కరోనా మహమ్మారి విజృంభణతో దేశ విద్యారంగాన బోధన, అభ్యసన పద్ధతుల్లో భారీ మార్పులు చోటు చేసుకున్నాయి. వైరస్ కొత్త కోరలు తొడుక్కుంటున్న దృష్ట్యా, పోనుపోను ఆన్లైన్ చదువుల ప్రాముఖ్యం ఇంతలంతలవుతోంది. వాస్తవంలో దేశీయ విద్యారంగం అందుకు సరిగ్గా సన్నద్ధం కానేలేదని భిన్న అధ్యయనాలు నిరూపిస్తున్నాయి. కోల్‌కతా మహానగరంలో డిజిటల్‌ అగాధం ఎంతగా విస్తరించిందో అమర్త్యసేన్‌ నెలకొల్పిన ప్రతీచి ట్రస్ట్‌ తాజా అధ్యయనం తెలియజెబుతోంది. అక్కడి 1-5 తరగతుల పిల్లలనుంచి సేకరించి క్రోడీకరించిన సమాచారం ప్రకారం, ఎకాయెకి 40శాతం దాకా విద్యార్థులు ఆన్లైన్ బోధనకు నోచుకోలేకపోయారు. అంతటి మహానగరంలోనే పరిస్థితి అలా ఉంటే, మారుమూల పల్లెల్లోను ఆర్థిక స్థోమత ప్రాతిపదికన డిజిటల్‌ అంతరం ఎన్ని యోజనాల మేర విస్తరించిందో ఊహించుకోవచ్చు. హిమాచల్‌ప్రదేశ్‌ పట్టణ ప్రాంతాల్లో సుమారు 70శాతం విద్యార్థులకు అంతర్జాల వసతి అందుబాటులో ఉండగా, గ్రామీణ ఒడిశాలో మూడుశాతం కన్నా తక్కువ కుటుంబాలే ఆ జాబితాలో ఉన్నట్లు ఇటీవల జాతీయ గణాంక సంస్థ ధ్రువీకరించింది.
పరిష్కారం చూపుతుందా?
కర్ణాటక, తమిళనాడు సహా పది రాష్ట్రాల్లో 20శాతం కన్నా తక్కువ జనాభాకే నెట్‌ సదుపాయం ఉందని, దేశం నలుమూలలా 42శాతం పట్టణ ప్రాంతవాసులకు 15శాతం గ్రామీణులకే అంతర్జాలం చేరువైందని అధికారిక గణాంకాలు చాటుతున్నాయి. డెస్క్‌టాప్‌, ల్యాప్‌టాప్‌, ట్యాబ్‌లలో ఏదో ఒకటైనా కలిగిన కుటుంబాలు 10శాతమేనంటున్నారు. దక్షిణాదితో పోలిస్తే ఉత్తరాది రాష్ట్రాల్లో చరవాణులు కలిగి ఉన్న అబ్బాయిల కన్నా అమ్మాయిల సంఖ్య చాలా తక్కువేనన్న విశ్లేషణలు- లింగపరమైన దుర్విచక్షణా డిజిటల్‌ అగాధాన్ని పెంచుతోందంటున్నాయి. పలు రాష్ట్రాలు దాదాపు అన్ని తరగతులకూ ఆన్లైన్ పాఠాల బోధనే శరణ్యమంటున్నా- విద్యార్థుల నడుమ అదృశ్య విభజన రేఖ ఉనికి ఎవరూ తేలిగ్గా తోసిపుచ్చలేనిది. పదహారు రాష్ట్రాల్లోని 3.61లక్షల గ్రామాలకు కేంద్రం కల్పిస్తామంటున్న ఆప్టికల్‌ ఫైబర్‌ నెట్‌వర్క్‌ బ్రాడ్‌బ్యాండ్‌, ప్రస్తుత దుస్థితికి సరైన విరుగుడు కాగలుగుతుందా?