ఆమె మహా సంకల్ప బలం ఉన్న నారి.. నటరాజు గర్వించే భరతనాట్య మయూరి. జీవితం తన ముందుంచిన సమస్యను సవాలుగా స్వీకరించి మనోధైర్యంతో.. దృఢ సంకల్పంతో విధిని సైతం ఎదురించి విజయాలవైపు తరలింది తన దారి. సుమారు మూడున్నర దశాబ్దాల కాలం నుంచి నట, నాట్య రంగాల్లో తనదైన ప్రతిభతో కళలకే కళగా నిలిచిన వెండితెర నాట్య మయూరి 'సుధాచంద్రన్'. ఈటీవీలో ఆలీ వ్యాఖ్యాతగా ప్రసారమయ్యే 'ఆలీతో సరదాగా'లో ఆమె అతిథిగా హాజరయ్యారు. ఈ సందర్భంగా తన జీవితానికి సంబంధించిన ఎన్నో ఆసక్తికరమైన విషయాలను పంచుకున్నారు.
ఆలీ: రమోలా సికంద్‌. అలియాస్‌ సుధాచంద్రన్. ఏం చదువుకున్నారు?
సుధాచంద్రన్: ఇండస్ట్రియల్‌ అండ్‌ ఇంటర్నేషనల్‌ ఎకనామిక్స్‌లో పోస్టు గ్రాడ్యుయేషన్‌ చేశాను. తర్వాత.. మా అమ్మ నన్ను ఐఏఎస్‌.. ఐఎఫ్‌ఎస్‌ చేయించాలనుకున్నారు. కానీ.. మన రాత ముందే రాసి ఉంటుంది. అది మారదు కదా..! 1985లో ప్రమాదం తర్వాత నృత్యం చేయడం మొదలు పెట్టాను. రామోజీరావు గారు గమనించి.. సుధాచంద్రన్ జీవిత చరిత్రతో ఒక బయోపిక్‌ సినిమా తీయాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఇప్పుడు మనం చాలా బయోపిక్‌ల గురించి మాట్లాడుకుంటున్నాం. కానీ మొదటి బయోపిక్‌ చేసిన ఒకేఒక్క నిర్మాత రామోజీ రావు గారు. అదే 'మయూరి'. ఈ విషయంలో నేను ఎంతో గర్వపడుతున్నాను. సాధారణంగా బయోపిక్‌లో సెలబ్రిటీలు నటిస్తారు. కానీ.. 'మయూరి'లో నేనే నా పాత్ర పోషించాను. అది రామోజీరావు గారి గొప్పతనం. మరే ఇతర నిర్మాత కూడా ఇలా చేయలేదు.
ఆలీ: ఒక్క సినిమాతోనే 'మయూరి' ఎందుకు ఆగిపోయింది?
సుధాచంద్రన్: ఆ సినిమాలో ఒక్కో పాట చాలా ముఖ్యం. తెలుగు భాషనే నాకు పెద్ద సవాల్‌. ఆ సినిమాలో పెద్ద పెద్ద డైలాగ్‌లు నాకు ఇంకా గుర్తున్నాయి. రాత్రి వరకూ షూటింగ్‌లో పాల్గొని రూమ్‌లోకి వచ్చిన తర్వాత మొత్తం బట్టీపట్టి తర్వాత రోజు తెల్లవారుజామున 4గంటలకే సెట్‌కు వెళ్లేదాన్ని. 15 రోజుల పాటు అలా హైదరాబాద్‌లో షూటింగ్‌ చేశాం. ఆ తర్వాత జయపుర వెళ్లాం. మయూరి సినిమా మంచి విజయం సాధించినా తెలుగులో ఆ తర్వాత నాకెందుకో అవకాశాలు రాలేదు. తెలుగులో మంచి మంచి సినిమాలు వస్తున్నాయి. బాహుబాలిలో రమ్యకృష్ణను చూసి అసూయ పడ్డాను. అప్పట్లో సినిమా పరిశ్రమ అంటే చాలా మందికి చాలా అపోహలు ఉండేవి. అందుకే మా అమ్మ వద్దని చెప్పేది. మా నాన్న మాత్రం.. ఈ ఒక్క సినిమా చేసి వీడ్కోలు తీసుకోమని చెప్పారు. నాకు ఇంకా గుర్తుంది.. ‘మయూరి’కి ఒప్పుకొన్న తర్వాత హైదరాబాద్‌ బయలుదేరాను. విమానంలో ఉండగానే.. ఇవన్నీ మనకెందుకు తిరిగి ఇంటికి వెళ్లిపోదామన్న ఆలోచలు మొదలయ్యాయి. అయోమయంలో పడిపోయాను.
