ರಾಯಚೂರು: ಕಳೆದ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಾವಿರಾರು ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳು ನಗರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ, ರಸ್ತೆಯ ಯಾವ ಭಾಗದಲ್ಲಾದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದರೆ ಸರಕು ಸಾಗಣೆ ಮಾಡುವ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅವುಗಳು ಇಂದು ಅವನತಿಯತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದು, ಬಂಡಿಯನ್ನೇ ನಂಬಿ ಜೀವನ ನಡೆಸುವ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸ್ಥಿತಿ ಡೋಲಾಯ ಮಾನವಾಗಿದೆ.
ನಾಗರಿಕತೆ ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲ ಜೀವನ‌ಶೈಲಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸಾಧನ, ಸಂಚಾರ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿಯೂ ಬದಲಾವಣೆಗುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೆ ರಾಯಚೂರು ನಗರದ ಜಲಾಲ್ನಗರ, ಹರಿಜನವಾಡ, ಸಿಯಾತಲಾಬ್, ಮಡ್ಡಿಪೇಟೆ ಹೀಗೆ ಮತ್ತಿತರ ಬಡಾವಣೆಗಳ ಜನರು ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಭತ್ತ, ಶೇಂಗಾದ ಹೊಟ್ಟು, ಅಕ್ಕಿ, ಗೋಧಿ, ಕಿರಾಣಿ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಸಾಗಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಹಲವಾರು ಕುಟುಂಬಗಳ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಎತ್ತಿನಬಂಡಿಗಳು ಆಸರೆಯಾಗಿದ್ದವು. ಆದ್ರೆ ಈಗ ಟಾಟಾ ಏಸ್, ಆಪಿ ಆಟೋ ಹಾಗೂ ಇತರ ವಾಹನಗಳ ಸಂಚಾರದಿಂದ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳ ಓಡಾಟಕ್ಕೆ ಬ್ರೇಕ್ ಬಿದ್ದಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳಿಂದಲೇ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸ್ಥಿತಿ ಹದಗೆಟ್ಟಿದೆ.
ನಗರದಲ್ಲಿ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸುಮಾರು 2 ಸಾವಿರ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ಈಗ ಕೇವಲ ಅಂದಾಜು 70-80 ಇರಬಹುದು. ಈ ಹಿಂದೆ ಎತ್ತಿನ‌ಬಂಡಿಗಳ ಮೂಲಕ ವಿವಿಧ ವಸ್ತುಗಳ ಸಾಗಣೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ನೂರಾರು ಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರೆತು ಕೈ ತುಂಬ ಹಣ ಗಳಿಸುವ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಈಗ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳನ್ನೇ ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿರುವ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸ್ಥಿತಿ ಮೂರಾಬಟ್ಟೆಯಾಗಿದೆ.
ಇನ್ನು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿ ಕಾರ್ಮಿಕರು, ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 7-8 ತಿಂಗಳು ಸೀಸನ್‌ ಇದ್ದು ಉಳಿದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕು. ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾಗಿರುವ ಯುವಕರು ಹೊಲ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಅದ್ರೆ ವಯಸ್ಸಾದವರೂ ಸುಮ್ಮನೇ ಕಾಲ ಕಳೆಯಬೇಕು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಭತ್ತದ ಚೀಲ ಒಂದಕ್ಕೆ ನಾವೇ ಲೋಡ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಗೋದಾಮುಗಳಿಗೆ ಸಾಗಣೆ ಮಾಡಿ, ಅನ್ಲೋಡ್ ಮಾಡಿದರೆ ಒಂದು ಚೀಲಕ್ಕೆ ರೂ.10 ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಸುಮಾರು 60-70 kg ಭಾರ ಹೊರಬೇಕು. ಶೇಂಗಾದ ಹೊಟ್ಟಿಗೆ 5 ರೂ. ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ 300 -350ರೂ. ಗಳಿಸಬಹುದು. ಎತ್ತಿಗೆ 100ರೂ.ಗಳಂತೆ ಮೇವಿಗೆ ಖರ್ಚಾದರೆ 200-250ರೂ. ಕೂಲಿ ಬೀಳಲಿದೆ. ಇಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ನಡೆಸಬೇಕು ಎಂದು ಬೇಸರ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು.
