తీసుకెళ్లనని చెప్పాను. వాడు వినకపోవడం వల్ల నా కోపం పెరిగిపోయి 'నీకోసం ఇంకా ఎంత డబ్బు ఖర్చుచేయాలంటావ్‌? నిజంగా కమిట్‌మెంట్‌ ఉంటే... ఈ ఎండలో షర్ట్‌లేకుండా పడుకో!' అని ఆఫీసుకొచ్చేశాను. అప్పుడు సమయం 11.30. అది మే నెల... రోళ్లు పగిలే ఎండలు కాస్తున్నాయి. సరిగ్గా రెండుగంటలకి మా ఆవిడ ఏడుస్తూ ఫోన్‌ చేసి 'వాడు షర్ట్‌ విప్పి ఎర్రటి ఎండలో పడుకున్నాడు. ఎవరు పిలిచినా రావట్లేదు...!' అంది. ఉన్నపళంగా ఇంటికి పరుగెత్తాన్నేను. ఇంటి ముందు ఎండలో పడుకున్నవాణ్ణి అమాంతం ఎత్తుకుని బోరుమని ఏడ్చేశాను. అప్పటికే వాడి ఒళ్లంతా ఎండకి కాలి బొబ్బలు లేచి ఉన్నాయి! ఆ క్షణమే వాడికోసం ఏ త్యాగాన్నైనా చేయాలని నిశ్చయించుకున్నాను!" అంటాడు బాలీషావలి. ఆ తర్వాత ఆయన వేసిన ప్రతి అడుగూ ఆ విషయాన్నే రుజువు చేసింది.
లక్ష రూపాయలిచ్చి...