మొదటి రోజు షూటింగ్‌.. కాలేజ్‌ డ్రెస్‌లో ఉన్న నేను ఏడ్చే సన్నివేశం అది. ఆ సీన్‌ తర్వాత ఇంటికి వెళ్లిపోతానని నిజంగానే ఏడ్చాను. నేను నటించలేనని సింగీతం (డైరెక్టర్‌) గారితో చెప్పాను. ‘నువ్వు రెండు రోజులు ప్రయత్నించు.. నీవల్ల కాకపోతే వెళ్లిపో’ అని ఆయన చెప్పారు. రెండో రోజు నా నటన చూసి.. ‘చాలా బాగా చేశారు సుధా.. ఈ పాత్ర మీరే చేయాలి. ఇంకెవరూ చేయలేరు’ అని చెప్పారు. సినిమా ఇండస్ట్రీ అంటే పద్మవ్యూహం. మనం రావడమే తప్పితే వెళ్లడం మన చేతిలో ఉండదు.. ఇది నా విషయంలో జరిగింది. 15రోజుల తర్వాత షూటింగ్‌ పూర్తవడం వల్ల మళ్లీ ఏడుపు మొదలుపెట్టాను. 'నేను ముంబయి వెళ్లను. మీతో అసిస్టెంట్‌గా ఉంటా'నని అనడం వల్ల.. సింగీతం గారు నవ్వుతూ.. నేను చెప్పాను కదా.. ఇండస్ట్రీకి వస్తే మళ్లీ బయటికి వెళ్లాలనిపించదని నాతో చెప్పాను. మయూరి తర్వాత మళ్లీ వెనక్కి తగ్గి చూడలేదు. సినిమాలు, బుల్లితెరపై నాకంటూ ఓ ప్రత్యేకమైన స్థానం ఉంది.
ఆలీ: మీ సొంతూరు..?
సుధాచంద్రన్: మాది కేరళ. నేను మాత్రం ముంబయిలో పుట్టి పెరిగాను.
ఆలీ: సుధాచంద్రన్ బయోపిక్‌ ప్రత్యేకత ఏంటీ..?
సుధాచంద్రన్: నిజానికి ఈ బయోపిక్‌లో ఒక పెద్ద హీరోయిన్‌ను తీసుకోవాలనేది ఆలోచన. ద్వితీయార్ధంలో రోడ్డు ప్రమాదం తర్వాత నా కాళ్లను చూపిద్దామనుకున్నారు. కానీ.. సింగీతం శ్రీనివాసరావు గారితో మీటింగ్‌ తర్వాత నన్ను ‘మీరైతే ముంబయి రండి.. దాని గురించి తర్వాత నిర్ణయం తీసుకుందాం’ అని చెప్పారు. అదలా ఉండగానే.. నేను హైదరాబాద్‌కు వచ్చిన రెండో రోజు.. నాకు ఫోన్‌ చేసి.. ‘మీరే మీ పాత్ర పోషిస్తే బాగుంటుంది’ అని చెప్పారు. నేను ఒక్కసారిగా ఆశ్చర్యానికి లోనయ్యాను. ‘నేనా.. హీరోయిన్‌గానా.. నేను చేయలేను సర్‌..’ అని చెప్పాను. ‘చేయలేకపోవడం ఏంటి.. మీరు ప్రయత్నించి చూడండి’ అని రామోజీరావు అన్నారు. మా కుటుంబ నేపథ్యం వల్ల సభ్యులందరితో సమావేశమై వాళ్లందరి అభిప్రాయం తీసుకోవాల్సి వచ్చింది. సినిమా చేయమని మా నాన్న.. వద్దని మా అమ్మ. చివరికి చేయాలని నిర్ణయం తీసుకున్నాను.
ఆలీ: సినిమా పూర్తయిపోయే వరకూ రామోజీ గారిని చూడలేదంట..?
సుధాచంద్రన్: అవును. సినిమా పూర్తయిన తర్వాత అట్లూరి రామారావు గారు వచ్చి ‘రామోజీరావు గారు మిమ్మల్ని కలవాలనుకుంటున్నారు’ అని చెప్పారు. నేను మా అమ్మ, నాన్నతో కలిసి వెళ్లాను. తెలుగు నిర్మాత అనగానే ఆయనను నేను వేరేలా ఊహించుకున్నాను. కానీ.. నా ఊహకు పూర్తి భిన్నంగా ఉన్నారాయన. తెలుగు నిర్మాతకు చిహ్నంలా కనిపించారు. ఆయన్ను చూడగానే మొదట భయపడ్డాను. మ్యాన్ ఇన్‌ వైట్‌. మ్యాన్ ఇన్‌ ప్రిన్సిపల్స్‌. నన్ను చూడగానే.. ‘నమస్కారం మయూరి గారు’ అన్నారు. మీ గురించి నేను చాలా విన్నానని చెబుతూనే.. ఇంకేదో చెప్పబోయాను.. ‘మీరు కూర్చోండి.. మీరు మా హీరోయిన్‌.. మీరు కూర్చోవాలి.. నేను నిల్చుంటాను. మేము మిమ్మల్ని గౌరవిస్తాం’ అని రామోజీ రావు గారు అన్నారు. అక్కడ ఉన్న టేబుల్‌ మీద పూలు, పండ్లు, స్వీట్లు డెకరేషన్‌ చేసి ఉన్నాయి. అవన్నీ చూసిన తర్వాత మా నాన్నను చూస్తూ.. ‘అప్పా.. యే క్యా హై’ అని అన్నాను. అయితే.. అప్పటివరకూ రెమ్యునరేషన్‌ గురించి ఏం మాట్లాడలేదు. రామోజీ గారు ఒక బ్లాంక్ చెక్ టేబుల్‌ మీద పెట్టారు. ‘ఇది మీదే.. మీరు సంతకం చేయండి. ఎంత రెమ్యునరేషన్‌ కావాలో మేరే చెప్పండి’ అని అన్నారు. మా నాన్న మాట్లాడుతూ.. ‘నాకు నా కూతురి మీద సినిమా తీయాలని ఉండేది. కానీ.. నా దగ్గర డబ్బు లేదు. మీరు ఫైనాన్షియర్‌గా ఉండి నన్ను నిర్మాతను చేయండి అన్నారు. చెక్‌ను రామోజీ గారికి ఇచ్చారు. మీకేం ఇవ్వాలనిపిస్తే.. అదే ఇవ్వండని చెప్పారు. అప్పటినుంచి నా బ్యాంక్‌ బ్యాలెన్స్‌.. పెరగడమే తప్ప ఒక్కసారి కూడా తగ్గింది లేదు. అప్పట్లో రూ.1.2లక్షలు ఒక కొత్త నటికి ఇవ్వడం మామూలు విషయం కాదు. ఆ సినిమా విడుదలైన తర్వాత హైదరాబాద్‌కు వచ్చాను. పెద్ద కటౌట్‌ పెట్టారు. కొంతమంది హారతివ్వడం.. పూజలు చేయడం చూశాను. అదే నా జీవితంలో పెద్ద పురస్కారం.
