இது தொடர்பாக பொருளாதார வல்லுநர் ரேணு கோஹ்லி எழுதியுள்ள கட்டுரையில், 'இந்திய பொருளாதார வளர்ச்சி இந்த ஆண்டு ஐந்து சதவிகிதத்துக்கும் கீழ் குறைந்த நிலையில், மத்திய அரசு அதிகப்படியான கடன் வாங்குவதால் வளர்ச்சி மேலும் குறைய வாய்ப்புள்ளது. பிப்ரவரி 1ஆம் தேதி தாக்கல் செய்யப்படவுள்ள நிதிநிலை அறிக்கையில் வளர்ச்சியை மேம்படுத்தும் வகையில் திட்டங்கள் தீட்டப்பட்டிருக்கும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
2017-18 முதல் இந்திய பொருளாதாரம் தொடர்ந்து மூன்று ஆண்டுகளாக சரிந்து வருகிறது. இது ஆறு ஆண்டுகள் கண்டிடாத வீழ்ச்சி என்றாலும் 2012-13 நிதி ஆண்டில் இந்திய பொருளாதாரத்தின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி 1.8 சதவிகிதம் வரை சரிந்திருந்தது.
இந்திய வளர்ச்சி தடைபடுவதால் தொழில் முனைவோர், தொழில் ஜாம்பவான்கள் அனைவரும் கலக்கத்தில் இருக்கின்றனர். நுகர்வோரின் எண்ணிக்கை அதிகரித்தால் மட்டுமே வரும்காலங்களில் அதிக வருமானம் ஈட்ட முடியும் என்ற சூழல் நிகழ்வதால் பலதரப்பிலுமிருந்து அரசாங்கத்தின் மீது அழுத்தம் தரப்படுகிறது. பொருளாதார சரிவு ஒரு புது விஷயம் அல்ல. அதனை சரிசெய்ய என்னென்ன நடவடிக்கை தேவை என்பதிலேயே நாம் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
பொது செலவினங்களை ஊக்கப்படுத்துதல் மூலம் பொருளாதாரத்தை முன்னேற்றத்திற்கு கொண்டு வர முடியுமா?
இதற்கு எளிதாக விடை சொல்ல முடியாது என்று தான் கூறவேண்டும். நாட்டின் ஒட்டுமொத்த பொருளாதாரம் என்பது பல பிரிவுகளின் கூட்டுத்தொகையாகும். அவை எப்போதும் உயர்ந்து கொண்டோ அல்லது சரிந்து கொண்டோ இருக்காது. ஒரு பிரிவில் உயர்ந்தால் மற்றொரு பிரிவில் சரிவைடையும்.
அனைத்தையும் கருத்தில் கொண்டுதான் ஒவ்வொரு ஆண்டும் நிதிநிலை அறிக்கை தாக்கல் செய்யப்படும். இந்தியாவின் முதன்மைத் தொழிலான விவசாயத்திற்கும் அதிக நிதி ஒதுக்குவதன் மூலம் இந்திய பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தலாம். சமீபத்தில் மத்திய அரசு கொண்டு வந்த கிஸான் திட்டத்தின் மூலம் சிறு, குறு விவசாயிகள் அனைவரும் பயன்பெறும் வகையில் அமைந்தது. மேலும் விவசாயத்திற்கு பயன்படுத்தும் உரம், எரிபொருள் அனைத்துக்கும் மத்திய அரசு மானியம் வழங்கிவருகிறது.
அரசின் மானியத்தில் நிதியாண்டு FY18 பொது விவிசாயத்துறை 35 சதவிகிதம் முன்னேறியது. மேலும் FY19 நிதியாண்டில் இது 23 சதவிகிதமாக இருந்தது. விவசாயத்துறை சற்று உயர்ந்தாலும் பொருளாதாரத்தில் இது எந்த ஒரு எழுச்சியையும் கொண்டுவரவில்லை. மேலும் நுகர்வோரின் எண்ணிக்கையும் அதிகரிக்கவில்லை. மற்றொரு சூழ்நிலை என்னவென்றால், சாலைகள், பாலங்கள், துறைமுகங்கள் போன்றவற்றைக் கட்டியெழுப்ப அரசாங்கம் அதிக செலவு செய்கிறது. இதன் மூலம் சிமெண்ட், ஸ்டீல் மற்றும் பிற கட்டுமானப் பொருட்களின் விற்பனையை பெருக்கி நுகர்வோரின் என்ணிக்கை அதிகரிக்கும் என்று தெரிவிக்கின்றது.
