‘నీకేమైనా పిచ్చా? సడన్‌గా ఇలా మాట్లాడుతున్నావేంటి?’ తన్వి మాటలకి షాక్‌ అవుతూ అడిగాన్నేను. ‘ఔను.. మన మధ్యలో ఎవరూ ఉండకూడదు. ఈ అత్తగారు, పెత్తనాలు నాకు నచ్చవు’ అంతే నిర్లక్ష్యంగా జవాబు చెప్పింది తను. ‘మా అమ్మ గురించి తెలిసీ ఇలా మాట్లాడితే ఎలా? తనకి నేనొక్కణ్నే కొడుకుని. టెన్త్‌లో నాన్న చనిపోతే, చిన్న చిన్న పనులు చేస్తూ ఎంతో కష్టపడి చదివించింది. పెళ్లి తర్వాత మనతో కాకుంటే ఎక్కడుంటుంది?’ అరుస్తున్నట్టే వచ్చాయి నా మాటలు.
‘వేరేగా ఉంచుదాం. ఇద్దరం బాగానే సంపాదిస్తున్నాం. కావాలంటే ఆ రెంట్‌ నేనే పే చేస్తాను...’ తన మాటల్లో పొగరు. నాకు కోపం ఆగలేదు. ‘జస్ట్‌ షటప్‌’ అని విసురుగా వచ్చేశాను.
తనది మూర్ఖత్వమో, అమాయకత్వమో నాకు అర్థంకాలేదు. ఇంజనీరింగ్‌లో తన్వి నా జూనియర్‌. కాలేజీ ఫెస్ట్‌లో తన డ్యాన్స్‌ చూసి ఫిదా అయిపోయా. వారం రోజులు దూరం నుంచే అబ్జర్వ్‌ చేశా. చాలా చలాకీ పిల్ల. నేను కాలేజీ టాపర్‌ని కాబట్టి తనతో పరిచయానికి పెద్దగా కష్టపడాల్సిన అవసరం రాలేదు. లంచ్‌ టైంలో మొదలైన కబుర్లు మెల్లగా ఫోన్‌ ఛాటింగ్‌ దాకా వచ్చాయి. థర్డ్‌ ఇయర్‌ మొదట్లో తనని మా ఇంటికి తీసుకెళ్లి ఫ్రెండ్‌గా అమ్మకి పరిచయం చేశా. అమ్మని చూడగానే కాళ్లకి నమస్కారం చేసింది. అప్పుడే నాకర్థమైంది, తన మనసులో నేనున్నానని. ఇక ఆలస్యం చెయ్యకూడదని తర్వాత రోజే ఐలవ్యూ చెప్పేశా. ‘ఫూల్‌, ఇంత లేట్‌గానా...’ అంటూ నెత్తిమీద ఒక్కటిచ్చింది.
తన్విని నేను ఇష్టపడుతున్నట్టు అమ్మ త్వరగానే గ్రహించింది. నా సంతోషం కంటే తనకేం ఎక్కువ కాదని, ప్రేమ మత్తులో చదువుని నిర్లక్ష్యం చెయ్యొద్దని హెచ్చరించింది. ఆ తర్వాత తన్వి చాలాసార్లు మా ఇంటికొచ్చేది. చాలా చనువుగా ఉండేది.