‘காதல்’ என்பது வெறும் வாய் சொல் என்பதை விட, அது ஒரு வாழ்வியல் என்பதே மெய். அந்த வாழ்வியலைக் கடக்காத மனிதர்களே இல்லை என கூறலாம். இல்லை, இல்லை... காதலே செய்திடாத சிலரும் இருக்கிறார்கள் என்கிறீர்களா? ஆம், காதல் செய்துவிடக்கூடாது என்பதில் அவர்களுக்கு காதல்.
இப்படி மனிதர்களின் வாழ்வோடு ஒன்றாக பிணையப்பட்டிருக்கும் காதலுக்கு ஜாதி, மதம் என எந்த எல்லைகளும் கிடையாது. அத்துனைக்கும் அப்பாற்பட்டதுதான் காதலாக இருக்க முடியும்.
தாய் தன் மகன் மீதும், மகன் தன் தாய் மீது செலுத்திடும் அன்பில், தந்தை தன் குடும்பத்தை நிலை நிறுத்திட சிந்துகின்ற வியர்வைத் துளிகளில், ‘தாத்தா’ தன் பேரக் குழந்தையை பார்த்து பெரியவர் வடிக்கும் கண்ணீரில், பிரசவத்திற்கு மனைவியை உள்ளே அனுப்பிவிட்டு வெளியில் காத்திருக்கும் கணவனின் இதயத் துடிப்பில், அழகிய குழந்தையை பெற்றெடுத்த பின்னர் தாயின் முகத்தில் வரும் புன்சிரிப்பில் என இந்த பூவுலகம் முழுவதும் காதல் நிறைந்திருக்கும் இடங்கள் எண்ணில் அடங்காதவை.
"காதலினால் மானுடர்க்கு கலவி யுண்டாம்
கலவியிலே மானுடர்க்கு கவலை தீரும்
காதலினால் மானுடர்க்கு கவிதை யுண்டாம்
கானமுண்டாம் சிற்பமுதற் கலைக ளுண்டாம்
ஆதலினால் காதல் செய்வீர் உலகத்தீரே!" - எனவும் மகாகவியால் போற்றப்பட்டது காதல்.