ഗാന്ധിയൻ രാഷ്ട്രീയചിന്തകൾ ഏറെ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. പൊതുജനാരോഗ്യം, ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രം, മനുഷ്യശരീരം, ആരോഗ്യം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാന്ധിയന്‍ ആശയങ്ങളും ഏറെ കാലിക പ്രസക്തമാണ്.
ബാപ്പു തന്റെ ആത്മകഥയിൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു - “ഞാൻ ഇപ്പോൾ സംസാരിക്കുന്നത് എന്റെ പതിനാറാം വയസ്സിലാണ്. ഞങ്ങളുടെ അച്ഛൻ ഫിസ്റ്റുല ബാധിച്ച് കിടപ്പിലാണ്. എന്റെ അമ്മയും ഞാനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന പരിചാരകരായിരുന്നു. എനിക്ക് ഒരു നഴ്സിന്റെ ചുമതലകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാ രാത്രിയും ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലുകൾ തിരുമി കൊടുക്കുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഉറങ്ങിയതിനുശേഷം മാത്രമാണ് ഞാൻ ശുശ്രൂഷ അവസാനിപ്പിക്കാറുള്ളത്. ഈ സേവനം ചെയ്യാൻ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.”
ഗാന്ധിജി ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയില്‍ ആയിരുന്നപ്പോൾ നഴ്സിങ് പഠിച്ചു. എന്റെ സത്യാന്വേഷണ പരീക്ഷണങ്ങളില്‍ അതേകുറിച്ചും പരാമർശമുണ്ട്. “ചെറിയ ആശുപത്രികളിൽ സേവനമനുഷ്ഠിക്കാൻ ഞാൻ സമയം കണ്ടെത്തി. രോഗികളുടെ പരാതികൾ കണ്ടെത്തുക, വസ്തുതകൾ ഡോക്ടറുടെ മുമ്പാകെ വെയ്ക്കുക, കുറിപ്പടികൾ വിതരണം ചെയ്യുക എന്നിവയായിരുന്നു എന്റെ പ്രധാന ചുമതല. ദുരിതമനുഭവിക്കുന്ന ഇന്ത്യക്കാരുമായി ഞാൻ അടുത്ത ബന്ധം പുലർത്തി. അവരിൽ രോഗികളെയും പരിക്കേറ്റ സൈനികരെയും പരിചരിക്കുന്നതിനായി ഞാൻ സമയം കണ്ടെത്തി.
ഗാന്ധിയുടെ രചനകളിൽ “ഹോം റെമഡി” എന്ന ആശയത്തിന് പ്രത്യേക സ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഗാന്ധിയുടെ പിന്നീടുള്ള രചനകളിൽ “ഹോം റെമഡി” എന്ന ആശയത്തിന് പ്രത്യേക സ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ആയുർവേദം, നാടോടി ചികിത്സ എന്നിവ പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ, ആധുനിക ശസ്ത്രക്രിയ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിതാവിന് നിർദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടു. എന്നാൽ ബാപ്പു അത് നിരസിച്ചു. പരമ്പരാഗത രീതികളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ആധുനിക ശസ്ത്രക്രിയക്കുള്ള മികവും ശുചിത്വത്തിന്റെ പങ്കും ഗാന്ധിജിയെ ആഴത്തിൽ സ്വാധീനിച്ചു. “ശുചിത്വം തികച്ചും അനിവാര്യമാണ്. ശുചിത്വം കർശനമായി പാലിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ ശരീര ശുദ്ധി ഉൾപ്പെടെയുള്ള എല്ലാം കിടക്കയിൽ തന്നെ ചെയ്യാമെന്ന് പാശ്ചാത്യ വൈദ്യശാസ്ത്രം പഠിപ്പിച്ചു. രോഗിക്ക് ഒരു ചെറിയ അസ്വസ്ഥത പോലുമില്ലാതെ കിടക്ക എല്ലായ്പ്പോഴും വൃത്തിയായി അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അത്തരം ശുചിത്വം വൈഷ്ണവതയുമായി തികച്ചും യോജിക്കുന്നതായി ഞാൻ കണക്കാക്കണം. ”വൈദ്യശാസ്ത്രത്തെയും പൊതുജനാരോഗ്യത്തെയും കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സങ്കൽപ്പത്തിൽ പ്രധാന പങ്കുവഹിക്കുന്നത് വിട്ടുനിൽക്കൽ, ആത്മഭക്തി, അഹിംസ എന്നിവയാണ്. 1888ൽ ഒരു ബാരിസ്റ്ററാകാൻ ലണ്ടനിലെത്തിയപ്പോൾ മുതൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്തകൾ പ്രധാനമായും ശരീരത്തെയും സസ്യാഹാരത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ആശയങ്ങളിൽ മുഴുകി.