అమ్మ లలిత గాంధీ ఆసుపత్రిలో స్టాఫ్‌నర్స్‌. కరోనా డ్యూటీతో కొద్దిరోజులు ఇంటికే రాలేదు. అప్పుడెంత బాధపడ్డానో. ఇప్పుడు రోజూ పండగే. అమ్మ ప్రతిక్షణం నాతోనే గడుపుతోంది. బోలెడు కబుర్లు, కథలు చెబుతోంది. అమ్మమ్మ, తాతయ్యల ఆరోగ్యం పట్ల శ్రద్ధ చూపిస్తోంది. ఆసుపత్రి డ్యూటీ, ఇంటి పనులు, మాపై ప్రేమ చూపడం, కోరినవి చేసిపెట్టడం.. ఇవన్నీ చూస్తుంటే ఒక్కోసారి మా అమ్మ ‘సూపర్ మామ్‌’ అనిపిస్తుంది. మొన్నీమధ్య ఒకరోజు బాగా ఒళ్లు నొప్పులని మంచం దిగలేదు. ఆ రోజు అమ్మ దగ్గరే ఉండి నూనె రాసి మర్ధన చేశా. కబుర్లు చెప్పా. ఈమాత్రం దానికే మా అమ్మలా సేవలు చేస్తున్నావని మెచ్చుకుంది. ఇంట్లో, ఆసుపత్రిలో సేవలందించే అమ్మను చూస్తే గొప్పగా అనిపిస్తుంది.
- హర్షిత, విద్యార్థిని
అమ్మ మనల్ని ప్రేమగా పొత్తిళ్లలో పొదువుకొని లాలిస్తుంది. గోరుముద్దలు తినిపిస్తుంది. చిన్న కష్టం వచ్చినా తల్లడిల్లిపోతుంది. కానీ ఆమె ఎన్ని సేవలు చేసిందో, ఎంత ప్రేమ పంచిందో చిన్నతనంలో మనకేం తెలియదు. లాక్‌డౌన్‌ పుణ్యమాని ఆ లాలన, ఆ ఆపేక్ష మళ్లీ చూసే అవకాశం దక్కింది. కాలేజీ వదిలి రెండు నెలల నుంచి ఇంటికే పరిమితమైపోవడంతో అమ్మ అంజలి గొప్పతనం ప్రత్యక్షంగా చూస్తున్నా. పొద్దున్నే టిఫిన్‌, మధ్యాహ్నం భోజనం, సాయంత్రం ఏదో ఒక వెరైటీ స్నాక్స్‌.. అడిగినవి, అడగనివీ, నాకిష్టమైనవన్నీ చేసి పెడుతూనే ఉంది. ఇతర పనులు సరేసరి. ఇంత చేసినా తన మొహంలో అలుపన్నదే ఉండదు. అన్నింటికన్నా ముఖ్యం అమ్మ మొహంలో ఎప్పుడూ చిరునవ్వు చెరగనీయదు. ఇంత వయసు వచ్చినా మాకు చంటిపాపల్లా జాగ్రత్తలు చెబుతూనే ఉంటుంది.