ఆలీ: మయూరి సినిమా తర్వాత మయూరి డిస్ట్రిబ్యూషన్స్‌ అని పెట్టారు తెలుసా..?
సుధాచంద్రన్: అవును.. దాని వెనకాల పెద్ద కథ ఉంది. మయూరి సినిమా పూర్తయిన తర్వాత రామోజీరావు గారే స్వయంగా డిస్ట్రిబ్యూటర్‌గా మారారు. సినిమా విడుదలైన మొదట్లో వారం రోజులు థియేటర్‌కు ఒక్కరిద్దరూ మాత్రమే వచ్చేవారు. కానీ.. ఒకవారం రోజుల తర్వాత థియేటర్లన్న హౌస్‌ఫుల్‌ అయ్యాయి. టికెట్లు కూడా దొరకలేదు.
ఆలీ: సంగీత దర్శకులు ఎవరో గుర్తున్నారా..?
సుధాచంద్రన్: ఎస్పీ బాలసుబ్రహ్మణ్యం గారు. తమిళంలో వచ్చిన డబ్బింగ్‌ సినిమాకు ఆయనే నిర్మాతగా వ్యవహరించారు.
ఆలీ: 35 ఏళ్లు గడిచినా.. జనాలు మిమ్మల్ని ‘సుధాచంద్రన్ మయూరి’గానే గుర్తు పెట్టుకున్నారు.
సుధాచంద్రన్: సుధాచంద్రన్ కూడా లేదు. మయూరిగానే గుర్తుపెట్టుకున్నారు. నేను హిందీ సినిమాలు చేస్తాను. తమిళంలో చేస్తాను. ఇంకా చాలా భాషల్లో నటించాను. కానీ 35ఏళ్ల తర్వాత హైదరాబాద్‌లో నేను దిగగానే ‘మయూరి గారు’ కదా..? అన్నారు.
ఆలీ: ఈటీవీ వాళ్లు మిమ్మల్ని ఎలా కలిశారు..?
సుధాచంద్రన్: ఒక పేపర్‌లో నా గురించి చదివిన తర్వాత రామోజీరావు గారు అందరికీ స్ఫూర్తిదాయకమైన ఓ సినిమా చేయాలనుకున్నారు. చెన్నైలోని అమెరికన్‌ లైబ్రరీకి ఫోన్‌ చేసి.. నటుడు శ్రీకాంత్‌ గారితో మాట్లాడారు. అక్కడి నుంచి ముంబయిలోని అమెరికన్‌ లైబ్రరీకి ఫోన్‌ చేశారు. అక్కడే పనిచేసే మా నాన్నగారితో మాట్లాడారు. అలా ఈటీవీతో బంధం ఏర్పడింది. అదో పెద్ద ప్రక్రియ. సినిమా రంగంలో వాతావరణం భిన్నంగా ఉంటుంది. సినీ పరిశ్రమ మంచిది కాదనే భావన నాలోనూ ఉండేది. కానీ.. అది నిజం కాదు. మయూరి తర్వాత నా అభిప్రాయం మారింది. సినిమా ఇండస్ట్రీ చాలా అందమైన ప్రాంతం అని అందరికీ చెప్పాలని అనుకునేదాన్ని.
ఆలీ: మీ కుంటుంబం గురించి చెప్పండి..
