ವಿಶೇಷ ಅಂಕಣ : ರೈತರಿಗೆ ಖಚಿತ ಆದಾಯದ ಭರವಸೆ ನೀಡುವುದು ಹೇಗೆ!?

ಆಹಾರ ಸಂಸ್ಕರಣಾ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ರೈತನಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತರಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದರಿಂದ ರೈತರು ಸ್ಥಿರವಾದ ಆದಾಯವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಈ ಕಾಯ್ದೆಗಳ ಬದಲಿಗೆ ರೈತರಿಗೆ ಅನುಕೂಲ ಆಗುವಂತಹ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ರೈತರು ತಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ..

ಹೈದರಾಬಾದ್ : ಖಚಿತ ಮತ್ತು ಸ್ಥಿರ ಆದಾಯದ ಭರವಸೆ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ದೇಶದಲ್ಲಿ ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕೃಷಿ ತ್ಯಜಿಸುತ್ತಿರುವ ರೈತರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ.

ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ರೈತರಿಗೆ ಅವರ ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಬೆಲೆಯ ಭರವಸೆ ನೀಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಅದನ್ನು ಮಾಡುವ ಬದಲಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕಲ್ಯಾಣ ಯೋಜನೆಗಳ ಭರವಸೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿವೆ, ಆದರೆ, ಯಾವುದೇ ಸರ್ಕಾರ ರೈತರಿಗೆ ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಮಗ್ರ ಕೃಷಿ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಲೋಕಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲಾದ ಮಸೂದೆಗಳು ರೈತರಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಿದೆ. ನೆಲದ ವಾಸ್ತವತೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೆ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಶಕ್ತಿ ಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಮತ್ತು ಬೆಳೆ ಬೆಳೆಯುವಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗುವ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳದೆ ಇರುವುದು ರೈತ ಸಂಘಗಳ ಕಣ್ಣು ಕೆಂಪಾಗಿಸಿದೆ.

ಬೆಳೆ ಬೆಳೆಯುವ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ಬೆಳೆಯ ಮಾರಾಟ : ರೈತರ ಹಿತದ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಜೂನ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೊರಡಿಸಿದ ಸುಗ್ರೀವಾಜ್ಞೆಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನು ಮಂಜೂರು ನೀಡಲು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಲೋಕಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಮಸೂದೆಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದೆ.

ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯದು: ತಾವು ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ರೈತರ ದೇಶದ ಯಾವುದೇ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ.

ಎರಡನೆಯದು: ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯದು ರೈತನು ತನ್ನ ಬೆಳೆವನ್ನು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ. ಎರಡನೆಯದು ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಿದ ರೈತರ ಮುಂಗಡ ಒಪ್ಪಂದಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನು ಸ್ಥಿತಿ. ಮೂರನೆಯದು ದ್ವಿದಳ ಧಾನ್ಯಗಳು, ಎಣ್ಣೆ ಬೀಜಗಳಂತಹ ಅಗತ್ಯ ವಸ್ತುಗಳ ಸಂಗ್ರಹದ ಮೇಲಿನ ನಿರ್ಬಂಧಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕುವುದು.

ರೈತರು ತಮ್ಮ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ತಮ್ಮ ಸಾಲವನ್ನು ತೀರಿಸಲು ಕೊಯ್ಲು ಮಾಡುವ ಹಂತದಲ್ಲೆ ರೈತರು ತಮ್ಮ ಸಾಲ ತೀರಿಸಲು ದುಃಖದಿಂದ ತಮ್ಮ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಸಣ್ಣ ರೈತರು (86%), ತಾವು ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲು ಇತರ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ..?

ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ತಮ್ಮ ನಡುವೆ ಸಿಂಡಿಕೇಟ್ ರಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ರೈತರು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಾಲಸೋಲ ಮಾಡಿ ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಗೆ ಸರಿಯಾದ ದರವನ್ನು ನೀಡದೇ ದೇಶದ ಬೆನ್ನೆಲುಬು ರೈತರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ನಿಯಂತ್ರಿತ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇಂತಹ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳನ್ನ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಮ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದ ನಮ್ಮ ಆಡಳಿತ ವರ್ಗ ದೇಶದ ಖಾಸಗಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆಯೇ? ತೆಲಂಗಾಣದ ಹತ್ತಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಶೋಷಣೆಗೆ ನಾವು ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದೇವೆ.

