ਭਾਗਵਤ ਗੀਤਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼
ਯੋਗ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਦੁਆਰਾ, ਸਿੱਧੀ ਜਾਂ ਸਮਾਧੀ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ, ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਮਨ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਦ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਮਨ ਨਾਲ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਆਨੰਦ ਲੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਧੀ ਦੀ ਅਨੰਦਮਈ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋਇਆ ਮਨੁੱਖ ਕਦੇ ਵੀ ਸੱਚ ਤੋਂ ਭਟਕਦਾ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਇਸ ਸੁਖ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਕੇ ਉਹ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ। ਸਮਾਧੀ ਦੀ ਅਨੰਦਮਈ ਅਵਸਥਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਣ ਨਾਲ, ਮਨੁੱਖ ਕਿਸੇ ਵੀ ਔਕੜ ਵਿਚ ਵੀ ਵਿਆਕੁਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਇਹ ਪਦਾਰਥਕ ਸੰਪਰਕ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਅਸਲ ਮੁਕਤੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਵਾ ਰਹਿਤ ਥਾਂ 'ਤੇ ਦੀਵਾ ਨਹੀਂ ਡੋਲਦਾ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਯੋਗੀ ਜਿਸ ਦਾ ਮਨ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ ਆਤਮਕ ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਅਡੋਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮਾਨਸਿਕ ਧਰਮ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਾ ਸਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨ ਦੁਆਰਾ ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਇੰਦਰੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ, ਪੂਰਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ, ਮਨ ਨੂੰ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਟਿਕਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਟਿਕਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਮਨ ਆਪਣੀ ਬੇਚੈਨੀ ਅਤੇ ਅਸਥਿਰਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜਿੱਥੇ ਕਿਤੇ ਵੀ ਚਲਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਥੋਂ ਖਿੱਚ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਯੋਗੀ ਦਾ ਮਨ ਪਰਮ ਵਿੱਚ ਟਿਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਰਮ ਆਨੰਦ ਦੀ ਉੱਚਤਮ ਪੂਰਨਤਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਰਜੋਗੁਣ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰਮ ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਗੁਣਾਤਮਕ ਏਕਤਾ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।