సుధాచంద్రన్: అమ్మ, నాన్న, ఓ కూతురు, నా భర్త. మాది చిన్న కుటుంబం. 2004లో కేన్సర్‌తో అమ్మ చనిపోయారు. మా ఆయన పంజాబీ. హిందీ టెలివిజన్‌ డైరెక్టర్‌, నిర్మాత. ఓ హిందీ సినిమా చేసినప్పుడు ఆయన పరిచయమయ్యారు. సినిమా అయితే విడుదల కాలేదు కానీ.. మా ప్రేమ కథ మాత్రం రిలీజ్‌ అయింది. ఆ సినిమాకు ఆయన అసిస్టెంట్‌ డైరెక్టర్‌గా పని చేశారు. మేం ఇద్దరి మంచి స్నేహితులం. నేను ఏ నిర్ణయం తీసుకోవాలన్నా ఆయన అభిప్రాయం తీసుకుంటాను. నేనేమో వాగుడుకాయ.. మా ఆయన మాత్రం చాలా సైలెంట్‌.
ఆలీ: ఒక వ్యక్తి మయూరి బొట్టుబిల్లలు ఇక్కడ కొని లండన్‌లో ఒక్కోదాన్ని 3 పౌండ్లకు అమ్మాడు. ఆ విషయం మీకు తెలుసా..?
సుధాచంద్రన్: పాములు, బొద్దింకలు.. ఇలా అన్నిరకాల బొట్టుబిల్లలు నేను ప్రయత్నించాను. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే నా నుదుటిని ఓ డ్రాయింగ్ బోర్డులా వాడుకునేదాన్ని. ఆ ఆలోచన కూడా నాదే. నేను ఒకసారి నాగ్‌పుర్‌ వెళ్లినప్పుడు.. ఒక చిన్నపాప వచ్చి ‘మేడం ఆ బొద్దింక చాలా సెక్సీగా ఉంది’ అని చెప్పింది. బొద్దింక సెక్సీగా ఉండటమేంటని నాలో నేను నవ్వుకున్నాను. బొట్టుబిల్లతో ఒక ఛానల్‌ లోగో కూడా డిజైన్‌ చేశాను. లండన్‌ నుంచి మా స్నేహితులు ఫోన్‌ చేసి.. మీ బొట్టుబిల్లలు ఒక్కోదానికి రూ.120 అమ్ముతున్నారు. ఇది చాలా ఖరీదు తెలుసా అన్నారు. ఒకసారి ముంబయిలో బొట్టుబిల్లల దుకాణానికి వెళ్లాను (మేకప్‌ లేకుండా). ఒక ప్యాకెట్‌ చూపించాడు. ధరెంత అని అడిగితే.. రూ.650 మేడం అని చెప్పాడు. అంత ఖరీదా? అని అడగ్గా.. అవును మేడం.. ఇది రమోలా సికంద్‌ బొట్టుబిల్లలు అన్నాడు. హాలో.. నేనే రమోలా సికంద్‌ అన్నాను. అప్పుడు మేకప్‌ లేకపోవడం వల్ల నన్ను ఆ వ్యక్తి గుర్తుపట్టలేదు. రూ.25కు ఎక్కువ ఇచ్చేది లేదనగానే.. మేడం మా గిరాకీ చెడగొట్టకండి వెళ్లండి అన్నాడు.
ఆ సమయంలో.. రమోలా సికంద్‌ బొట్టుబిల్లలు.. రమోలా సికంద్‌ రింగ్‌లు వాడేదాన్ని. అవి వేసుకొని చేసినప్పుడు టీఆర్‌పీ రేటింగ్‌ విపరీతంగా పెరిగింది. అందుకే వాటిని వాడటం మొదలుపెట్టాను. ఆ రింగ్‌ ధర కేవలం రూ.45 మాత్రమే ఉండేది. ఒకసారి జయపురలో బంగారు వ్యాపారవేత్తల సమావేశం జరుగుతోంది. నా రింగ్‌ను చూసి.. మేడం మీ రింగ్‌ చాలా బాగుందని అన్నారు. ఇంకో వ్యక్తి వచ్చి.. మేడం 500 రింగులు అమ్మాను. చాలా లాభం వచ్చింది మేడం అన్నారు. నేను వాడే రింగులను బంగారంతో తయారు చేసి ఒక్కో రింగ్‌కు రూ.10వేలకు అమ్మారంట. అప్పుడైనా.. ఇప్పుడైనా.. నా మెడలో నుంచి ఆభరణాలు మాత్రం తీయను. అలా అని ఎక్కువ ధర అసలే పెట్టను. రూ.100 నుంచి 150 అంతకు మించను. అది కూడా రోడ్డు మీదే కొంటాను.
