নিউজ ডেস্ক, ১৮ জুলাই : শেহতীয়াভাৱে উত্তৰ প্ৰদেশৰ হাথৰছত সংঘটিত হয় এক দুৰ্ভাগ্যজনক তথা হৃদয়বিদাৰক ঘটনা । এই ঘটনাত এজন কনিষ্টবলৰ পৰা গডমেন হোৱা ব্যক্তিৰ দ্বাৰা আয়োজিত এক অনুষ্ঠানত প্ৰায় ১২০ জন লোকে পদপিষ্ট হৈ অকাল মৃত্যুক সাবটিবলগা হয় । কিন্তু আচৰিত কথা যে সমাজে এনেধৰণৰ স্বয়ম্ভূ ঐশ্বৰিক ব্যক্তিসকলক উচ্চ সন্মান প্ৰদান কৰি আহিছে । অৱশ্যে এইটো সঁচা যে হাথৰছৰ ঘটনাটো এটা প্ৰশাসনিক বিফলতা আছিল । আনহাতে, এই ঘটনাৰ বাবে দায়বদ্ধ লোকসকলক ন্যায়িক ব্যৱস্থাৰ অধীনলৈ আনিব লাগিব ।
কিন্তু দেশজুৰি স্বয়ম্ভূ ধৰ্মগুৰুৰ প্ৰসাৰ সম্পৰ্কীয় বৃহত্তৰ বিষয়টোৱেও ইয়াৰ ওপৰত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ চিন্তা-চৰ্চাৰ দাবী কৰে। সমাজে তেওঁলোকক দৈৱত্বৰ দ্বাৰা নিৰ্ধাৰিত বা অতিপ্ৰাকৃতিক শক্তিৰে সমৃদ্ধ বুলি উল্লেখ কৰি যি উচ্চ মৰ্যাদা প্ৰদান কৰে, সেইটো অতি উদ্বেগজনক । এইসকল তথাকথিত গডমেনে সাধাৰণ লোকসকলক আকৃষ্ট কৰাৰ সন্মোহিনী যাদুও হাথৰছৰ ভয়ংকৰ ঘটনাটোৰ বাবে আংশিকভাৱে দায়ী আছিল ।
প্ৰাপ্ত খবৰ অনুসৰি, তেওঁৰ ভক্তসকলে তেওঁৰ 'ঐশ্বৰিক' পদচিহ্ন পৰা ধূলি শিৰত ল'বলৈ ব্যাকুল হৈ পৰিছিল । এই উন্মাদনাত তেওঁলোক দৌৰিছিল । যাৰ ফলত বহু নিৰীহ লোকে প্ৰাণ হেৰুৱাইছিল আৰু বহু পৰিয়াল নিমিষতে ধ্বংস হৈ গৈছিল ।
ভাৰতৰ দৰে এক গভীৰ ধৰ্মীয় আৰু সাংস্কৃতিকভাৱে জীৱন্ত সভ্যতাৰ সত্তাত, ব্যক্তিসকলে আধ্যাত্মিক পৰিত্ৰাণৰ অন্বেষণ পূৰণ কৰিবলৈ এনেধৰণৰ অনুষ্ঠানত উপস্থিত থকাটো একো অস্বাভাৱিক নহয় । অৱশ্যে এইটোও এটা সত্য যে বহু স্বয়ম্ভূ অৰ্ধ-ঐশ্বৰিক ব্যক্তিয়ে সমাজৰ নৈতিক বিবেকক জোকাৰি যোৱা ধৰণৰ অন্যায়ত লিপ্ত হৈছে ।
লগতে কোনো এজন ব্যক্তিৰ আদৰ্শগত প্ৰৱণতাৰ বাবে সামাজিক আৰু ধৰ্মীয় ঘটনাবোৰক বেয়া দৃষ্টিৰে চিত্ৰিত কৰাটোও শুদ্ধ নহয় । কিয়নো সেইবোৰে ব্যক্তিসকলৰ আধ্যাত্মিক চেতনা পুনৰ জাগ্ৰত কৰাৰ লগতে সমাজক একত্ৰিত কৰাত সহায় কৰে । কিন্তু সমস্যাটো তেতিয়াই উদ্ভৱ হয়, যেতিয়া কোনো বিশ্বাস মতবাদলৈ ৰূপান্তৰিত হয় আৰু 'যুক্তি' আৰু 'বৈজ্ঞানিক প্ৰভাৱ' হ্ৰাস কৰে । বহুতো ভণ্ড ব্যক্তিয়ে ভগৱানৰ বেশত গোড়ামিৰ সমৰ্থন কৰে, যিয়ে মানৱ চেতনাক অন্ধ কৰে আৰু ইয়াক সন্মোহনৰ দ্বাৰা আবদ্ধ কৰে । ইয়েই অৱশেষত বৌদ্ধিক আৰু আধ্যাত্মিক বিকাশত বাধা দিয়ে ।
পৃথিৱীত নিজকে দেৱদূত বুলি দাবী কৰা গডমেনৰ প্ৰায় নিচাযুক্ত প্ৰভাৱ অশ্লীলতাৰ সীমাত আছে । কিয়নো তেওঁলোকে মানুহৰ মানসিক ক্ষমতাক কলুষিত কৰে আৰু সমালোচনামূলক চিন্তাধাৰাক বাধাগ্ৰস্ত কৰে । এয়া কোনো আচৰিত হ'বলগা কথা নহয় যে অৰ্থনৈতিক আৰু সামাজিক পিৰামিডৰ তলত পৰা মানুহে তেওঁলোকৰ চৰণতে পৰিত্ৰাণৰ উপায় বিচাৰে । জীৱনৰ দুখ-কষ্টৰ পৰা মুক্ত কৰাৰ গেৰাণ্টৰ হিচাপে এইসকল গডমেনে আমাৰ সমাজৰ এক বিশাল অংশৰ শাৰীৰিক আৰু মানসিক আত্মাৰ ওপৰত আধিপত্য বিস্তাৰ কৰে ।
তেতিয়াহ'লে হাথৰছত যি ঘটিছিল, তাৰ বাবে আংশিকভাৱে হ'লেও দোষ এইসকল তথাকথিত গডমেনৰ ওপৰতে জাপিব নোৱাৰিনে ?