ஆனால் இந்த முயற்சிகளும் எதிர்பார்த்த அளவிற்கு வருமானத்தை அரசாங்கத்தால் ஈட்டிமுடியவில்லை. 2014-19 ஆண்டில் மத்திய அரசு உள்கட்டமைப்புக்காக நான்கு லட்சம் கோடி ரூபாய் செலவழித்துள்ளது. இருப்பினும் நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி 7.2 சதவிகிதத்தில் இருந்து 6.8 சதவிகிதமாக சரிந்துள்ளது. மேலும் இது ஐந்து சதவிகிதமாகக் குறைய வாய்ப்புள்ளது.
கடுமையான சூழலில் வருமானத்தை அதிகரிக்க பொதுத்துறை நிறுவனங்களை விற்பனை செய்ய மத்திய அரசு முடிவெடுத்து, நடவடிக்கைகள் மேற்கொண்டு வருகிறது. இருப்பினும் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி மேலும் 3.8 - 4.1 வரை குறைய வாய்ப்புள்ளது. இது இந்த ஆண்டு முடிவில் 3.3 சதவிகிதமாகக் குறையும் என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது.
அதிக செலவு செய்தல் பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தலாம் என்ற மத்திய அரசின் எண்ணத்தை மாற்றி தேவையற்ற மானிய செலவைக் குறைக்க வேண்டும். புதிதாக முதலீடு செய்யாமல், வேலை வாய்ப்பை அதிகரிப்பதன் மூலம் இந்திய பொருளாதாரம் உயர்வைக் காண வாய்ப்புள்ளது' என தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
இதையும் படிங்க: 'பொருளாதாரத்தை மீட்டெடுக்கும் சட்டம்'
Intro:Body:
Summary: Demands for increased government spending have escalated ahead of the budget scheduled for February 1. The pressure upon government to revive the economy is intense. In this article macro-economist, Renu Kholi explains can stepping up public spending turnaround the economy and put it on a sustainable uptrend?
Hyderabad: Excessive borrowing is negating growth, reorienting expenditure for efficient resource use only option With the economy slowing to 5% this year, perhaps even lower, demands for increased government spending have escalated ahead of the budget scheduled for February 1.
This is the third straight year of growth deceleration since 2017-18 and unlike the slowdown six years ago (2012-13), a 1.8 percentage point drop in real GDP growth this year extends to consumption. Business spirits are depressed; so are the sentiments of consumers who remain despondent about future income increases.
The pressure upon government to revive the economy is intense. It is not surprising in this light that many urge fiscal stimulation to manage the downswing. Others argue the opposite, advocating restraint and saying increasing expenditure is not the appropriate solution for the prolonged, deepening downturn that India is suffering.
Can stepping up public spending turnaround the economy, put it on a sustainable uptrend?
There are no easy or unqualified answers. The aggregate economy is the sum of many moving parts, which may not always rise or fall together. While one segment may respond positively to a stimulus, another may pay the price as result.
Thus, higher allocation for farmers, say, through PM-Kisan scheme, will no doubt put more money in their hands; because poorer segments tend to consume more relative to income than richer ones and their population share is larger in India, aggregate demand or GDP will react positively; ceteris paribus, the increased size of spending will determine the magnitude of response.
Such a rise will however be short-lived without a subsequent response in investment, which leads to employment and income growth to drive consumption thereafter. If we see the enormous rise in current expenditures vis-a-vis falling GDP growth in recent years, the temporary nature of these boosts becomes clear: Central sector schemes, including food, fertilizer and fuel subsidies, PM-Kisan and other farm price support measures, rose 35% year-on-year in FY18 and then 23% last year (FY19), yet growth slowed and consumer spending declined!