ఆలీ: ఇప్పుడేం చేస్తున్నారు.
సుధాచంద్రన్: ఒక సీరియల్‌ చేస్తున్నాను. అది మంచి పాత్ర. చదువు ప్రాముఖ్యతను తెలిపే పాత్ర అది. నా జీవితానికి చాలా దగ్గరగా ఉన్న పాత్ర. నేను మధ్య తరగతి కుటుంబం నుంచి వచ్చినదాన్నే. చదువు.. మధ్య తరగతి కుటుంబాలకు బ్లాంక్ చెక్‌లాంటిదని మా అమ్మ చెబుతుండేది. అమ్మాయిలకు చదువు చాలా ముఖ్యమని మంచి సందేశమిచ్చే సీరియల్‌ అది.
ఆలీ: ప్రతిరోజూ మీ నాన్నతో గొడవ పడతారంట.?
సుధాచంద్రన్: అవును.. బ్రేక్‌ఫాస్ట్‌ నుంచి డిన్నర్‌ వరకూ మా ఇద్దరి మధ్య గొడవ జరుగుతూనే ఉంటుంది. రాత్రి పడుకునే ముందు మళ్లీ ఇద్దరం కలిసిపోతాం. ‘ఐ లవ్యూ డాడీ’ అని నేను.. ‘ఐ టూ లవ్యూ’ అంటూ మా నాన్న చెప్పుకొంటూ ఉంటాం. ఆ తర్వాత రోజు ఉదయం ఇంకో విషయంపై మళ్లీ గొడవ మొదలవుతుంది.
ఆలీ: అసలు ప్రమాదం ఎలా జరిగింది..?
సుధాచంద్రన్: నాకు 13ఏళ్ల వయసులోనే రోడ్డు ప్రమాదం జరిగింది. తిరుచురాపల్లి నుంచి చెన్నై రోడ్డులో జరిగిన ఈ ప్రమాదంలో అందరికంటే తక్కువ గాయపడ్డది నేనే. కానీ మా నాన్న ముక్కుకు పెద్దగాయమైంది. అమ్మ చనిపోయిందని పోలీసులు చెప్పారు. అయితే.. ఆమె శ్వాస తీసుకోవడం గమనించాను. దీంతో వెంటనే అంబులెన్సులో అమ్మను పంపించారు. నాలుగు రోజుల పాటు నేను చిన్న పిల్లల వార్డు.. అమ్మ మహిళల వార్డు.. నాన్న పురుషుల వార్డులో ఉన్నాం. ‘అమర్‌ అక్బర్‌ అంటోనీ’ సినిమాలోని సీన్‌ నా జీవితంలో నిజంగానే జరిగింది. నాలుగు రోజుల తర్వాత మేం ఒకర్ని ఒకరం కలుసుకున్నాం. అందరం బతికే ఉన్నామని అప్పుడే తెలిసింది. నాకు అయింది చిన్న గాయమే కానీ.. వైద్యుల నిర్లక్ష్యం వల్ల అది పెద్దదైంది. మోకాలి కంటే మూడు ఇంచులు కింద నుంచి కాలు కోల్పోవాల్సి వచ్చింది. విధిని మనం మార్చలేం కదా. ఒక్కగానొక్క కూతురినైన నా భవిష్యత్‌ గురించి మా అమ్మానాన్న బాధపడుతుండటం చూసి.. నేను ఎలాగైనా డ్యాన్స్‌ నేర్చుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాను.