నేను ఆర్థికంగా ఏ స్థాయికి వెళ్లినా నా మూలాలను మాత్రం అస్సలు మర్చిపోను. నేను పుట్టి పెరిగింది సిడ్నీలోని నిరుపేద కుటుంబంలో. నాకు చిన్నప్పట్నుంచీ క్రికెట్‌ అంటే ఇష్టం. అది గమనించిన అమ్మానాన్నలు అతికష్టం మీద ఓ బ్యాటును కొనిచ్చారు. విరిగితే మళ్లీ ఇంకోటి కొనివ్వలేరని ఎవర్నీ తాకనిచ్చేవాడిని కాదు. చాలా సున్నితంగా బ్యాటింగ్‌ చేసేవాడిని. పైగా పాకెట్‌మనీ కోసం స్కూల్‌ అయ్యాక మా వీధి చివర్న ఓ సూపర్‌మార్కెట్‌లో తెల్లవారు జామున మూడింటి వరకూ పని చేసేవాడిని. ప్రతి శని, ఆదివారాల్లో ఇంటింటికీ తిరిగి న్యూస్‌ పేపర్లు వేసేవాడిని.
వెతుక్కుంటూ వచ్చారు..
నేను స్కూల్‌లో ఉన్నప్పుడు పుస్తకాల కంటే ఎక్కువగా బ్యాట్‌నే పట్టుకుని ఉండేవాడిని. ఎందుకో మా క్లాస్‌ టీచర్‌కి అది నచ్చేది కాదు. ‘పుస్తకాలు వదిలి గ్రౌండ్‌లో ఉన్నంత మాత్రాన క్రికెటర్‌ అవ్వలేరు’ అంటూ ఎప్పుడూ విమర్శించేవారు. అయితే నేను 132 ఏళ్ల ఆస్ట్రేలియా క్రికెట్‌ చరిత్రలో ఎలాంటి ఫస్ట్‌క్లాస్‌ మ్యాచ్‌లూ ఆడకుండా నేరుగా జట్టులో చోటు దక్కించుకున్నా. ఈ తరవాత మా టీచర్‌ నన్ను వెతుక్కుంటూ మా ఇంటికొచ్చి ‘విద్యార్థుల సామర్థ్యాలను అంచనా వేయడంలో నేను ఫెయిల్‌ అయ్యా...’ అంటూ కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నారు. అంతేకాదు, నీ ప్రోగ్రెస్‌ కార్డులో అన్నీ సున్నాలే ఉండేవి, ఇప్పుడు నీ ఆదాయంలో కూడా బోలెడు సున్నాలు ఉన్నాయంటూ చమత్కరించారు.
కోహ్లీకి వీరాభిమాని..
నేనూ క్రికెటర్‌నే అయినా మా రెండో అమ్మాయి ఇవీ మే మాత్రం భారత జట్టు సారథి విరాట్‌కోహ్లీకి వీరాభిమాని. కోహ్లీ మ్యాచ్‌ అంటే రెప్పవాల్చకుండా చూస్తుంది. నువ్వు పెద్దయ్యాక ఏమవుతావ్‌ అంటే ‘నేను విరాట్‌ కోహ్లీని అవుతా’ అని చెబుతూ... అతని స్టైల్‌లో బ్యాటింగ్‌ చేసి చూపుతుంది.
చాలా మారా..
క్రికెట్‌లోకి వచ్చిన తొలినాళ్లలో నేను చాలా కోపిష్ఠిని. ప్రతి విషయంలో దూకుడుగా ఉండేవాడిని. కొన్ని కొన్ని సార్లు మైదానంలోనే ఆవేశాన్ని వెళ్లగక్కేవాడిని. ఆ కారణంగానే చాలా మ్యాచ్‌లకి ఎంపికవ్వలేదు. ఆ తరవాత కష్టపడి దాన్ని తగ్గించుకున్నా. ఆ విషయంలో నా భార్య ఎంతో సాయపడింది. ప్రస్తుతం శాంతమూర్తిలా మారిపోయానని చెప్పాలి.