ప్రతి నెలా ఒకటో తేదీన అవ్వా..తాతలు, వితంతువులు, వికలాంగులకు ఇచ్చే సామాజిక పింఛను నగదు రవాణా అభద్రత మధ్య కొనసాగుతోంది. బ్యాంకు నుంచి గ్రామ సచివాలయం వరకు నగదును తీసుకొచ్చే బాధ్యతను ఆయా గ్రామ సచివాలయాల్లో పనిచేసే వెల్ఫేర్ అండ్ ఎడ్యుకేషనల్ సహాయకులకు అప్పగించారు. వీరు ప్రతినెలా చివరి తేదీన పంచాయతీ కార్యదర్శి నుంచి చెక్కును తీసుకొని పట్టణంలో వీరికి కేటాయించిన బ్యాంకుకు వెళ్లి నగదుగా మార్చుకోవాలి. లక్షలాది రూపాయల నగదును వీరొక్కరే ఒంటిరిగా సంబంధిత గ్రామ సచివాలయం వద్దకు తీసుకెళ్లి గ్రామ వాలంటీర్లకు అందజేయాలి. పట్టణంలోని వార్డు సచివాలయాల్లో పనిచేసే వెల్ఫేర్ సహాయకులకు నగదు రవాణా పెద్ద సమస్య కాదు గాని ఎటొచ్చి పల్లెల్లో పనిచేసే గ్రామ సచివాలయ సంక్షేమ కార్యదర్శికే నగదు రవాణా కష్టసాధ్యంగా మారుతోంది.
ముఖ్యంగా సంక్షేమ కార్యదర్శులుగా మహిళలు ఉన్నచోట్ల వీరి అవస్థలు అన్నీ ఇన్నీ కావు. బస్సు లేదా ఆటో సౌకర్యం లేని మారుమూల గ్రామాలకు ద్విచక్ర వాహనంపై.. అది కూడా ఒక మహిళా ఉద్యోగి లక్షలాది రూపాయల నగదును ఒంటరిగా తీసుకెళ్లడం కష్టసాధ్యమైన పనే.. అందునా ప్రతి నెలా 30, 31వ తేదీన ఫలానా ఉద్యోగి బ్యాంకుకు వెళ్లి పింఛను డబ్బులను తీసుకొస్తున్నారన్న విషయం అందిరకీ తెలుసు. ఈ క్రమంలో నగదు రవాణాకు ప్రభుత్వం ఎలాంటి రక్షణ ఇవ్వలేదు. తమకు భద్రత కల్పించమని సంబంధిత సంక్షేమ కార్యదర్శులు తమ ఉన్నతాధికారులను అడిగే ధైర్యం చేయలేకపోతున్నారు. మారుమూల గ్రామాలకు నగదును చేర్చే క్రమంలో పొరపాటున దోపిడికి గురైతే పరిస్థితి ఏంటనేది ప్రశ్నార్థకంగా మారింది. ఈ నేపథ్యంలో నగదు రవాణా భద్రతపై నీలినీడలు అలముకున్నాయి.
ప్రత్యామ్నాయం ఆలోచించాలి