এই স্বয়ম্ভূ ব্যক্তিত্ববোৰক আধ্যাত্মিকভাৱে সচেতন আৰু বৌদ্ধিকভাৱে জাগ্ৰত ব্যক্তিত্ব যেনে স্বামী বিবেকানন্দ আৰু শ্ৰী অৰবিন্দৰ দৰে আনসকলৰ পৰা স্পষ্টভাৱে পৃথক কৰিব লাগিব । কিয়নো এইসকলে মনক প্ৰৰোচিত কৰে, আনহাতে বিবেকানন্দৰ দৰে ব্যক্তিত্বই অজ্ঞানতাৰ অন্ধকাৰ গুচাই মনক আলোকিত কৰি আত্মাৰ মুক্তিৰ পথ প্ৰশস্ত কৰে ।
তেওঁলোকৰ শিক্ষাৰে সামাজিক প্ৰতিক্ৰিয়াৰ প্ৰতি সজাগ আৰু 'অন্ধবিশ্বাস' আৰু মতবাদৰ ওপৰত 'যুক্তি' আৰু 'যৌক্তিকতা' প্ৰচাৰ কৰে ।
আমাৰ সামাজিক গাঁথনিৰ নৈতিক অৱক্ষয়ক পৰাস্ত কৰিবলৈ সমাজখনে এই ৰূঢ় বাস্তৱৰ সৈতে যঁজিব লাগিব । তদুপৰি, ধৰ্মীয় আৰু সামাজিক নেতাসকলৰ ওপৰত অন্ধবিশ্বাস আৰু অন্ধ ৰীতি-নীতিৰ সলনি মানুহৰ মাজত বৌদ্ধিক যুক্তি আৰু আদৰ্শ গঢ়ি তোলাৰ দায়িত্ব আছে । তেওঁলোকে জীৱনৰ অজস্ৰ সংগ্ৰাম আৰু বেদনা উন্নত কৰাৰ বাবে বাহ্যিক সহায়ৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীলতাৰ ওপৰত কোনো এজন সন্ধানীৰ আধ্যাত্মিক স্বাধীনতাক শক্তিশালী আৰু উৎসাহিত কৰিব লাগিব ।
সাম্প্ৰতিক সময়ত গডমেনসকলৰ প্ৰভাৱে সমাজৰ যিমান ভাল কৰিছে. তাতকৈ অধিক ক্ষতি কৰিছে । এনে ব্যক্তিসকলৰ হাস্যকৰ প্ৰকৃতি উন্মোচন কৰা আৰু তেওঁলোকৰ অপৰাধৰ বাবে তেওঁলোকক জবাবদিহি কৰাটো সমাজৰ সামূহিক স্বাৰ্থত প্ৰয়োজন । সমাজৰ দুৰ্বল শ্ৰেণীৰ ওপৰত গডমেনসকলৰ ৰহস্যজনক প্ৰভাৱ ৰোধ কৰাৰ বাবে সামাজিক আৰু নৈতিক অনুকূলন, সামূহিক প্ৰসাৰ, শিক্ষা আৰু তৃণমূল পৰ্যায়ত সংবেদনশীলতা হৈছে সময়ৰ প্ৰয়োজন ।
এতিয়া সময় আহি পৰিছে, সমাজৰ নৈতিক আৰু আদৰ্শৰ ভেটি শক্তিশালী কৰিব লাগে । সমাজে নিজৰ চেতনাক এনে এক স্তৰলৈ উন্নীত কৰক, য'ত ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ ভাষাত "মন ভয় নোহোৱা হওক আৰু শিৰ ওপৰলৈ উঠি থাকক.. আৰু স্বাধীনতাৰ সেই স্বৰ্গলৈ" দেশখন সাৰে থাকক ।
মিলিন্দ কুমাৰ শৰ্মা এগৰাকী অধ্যাপক আৰু যোধপুৰৰ এম বি এম বিশ্ববিদ্যালয়ৰ উৎপাদন আৰু ঔদ্যোগিক অভিযান্ত্ৰিক বিভাগত অধ্যাপনা কৰে ।
