Sid Naidu: బెంగళూరు కేఆర్‌ పురం బస్టాండు. వేసవి సెలవుల తర్వాత ఆ రోజే కాలేజీలు తెరిచారు. నా బస్సు కోసం వెయిట్‌ చేస్తూ ఉన్నాను. అక్కడికి నా స్నేహితులిద్దరు- మూణ్నెల్ల క్రితందాకా నాతోపాటు బడిలో చదువుకున్నవాళ్లు వచ్చారు. ఆ మిత్రుల్ని చూడగానే నా ముఖం వెలిగిపోయింది. ‘హాయ్‌... రా!’ అంటూ ఆనందంగా పలకరించబోయాను కానీ వాళ్లు అదేదీ పట్టనట్టు ‘ఏరా... చదువుమానేశావటగా!’ అన్నారు నిర్లక్ష్యంగా చూస్తూ... అదేదో నా పాపం అన్నట్టు. ఆ ప్రశ్నతో పాలిపోయిన నా ముఖాన్నీ, రాలుతున్న కన్నీళ్లనీ చూపించడం ఇష్టంలేక ‘అవును... రా!’ అన్నాను తలొంచుకుని. అలా వంచిన తలని బస్సు వచ్చేదాకా పైకెత్తలేదు. బస్సులోకి వెళితే అందులో దాదాపు అందరూ నాతో చదువుకున్నవాళ్లే. ప్రతి ఒక్కరూ నన్ను అదే ప్రశ్న అడిగినవాళ్లే. నేను జవాబు చెప్పాక... వాళ్లలో ఎవరూ నాతో మళ్లీ మాటలు కలపలా. నేనక్కడ లేనట్టే... ప్రవర్తించసాగారు. నేను పలకరించినా పట్టించుకోలేదు. అది నాకు చాలా అవమానంగా అనిపించింది. ఏడుపుని నొక్కిపడుతూ బస్సు నుంచి అర్థాంతరంగా దిగిపోయాను. బహుశా... నేను దిగిపోయింది కేవలం బస్సు నుంచే కాదు శాశ్వతంగా చదువులమ్మ ఒడి నుంచి కూడా అన్న నిజం అర్థమైపోయిందేమో... ఇక ఏడుపుని ఆపడం నా వల్ల కాలేదు. 2007లో ఈ సంఘటన జరిగితే... 2017కల్లా నేనో సొంత యాడ్‌ ప్రొడక్షన్‌ కంపెనీని ప్రారంభించాను. ఆ పదేళ్లే ఇప్పటి నా జీవితాన్ని నిర్దేశించాయి. ఆ వివరాల్లోకి వెళ్లే ముందు...
మా అమ్మానాన్నలది చిత్తూరు. ఎప్పుడో పొట్టచేతపట్టుకుని బెంగళూరుకి వచ్చేశారట. నాన్న కుమార్‌ నాయుడు బెంగళూరులోని ఓ ఆర్టీఓ కార్యాలయంలో బ్రోకర్‌గా కుదురుకున్నారు. ఆ ఉద్యోగంతోపాటూ అలవాటైందేమో తెలియదు కానీ... తాగుడుకి బానిసైపోయాడు. దానికి సిగరెట్టూ జతకలిసి 45 ఏళ్లకే తీవ్ర అనారోగ్యానికి గురయ్యాడు. లివర్‌ పూర్తిగా దెబ్బతిని మంచానపడ్డాడు. మా అమ్మ మీరాకి- ఆయనకు సపర్యలు చేయటంతోనే సరిపోయేది. దాంతో నాకన్నా ఆరేళ్ల చిన్నవాడైన నా తమ్ముడు కిరణ్‌ బాధ్యతలు నేనే చూసేవాణ్ణి. నేను ఆరోతరగతిలో ఉన్నప్పుడు అనుకుంటాను... బడిలో మధ్యాహ్నం లంచ్‌ చేస్తుండగా మా పక్కింటాయన వచ్చాడు. రావడంతోనే ‘నాన్నకి ఆరోగ్యం బాగా పాడైపోయింది బాబూ... అర్జెంటుగా రండి!’ అన్నాడు. ఎల్‌కేజీ చదువుతున్న నా తమ్ముణ్ణి చంకనెత్తుకుని... బయల్దేరాను. మా వీధిలోకి అడుగుపెట్టేసరికే... నాన్న పోయారని అర్థమైపోయింది. చావంటే అర్థమయ్యీ కానీ ఆ వయసులో అమ్మని నేనే ఓదార్చాల్సి వచ్చింది. కర్మకాండలు పూర్తయి... దుఃఖం కాస్త ఉపశమించగానే... ఆకలి బాధ మొదలైంది. మా కడుపులు నిపడంకోసం- అప్పటిదాకా ఇల్లుదాటని అమ్మ ఓ ఇంట్లో వంటమనిషిగా కుదిరింది. ఆ ఇంటివాళ్లే నా స్కూల్‌ ఫీజు కడతామని ముందుకొచ్చారు. మరో బంధువు మా తమ్ముడి చదువుకి అవసరమైన డబ్బుని సర్దడం మొదలుపెట్టారు. అలా ఎంతకాలమని అనుకుందేమో అమ్మ... వంట మనిషిగానే కాకుండా దొరికిన పనులన్నీ చేసింది. ఓ స్కూల్లో పారిశుద్ధ్య కార్మికురాలిగానూ మారింది. నేనూ ఉదయం పేపర్‌బాయ్‌గా పనిచేయడం మొదలుపెట్టాను. ఈ డబ్బుతోనే తమ్ముడికీ, నాకూ స్కూలు ఫీజులు కడుతుండేవాణ్ణి. అంతటితోనే ఆగిపోకూడదు అనిపించి... అమ్మతోపాటూ నేనూ పనిచేసి తమ్ముణ్ణి బాగా చదివించాలనుకున్నాను. అందుకే చదువుమానేస్తానని మొండికేశాను. తనూ ఒప్పుకోక తప్పని పరిస్థితి. అలా పనికెళ్లిన మొదటిరోజే బస్సులో స్నేహితుల నుంచి నాకు ఆ అనుభవం ఎదురైంది.
తొలి మలుపు...
నేను తొలిసారి పనికి కుదరింది ఓ ఆడిటింగ్‌ కంపెనీలో... ఆఫీస్‌బాయ్‌గా. ఆ సంస్థ మేమున్న ప్రాంతానికి చాలాదూరంలో ఉండేది... మూడు బస్సులు మారి వెళ్లాల్సి వచ్చేది. ఉదయం ఎనిమిదికి బయల్దేరితే... రావడానికి రాత్రి ఎనిమిదయ్యేది. ఒక నెలపాటు ఉత్సాహంగానే పనిచేశాను కానీ... ఆ తర్వాత నా ఆరోగ్యం దెబ్బతింది. కోలుకోవడానికి పదిరోజులు పట్టింది. అమ్మ డాక్టర్‌ దగ్గరకి తీసుకెళితే ‘పసివాడుకదమ్మా! అంతంతసేపు ప్రయాణాలని శరీరం తట్టుకోలేకపోతోంది. వాణ్ణి చదువుకోనివ్వండి...’ అన్నారు.
అమ్మా అదే మాట అన్నా నేను ఒప్పుకోలేదు. పైగా, మా ఇంటి దగ్గర కొత్తగా ఓ సూపర్‌మార్కెట్‌ తెరిస్తే ‘ఉద్యోగం ఇవ్వండి!’ అంటూ వెళ్లాను. నాన్న చనిపోవడం, అమ్మ కూలీపనులతో ఒళ్లు గుల్లచేసుకోవడం... అన్నీ అక్కడి మేనేజర్‌కు వివరించాను. అంతా విని జాలిపడ్డారుకానీ... నాకు పదహారేళ్లే కాబట్టి పనిలోకి తీసుకోలేమని చెప్పారు. ఉసూరుమంటూ బయటకు వస్తున్న నన్ను ఓ వ్యక్తి ఆపాడు. ప్రకాశ్‌ అన్న అతను ఈ సూపర్‌మార్కెట్‌లోని ఓ చిన్న స్థలంలో ‘డెయిలీ బ్రెడ్‌’ పేరుతో కాఫీ షాపుని నడుపుతుండేవాడు. నా కథ అతనూ విన్నాడేమో ‘ఇందిరా నగర్‌లో ఉన్న మా కాఫీ షాపులో చేరు!’ అంటూ విజిటింగ్‌ కార్డు ఇచ్చాడు. అప్పటికప్పుడే వెళ్లి వెయిటర్‌గా చేరిపోయాను. ఎవ్వరూ లేకున్నా షాపుని కనిపెట్టుకుని ఉండటం, కస్టమర్‌ లతో చక్కగా మాట్లాడగలగడం, అప్పగించిన పనుల్ని నిమిషం కూడా ఆలస్యం చేయకుండా పూర్తి చేయడం... నాలోని ఈ క్రమశిక్షణ వాళ్లకి బాగా నచ్చినట్టుంది. చేరిన ఏడాదికే నన్ను క్యాషియర్‌ని చేశారు. ఆ కాసింత ప్రగతి... నాకిచ్చిన ఆత్మవిశ్వాసం అంతా ఇంతా కాదు. ఆ తర్వాత నా ఎదుగుదలకి కావాల్సిన మనోబలాన్ని అదే ఇచ్చిందని చెప్పాలి. నాకు ఉద్యోగం ఇచ్చిన ప్రకాశ్‌ వేరే సంస్థకి మారుతూ నన్నూ అక్కడికి తీసుకెళ్లాడు. కానీ... ఈ కొత్తచోటకి వెళ్లిన ఆరునెలల్లోనే సంస్థ మూతపడిపోయింది. ‘ఐరన్‌ లెగ్‌’ అనుకోలేదు ప్రకాశ్‌... వాళ్లావిడ ద్వారా నాకు డాబర్‌ సంస్థవాళ్ల ‘న్యూ యూ’ ఔట్‌లెట్‌లో ఉద్యోగం ఇప్పించాడు. నా కెరీర్‌ ప్రయాణం మొదటి మలుపు తిరిగింది అక్కడే...
ఫ్యాషన్‌ రంగంవైపు...
‘న్యూ యూ’లో క్యాషియర్‌గా చేరిన నేను ఏడాదిలోపే స్టోర్‌ మేనేజర్‌ స్థాయికి ఎదిగాను. బెంగళూరులోని అతిపెద్దదైన ‘మంత్రీస్క్వేర్‌ మాల్‌’లో ఉండేది ఆ షాపు. మాకు ఎదురుగా ఉన్న పెద్ద ఖాళీ ప్రదేశంలో రకరకాల వేడుకలూ, కొత్త ప్రొడక్ట్‌ల పరిచయాలూ, యాడ్‌ షూటింగ్‌లూ జరుగుతుండేవి. కన్నడ, హిందీ సినిమా ప్రముఖులూ తరచూ వస్తుండేవారు. వారంలో కనీసం మూడునాలుగురోజులపాటు జరిగే ఈ యాడ్‌ సందడి నన్ను సూదంటు రాయిలా లాక్కుంది. నేనూ ఈ రంగంలోకి వెళ్లాలన్న ఆశలు రేకెత్తించింది. అప్పుడే మంత్రీమాల్‌ తరపున ఈ కార్యక్రమాలకి ఈవెంట్‌ మేనేజర్‌గా ఉండే ఉల్లాస్‌తో నాకు స్నేహం కుదిరింది. నాకు ఖాళీ దొరికినప్పుడల్లా అతనికి సాయం చేస్తుండేవాణ్ణి. కొన్నాళ్లకి అతను ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేస్తూ... ఆ స్థానంలో నన్ను పెట్టాడు. నచ్చిన రంగం, పైగా కొత్తదీ కావడంతో మంచి పేరు తెచ్చుకున్నాను. ఆ తర్వాత- ఈ మాల్‌కి బయట-ఈవెంట్‌ మేనేజ్‌మెంట్‌ రంగంలో మరెన్నో మంచి అవకాశాలున్నాయని తెలుసుకున్నాను. మాల్‌లో మానేసి బెంగళూరులోని అతిపెద్ద ఈవెంట్‌ మేనేజ్‌మెంట్‌ కంపెనీల్లో ఒకటైన ‘స్క్వేర్‌ వన్‌ ఎక్స్‌పెరిమెంటల్‌ మార్కెటింగ్‌’ సంస్థలో చేరాను. వీళ్లు కొన్ని ఫ్యాషన్‌ బ్రాండ్‌లకీ ప్రకటనలు చేసి ఇస్తుండేవారు. నేను ఈవెంట్‌ మేనేజ్‌మెంట్‌కన్నా... వీటిపైనే ఎక్కువ దృష్టిపెట్టాను. అలా ప్రకటనల రంగానికి సంబంధించి తొలి అక్షరాలు ఇక్కడే దిద్దుకున్నాను. క్రియేటివ్‌గా రాయడం దగ్గర్నుంచీ కంప్యూటర్‌ స్కిల్స్‌ దాకా అన్నీ నేర్చుకున్నాను. నేనిప్పుడు మాట్లాడే హై-ఫై ఇంగ్లిషు కూడా ఆ సంస్థ చలవే. ఈ రంగంలోకి వెళ్లాక ఫ్యాషన్‌ డిజైనర్‌లూ, స్టైలిస్టులూ, మోడళ్లూ, పేరున్న ఫ్యాషన్‌ ఫొటోగ్రాఫర్‌లూ... ఇలా అందరితోనూ పరిచయాలు ఏర్పడ్డాయి. మూడేళ్ల తర్వాత నేనూ ఫ్రీలాన్సర్‌గా మారి కొన్ని యాడ్‌లు చేయడం ప్రారంభించాను. అప్పట్లోనే ప్రఖ్యాత ఫ్యాషన్‌ మేగజైన్‌ ‘వోగ్‌’ కోసం కవర్‌ పేజీ చేసిచ్చాను. అంతర్జాతీయ మోడల్‌ హాలీవుడ్‌ నటి ప్రియాంకా బోస్‌ పాల్గొన్న ఈ యాడ్‌ నాకు మంచి పేరు తేవడంతో... ఎలె వంటి పత్రికలూ నాతో పనిచేయడానికి ముందుకొచ్చాయి. కాకపోతే ఫ్రీలాన్సర్‌గాకన్నా... ఓ సంస్థని పెడితేనే బిజినెస్‌ చేస్తామని చెప్పాయి. దాంతో ‘సిధ్‌ ప్రొడక్షన్స్‌’ పేరుతో 2017లో సొంత సంస్థని ప్రారంభించాను.
అంత ఈజీ... కాదు!