പിന്നീടുള്ള ജീവിതത്തിൽ, പ്രകൃതി ചികിത്സയെക്കുറിച്ചുള്ള രണ്ട് പുസ്തകങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ സ്വാധീനിച്ചു - ലൂയിസ് കുഹ്‌നെയുടെ 'ദി ന്യൂ സയൻസ് ഓഫ് ഹീലിംഗ് ആന്‍ഡ് നിയോ നാച്ചുറോപതി' (രോഗശാന്തിയുടെ പുതിയ ശാസ്ത്രം അല്ലെങ്കിൽ രോഗങ്ങളുടെ ഐക്യത്തിന്റെ സിദ്ധാന്തം)യും അഡോൾഫ് ജസ്റ്റിന്റെ പ്രകൃതിയിലേക്ക് മടങ്ങുക! പറുദീസ വീണ്ടെടുത്തു എന്നിവയായിരുന്നു ആ പുസ്തകങ്ങൾ. ഈ പുസ്തകങ്ങളെ പിന്തുടർന്ന് ഗാന്ധി ജലചികിത്സ, സസ്യ ചികിത്സ മണ്ണും ചെളിയും ഉപയോഗിച്ചുള്ള ചികിത്സ, സ്വയം നിയന്ത്രണം, പരിപാലനം ഭക്ഷണരീതി, ജീവിതശൈലി, അസ്തിത്വം എന്നിവയ്ക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകി. ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്ര നിലപാടിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കി പൊതുജനാരോഗ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് ഗാന്ധി രൂപപ്പെടുത്തി. ഒരു വ്യക്തിയുടെ ആരോഗ്യത്തിന് “വീട്ടുവൈദ്യങ്ങൾ”, “സ്വയം നിയന്ത്രണം” എന്നിവ പ്രധാന പങ്ക് വഹിക്കുന്നതായും ഗാന്ധി വിശ്വസിച്ചു.ഹിന്ദ് സ്വരാജ് എന്ന പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ച് വളരെയധികം സംസാരിച്ച അദ്ദേഹം ഒരിക്കൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഒരു കാലത്ത് ഞാൻ വൈദ്യം എന്ന തൊഴിലിൽ ഏറെ ആകൃഷ്ടനായിരുന്നു. രാജ്യത്തിനുവേണ്ടി ഒരു ഡോക്ടറാകണമെന്നായിരുന്നു എന്റെ ആഗ്രഹം.”വസൂരിയുടെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാന്ധിയുടെ ആശയവും ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസമാണ് രസകരമായ മറ്റൊരു കാര്യം. വസൂരി 1960 വരെ ഭയാനകമായ മാരക രോഗമായിരുന്നു. വസൂരിക്ക് കാരണമാകുന്ന വൈറസിനെ കൊല്ലാൻ ജെന്നേറിയൻ വാക്സിനേഷൻ 1796-ൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭം മുതൽ ലോകമെമ്പാടും ഇത് പരിശീലിച്ചു. പക്ഷേ തെറ്റ് ചെയ്യുന്നതിലൂടെയോ പാപം ചെയ്യുന്നതിലൂടെയോ ആണ് ഒരാൾക്ക് വസൂരി പിടിപെടുന്നതെന്നായിരുന്നു ജനങ്ങളുടെ ധാരണ. “നാമെല്ലാവരും വസൂരിയെ ഭയപ്പെടുന്നു, അതിനെക്കുറിച്ച് വളരെ ക്രൂരമായ ധാരണകളുണ്ട്. വാസ്തവത്തിൽ ഇത് മറ്റ് രോഗങ്ങളെപ്പോലെ, കുടലിന്റെ ചില തകരാറുകൾ കാരണം രക്തം അശുദ്ധമാകുന്നതിലൂടെയാണ് സംഭവിക്കുന്നത്; ശരീരത്തില്‍ അടിഞ്ഞുകൂടുന്ന വിഷം വസൂരിയുടെ രൂപത്തിൽ പുറന്തള്ളപ്പെടുന്നു. വസൂരിയെ ഭയപ്പെടേണ്ടതില്ല. ഇത് ശരിക്കും ഒരു പകർച്ചവ്യാധിയാണെങ്കിൽ, രോഗിയെ സ്പർശിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും ഇത് പിടിപെടണം. എന്നാൽ ഇത് എല്ലായ്പ്പോഴും അങ്ങനെയല്ല. അതിനാൽ, ചില മുൻകരുതലുകൾ എടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ രോഗിയെ സ്പർശിക്കുന്നതിൽ യാതൊരു ദോഷവുമില്ല. ”- ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞു. വിവേചനം, അയട്രോജനിക് രോഗങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന മരുന്നിനെ കൂടുതൽ ആശ്രയിക്കൽ, വൈദ്യത്തിൽ പരസ്യങ്ങളുടെ ഉപയോഗം, പ്രത്യേകിച്ച് പേറ്റന്റ് മരുന്നുകൾക്ക് എന്നിവയായിരുന്നു ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രത്തോടുള്ള ഗാന്ധിയുടെ കടുത്ത എതിർപ്പിന് അടിസ്ഥാനമായ വസ്തുതകൾ. ജർമ്മൻ പാത്തോളജിസ്റ്റായ റുഡോൾഫ് വിർചോ ഒരിക്കൽ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു, “മെഡിസിൻ ഒരു സാമൂഹ്യശാസ്ത്രമാണ്, രാഷ്ട്രീയം ഒരു കണക്കിന് വൈദ്യം തന്നെയാണ്.” വിർചോ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തെ രാഷ്ട്രീയവും രാഷ്ട്രീയ പരിപാടികളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു. ഗാന്ധിയുടെ കാര്യത്തിൽ ഇത് വളരെ സത്യമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയവും വ്യക്തിപരവുമായ വിശ്വാസം വൈദ്യത്തെയും പൊതുജനാരോഗ്യത്തെയും കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാരണയെ നയിക്കുകയും രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. പ്രകൃതിയെ ചികിത്സയെ കുറിച്ചു വ്യക്തിപരമായ ശുചിത്വത്തെക്കുറിച്ചും മതപരമായ അനുസരണത്തെക്കുറിച്ചും ഉള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാരണ ആധുനിക പൊതുജനാരോഗ്യത്തിന് ഒരിക്കലും കൈവരിക്കാനാവാത്ത തലങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്നവയാണ്.
പരമ്പരാഗത രീതികളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ആധുനിക ശസ്ത്രക്രിയക്കുള്ള മികവും ശുചിത്വത്തിന്റെ പങ്കും ഗാന്ധിജിയെ ആഴത്തിൽ സ്വാധീനിച്ചു. Intro:Body:
രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാന്ധിയൻ ചിന്തകൾ വ്യാപകമായി ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് എന്നാൽ ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രം, മനുഷ്യശരീരം, ആരോഗ്യം (പ്രത്യേകിച്ചും പൊതുജനാരോഗ്യം) എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാന്ധിയുടെ ധാരണയും ഇന്നും പ്രസക്തമാണ്.
തന്റെ ആത്മകഥയിൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു - “ഞാൻ ഇപ്പോൾ സംസാരിക്കുന്നത് എന്റെ പതിനാറാം വയസ്സിലാണ്. ഞങ്ങളുടെ അച്ഛൻ ഫിസ്റ്റുല ബാധിച്ച് കിടപ്പിലാണ്. എന്റെ അമ്മയും ഞാനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന പരിചാരകരായിരുന്നു. എനിക്ക് ഒരു നഴ്സിന്റെ ചുമതലകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാ രാത്രിയും ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലുകൾ തിരുമി കൊടുക്കുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഉറങ്ങിയതിനുശേഷം മാത്രമാണ് ഞാൻ വിരമിച്ചത്. ഈ സേവനം ചെയ്യാൻ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ”
ദക്ഷിണ ആർമിയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹം നഴ്സിംഗ് പഠിച്ചു - “ചെറിയ ആശുപത്രികളിൽ സേവനമനുഷ്ഠിക്കാൻ ഞാൻ സമയം കണ്ടെത്തി. രോഗികളുടെ പരാതികൾ കണ്ടെത്തുക, വസ്തുതകൾ ഡോക്ടറുടെ മുമ്പാകെ വയ്ക്കുക, കുറിപ്പടികൾ വിതരണം ചെയ്യുക എന്നിവയായിരുന്നു എന്റെ പ്രധാന ചുമതല. ദുരിതമനുഭവിക്കുന്ന ഇന്ത്യക്കാരുമായി ഞാൻ അടുത്ത ബന്ധം പുലർത്തി. അവരിൽ രോഗികളെയും പരിക്കേറ്റ സൈനികരെയും പരിചരിക്കുന്നതിനായി ഞാൻ സമയം കണ്ടെത്തി.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിന്നീടുള്ള രചനകളിൽ “ഹോം റെമഡി” എന്ന ആശയത്തിന് പ്രത്യേക സ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ആയുർവേദങ്ങൾ, നാടോടി ചികിത്സകൾ എന്നിവ പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ, ആധുനിക ശസ്ത്രക്രിയ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിതാവിന് നിർദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടു. എന്നാൽ അദ്ദേഹം അത് നിരസിച്ചു.
