రాఖీ అంటే నేనే! జీవితాంతం అండగా, రక్షణగా ఉండమని కడతారు. అందుకే ఈ వేడుక రక్షాబంధన్ అయింది. ఓ రకంగా ఇది నా పుట్టినరోజు. నన్ను ఏ వ్యక్తికి అయినా కడితే... కట్టిన వ్యక్తికి రక్షగా ఉండే శక్తి నా దగ్గర ఉంది. కానీ నాకు ఇప్పుడు ఏడుపొస్తోంది. ఎందుకో తెలుసా....!
ఓ యువతి... కుటుంబసభ్యులకు ఇష్టం లేని పనులు చేస్తే.. పరువుకు భంగం కలిగేలా ఏదైనా చేస్తే... అప్పుడు మా నాన్నకు, అన్నకు, తమ్ముడికి నేను గుర్తుకు రాను. రక్షగా ఉంటామన్న వారే నా ప్రాణం తీస్తారు. పరువు కోసం... ఆడపిల్లల్ని చంపడానికి సైతం సిద్ధపడుతున్నారు.
ఆడపిల్లల రక్షణకు గుర్తుగా ఉండే నేను... అమ్మ కడుపులో ఆడపిల్ల అని తెలిస్తే... చాలు పురిట్లోనే గొంతునొక్కేస్తున్నారు. ఇవన్నీ కాక.. ప్రతి అన్న, తమ్ముడు, మామయ్య, బాబాయ్, చివరకు తాత వయసు వృద్ధులు కూడా అమ్మాయి ఇంట్లోంచి బయటకు వెళితే చాలు....వెకిలి నవ్వులు, విపరీత వ్యాఖ్యలు, అసభ్యప్రవర్తనలతో గడప దాటకుండా కట్టడి చేస్తున్నారు. వీళ్లంతా అన్నదమ్ములు, తాత,తండ్రులే అయినప్పుడు.. ప్రతి ఇంటి ఆడపిల్లకు భద్రతనివ్వాలి కదా? రక్షణగా నిలవాలి కదా? మరెందుకు ఇలా కాల్చుకు తింటున్నారు?
అంతేనా 9 నెలల పసిపాప నుంచి వృద్ధుల వరకు రక్షణ లేకుండా పోయింది. కదిలే బస్సుల్లోనూ భద్రత కరువైంది. బయట ఓ ఆడపిల్లను ఏడిపించే ముందు... ఇంట్లో తనకు ఓ చెల్లి, తల్లి ఉంటుందనే విషయాన్ని మరిచిపోతున్నారు. ఇక వారి చేతికి నేను ఉండటం దేనికి?