మామూలుగా ఫ్యాషన్‌ రంగంలో యాడ్‌ క్రియేషన్‌ ఏజెన్సీలూ, ప్రొడక్షన్‌ హౌస్‌లూ వేర్వేరుగా ఉంటాయి. యాడ్‌ ఏజెన్సీ ఐడియా చెబితే, దాన్ని ప్రొడక్షన్‌ హౌస్‌వాళ్లు పక్కాగా అమలు చేసి ఇస్తుంటారు. నేను ఈ రెండు రంగాలనీ కలిపాను. నేరుగా నేనే బ్రాండ్‌ వాళ్లతో టై అప్‌ పెట్టుకుని ప్రకటనలు చేయడం మొదలుపెట్టాను. తొలిసారి మింత్రావాళ్లు 15 లక్షల రూపాయలకి యాడ్‌ ఇచ్చారు. ఈ రంగంలో ఎవరూ ముందస్తు అడ్వాన్స్‌ ఇవ్వరు. సొంత డబ్బులు పెట్టి మనం చేస్తే... నచ్చితేనే తీసుకుంటారు. అంత రిస్కు ఉంటుందీ రంగంలో! మింత్రావాళ్లు యాడ్‌ ఇచ్చినప్పుడు అప్పటిదాకా నేను దాచుకున్న సొమ్ము ఒకటిన్నర లక్ష మాత్రమే ఉంది. ఎక్కడెక్కడో అప్పులు చేసి ఏడు లక్షలు పోగేసి... నేనే మోడల్స్‌నీ, ఫొటో-వీడియోగ్రాఫర్‌లని ఎంపిక చేసి షూటింగ్‌ ముగించాను. ఖర్చు తడిసిమోపెడై 15 లక్షలయ్యింది. అంటే... మింత్రావాళ్లు ఇస్తామన్న పారితోషికం అంతన్నమాట! నా తొలి అసైన్‌మెంటులో ఒక్కపైసా లాభం రాలేదు. అయితేనేం... అది నాకెన్నో ద్వారాలు తెరిచింది. అమెజాన్‌, ఫ్లిప్‌కార్ట్‌, ఐసీఐసీఐ, యాక్సిస్‌... ఇలా ఎన్నో బ్రాండ్‌లని నా చెంతకు రప్పించింది. కేవలం నా అనుభవమే పెట్టుబడిగా పెట్టిన సంస్థ... ఏడాదిలోనే కోటిరూపాయల లాభాన్ని ఆర్జించింది. ఆ తర్వాత తిరిగి చూసుకున్నదే లేదు. 2019లో ‘బిజినెస్‌ మింట్‌’ పత్రిక నాకు ‘ఎమర్జింగ్‌ ఆంత్రప్రెన్యూర్‌ ఆఫ్‌ ది ఇయర్‌’ అవార్డునిస్తే... 2020లో ఎకనామిక్‌ టైమ్స్‌ నుంచి ‘పవర్ ఐకాన్’ పురస్కారం అందుకున్నాను. ఇటీవల అదే పత్రిక నుంచి మా సంస్థకి ప్రతిష్ఠాత్మక ‘ఎక్సలెన్స్‌ ఇన్‌ అడ్వర్టైజింగ్‌ అవార్డూ’ వచ్చింది! బెంగళూరు కేంద్రంగా పనిచేస్తున్న మేము... ఈ కొత్త సంవత్సరంలో ఫ్యాషన్‌ కేంద్రాలైన ముంబై, దిల్లీలోకీ అడుగుపెడుతున్నాం. వచ్చే ఐదేళ్లలో ప్రపంచ మేటి ఫ్యాషన్‌ కేంద్రాలైన ప్యారిస్‌, ఇటలీలకీ వెళ్లాలన్నది నా కల...!
నడిచొచ్చిన దారి...
చిన్నప్పుడు నేనూ మా అమ్మా కలగన్నట్టే తమ్ముణ్ణి బాగా చదివించగలిగాము. కాకపోతే తను ఫ్యాషన్‌ ఫొటోగ్రాఫర్‌గా మారి... ఇప్పుడు నాతోనే ఉంటున్నాడు. ప్రస్తుతం మా దగ్గర దేశంలోని యాడ్‌ రంగంలో ఉత్తమ సృజనకారులు అనదగ్గ పాతికమంది ఉద్యోగులున్నారు. ఆరో తరగతిలో నాన్న చనిపోతే... కొంతకాలంపాటు మా చదువుకి కొందరు సాయం చేశారని చెప్పాను కదా! నా స్థాయిలో నేను ఇప్పుడు ఐదుగురు పేద విద్యార్థుల చదువుల బాధ్యత మొత్తం చూస్తున్నాను. సంస్థ ఎదిగేకొద్దీ... ఈ సంఖ్యా పెంచుతూ పోవాలన్నదే మా అందరి ఆకాంక్ష!
ఇదీ చూడండి:
TTD Priests blessings: రాష్ట్రపతి, ప్రధాని, సీజేఐలకు తితిదే వేద పండితుల ఆశీర్వాదం