ഒരു വശത്ത് ശുചിത്വത്തിന്റെ പങ്ക്, മറുവശത്ത് പരമ്പരാഗത രീതികളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ആധുനിക ശസ്ത്രക്രിയയുടെ മികവ് എന്നിവ ഗാന്ധിജിയെ ആഴത്തിൽ സ്വാധീനിച്ചു.
“ശുചിത്വം തികച്ചും അനിവാര്യമാണ്. ശുചിത്വം കർശനമായി പാലിച്ച്ന കൊണ്ട് തന്നെ കുളിക്കുക ഉൾപ്പെടെയുള്ള എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും കിടക്കയിൽ തന്നെ ചെയ്യാമെന്ന് പാശ്ചാത്യ വൈദ്യശാസ്ത്രം പഠിപ്പിച്ചു. രോഗിക്ക് ഒരു ചെറിയ അസ്വസ്ഥതയുമില്ലാതെ, കിടക്ക എല്ലായ്പ്പോഴും വൃത്തിയായി അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അത്തരം ശുചിത്വം വൈഷ്ണവതയുമായി തികച്ചും യോജിക്കുന്നതായി ഞാൻ കണക്കാക്കണം. ”
വൈദ്യശാസ്ത്രത്തെയും പൊതുജനാരോഗ്യത്തെയും കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സങ്കൽപ്പത്തിൽ പ്രധാന പങ്കുവഹിക്കുന്നത് വിട്ടുനിൽക്കൽ, ആത്മഭക്തി, അഹിംസ എന്നിവയാണ്. 1888ൽ ഒരു ബാരിസ്റ്ററാകാൻ ലണ്ടനിലെത്തിയപ്പോൾ മുതൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്തയുടെ ഒരു പ്രധാന ഭാഗം ശരീരത്തെയും വെജിറ്റേറിയൻ ഭക്ഷണത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ചില പുതിയ ആശയങ്ങളിൽ മുഴുകി.
പിന്നീടുള്ള ജീവിതത്തിൽ, പ്രകൃതി ചികിത്സയെക്കുറിച്ചുള്ള രണ്ട് പുസ്തകങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ സ്വാധീനിച്ചു - ലൂയിസ് കുഹ്‌നെയുടെ ദി ന്യൂ സയൻസ് ഓഫ് ഹീലിംഗ് ആന്‍ഡ് നിയോ നാച്ചുറോപതി: രോഗശാന്തിയുടെ പുതിയ ശാസ്ത്രം അല്ലെങ്കിൽ രോഗങ്ങളുടെ ഐക്യത്തിന്റെ സിദ്ധാന്തം, കൂടാതെ അഡോൾഫ് ജസ്റ്റിന്റെ പ്രകൃതിയിലേക്ക് മടങ്ങുക! പറുദീസ വീണ്ടെടുത്തു എന്നിവയായിരുന്നു അത്.
ഈ പുസ്തകങ്ങളെ പിന്തുടർന്ന് ഗാന്ധി (1) ജലചികിത്സ (2)സസ്യ ചികിത്സ (3) മണ്ണും ചെളിയും ഉപയോഗിച്ചുള്ള ചികിത്സ, (4) സ്വയം നിയന്ത്രണം, (5) പരിപാലനം ഭക്ഷണരീതി, ജീവിതശൈലി, അസ്തിത്വം എന്നിവയ്ക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകി. ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്ര നിലപാടിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കി പൊതുജനാരോഗ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് ഗാന്ധി രൂപപ്പെടുത്തി. ഒരു വ്യക്തിയുടെ ആരോഗ്യത്തിന് “വീട്ടുവൈദ്യങ്ങൾ”, “സ്വയം നിയന്ത്രണം” എന്നിവ പ്രധാന പങ്ക് വഹിക്കുന്നതായി അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചു.
