ప్రపంచంలో ప్రతి దేశానికీ తనదైన వారసత్వ చరిత్ర ఉంటుంది. అది తమకు గర్వకారణమని ఆయా దేశాల ప్రజలు భావిస్తుంటారు. ఆ ఘన చరిత్ర ఆనవాళ్లను ప్రపంచానికి చూపించడం ద్వారా గుర్తింపు, గౌరవం, ఆదాయం సమకూర్చుకోవాలని ప్రతి దేశం అనుకోవడం సహజం. ప్రపంచంలో ఏటా 150 కోట్లకు పైగా పర్యటకులు వివిధ దేశాలు సందర్శిస్తున్నారు. వారిలో కోటి మంది మాత్రమే భారత్లో పర్యటిస్తున్నారు. సహజంగా వీరిలో సమీప దేశాలవారే ఎక్కువగా ఉంటారు. ఈ సంఖ్య పెరగడానికి పుష్కలమైన అవకాశాలున్నాయి. వచ్చే పదేళ్లలో పర్యటకుల సంఖ్యను మరింత పెంచాలన్నది కేంద్ర ప్రభుత్వ ఆలోచన.
లోపాలు సవరించాలి...
పర్యటకులకు కావలసింది భద్రత, పరిశుభ్రత. ఈ పరిస్థితులను చక్కదిద్దకుండా పర్యాటక రంగం ముందుకు పోలేదన్న వాస్తవాన్ని గ్రహించాలి. ప్రకృతిపరంగా దేశంలో ఉన్న సుందర ప్రదేశాలను పరిశుభ్రంగా నిర్వహించుకోవడం అత్యంత ముఖ్యం. భారతీయులు ఎక్కువగా తమ దేశంలోని ప్రదేశాలనే సందర్శిస్తుంటారు. పర్యటకం మంచి ఆదాయ వనరుగా మారింది. ఈ రంగం ద్వారా కేంద్ర, రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలకు మంచి ఆదాయం లభిస్తోంది. వ్యవసాయ, పారిశ్రామిక, సేవా రంగాల కన్నా ఇందులో పని తక్కువ, ఆదాయం ఎక్కువ. పర్యటక రంగం వృద్ధి చెందితే ప్రజల్లో ఆయా అంశాలపై అవగాహన, విజ్ఞానం పెరుగుతాయి. ఈ కారణంగానే వివిధ దేశాలు ఈ రంగాన్ని అభివృద్ధి చేసేందుకు ప్రణాళికలు రచించుకుంటున్నాయి. పర్యటకుల సంఖ్యలో భారత్ మొదటి మూడు స్థానాల్లో ఉన్నా ప్రమాణాల స్థాయిలో మాత్రం అడుగున ఉండటం ఆందోళన కలిగించే అంశం. ఈ లోపాలను సరిదిద్దుకున్నట్లయితే పర్యటకంలో దేశం దూసుకుపోగలదు.
భారత చరిత్రే దిక్సూచీ
భారతదేశ చరిత్ర, సంస్కృతి ప్రత్యేకమైనవని ప్రపంచం గుర్తించింది. ఎవరి దేశచరిత్ర వారికి గొప్పదైనా, భారతీయుల చరిత్ర ఇతర చరిత్రలు ఇవ్వలేని గొప్ప సందేశాలను అందించింది. క్రీ.పూ.మూడో శతాబ్దంలో అశోక చక్రవర్తి నేటి ఒడిశా రాష్ట్ర రాజధాని నగరం భువనేశ్వర్‌ దగ్గర గల దయా నది ఒడ్డున వేయించిన శాసనం ఇందుకు ఉదాహరణ. రెండో ప్రపంచ యుద్ధం తరవాత 1940లలో ఐక్యరాజ్యసమితి ఆవిర్భవించినప్పుడు నాటి ముసాయిదాలో ఏమి రాశారో అవే మాటలను సుమారు 2250 సంవత్సరాల ముందే అశోకుడు రాయించాడు. యుద్ధాలు లేకుండా అందరం ప్రశాంతంగా బతుకుదామని, యుద్ధాలవల్ల నష్టమే ఎక్కువని, మనుషులే కాక వన్యమృగాలు సైతం స్వేచ్ఛగా ఉండాలని అలనాటి శాసనంలో అశోకుడు పేర్కొన్నాడు. ఇవే మాటలను ప్రపంచదేశాలు ఇప్పుడు మరోసారి గుర్తు చేసుకుంటున్నాయి.