ವ್ಯಾಪಾರೋದ್ಯಮಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರದ ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಅಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ರೈತರ ಆಂದೋಲನಗಳಿಗೆ ನಾವು ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದೇವೆ ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆಡಳಿತಗಾರರ ಮೇಲೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರುವ ಮೂಲಕ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸುತ್ತೇವೆ. ಯಾವುದೇ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಶುಲ್ಕವನ್ನು ಪಾವತಿಸದೆ ರೈತರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ನೀಡಿದರೆ, ಆದಾಯ ಬಾರದೆ ಯಾರ್ಡ್‌ಗಳು ಮುಚ್ಚಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ಮುಕ್ತ ವ್ಯಾಪಾರದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ರೈತರ ವೇಷದಲ್ಲಿ ಸರಕುಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಲಾಭ ಪಡೆಯುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳೇ ಎಂಬುದು ಸರ್ಕಾರದ ಕ್ರಮಗಳಿಂದ ಬಹಳ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ,. ಈ ವರ್ಷ, ಮುಂಗಾರು ಮೆಕ್ಕೆ ಜೋಳವು ಕ್ವಿಂಟಲ್‌ಗೆ 2,000 ರೂ.ಗಳ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುವ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಈಗ 1,300 ರೂ. ಸಹ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೆಲೆ ನೀಡಿ ಸರ್ಕಾರ ಮೆಕ್ಕೆಜೋಳ ಖರೀದಿಸುವ ಬದಲು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವಂತೆ ರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಗಳು ರೈತರಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ರೆ, ಅದು ರೈತರಿಗೆ ಸಹಾಯವಾಗುತ್ತದೆಯೇ? ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಎಕರೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸಣ್ಣ ರೈತ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೆಲೆ ಪಡೆಯಲು ರೈತರು ತಮ್ಮ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಬೇರೆಡೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ, ಅವರು ಎಷ್ಟು ದೂರ ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಈ ಸಂಗತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರಿವಿದೆ.

ಎರಡನೇ ಮಸೂದೆ : ನಾವು ಎರಡನೇ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದರೆ, ಕಂಪನಿಗಳಿಂದ ಖರೀದಿಸಿದ ಕೆಲವು ಬೀಜಗಳು ಕೆಳಮಟ್ಟದ ಗುಣಮಟ್ಟದ್ದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸಾಬೀತಾದಾಗ ಸರ್ಕಾರವು ಕರುಣಾಜನಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿತ್ತು, ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಸರ್ಕಾರಗಳು ರೈತರಿಗೆ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಕೊಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ.

ಕೆಲ ಕಂಪನಿಗಳು ರೈತರಿಗೆ ಕೃಷಿ ಮಾಡಲು ಕೆಲವು ರೀತಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಜೊತೆಗೆ ಅವರು ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆ ಖರೀದಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಭರವಸೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಒಪ್ಪಂದಗಳು ಸಹ ಈ ಮಸೂದೆಯಡಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಈ ಹಿಂದೆ ಕೆಲವು ಕಂಪನಿಗಳು ಮಾಂಗಿಯಂ, ಜಾಫ್ರಾ, ತೇಗದ ಸಸ್ಯಗಳು, ಅಲೋವೆರಾ, ದೂಲಗೊಂಡಿ, ರಾಮ ರೋಜಾ, ಸಫೆಡ್ ಮುಸ್ಲಿ ಮುಂತಾದ ಔಷಧೀಯ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದರೆ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಲಾಭ ಗಳಿಸಬಹುದು ಎಂದು ನೀಡಿದ್ದ ಭರವಸೆಯನ್ನು ರೈತರು ನಂಬಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಬೀಜಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಆ ಕಂಪನಿಗಳು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿವೆ.

ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಸಂಸ್ಥೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಪ್ಪಂದಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನು ಸ್ಥಾನಮಾನ ನೀಡಿದರೆ, ಕಂಪೆನಿಗಳು ಮೋಸ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಾವು ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದು ಎಂದು ರೈತರು ಆರೋಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ಇದು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ‘ಒಪ್ಪಂದ ಕೃಷಿಗೆ’ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ.

ಒಪ್ಪಂದದ ಕೃಷಿಯನ್ನು ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತರಿಸಿದರೆ ಮತ್ತು ಕೃಷಿ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಕೈಗೆ ಹೋದರೆ, ಬಡ ರೈತರು ಕೂಲಿಗಳಾಗಿ ಬದಲಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಅವು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ. ಮಸೂದೆಯಲ್ಲಿನ ದೊಡ್ಡ ನ್ಯೂನತೆಯೆಂದರೆ, ರೈತರು, ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ಕಂಪನಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಒಪ್ಪಂದಗಳಿಗೆ ಕೃಷಿ ಇಲಾಖೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇಲ್ಲ. ಗುಜರಾತ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ರೈತರ ವಿರುದ್ಧ ಪೆಪ್ಸಿ ದಾಖಲಿಸಿರುವ ಕಾನೂನು ಪ್ರಕರಣಗಳು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿವೆ.

ಮೂರನೇ ಮಸೂದೆ

ಮುಂದೆ, ಮೂರನೆಯ ಮಸೂದೆ. ಇದು ಅಗತ್ಯ ವಸ್ತುಗಳ ದಾಸ್ತಾನು ತಿದ್ದುಪಡಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ. ಯುದ್ಧದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಅಂತಹ ಕೆಲವು ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಅಗತ್ಯ ಸರಕುಗಳ ಕಾಯಿದೆಯ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ, ತೈಲ ಬೀಜಗಳು, ಹಣ್ಣುಗಳು, ತರಕಾರಿಗಳು, ದ್ವಿದಳ ಧಾನ್ಯಗಳು, ರಾಗಿ ಮುಂತಾದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಬಂಧಗಳಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದರಿಂದ ಅದು ರೈತರಿಗಿಂತ ಕೃಷಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.

ಕೃಷಿ ಮತ್ತು ಆಹಾರ ಸಂಸ್ಕರಣಾ ಕಂಪನಿಗಳು ತಾವು ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಕೊಯ್ಲು ಮಾಡುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಬಡ ರೈತರ ಲಾಭವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಈ ಮಸೂದೆಯು ರೈತರಿಂದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಲು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಅವರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಬೆಲೆಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾದಾಗ ಅವರು ರೈತರಿಂದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಬಳಿಕ, ದರಗಳು ಹೆಚ್ಚಾದಾಗ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹೊಸ ಮಸೂದೆಗಳು ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕಡಿವಾಣವಿಲ್ಲದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ. ಚಿಲ್ಲರೆ ವ್ಯಾಪಾರೋದ್ಯಮ ಏಜೆನ್ಸಿಗಳು ಈ ಮಸೂದೆ ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ನಿಬಂಧನೆಗಳ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ಬಹಳ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ.

ಸರ್ಕಾರವೇ ರೈತರ ಬೆಳೆ ಖರೀದಿಸಬೇಕು : ರೈತರ ಆದಾಯವನ್ನು ದ್ವಿಗುಣಗೊಳಿಸುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಕೈಗೊಂಡ ಕ್ರಮಗಳು ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬೆಳೆ ಬೆಳೆಯುವ ರೈತರಿಗೆ ಉಪಯುಕ್ತವಲ್ಲ. ಅವರು ವ್ಯಾಪಾರಸ್ಥರು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಆದಾಯವನ್ನು ಹತ್ತು ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಕಟು ವಾಸ್ತವ.

ಸರ್ಕಾರವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ರೈತರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಬಯಸಿದರೆ, ಅವರಿಗೆ ಲಾಭದಾಯಕ ಸೂಕ್ತ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ನೀಡಿದರೆ ಸಾಕು. ಉತ್ಪಾದನಾ ವೆಚ್ಚದ ಜೊತೆಗೆ, ರೈತರಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಬಯಸಿದರೆ, ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ 50 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಹಣವನ್ನು ಪಾವತಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಡಾ.ಸ್ವಾಮಿನಾಥನ್ ಅವರ ಶಿಫಾರಸುಗಳನ್ನು ಅವರು ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕು.

ಅವರು ಕನಿಷ್ಠ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆಯನ್ನು 22 ವಿಧದ ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಎಲ್ಲಾ ಬೆಳೆಗಳಿಗೂ ಬೆಂಬಲ ಬೆಲೆ ನೀಡಬೇಕು. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ರೈತನ ಬೆಳೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದರೆ, ಸರ್ಕಾರವು ಕೂಡಲೇ ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶಿಸಿ ರೈತರಿಗೆ ನಷ್ಟವಾಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಕೃಷಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಖರೀದಿಸಬೇಕು ಅಥವಾ ಮಹಿಳಾ ಸಂಘಗಳಿಗೆ ವಹಿಸಬೇಕು. ಹಲವಾರು ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಆಹಾರ ಸಂಸ್ಕರಣೆಗೆ ಒಪ್ಪಂದಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಸರ್ಕಾರವು ಮಧ್ಯವರ್ತಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು.

ಆಹಾರ ಸಂಸ್ಕರಣಾ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ರೈತನಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತರಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದರಿಂದ ರೈತರು ಸ್ಥಿರವಾದ ಆದಾಯವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಈ ಕಾಯ್ದೆಗಳ ಬದಲಿಗೆ ರೈತರಿಗೆ ಅನುಕೂಲ ಆಗುವಂತಹ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ರೈತರು ತಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಉದ್ಯಮಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೈಗಾರಿಕೋದ್ಯಮಿಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ನಿರ್ಧಾರಗಳು ರೈತರಿಗೆ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ನಿರ್ಧಾರಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮತಗಳ ಸಲುವಾಗಿ, ಅವರು ಪಿಎಂ ಕಿಸಾನ್ ಅವರಂತಹ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದರೆ, ಅದು ರೈತರು ಮತ್ತು ತಮಗೆ ತಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೋಸವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲ.

- ಅಮೀರ್ನೇನಿ ಹರಿಕೃಷ್ಣ