ఒకప్పటిలా సమోసాల ఘుమఘుమలు లేవు. గేటు బయట బ్లాక్ టికెట్ల గుసగుసలు లేవు. టికెట్ల కోసం మినీ యుద్ధాలు...తొక్కిసలాటలు మాయమైపోయాయి. 60అడుగుల ఆజానుబాహుడిలా రొమ్ము విరుచుకుని నిలబడే హీరోలా కటౌట్లు కనుమరుగైపోయాయి. వీరాభిమానులు నిర్వహించే క్షీరాభిషేకాలు లేవు. తెరపై బొమ్మ పడగానే....ఈలలు, చప్పట్లు, కేరింతలతో దద్దరిల్లిపోయిన థియేటర్లలో ఇప్పుడు నిశ్శబ్దం రాజ్యమేలుతోంది. నిత్యకల్యాణం...పచ్చతోరణంలా సందడి చేసిన సినిమా థియేటర్లు బోసి పోయి కళావిహీనంగా దర్శనమిస్తున్నాయి. ఉపాధి కోసం థియేటర్లపై ఆధారపడిన లక్షలాది మంది జీవితాలు అగమ్యగోచరంగా మారాయి.
సినిమా రంగం అనేది ఒక పెద్ద పరిశ్రమ. సినిమా తీసే క్రమంలో....ఎన్ని కుటుంబాలు దాని మీద ఆధారపడి ఉపాధి పొందుతాయో..సినిమాలు ఆడే థియేటర్ల మీదా... అంతకంటే ఎక్కువ కుటుంబాలే ఆధారపడి జీవనోపాధి పొందుతున్నాయి. థియేటర్లో అడుగు పెట్టిన దగ్గర నుంచి.... సినిమా చూసి తిరిగి ఇంటికి వచ్చేంత వరకూ...ఈ రెండున్నర గంటల సమయం పై ఆధారపడి కొన్ని లక్షలాది మంది బతుకు వెళ్ళదీస్తున్నారు. పార్కింగ్ సిబ్బంది నుంచి మొదలు పెడితే...టికెట్లు ఇచ్చేవారు...హాల్ లోకి వెళ్లేందుకు తనిఖీలు చేసే భద్రతా సిబ్బంది...టికెట్లు చింపి లోపలికి పంపేవారు, స్క్రీన్ ఆపరేటర్స్, సమోసా, పాప్ కార్న్, కూల్ డ్రింక్‌లు వగైరా అమ్ముకునే దుకాణదారులు, హాల్‌ను శుభ్రం చేసే పారిశుద్ధ్య కార్మికులు, గేట్ బయట కాపలా కాసే వాచ్‌మెన్లు, థియేటర్ బాగోగులు చూసుకునే మేనేజర్లు..నగదు వ్యవహారాలు చూసుకునే క్యాషియర్లు...సూపర్ వైజర్లు...ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఒక్కో సినిమా హాల్ మీద ఆధారపడి కడుపు నింపుకుంటున్న కుటుంబాలు 30కి పైగానే ఉంటాయి.
మూడు నెలలుగా మూగబోయిన థియేటర్లు...
తెలుగు రాష్ట్రాల్లో సినిమారంగంపై కరోనా ప్రభావం గట్టిగానే పడింది. వెండితెరపై బొమ్మ పడితేనే కానీ పూట గడవని కుటుంబాలు కరోనా దెబ్బతో రోడ్డున పడ్డాయి. రెండు తెలుగు రాష్ట్రాల్లో సినిమా థియేటర్ల పై ఆధారపడి మూడున్నర లక్షలమందికి పైగా జీవనోపాధి పొందుతున్నారు. ఆంధ్రప్రదేశ్, తెలంగాణ రాష్ట్రాల్లో 17వందలకు పైగా థియేటర్లు ఉన్నాయి. టికెట్ల విక్రయం దగ్గర నుంచి క్యాంటీన్ నిర్వహణ, పార్కింగ్, భద్రత తదితర విభాగాల్లో ఒక్కో సినిమా హాల్‌లో 20 నుంచి 30 మంది పనిచేస్తున్నారు. వీరితో పాటు మరి కొంత మంది తాత్కాలిక సిబ్బంది పనిచేస్తుంటారు. థియేటర్లు మూసివేయడంతో అందులో పనిచేసే ఉద్యోగులు మూడు నెలలుగా ఉపాధి కోల్పోయారు.