వలసవాదులకు ఊరట
ప్రపంచ చరిత్రలో అలెగ్జాండర్‌, జూలియస్‌ సీజర్‌, చెంఘిజ్‌ ఖాన్‌లకు గొప్పవారన్న పేరుంది. అయితే వారి చేతిలోనే లక్షలమంది మృతిచెందారన్న విషయాన్ని మరచిపోరాదు. భారత్ మాత్రం- యుద్ధాలు వద్దన్న అశోకుడిని, అధికారాన్ని త్యజించిన మహావీరుడిని, నిర్వాణ మార్గాన్ని చూపిన గౌతమ బుద్ధుడిని, మత సామరస్యాన్ని కాంక్షించి దీన్‌-ఇ-ఇలాహిని స్థాపించిన అక్బర్‌ను, ఆయుధాలు లేకుండా స్వాతంత్రాన్ని సాధించిన గాంధీని గొప్పవారని కీర్తించింది. అదే భారత్ ప్రత్యేకత. అందువల్లనే ప్రపంచ దేశాల్లో భారతీయ సంస్కృతికి ప్రత్యేక గుర్తింపు, గౌరవం లభించాయి. పశ్చిమాసియా నుంచి వచ్చిన పార్సీలను, జొరాస్ట్రీయులను, ఏనాడో వచ్చిన యూదులను, ఏడో శతాబ్దిలోనే వచ్చిన నూతన మహమ్మదీయులను భారత్ అక్కున చేర్చుకుంది. ఈ ఒరవడి దేశ చరిత్రలో ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తుంది. మూడువేల సంవత్సరాల నాటి చారిత్రక శిథిలాలు, సాహిత్యం, జ్ఞాపకాలు... భారత్ ఆస్తి. ఇవి దేశ వారసత్వ సంపదకు చిహ్నాలుగా నిలుస్తున్నాయి.
చరిత్రంతా... ప్రపంచ సంపదే
ఆఫ్రికా ఖండంలోని ఈజిప్ట్‌ ఏడాది పొడుగునా పర్యటకులతో కిటకిటలాడుతుంటుంది. ఆ దేశ ఆర్థిక రంగానికి పర్యటకమే ప్రాణవాయువు. 11 శాతం ఆదాయం దీని నుంచే వస్తుంది. లక్షలమందికి ఉద్యోగాలు వచ్చాయి. ఈజిప్ట్‌లోని చారిత్రక స్థలాలు, కట్టడాలు అక్కడి ప్రజల వారసత్వంలా కనిపించవు. నైలునదీ నాగరికత వారసులు ఎవరో నేటికీ తెలియదు. ఆ దేవతలను పూజించే వారూ లేరు. అంతమాత్రాన ఈజిప్ట్‌ ప్రభుత్వం అవి తమవి కాదని, వాటి నిర్వహణతో తమకు సంబంధంలేదని ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. అది ఆ ప్రాంత సాంస్కృతిక, చారిత్రక వారసత్వం. ఏ దేశ చరిత్ర అయినా ఆ దేశానికే సొంతం కాదు. అది ప్రపంచ వారసత్వం కూడా. దేశాల సరిహద్దులు మనం గీసుకున్నవి. అవి దీర్ఘకాలంలో స్థిరమైనవి కావు. అఫ్గానిస్థాన్‌లో బమియాన్‌ భారీ బుద్ధ విగ్రహాలను ఉగ్రవాదులు ఫిరంగులు పెట్టి పేల్చివేసినప్పుడు యావత్‌ ప్రపంచం విస్తుపోయింది. బమియన్‌ ప్రాంతాన్ని పర్యాటక ప్రాంతంగా తీర్చిదిద్ది ఉంటే వివిధ దేశాల నుంచి సందర్శకులు వచ్చేవారు. ఏటా వారి సంఖ్య పెరిగేది. ఆదాయం లభించేది. తద్వారా అఫ్గానిస్థాన్‌ అభివృద్ధి చెందేది. అక్కడి చరిత్ర ప్రపంచానికి తెలిసేది. అందుకు భిన్నమార్గంలో వెళ్లడం వల్ల చివరికి అఫ్గాన్‌ నష్టపోయింది.