Another scenario is that government spends more on building roads, bridges, ports, etc. in which case increased contracts and orders will spur sales of cement, steel, and other building materials, encourage unskilled jobs in construction. Returns on such expenditure typically exceed initial amounts spent because multiple activities respond to the new transport and other possibilities.
This impact is more enduring, explain why boosting investment is favoured over consumption, although such expenditure takes longer to implement compared to welfare or income transfers that are spent immediately. But here too, the recent experience is less than encouraging.
The government invested heavily in infrastructure throughout 2014- 19, escalating this to Rs 4 trillion each in FY18 and FY19, yet real GDP growth slipped to 7.2% (from 8.2% in FY17) and 6.8% respectively with a steeper fall to 5% predicted this year.
These trends are noteworthy and not easily dismissed because if spending policies are not yielding the expected bang from the bucks, they must change approach. The government has limited resources earned from taxes and nontax sources; it cannot infinitely borrow increasing amounts to finance growth as eventually, resources run out and negative effects set in. This is precisely the spot in which the Indian government is now. It has been building up and signs of higher current and capital spending with declining growth are indications.
The red line for the government balance sheet is set by the fiscal deficit, the gap between revenues and expenditures that is closed by borrowings. The revenue position has worsened this year from slower growth and losses from corporate tax cuts. Tax revenues are expected falling short by as much as Rs 2.6-3 trillion; reportedly, direct taxes have fallen for the first time in two decades.
Non-tax revenues could be short too from delayed divestment of stakes in Bharat Petroleum, Container Corporation of India and Shipping Corporation. The government is reported to attempt recouping such revenues by seeking Rs 100 billion interim dividend from RBI (in addition to Rs 1.5 trillion surplus transfer earlier this year), larger dividends from oil companies and other PSUs, and past dues from telecom companies. This scrambling underlines how cash-strapped the government is.
Nonetheless, fiscal deficit is expected to enlarge to 3.8-4.1% of GDP against the pre-committed 3.3% this year. This however, does not include undisclosed, off-budget borrowings of government through public entities like NHAI, IRFC, FCI, etc., a route increasingly used in the past to sidestep the official headline deficit constraint to finance expenditures.
So although the government adheres to fiscal law (Fiscal Responsibility and Budget Management Act, 2003) prescribing gradual reduction of deficits and public debt to sustainable levels, the magnitude of off-budget borrowings has escalated.
Total public borrowings are commonly believed around 8.5-9% of GDP, i.e. nearly most of Indian savings. The result is little financial resources left for non-government, private borrowers who face higher interest rates, an adverse outcome described as ‘crowding-out’.
Private demand therefore could be depressed because of excessive government spending! Some advocate recourse to an escape clause recommended by FRBM Review Committee (2017) upto 0.5% of GDP to accommodate a fiscal stimulus, in addition to this year’s slippage. This too would mean further borrowing.
There is also suggestion the government should circumvent FRBM constraints by amending the act and go for growth. This would come at the loss of credibility and market confidence; such action without groundwork to prepare markets, for which there is no time, would be a self-goal.
Moreover it isn’t just deficits that are troublesome; public debt (centre plus states) too is in a risky territory at 70% of GDP. This is closely watched by investors and rating agencies, who lose confidence and downgrade in case of deterioration.
The question then is if the government should borrow even more for boosting demand. There is no free lunch here - gains on the swing are more than lost on the roundabout. Many private segments of the economy are struggling with indebtedness or unresolved bad loans, be it banks or NBFCs, large corporates or MSMEs, or households; amongst other things, a soft interest rate environment is required for healing and less borrowing by government can help in this.
The best or only course for government therefore is to restrict itself to balance sheet expenditures alone. It can however, reorient some expenditure items, e.g. reducing/rationalising wasteful subsidy expenses, towards more efficient use to boost demand.
The marked deterioration of public balances closes the door for any ambitious up-scaling of expenditures, calls for modest acceptance of low growth for a while instead.
(Renu Kohli is a New Delhi based Macro-economist. Views expressed above are her own.)
Conclusion:
