ఓచిన్న ప్రేమ కథతో మొదలుపెడతాను. ఇంటర్‌ ఫస్ట్‌ ఇయర్‌ వేసవి సెలవులప్పుడు మా అమ్మమ్మవాళ్ల ఊరెళ్లాను. అక్కడో అమ్మాయిని చూడగానే ప్రేమించేశాను. కాకపోతే, ప్రేమిస్తే ఎక్కువసేపు వాళ్లతోనే గడపాలనే ఇంగితం నాకప్పుడు లేదు. ఎప్పుడూ నాకెంతో ఇష్టమైన ఫుట్‌బాల్‌లో మునిగితేలుతుండేవాణ్ణి. ఓ వారం గ్యాప్‌ తర్వాత ఆ అమ్మాయి ఎదురుగా వెళ్లి నవ్వితే ముఖం తిప్పుకుంది. పదిరోజులైనా అదే వరస. ఓ రోజు ఎందుకిలా చేస్తున్నావని నిలదీస్తే 'నీకు నాపైనకన్నా ఆటలపైనే ప్రేమ ఎక్కువలా ఉంది. నాట్‌ ఓన్లీ దట్‌, నువ్వు రివటలా మాన్లీనెస్‌లేకుండా ఉన్నావని నా ఫ్రెండ్స్‌ ఎగతాళి చేస్తున్నారు..' అంది. ఆ చివరి వాక్యాలు నా గుండెల్లో గునపంలాగా దిగాయి. అప్పట్లో బాగా అమ్మ కూచీని నేను. వెంటనే అమ్మదగ్గరకు వెళ్ళి, కళ్ళనీళ్ళతో జరిగిందంతా చెప్పాను. 'అరె.. మీ వయసులో ఇవన్నీ మామూలేరా! ఆ అమ్మాయి తప్పేమీ లేదని నువ్వు పోనుపోను అర్థం చేసుకుంటావ్‌!’ అని ఓదార్చింది. నిజానికి అప్పుడు నాకు అమ్మ మీదే చాలా కోపం వచ్చింది. 'నాకు ఆటలపైన ఇంత ఇంట్రెస్ట్‌ రావడానికి నువ్వే కారణం. అందువల్లే నేను సన్నగా ఉన్నాను!' అని చెప్పాను. 'సరేలే బాబూ! చెన్నై వెళ్లాక జిమ్‌లో చేరుదువులే.. అప్పుడు గ్రీకువీరుడిలా తయారవుతావ్‌!' అంది అమ్మ భరోసా ఇస్తున్నట్టు. ఆ భరోసానే నన్ను పదహారేళ్లకే జిమ్‌వైపు నడిపించింది. నేను నటుణ్ణి కావడానికి కూడా ఓ రకంగా అదే కారణమైంది.
నాన్న కలలు వేరు..
