నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచి నా మాతృభూమి అంటే అమితమైన ఇష్టం. మొదట్లో అది ఇష్టమో.. స్నేహమో.. మోహమో తెలియదు గానీ.. ఆ భావన నాతోనే ఎదుగుతూ నాలో నాకు స్థానం లేకుండా నన్ను ఆక్రమించింది. ఒక్క నిమిషం కాదు కదా ఒక్క క్షణం ఎడబాటు కూడా భరించలేకపోయేవాడిని. ఎవరైనా నా దేశాన్ని పల్లెత్తి మాటన్నా ఊరుకునే వాడిని కాదు. అసలు ఏమి అందం నా దేశానిది. చెప్పాలంటే మాటలు లేవు.. రాయాలంటే అక్షరాలు సరిపోవు.
సంస్కృతి, సంప్రదాయాలను ఆభరణాలుగా ధరించి... శాంతి సౌభ్రాతృత్వాలను వస్త్రాలుగా కప్పుకుని, చూడగానే మైమరచిపోయే ప్రకృతి అందాలు, నదుల హొయలు, పర్వతాల గంభీరాలు, సముద్రాల అలలు ఇలా ఒకటా రెండా ఎక్కడ చూసినా అందానికే చిరునామాగా ఉండే నా మాతృభూమి ఆసేతు హిమాచలం వరకు అణువణువు అందమైనదే... దేశ భద్రతలో చేనుకు కంచె వేసినట్లుగా గాఢ నిద్రలో కూడా కాపుకాస్తున్నట్లే కలలు కనే వాడిని.
ఎంతో శ్రమపడి రక్షణశాఖలో ఉద్యోగంలో సంపాదించాను. నా మాతృ భూమికి ఇసుక రేణువంత ఇబ్బంది కలిగినా నేను ఊరుకోను. తన తలంపు లేకుండా క్షణకాలం కూడా గడపలేను. అంచెలంచెలుగా ఎదుగుతూ కల్నన్ స్థాయికి చేరుకున్నాను... డ్రాగన్ సరిహద్దు తూర్పు లద్దాఖ్లో కనుగుడ్డుకు కంటి పాపలా రక్షణ కాస్తూ విధులు నిర్వహిస్తున్నాను.
పైకి బాయి బాయి అంటూ... బాహాబాహీకి దిగుతున్న శత్రుమూక తీరుతో నిత్యం అప్రమత్తంగానే ఉంటున్నాం.. సమద్రమట్టానికి 14 వేల అడుగుల ఎత్తులో... ఎముకలు కొరికే చలిలో డ్రాగన్ సైనికుల ఆగడాలను తిప్పికొడుతూనే ఉన్నాం... ఇంతలో ఊహించని ఘటన... శత్రుమూక దాడికి పాల్పడుతోంది... ఎముకలు కొరికే చలి ఇబ్బంది పెడుతున్నా.. పాదం ముందుగు సాగకున్నా... ఒక్కో అడుగూ కలుపుకుంటూ అణువణువూ గాలిస్తున్నాను. నా బృందంలోని వారంతా అప్పటికే సత్తువ నశించి కూలబడిపోయారు. కర్రలతో, ఇనుప రాడ్లతో.. పిడుగుద్దులతో దూసుకొస్తున్న శత్రుమూకకు మీరు ఎదురవ్వొద్దు సార్ అంటూ నా సహచరులు హెచ్చరిస్తున్నారు. నేనెలా ఆగగలను. కన్న తల్లిని ఎవరైనా పల్లెత్తు మాటన్నా ఊరుకోము.. అలాంటిది మాతృభూమిపైకి ఎవరైనా దండెత్తి వస్తుంటే చూస్తుండగలమా.
దేహంలోని అణువణువును ఆయుధంగా మార్చుకుని.. శత్రుగుంపుతో తలబడి... చేతికందినవాడిని చిత్తుచేస్తూ... దెబ్బలను ఒడుపుగా తప్పించుకుంటూ.. పోరాడుతున్నాను.. ఇంతలో ఎవ్వడో దొంగ దెబ్బ తీశాడు. అందేంటో ఎదురుగా మృత్యువు కనబడుతున్నా... మనసు ఒకటే చెబుతోంది. వాళ్లలో ఒక్కడిని కూడా ప్రాణాలతో విడిచి పెట్టొద్దని. చుట్టుముట్టిన శత్రుమూక చేసే దాడిలో దేహంలోని ఒక్కో భాగం సత్తువ కోల్పోతోంది. చేతులను శరాలుగా చేసుకుని.. కాళ్లని రాడ్లుగా మార్చుకుని పోరాడాను.. నా సత్తువ నిలవలేక పోయింది. నెత్తురు ధారగా కారింది. దూరంగా కొండపై త్రివర్ణ పతాకం రెపరెపలాడుతోంది. దాని నీడ శ్వేత వర్ణంలా మెరిసిపోతున్న మంచు పలకలపై పడి దాని ప్రతిబింబం నా కనుపాపలపై పడుతోంది. ఆ వెలుగుకు నా కళ్లు అశోక చక్రాల్లా మెరిశాయి.