ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ: ਸ਼ਾਇਰ ਇਮਾਮ ਬਖਸ਼ ਨਾਸਿਖ ਨੇ ਖੂਬ ਕਿਹਾ ਹੈ....ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿੰਦਾ ਦਿਲੀ ਕਾ ਨਾ ਹੈ, ਮੁਰਦਾ ਦਿਲ ਕਿਆ ਖਾਕ ਜਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਦੋਸਤੋ ਇਹ ਲਾਈਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਕੁੱਝ ਕਰ ਗੁਜਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਦੇ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਤਪਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਅਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੁਨੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਯਾਦ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।ਅੱਜ ਇਕ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਖਸ਼ ਦੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ (Maharaja Ranjit Singh) ਹੈ।
ਇਕ ਵਾਰ ਇਕ ਸ਼ਖਸ਼ ਨੇ ਕੁਰਆਨ (Quran) ਦੀ ਇਕ ਕਾਪੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਇਸਨੂੰ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਸਮਰਥਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਮਹਾਰਾਜ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਸਖਸ਼ ਨੂੰ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਬੁਲਾਇਆ ਤਾਂ ਕੁਰਆਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਨਾਲ ਲਗਾਇਆ ਅਤੇ ਵੱਧ ਕੀਮਤ ਦੇ ਕੇ ਖਰੀਦ ਲਈ। ਮਹਾਰਾਜਾ ਜਾਣਦੇ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਜਾ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ ਖੁਦ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਸਜਿਦਾ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਇਸਲਾਮੀ ਕਾਨੂੰਨ ਦਾ ਕਦੀ ਵੀ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।
ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਇਕ ਚੰਗੇ ਸ਼ਾਸਕ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਇਕ ਕਾਬਲ ਫੌਜੀ ਕਮਾਂਡਰ ਵੀ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾ ਨੇ ਸਿੱਖ ਖਾਲਸਾ ਫੌਜ ਬਣਾਈ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਰਵਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਫੌਜ ਮੰਨਦੇ ਸਨ। ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸਿੱਖਿਅਤ ਨਹੀ ਸਨ ਪਰ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਅਤੇ ਕਾਬਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਨਮਾਨ ਸੀ ਉਹ ਧਾਰਮਿਕ ਰੂਪ ਵਿਚ ਕੱਟੜ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਪਾਠ ਸੁਣਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਾਜ ਪੱਛਮ ਵਿਚ ਖੈਬਰ ਦਰੜੇ ਤੋਂ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੀ ਪਹਾੜੀ ਸ਼ੰਖਲਾ ਦੇ ਨਾਲ ਦੱਖਣ ਵਿਚ ਹਿੰਦੂਕੁਸ਼, ਦਰਦਸਤਾਨ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਚਿਤਰਾਲ, ਸਵਾਤ ਅਤੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਘਟੀਆ ਤੱਕ ਫੈਲ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਕਸ਼ਮੀਰ (Kashmir), ਲਦਾਖ, ਸਤਲੁਜ ਨਦੀ ਤੱਕ ਦਾ ਇਲਾਕਾ, ਪਟਿਆਲਾ, ਜਿੰਦ ਅਤੇ ਨਾਭਾ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਾਜ ਸੀ।