ഹിന്ദ് സ്വരാജ് എന്ന പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ച് വളരെയധികം സംസാരിച്ച അദ്ദേഹം ഒരിക്കൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഒരു കാലത്ത് ഞാൻ വൈദ്യം എന്ന തൊഴിലിൽ വലിയ ആകൃഷ്ടനായിരുന്നു. രാജ്യത്തിനുവേണ്ടി ഒരു ഡോക്ടറാകണമെന്നായിരുന്നു എന്റെ ആഗ്രഹം. ”
സ്മോൾ പോക്‌സിന്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാന്ധിയുടെ ആശയവും ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസമാണ് രസകരമായ മറ്റൊരു കാര്യം. സ്മോൾ പോക്സ് 1960 വരെ ഭയാനകമായ മാരക രോഗമായിരുന്നു. സ്മോൾ പോക്സ് വൈറസിനെ കൊല്ലാൻ ജെന്നേറിയൻ വാക്സിനേഷൻ 1796-ൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭം മുതൽ ലോകമെമ്പാടും ഇത് പരിശീലിച്ചു. പക്ഷെ രോഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നത് ഒരാൾ ചെയ്ത തെറ്റ്, പാപം അല്ലെങ്കിൽ ദുരാചാരണം എന്നതാണ് എന്ന് മാത്രമായിരുന്നു രോഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ജനങ്ങളുടെ ധാരണ.
“നാമെല്ലാവരും സ്മോൾ-പോക്സിനെ ഭയപ്പെടുന്നു, അതിനെക്കുറിച്ച് വളരെ ക്രൂരമായ ധാരണകളുണ്ട്… വാസ്തവത്തിൽ ഇത് മറ്റ് രോഗങ്ങളെപ്പോലെ, കുടലിന്റെ ചില തകരാറുകൾ കാരണം രക്തം അശുദ്ധമാകുന്നതിലൂടെയാണ് സംഭവിക്കുന്നത്; സിസ്റ്റത്തിൽ അടിഞ്ഞുകൂടുന്ന വിഷം സ്മോൾ-പോക്സ് രൂപത്തിൽ പുറന്തള്ളപ്പെടുന്നു. സ്മോൾ-പോക്സിനെ ഭയപ്പെടേണ്ടതില്ല. ഇത് ശരിക്കും ഒരു പകർച്ചവ്യാധിയാണെങ്കിൽ, രോഗിയെ സ്പർശിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും ഇത് പിടിപെടണം. എന്നാൽ ഇത് എല്ലായ്പ്പോഴും അങ്ങനെയല്ല. അതിനാൽ, ചില മുൻകരുതലുകൾ എടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ രോഗിയെ സ്പർശിക്കുന്നതിൽ യാതൊരു ദോഷവുമില്ല. ”- ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞു.
വിവേചനം, അയട്രോജനിക് രോഗങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന മരുന്നിനെ കൂടുതൽ ആശ്രയിക്കൽ, വൈദ്യത്തിൽ പരസ്യങ്ങളുടെ ഉപയോഗം, പ്രത്യേകിച്ച് പേറ്റന്റ് മരുന്നുകൾക്ക്,
ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രത്തോടുള്ള ഗാന്ധിയുടെ കടുത്ത എതിർപ്പ് ഈ കാര്യങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതായിരുന്നു.
ജർമ്മൻ പാത്തോളജിസ്റ്റായ റുഡോൾഫ് വിർചോ ഒരിക്കൽ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു, “മെഡിസിൻ ഒരു സാമൂഹ്യശാസ്ത്രമാണ്, രാഷ്ട്രീയം ഒരു കണക്കിന് വൈദ്യം തന്നെയാണ്.” വിർചോ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തെ രാഷ്ട്രീയവും രാഷ്ട്രീയ പരിപാടികളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു. ഗാന്ധിയുടെ കാര്യത്തിൽ ഇത് വളരെ സത്യമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയവും വ്യക്തിപരവുമായ വിശ്വാസം വൈദ്യത്തെയും പൊതുജനാരോഗ്യത്തെയും കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാരണയെ നയിക്കുകയും രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. പ്രകൃതിയെ ചികിത്സിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചും വ്യക്തിപരമായ ശുചിത്വത്തെക്കുറിച്ചും മതപരമായ അനുസരണത്തെക്കുറിച്ചും ഉള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാരണ ആധുനിക പൊതുജനാരോഗ്യത്തിന് ഒരിക്കലും കൈവരിക്കാനാവാത്ത തലങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്നവയാണ്.
Conclusion:
