ವಿಶೇಷ ಲೇಖನ: ಕಾಗದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಯ್ತೇ ಸರ್ಕಾರದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ?

ಕೆಲವು ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ, ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಹಲವು ಹಣಕಾಸು ಪರಿಣಿತರ ಪ್ರಕಾರ ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್ ಆಯೋಗವು ಮಾಡಿದ ಶಿಫಾರಸಿಗೂ ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸಿದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಗೂ ಯಾವುದೇ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಈಗಾಗಲೇ 2020-21ರ ಮುಂಗಾರು ಅವಧಿಯ 14 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿವಿಧ ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದೆ. ಬೆಳೆಯ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚಕ್ಕಿಂತ ಶೇಕಡಾ 50ರಷ್ಟು ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ಇದೆ ಎಂದೂ ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದೆ. ಆದರೆ, ವಾಸ್ತವ ಸನ್ನಿವೇಶ ಬೇರೆಯೇ ಇದೆ. ಕೆಲವು ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ, ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಹಲವು ಹಣಕಾಸು ಪರಿಣಿತರ ಪ್ರಕಾರ ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್ ಆಯೋಗವು ಮಾಡಿದ ಶಿಫಾರಸಿಗೂ ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸಿದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಗೂ ಯಾವುದೇ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

2020-21ರ ಮುಂಗಾರು ಬೆಳೆ ಅವಧಿಗೆ 14 ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಬೆಳೆಯ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಕಳೆದ ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಈ ಬೆಲೆಯು ಬೆಳೆಯ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚಕ್ಕಿಂತ ಶೇ. 50 ರಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ ಎಂದೂ ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳಿದೆ. ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೃಷಿ ಹೆಚ್ಚು ಆಕರ್ಷಕ ವಿದ್ಯಮಾನವಾಗಲಿದೆ ಎಂದು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಭಾವಿಸಿದೆ. ಆದರೆ, ಈಗ ಘೋಷಿಸಿದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯು ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್‌ ಕಮಿಷನ್‌ ಮಾಡಿದ ಶಿಫಾರಸಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿಲ್ಲ. ಶಿಫಾರಸಿನ ಪ್ರಕಾರ ರೈತರ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಶೇಕಡಾ 50 ರಷ್ಟು ಕೊಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವೇ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ

ಒಂದು ಬೆಳೆ ರೈತರಿಗೆ ಲಾಭಕರವಾಗಬೇಕು ಎಂದಾದರೆ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ನಿಗದಿಸುವಲ್ಲಿ ಏಳು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಸಿಎಸಿಪಿ ಹೇಳಿದೆ. ಈ ಪೈಕಿ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ್ದೆಂದರೆ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವಾಗಿದೆ. ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುವ ತಾಂತ್ರಿಕತೆಯು ಸರಿಯಾಗಿಲ್ಲದ್ದರಿಂದ, ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ನಿರ್ಧರಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಿರೀಕ್ಷಿತ ಫಲಿತಾಂಶವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಎಂಟು ವಿಧಾನಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಎಸಿಪಿ ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮೊದಲನೆಯದು ಎ1 ವಿಧದ ಬೆಳೆಗಳು. ಇದರಲ್ಲಿ 14 ವಿವಿಧ ವಿಧಗಳಲ್ಲಿ ರೈತರಿಗೆ ಉಂಟಾಗುವ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಕ್ವಿಂಟಾಲ್‌ ಫಸಲನ್ನು ಬೆಳೆಯಲು ಉಂಟಾಗುವ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಲೆಕ್ಕಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ. ಎ1 ವಿಧದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಯುವಾಗ ತಗಲುವ ವೆಚ್ಚದ ಜೊತೆಗೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಭೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಪಡೆಯುವ ವೆಚ್ಚವನ್ನೂ ಎ2 ವಿಧದಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಎ1 ನಾಟಿ ವೆಚ್ಚದ ಜೊತೆಗೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಫಿಕ್ಸೆಡ್ ಬಂಡವಾಳ ಸ್ವತ್ತನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ ಅದರ ಬಡ್ಡಿ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಬಿ1 ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿ1 ವೆಚ್ಚ ಮತ್ತು ಸ್ವಂತ ಭೂಮಿಯ ಬಾಡಿಗೆ ಮತ್ತು ಭೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಪಡೆದ ಭೂಮಿಯ ಬಾಡಿಗೆಯ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಬಿ2 ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿ1 ವೆಚ್ಚಕ್ಕೆ ಕುಟುಂಬದ ಕೂಲಿ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಸೇರಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆ ಸಿ1 ವೆಚ್ಚ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಬಿ2 ಗೆ ಸೇರಿಸಿದರೆ ಸಿ2 ವೆಚ್ಚ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಮಾರ್ಕೆಟ್ ಅಥವಾ ಕಾನೂನಾತ್ಮಕ ಬೆಲೆ ಪ್ರಕಾರ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಕನಿಷ್ಠ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಸೇರಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆ ಸಿ2 ವೆಚ್ಚ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಸಿ2 ವೆಚ್ಚಕ್ಕೆ ಉತ್ಪಾದನೆ ಮತ್ತು ನಿರ್ವಹಣೆಯ ಶೇ. 10 ರಷ್ಟು ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಸೇರಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆ ಸಿ3 ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಸಿ3 ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವು ನಿಜವಾಗಿ ಒಂದು ಬೆಳೆಯ ಆರ್ಥಿಕ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾಟಿ ಮತ್ತು ಕೃಷಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಉದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಿ3 ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚ ವಿಧಾನವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಒಂದು ಉತ್ಪನ್ನದ ಒಟ್ಟು ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೇ ರೀತಿ, ಕೃಷಿ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಯಾವುದೇ ಉತ್ಪನ್ನದ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಸಿ3 ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಕೃಷಿಯು ಲಾಭದಾಯಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ರೈತರ ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲವು ಸಂತೃಪ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನೇರ ಮತ್ತು ಪರೋಕ್ಷ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ರೈತರಿಗೆ ಉಂಟಾದ ನಿರ್ವಹಣೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ರೈತರು ತಮ್ಮ ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಇದೇ ರೀತಿ, 2006ರಲ್ಲಿ ಸಿ2 ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್ ಆಯೋಗವು ಪರಿಗಣಿಸಿ, ಅದರ ಮೇಲೆ ಶೇ. 50 ರಷ್ಟು ವೆಚ್ಚವನ್ನು ನಿಗದಿಸಬೇಕು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿತ್ತು.

ಆದರೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಇದಕ್ಕೆ ಬದ್ಧವಾಗಿಲ್ಲ. ಎ2 ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪರಿಗಣಿಸಿತು. ಅಂದರೆ ಒಟ್ಟು ನಾಟಿ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಕೂಲಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಸೇರಿಸಿತು. ಇದರ ಮೇಲೆ, ಶೇ. 50 ರಷ್ಟು ಸೇರಿಸಿ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ರೈತರು ತಮ್ಮ ಭೂಮಿ, ಬಂಡವಾಳ ಮತ್ತು ಮಾಲೀಕತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್ ಸಮಿತಿಯು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿದ ಬೆಲೆ ನೀತಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಈಗ ಘೋಷಿಸಿದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯು ಶೇ. 25 ರಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಇದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ರೈತರಿಗೆ ಭತ್ತದ ಬೆಳೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ವಿಂಟಾಲ್‌ಗೆ 633 ರೂ., ಜೋಳದಲ್ಲಿ ಅಂದಾಜು ರೂ. 790, ತೊಗರಿ ಬೆಳೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ವಿಂಟಾಲ್‌ಗೆ ರೂ. 2196, ಉದ್ದಿನ ಬೆಳೆಯಲ್ಲಿ ರೂ. 2,355 ಮತ್ತು ಶೇಂಗಾದಲ್ಲಿ ರೂ. 1493 ಮತ್ತು ಹತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದಾಜು ರೂ. 1888 ನಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬೆಳೆ ನಾಟಿ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಲು ಲಭ್ಯವಿರುವ ಮಾದರಿಗಳು ಸರಿ ಇಲ್ಲದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ಸಾರಿಗೆ, ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಉಳುಮೆಯ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಸೇರಿಸಿಲ್ಲದ್ದರಿಂದ, ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸಿದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯು ನಿಜವಾದ ಬೆಳೆಯ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಎಲ್ಲ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೂ ಒಂದೇ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದೆ. ಆದರೆ, ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚ ಮಾಡುವ ರಾಜ್ಯದ ರೈತರಿಗೆ ಇದರಿಂದ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸಿದ ಬೆಲೆಗಿಂತ ಇವರ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚ ತುಂಬಾ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ತಮ್ಮ ಬೆಳೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ವೆಚ್ಚ ಮಾಡಿದ ರಾಜ್ಯಗಳ ರೈತರಿಗೆ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಬೆಲೆ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಸಮಾನ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ಇಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರದ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಪೂರೈಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಅನುಷ್ಠಾನದಲ್ಲಿ ಸಮಸ್ಯೆ...

ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ನೀತಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವಲ್ಲೂ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿವೆ. ದೇಶದಲ್ಲಿನ ಶೇ. 30 ರಷ್ಟು ರೈತರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ನೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿದೆ. ಈ ಪೈಕಿ ಶೇ. 30 ರಷ್ಟು ಜನರು ಮಾತ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಧಾನ್ಯ ಸಂಗ್ರಹ ಕೇಂದ್ರಗಳಿಗೆ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಮಾರಲು ತರುತ್ತಾರೆ. ಅಂತವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ನೀತಿಯ ಲಾಭ ಲಭ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಭತ್ತ ಮತ್ತು ಗೋಧಿಯು ಶೇ. 80 ರಷ್ಟನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದ್ದು, ಕಬ್ಬು ಕೂಡ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದೆ. ಈ ಪೈಕಿ ಶೇ. 50 ರಷ್ಟು ಭತ್ತ ಮತ್ತು ಶೇ. 75 ರಷ್ಟು ಗೋಧಿಯನ್ನು ಕೇವಲ ಮೂರು ರಾಜ್ಯವಾದ ಪಂಜಾಬ್‌, ಹರಿಯಾಣ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಖರೀದಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಧಾನ್ಯ ಖರೀದಿಯನ್ನು ವಿಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಕ್ಷೇತ್ರದ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ. ತೆಲುಗು ರಾಜ್ಯಗಳ ಬಹುತೇಕ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ವಿಧಾನವು ದೇಶದ ಕೆಲವೇ ಬೆಳೆಗಳು ಮತ್ತು ಕೆಲವೇ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ಉಪಯುಕ್ತವಾಗಿವೆ. ಈ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಸರ್ಕಾರವು ಪರಿಹರಿಸಬೇಕಿದೆ. ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್‌ ಸಮಿತಿಯು ಶಿಫಾರಸಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕು. ಇದನ್ನು ರಾಜ್ಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ವಿಭಿನ್ನವಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ಉತ್ಪಾದನೆ ವೆಚ್ಚವನ್ನೂ ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಸಾರಿಗೆ ಮತ್ತು ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್‌ನಂತಹ ಇತರ ವೆಚ್ಚಗಳನ್ನೂ ಕೂಡ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಆ ರಾಜ್ಯದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಬೆಲೆಯನ್ನೂ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಉತ್ಪಾದನೆಯ ಹಂತದಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಖರೀದಿ ಮಾಡುವುದು ಮತ್ತು ವಿಕೇಂದ್ರೀಕರಣ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಸರ್ಕಾರದ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕು. ಇಂತಹ ನೀತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ರೈತರಿಗೆ ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ವಿವರಣೆ ನೀಡಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರವೇ ಕೃಷಿ ವಲಯ ಮತ್ತು ರೈತರುಗಳು ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯಿಂದ ಲಾಭ ಪಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ರೈತರಿಗೆ ವಿಶ್ವಾಸ!

ಎಲ್ಲ ರಾಜ್ಯಗಳ ರೈತರಿಗೆ ಬೆಂಬಲ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರಗಳು ನೀಡಿದಾಗ ಮಾತ್ರವೇ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಗುರಿ ನಿಗದಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ 2022 ರ ವೇಳೆಗೆ ರೈತರ ಆದಾಯವನ್ನು ದ್ವಿಗುಣಗೊಳಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸರಿಯಾದ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ವಿಧಾನವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ಇದನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಕೇಂದ್ರದ ಕೃಷಿ ಸಚಿವಾಲಯವು ಕೃಷಿ ಋತು ಆರಂಭಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ದೇಶದ 22 ವಿಧದ ಬೆಳೆಯ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸುತ್ತದೆ. ರೈತರು ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಯಾವುದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ದರದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರ ಖರೀದಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಖಚಿತತೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದೇ ಈ ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ರೈತರಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಮಟ್ಟದ ಬೆಲೆ ತಮ್ಮ ಬೆಳೆಗೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ವಿವಿಧ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಬೆಳೆದು, ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಇತರ ಕೃಷಿ ಉತ್ಪಾದನೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಳ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಇದು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಮೂಲಕ ಕನಿಷ್ಠ ಮಟ್ಟದ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಖರೀದಿ ಮಾಡಬಹುದು ಮತ್ತು ಧಾನ್ಯ ಮತ್ತು ತೈಲವನ್ನು ಪಡಿತರದ ಮೂಲಕ ಬಡವರಿಗೆ ಹಂಚಿಕೆ ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಡಾ. ಚೀರಲ ಶಂಕರ ರಾವ್‌

(ಲೇಖಕರು ಹಣಕಾಸು ವಲಯದ ಪರಿಣಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ)