దేశంలో గత మూడు దశాబ్దాల సంస్కరణల కాలంలో చోటుచేసుకున్న అసమాన ప్రాంతీయ అభివృద్ధి ఫలితమే వలస కార్మికుల సమస్యకు కారణం. దేశంలో ఇప్పటికీ నిర్దిష్టంగా ఎంతమంది వలస కార్మికులు ఉన్నారనే దానిపై కచ్చితమైన లెక్కలు లేవు. 2016-17 ఆర్థిక సర్వే గణాంకాల ప్రకారం 2016లో దేశంలో వలస కార్మికుల సంఖ్య 8 నుంచి 14 కోట్లదాకా ఉండొచ్చనే అంచనా. దేశంలోని మొత్తం కార్మికుల్లో వీరి సంఖ్య 17 నుంచి 29 శాతందాకా ఉండొచ్ఛు వెనుకబడిన రాష్ట్రాలైన ఉత్తర్‌ప్రదేశ్‌, బిహార్‌, రాజస్థాన్‌, మధ్యప్రదేశ్‌, ఒడిశా, ఝార్ఖండ్‌, ఛత్తీస్‌గడ్‌ల నుంచే ఎక్కువగా వలస కూలీలు బయల్దేరుతున్నారు. వీరంతా అసంఘటిత రంగాల్లోనే ఎక్కువగా పని చేస్తున్నారు. స్థానిక కార్మికులు చేయలేని కష్టంతో కూడిన చౌక వేతనపు పనులే వీరికి దక్కుతాయి. సంఘటిత రంగం కార్మికుల తరహాలో వీరికి ఉద్యోగ, ఆరోగ్య, విద్య, గృహ, పింఛను వంటి సామాజిక భద్రత సదుపాయాలేవీ ఉండవు. యాజమాన్యాలతో ప్రత్యక్ష సంబంధం ఉండదు. మధ్యవర్తుల ద్వారా నియామకాలు దక్కించుకుంటారు. ప్రభుత్వాలు అందించే రాయితీ, ఉచిత ఆహార ధాన్యాలు, వంటగ్యాస్‌, నగదు బదిలీ వంటి సౌకర్యాలు కూడా వీరికి దక్కవు. ఆర్థిక వ్యవస్థలో చిన్నపాటి ఒడిడొడుకులు వచ్చినా తట్టుకొని నిలబడే శక్తి ఉండదు.
కొరవడిన చట్టాలు
దేశంలో వలస కార్మికుల సమస్యలను పరిష్కరించేందుకు ఇప్పటికీ సరైన చట్టాలు, ప్రభుత్వ విధానాలు లేవు. అంతర్‌ రాష్ట్ర వలస కార్మికుల చట్టం-1979 ప్రకారం ఒక రాష్ట్రం నుంచి మరొక రాష్ట్రానికి కార్మికులు వలస వచ్చినప్పుడు, యజమానులు వారి వివరాల్ని నమోదు చేసిి, వారికి సమాన వేతనాలు, ఇతర ఆరోగ్య, విద్య, పరిశుభ్రత, రవాణా వంటి సౌకర్యాలు కల్పించాలి. ఇవన్నీ చేస్తే స్థానిక కార్మికులపై చేసే ఖర్చుకన్నా పెరిగి పోతుందనే కారణంతో యజమానులు అంతరాష్ట్ర వలస కార్మికుల వివరాల్ని నమోదు చెయ్యకపోవడమో లేదా తక్కువ సంఖ్యలో నమోదు చెయ్యడమో జరుగుతుంది. కార్మికుల వలసలను నివారించే ఉద్దేశంతో అప్పట్లో రూపొందించిన ఈ చట్టం ప్రస్తుత పరిస్థితులకు అనుగుణంగా లేదనే విమర్శలున్నాయి. రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలన్నీ ఈ చట్టాన్ని అమలు చెయ్యకుండా పక్కన పడేయటంతో వలస కార్మికులకు సంబంధించిన నిర్దిష్ట సమాచారం ఉండటం లేదు. ఫలితంగా వారి సంక్షేమం కోసం సరైన విధానాలనూ రూపొందించలేని పరిస్థితి నెలకొంది.
దృష్టి కోణం మారాలి..