வைரஸ்களுக்கு அவற்றின் சொந்த மூளை அல்லது வளர்ச்சி மாற்றங்களோ இல்லை. அவை தங்களை ஒரு நிலையான நிலையில் வைத்திருக்க முடியாது. ஆனால் அவை ஆயிரக்கணக்கான மற்றும் லட்சங்களால் பெருக்கி, மனிதர்களுக்கு ஆபத்தை விளைவிக்கின்றன.
இந்த வைரஸ் குடும்பத்தில் புதிய வரவு கரோனா வைரஸ். மனிதர்கள் தனது பரிணாம வளர்ச்சியின் காலத்திலிருந்தே வைரஸ்களுடன் போராடி வருகின்றனர். நமசு முன்னோர்கள் வேட்டை தொழிலிருந்து விவசாயம் மற்றும் கால்நடை வளர்ப்பிற்கு மாறும்போது, நாம் பல நோய்க்கிருமிகளுடன் தொடர்பு கொண்டோம்.
மக்கள் கூட்டமாக ஒன்றாக வாழத் தொடங்கியதும், மக்கள் தொகை அதிகரித்ததும், புதிய நோய்க்கிருமிகள் தோன்றின. H1N1, SARS, HIV, COVID-19; இவை அனைத்தும் விலங்குகளிலிருந்து மனிதர்களுக்கு பரவின.
பல முறை, அறிவியல் சமூகம் வைரஸ்கள் பற்றிய எதிரெதிர் கருத்துக்களைக் கொண்டு வந்துள்ளது. ஆரம்பத்தில் வைரஸ்கள் உயிர்வேதியியல் வடிவமாக கருதப்பட்டன. கிரேக்கர்களும் ரோமானியர்களும் வைரஸ் பரவுதல் மாசுபட்ட காற்றின் விளைவாக இருக்கும் என்று கணித்தனர்.
18 ஆம் நூற்றாண்டில், அழுகிய காபி பீன்ஸ் செடி மஞ்சள் காய்ச்சலை ஏற்படுத்தியதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டது (ஒரு வகை கொசுவால் பரவும் வைரஸ் தொற்று). 17 ஆம் நூற்றாண்டில் நுண்ணோக்கி கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்னர், விஞ்ஞானிகள் நுண்ணுயிரிகளை ஆய்வு செய்யத் தொடங்கினர்.
பாக்டீரியாக்கள் முதலில் அடையாளம் காணப்பட்டன. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், ரேபிஸ் போன்ற சில நோய்கள் பாக்டீரியாவை விட சிறிய நுண்ணுயிரிகளால் ஏற்படுவதாகக் கண்டறியப்பட்டது. ரஷ்ய தாவரவியலாளரும் வைராலஜி நிறுவனர்களில் ஒருவருமான டிமிட்ரி இவனோவ்ஸ்கி முதன்முதலில் 1892 ஆம் ஆண்டில் இந்த வைரஸைக் கண்டுபிடித்து அதற்கு டோபாக்கோ மொசைக் வைரஸ் என்று பெயரிட்டார். 1935 ஆம் ஆண்டில், வெண்டெல் எம் ஸ்டான்லி என்ற விஞ்ஞானி மேற்கண்ட வைரஸ் குடும்பத்தை கிரிஸ்டலைசேஷன் நுட்பத்தின் மூலம் ஆய்வு செய்தார். 1940 இல் எலக்ட்ரான் நுண்ணோக்கி கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பிறகு, விஞ்ஞானிகள் வைரஸ்களை தெளிவாக ஆய்வு செய்ய ஆரம்பித்தனர்.
வைரஸ்கள் ஒரு நியூக்ளிக் அமில மரபணு மற்றும் மரபணுவை உள்ளடக்கிய ஒரு புரத கேப்சிட் ஆகியவற்றைக் கொண்ட ஒரு அடிப்படை அமைப்பைக் கொண்டுள்ளன. அவை பாக்டீரியாவை விட 100 முதல் 1000 மடங்கு சிறியவை. அவற்றின் சராசரி அகலம் 20 முதல் 400 நானோமீட்டர்கள்.
அவை உயிர்வாழ்வதற்காக தாவரங்கள், விலங்குகள் மற்றும் மனிதர்களை நம்பியுள்ளன. மேலும், அவர்கள் ஒரு உயிரில்லா உடலுக்கு வெளியே வாழ முடியாது.
உணவை ஆற்றலாக மாற்றுவதற்கான வளர்சிதை(Metabolic) மாற்ற செயல்பாடு அவர்களுக்கு இல்லை என்பதால், பெரும்பாலான விஞ்ஞானிகள் அவற்றை உயிரினங்களாக கருதுவதில்லை. ஆனால் அவை டி.என்.ஏ அல்லது ஆர்.என்.ஏவை அவற்றின் மரபணுப் பொருளாகக் கொண்டிருப்பதால் அவை ஒரு தனி வகை உயிரினங்களாகக் கருதப்படுகின்றன.
இந்த வைரஸ் குடியிருக்கும் உயிரிங்கள் ஹோஸ்ட் எனப்படும். பொருத்தமான ஹோஸ்டைக் கண்டுபிடிக்க, இந்த வைரஸ்களின் மேற்பரப்பில் ஏற்பிகள் உள்ளன. ஏற்பிகள் பொருத்தமான ஹோஸ்டில் இணைந்தவுடன், வைரஸ்கள் ஹோஸ்ட் செல்களைக் கடத்துகின்றன. அவை விரைவாக நகலெடுக்கத் தொடங்குகி ஹோஸ்ட் செல்களைக் கொல்கின்றன. தொற்று விரைவில் உடலின் மற்ற பகுதிகளுக்கும் பரவுகிறது, இதனால் ஹோஸ்ட் எனப்படும் வைரஸ் தாக்கிய உயிர் நோய்வாய்ப்படுகிறது.
வைரஸ்கள் ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்திற்கு பயணிக்க முடியாது. இருப்பினும், ஹோஸ்டின் உடலில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்ட பின்னர் அவை சிறிது நேரம் காற்றில் இருக்கக்கூடும். அவை நீரிலும் வாழலாம். கைகளை அசைப்பது, தும்முவது அல்லது இருமல் மூலம் அவை ஒருவரிடமிருந்து இன்னொருவருக்கு பரவுகின்றன. குளிர் மற்றும் வறண்ட காலநிலையில் அவை நீண்ட காலம் வாழக்கூடியவை. பாதிக்கப்பட்ட நபர்களின் இரத்தம், உடல் கழிவு மூலம் எபோலா வைரஸ் பரவியது. டெங்கு, ஜிகா, சிக்குன்குனியா மற்றும் மேற்கு நைல் வைரஸ்கள் கொசுக்கள் மூலம் பரவுகின்றன.
வைரஸ்கள் வேகமாக உருவாகின்றன. ஒரு வைரஸின் மரபணு பொருள் ஹோஸ்ட் கலத்திற்குள் நுழையும் போது, அது சில மணி நேரங்களுக்குள் நகலெடுக்கிறது. முக்கிய செயல்முறைகளுக்கு அவை ஹோஸ்ட் செல்களை நம்பியுள்ளன.
விரைவான அவை தங்கள் எண்ணிக்கையை அவை அதிகரிப்பதன் மூலம், அவை தடுப்பூசிகள், மருந்துகள் மற்றும் ஹோஸ்டின் நோயெதிர்ப்பு அமைப்பில் இருந்து அவை தப்பிக்கின்றன. இனப்பெருக்க திறனை இழந்த உயிரணுக்களில் இருந்து மீதமுள்ள துண்டுகள் வைரஸாக மாறியிருக்க வேண்டும் என்று சில நிபுணர்கள் நம்புகின்றனர்.
இன்னும் சிலர் வைரஸ்கள் பூமியில் வசித்த ஆரம்பகால உயிரினங்களில் ஒன்றாகும் என்று கருதுகின்றனர். ஆரம்பகால பல்லுயிர் உயிரினங்களின் தோற்றத்திற்கு அவை கருவியாக கருதப்படுகின்றன. மனித டி.என்.ஏவில் கிட்டத்தட்ட பாதி வைரஸ்களிலிருந்து வருகிறது. எங்கள் முன்னோர்களின் விந்தணுக்கள் மற்றும் கருமுட்டை பொருத்துவதன் மூலம், அவை எங்கள் டி.என்.ஏவின் ஒரு பகுதியாக மாறியது. ஆனால் பழமையான வைரஸ்கள் பெரும்பாலானவை இப்போது அழிந்துவிட்டன.
வைரஸ் என்ற சொல் லத்தீன் வார்த்தையான வைரலெண்டஸில் இருந்து வந்தது, அதாவது மெலிதான திரவம் அல்லது விஷம். 19 ஆம் நூற்றாண்டில், ஒரு கொடிய நோயை ஏற்படுத்தும் எந்தவொரு பொருளும் இந்த பெயரால் குறிப்பிடப்படுகின்றன. ஒரு எளிய வைரஸை ஆய்வகத்தில் எளிதாக உருவாக்க முடியும்.
மரபணு பொருள், கேப்சிட் மற்றும் புரத கூர்முனைகளைப் பயன்படுத்துதல்; சாதகமான நிலைமைகளுடன் அவற்றை நீரில் கலந்து, ஒருவர் வைரஸ் துகள்களை உருவாக்க முடியும். துரதிர்ஷ்டவசமாக, மனிதர்கள் வைரஸ்களுடன் இணைந்து வாழ வேண்டும்.
வைரஸ்கள் மற்றும் வைரஸ் நோய்களின் உயிரியலைப் படித்து, தீங்கு விளைவிக்கும் வைரஸ்களிலிருந்து மனிதர்களைக் காப்பாற்றுகின்றன. போலியோ, சின்னம்மை மற்றும் ரூபெல்லா போன்ற தொற்றுநோய்களை எதிர்த்து தடுப்பூசிகள் உருவாக்கப்பட்டன. நாம் பூமியில் வசிக்கும் வரை மனிதர்கள் வைரஸ்களை எதிர்த்துப் போராட வேண்டும் என்பதை கருதி நடப்பதே நமக்கு பாதுகாப்பானது.
இதையும் படிங்க: ஆப்ரிக்காவைத் துரத்தும் கரோனா; பேரழிவைத் தருமா? - ஐ.நா. அச்சம்