కేరళకి చెందిన ముస్లిం కుటుంబం మాది. నేను పుట్టాక నాన్న తన బిజినెస్‌ కారణంగా చెన్నైకి వచ్చి స్థిరపడ్డారు. మామూలుగా మగపిల్లలు వ్యాయామాల్ని తండ్రి ప్రోత్సాహంతోనే నేర్చుకుంటారు. కానీ మా ఇంట్లో అందుకు పూర్తిగా భిన్నం. అమ్మే నన్ను ముందు ఆటలవైపూ, ఆ తర్వాత కసరత్తుల వైపూ నడిపించింది. నాన్నకి వీటిపైన పెద్దగా ఆసక్తి లేదు. నేను అమెరికా వెళ్లి చదువుకోవాలన్నది ఆయన కల. ఆయన భయంతో బాగానే చదువుతూ ర్యాంకులు సాధిస్తూ వచ్చాను. కంప్యూటర్‌ ఇంజినీరింగ్‌ చదివాను. అమెరికా వెళదామని జీఆర్‌ఈ రాశానుకానీ.. డబ్బులు సరిపోలేదు. దాంతో ఏడాదిపాటు ఉద్యోగం చేసి ఆ తర్వాత వెళదామనుకున్నా. క్యాంపస్‌ ప్లేస్‌మెంట్‌ ద్వారా ఓ ఐటీ కంపెనీలో చేరాను. మరో మూణ్ణెలల్లో యూఎస్‌ విమానం ఎక్కడానికి ప్రణాళికలూ సిద్ధంచేసుకున్నాను. అప్పుడే అమెరికాలో 9/11 సంఘటన చోటుచేసుకుంది. ఆ ఆంక్షలన్నీ ఎత్తేసేటప్పటికి ఆరునెలలు గడిచాయి. ఈలోపు అమెరికన్‌ కాలేజీల్లో కొత్త విద్యాసంవత్సరం కూడా మొదలైపోవడంతో ఆ తర్వాతి ఏడాది చూద్దామని ఆగిపోయాను. మరోవైపు నేను చేస్తున్న ఐటీ ఉద్యోగం కాంట్రాక్టు పూర్తయిపోయింది. మళ్లీ ఉద్యోగాలు దొరకడం గగనమైంది. ఎటూపాలుపోని నాకు కొత్తదారి చూపించింది.. మోడలింగ్‌!
సినిమా ఆసక్తి లేదన్నా..
మోడలింగ్‌ అనగానే పెద్దగా ఊహించుకోకండి. చిన్నచిన్న అందాల పోటీలూ, ర్యాంప్‌ వాక్‌ కార్యక్రమాల్లో పెద్ద మోడళ్ల వెనకాల ఊరికే నిల్చోమని చెప్పేవారు. వాళ్లు పదోపరకో ఇస్తుంటే పాకెట్‌మనీగా ఉపయోగించు కునేవాణ్ణి. అప్పట్లో నాకు పరిచయమైన మనోజ్‌ అనే స్నేహితుడు టీవీల్లో యాంకర్‌గా ఉంటూ... సినిమా అవకాశాల కోసం ప్రయత్నిస్తుండేవాడు. నన్నూ రమ్మంటే ఆసక్తిలేదని చెప్పాను. వాడెంత మంచివాడంటే... తాను స్టూడియోలకి వెళ్లినప్పుడు నా ఫొటోలూ చూపించి నాకూ ఓ ఛాన్స్‌ ఇమ్మని అడిగేవాడు. అలా ఇద్దరికీ ఓ చిన్న సినిమాలో అవకాశం వచ్చింది... తనకేమో హీరో ఫ్రెండ్స్‌ గ్యాంగ్‌లో ఒకడిగా... నాకేమో హీరోయిన్‌ని చెరపట్టే పోలీసు విలన్‌గా! డబ్బొస్తుంది కదా ఏదైతే ఏమనుకుని 'సరే' అన్నాను. ఈ మధ్యలోనే ఓ విచిత్రం జరిగింది. '12బి' వంటి వైవిధ్యమైన సినిమా తీసిన దర్శకుడు జీవా తన కొత్త సినిమా కోసం నటుల్ని వెతుకుతూ ఉన్నారట. ఆయన ఓ ముస్లిం అమ్మాయిని పెళ్లిచేసుకుని మతం మార్చుకున్నారు. ఓ రోజు మసీదుకి వస్తూ నన్ను చూశారట. తాను అనుకున్న క్రికెటర్‌ పాత్రకి నేను సరిపోతానని భావించి... స్క్రీన్‌ టెస్ట్‌కి రమ్మని కబురు పంపారు. అంత మంచి దర్శకుడు పిలుస్తున్నాడని విని.. గాల్లో తేలిపోతున్నట్టే స్టూడియోకి వెళ్లాను.
యాక్షన్‌ నం.1,2,3..
