ਭਾਗਵਤ ਗੀਤਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼
"ਗਿਆਨ, ਸ਼੍ਰੇਅਯ ਅਰਥਾਤ ਜੋ ਜਾਨਣ ਯੋਗ ਹੋ ਤੇ ਗਿਆਤਾ- ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਕਰਮ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਕਾਰਨ ਹਨ। ਕਾਰਨ ਯਾਨਿ ਇੰਦਰਿਆਂ, ਕਰਮ ਤੇ ਕਰਤਾ ਇੰਨ੍ਹਾੰ ਤਿੰਨਾਂ ਚੋਂ ਕਰਮ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਪਣੇ-ਅਪਣੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਪਾਲਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਅਕਤੀ ਸਿੱਧ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਮੁਤਾਬਕ ਆਪਣੇ ਨਿਰਦਿਸ਼ਟ ਕਰਮ ਕਦੇ ਵੀ ਪਾਪ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਕਰਮ ਨੂੰ, ਭਲੇ ਹੀ ਉਹ ਦੋਸ਼ਪੂਰਨ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਕਦੇ ਤਿਆਗ ਨਹੀਂ। ਕਦੇ ਨਾ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਕੰਮ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈ ਕੇ ਅਤੇ ਮਾਣ ਦੇ ਮਦ ਵਿੱਚ ਡੂੱਬੇ ਹੋਏ ਆਸੂਰੀ ਲੋਕ, ਮੋਹਗ੍ਰਸਤ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ੰਟਭੰਗੂਰ ਵਸਤੂਆਂ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਅਪਵਿੱਤਰ ਕਰਮ ਦਾ ਵਰਤ ਲਈ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਕੰਮ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੋਸ਼ਪੂਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਅੱਗ ਧੂੰਏ ਤੋਂ ਆਵਰਿਤ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਦੋਸ਼ਪੂਰਨ ਕਮਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਤਿਆਗਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਆਤਮਸੰਯਮੀ , ਅਨਾਸਕਤ ਤੇ ਭੌਤਿਕ ਭੋਗਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਸਨਿਆਸ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਵੱਲੋਂ ਕਰਮਫਲ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਸਰਵੋਚ ਸਿੱਧ-ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। "
