ఏ రాజ్య వ్యవస్థలోనైనా జవాబుదారీతనం, పారదర్శకతలు సుపరిపాలనకు రెండు కళ్లు. వలస పాలకుల కాలం నాటి అధికార రహస్యాల చట్టాన్ని అడ్డుపెట్టుకొని గుట్టుగా ప్రజాధనం లూటీకి లాకులెత్తిన పార్టీల పుణ్యమా అని, దేశంలో అధికారం అవినీతికి పర్యాయపదంగా మారిపోయిందని చెప్పక తప్పదు. రాజ్యాంగంలోని 19వ అధికరణ ప్రస్తావించిన భావ ప్రకటన స్వేచ్ఛే పౌరులకు సమాచార హక్కును ప్రసాదిస్తోందని 1986లోనే సుప్రీంకోర్టు స్పష్టీకరించినా- పిమ్మట 19 ఏళ్లకుగాని ఆ విప్లవాత్మక చట్టం చేసే తీరిక ప్రభుత్వాలకు చిక్కలేదు. అధికార స్థానాల్లో అవినీతి చీకట్లను పోకార్చే ఉషాకిరణంలా, ప్రజల చేతి పాశుపతంగా సమాచార హక్కు చట్టం అమలులోకి వచ్చి నిన్నటికి పదిహేనేళ్లు!
మూడు శాతమే..
జవాబుదారీతనం పునాదులపై పారదర్శక వ్యవస్థల నిర్మాణానికి కేంద్ర రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలపరంగా జరిగిన కృషి ఏమిటో ఆరా తీస్తే నిర్వేదం కలుగుతుంది. సమాచార హక్కు స్ఫూర్తికి గొడుగు పట్టడం మాట అటుంచి, ఎక్కడికక్కడ దానికి గండి కొట్టడానికి జరిగిన యత్నాల్లోనే భిన్న పార్టీ ప్రభుత్వాల మధ్య పోటాపోటీ! పదిహేనేళ్లలో మూడు కోట్ల పైచిలుకు సమాచార అభ్యర్థనలు ఆర్టీఐ ప్రయోజకత్వాన్ని చాటుతున్నా- సమాచారాన్ని కోరుతున్నది పట్టుమని మూడు శాతమే! కేంద్ర రాష్ట్ర స్థాయి సమాచార కమిషన్లలో 2.2 లక్షల కేసులు పెండింగులో ఉండటం, కేంద్ర సంఘంలోనే ఫిర్యాదుల పరిష్కారానికి రెండేళ్లకుపైగా సమయం పట్టడం- పకడ్బందీగా వ్యవస్థ రూపుదిద్దుకోలేదనడానికి ఆనవాళ్లే. 29 సమాచార కమిషన్లలో తొమ్మిదింటికి సారథులే లేకపోవడం, కమిషనర్ల నియామక ప్రక్రియ సజావుగా సాగాలంటూ సుప్రీంకోర్టు ఇచ్చిన ఆదేశాలకూ మన్నన కొరవడటం- వ్యవస్థను కుంగదీస్తోంది. ఏటా 40-60 లక్షల ఆర్టీఐ దరఖాస్తులు వెల్లువెత్తుతున్నా ఎకాయెకి 55 శాతానికి సమాచారం అందట్లేదని, పదిశాతంలోపే అప్పీళ్లకు వెళుతున్నారన్న సమాచారం- సర్కారీ విభాగాల్లో పాత వాసనలు పోలేదని రుజువు చేస్తోంది!