'నీకు నటన కాదు కదా.. నవ్వడం కూడా రావడం లేదబ్బాయ్‌!' అన్నాడు దర్శకుడు జీవా స్క్రీన్‌ టెస్టు చేస్తూ! ఆ మాటతో ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ నాకు అవకాశమివ్వరన్న గట్టి నమ్మకంతో ఇంటికొచ్చాను. కానీ వారం తిరక్కుండానే జీవా ఫోన్‌ చేశారు. 'నీకు యాక్టింగ్‌ రాకున్నా నీ పర్ఫెక్ట్‌ ఫిజిక్‌ కారణంగానే ఈ సినిమాకి సెలెక్ట్‌ చేస్తున్నా. ఆ శరీరం ఇచ్చినందుకు ఆ దేవుడికి థ్యాంక్స్‌ చెప్పాలి నువ్వు!' అన్నాడు. 'కాదు.. సార్‌. మా అమ్మకి చెప్పాలి' అని ఇంటర్‌లో జరిగిన నా ప్రేమ కథ చెప్పాను! అది విని నవ్వేశారు. కానీ ఆ నవ్వు ఆ నిమిషానికే పరిమితమైంది. షూటింగ్‌ మొదలైనప్పటి నుంచీ నాపాలిట యముడిలా తయారయ్యాడాయన. ఏ ఎక్స్‌ప్రెషనూ రావడంలేదని అందరి ముందూ చెడామడా తిట్టేవాడు. పాపం.. ఆయన మాత్రం ఏం చేస్తాడు! కెమెరా వెనక నుంచి ఆయన ఎన్ని సార్లు నటించి చూపినా నేను అందుకోలేకపోయేవాణ్ణి. ప్రతి సీనుకీ 30-40 టేకులు తీసుకునేవాణ్ణి. ఓ దశలో నాకు ఇది పెద్ద నరకంలా తోచింది. ఇదివరకే ఓ చిన్న పాత్రకి ఒప్పుకున్నానని చెప్పాను కదా.. ఆ సినిమా వాళ్లు పిలుస్తున్నారని చెప్పి ఇక్కడి నుంచి ఉడాయించాలనుకున్నాను! ఆ మాట మా సినిమా అసోసియేట్‌ డైరెక్టర్‌తో చెబితే.. నన్ను కొట్టినంత పనిచేశాడు. 'అంత కృతజ్ఞత లేనివాడివా నువ్వు?!' అన్నాడు చురచుర చూస్తూ. ఆయన నన్ను కొట్టకున్నా.. ఆ ప్రశ్న చెంపదెబ్బలాగే తగిలింది.
అలా నటనలో లీనం..
దాంతో నటనలో మెల్లగా లీనం కావడం మొదలుపెట్టాను. దర్శకుడు జీవా కూడా ఓ చిన్నపిల్లాడి చేత అక్షరాలు దిద్దిస్తున్నట్టు రకరకాల ఎక్స్‌ప్రెషన్స్‌ని నేర్పించాడు. వాటికి యాక్షన్‌ 1(నవ్వు), యాక్షన్‌ 2(ఏడుపు).. ఇలా నంబర్లేసి ప్రాక్టీస్‌ చేయమనేవాడు. అలా రోజంతా కూర్చుని 20 ఎక్స్‌ప్రెషన్స్‌ సాధన చేసేవాణ్ణి. పోనుపోను షూటింగ్‌ స్పాట్‌లో తిట్టిన వాళ్లే మెచ్చుకోవడం మొదలుపెట్టారు. మొత్తానికి షూటింగ్‌ పూర్తయ్యేనాటికి నటుణ్ణయిపోయాననే నమ్మకం వచ్చింది. అప్పుడే జమ్‌షద్‌ అన్న నా అసలు పేరుని దర్శకుడు ఆర్యగా మార్చి అందరికీ పరిచయం చేశాడు. ఉల్లం కేక్కుమే(తెలుగులో 'ప్రేమించి చూడు..') అన్న ఆ సినిమాతో అందరం మా దశ తిరిగిపోతుందని వందశాతం నమ్మాం! కానీ ఆ సినిమా విడుదలకి మూడేళ్లు ఆలస్యమైంది!
సినిమా మొత్తానికీ ఒక్కటే డ్రెస్‌!