సౌజన్య అనాథ. బంధువులున్నా.. ఆమెని భారంగానే భావించారు. ఊహ తెలిసిననాటి నుంచీ ‘జట్టు ఆశ్రమమే’ ఆమె సొంతిల్లు. తొమ్మిదో తరగతి చదువుతున్న ఆ అమ్మాయికి అమ్మయినా, నాన్నయినా పద్మజే. కరుణకి అయినవాళ్లు ఎవరూ లేరు. ఆశ్రమమే ఆమెకు పుట్టినిల్లు. ఆమె రెండు కాన్పులూ అక్కడే. వీళ్లకి మాత్రమే కాదు... ఎందరో అభాగ్యులకు అండగా నిలుస్తున్నారు. ఆశ్రయం కోరి వచ్చిన అనాథ పిల్లలు తమ కాళ్లపై తాము నిలబడేలా విద్యాబుద్ధులతోపాటు జీవన నైపుణ్యాలను అందించి వారిలో ఆత్మవిశ్వాసం నింపుతున్నారు. ఇందుకోసం ప్రత్యేకంగా... కర్రసాము, కత్తిసాము వయోలిన్‌, వీణ, గాత్రం, నృత్యం, వ్యవసాయం మొదలుకుని మరెన్నో విద్యల్లో ఆరితేరేట్టు చేస్తున్నారు. చదువయ్యాక ఉద్యోగాలు దొరక్కపోయినా, ఏదో ఒక జీవనోపాధిని వెతుక్కునేలా వాళ్లకు నైపుణ్యాలు అందించడమే ఈ ఆశ్రమం ప్రత్యేకత.
నీకెందుకు అన్నవాళ్లే ఎక్కువ
పద్మజ లాలనలో పెరుగుతున్న వారిలో ఆరో తరగతి నుంచి డిగ్రీ విద్యార్థుల వరకూ ఉన్నారు. పదేళ్ల క్రితమే ఈ ఆశ్రమాన్ని ఓ కుటుంబంగా భావించిన పద్మజ వీరి కోసం వ్యవసాయంలో అడుగుపెట్టారు. ఇందుకోసం తాను చేస్తున్న ఎంపీడీవో ఉద్యోగాన్ని కూడా వదులుకున్నారు. సేంద్రియ ఎరువులు మాత్రమే వాడుతూ పంటలు పండిస్తున్నారు. ఆశ్రమం విద్యార్థులే స్వయంగా పొలం పనులు చూసుకుంటారు. ఆశ్రమ నిర్వహణకు పోనూ మిగిలిన పంటను తక్కువ ధరకే అమ్ముతున్నారు. అంతేకాదు ఆశ్రమం తరఫున సేంద్రియ పచ్చళ్ల యూనిట్‌ను స్థాపించారు. కేవలం సేంద్రియ ఉత్పత్తులు, కూరగాయలు, ఆకుకూరలతో తయారైన పచ్చళ్లను ఇతర ప్రాంతాలకు ఎగుమతి చేస్తూ ఆదాయం ఆర్జిస్తున్నారు. ఇవన్నీ సాధించడం అంత తేలిగ్గా అయిపోలేదంటారు పద్మజ. ‘హాయిగా ప్రభుత్వోద్యోగం చేసుకోక ఈ కష్టాలన్నీ నీకెందుకు అన్నవాళ్లే ఎక్కువ. సంపాదన, అధికారం ఇవ్వలేని ఆనందం ఈ పనిలో నాకు దొరికింది. ఆశ్రమంలో పిల్లలు ‘అమ్మా’ అని పిలుస్తుంటే కలిగే సంతోషం ముందు నాకేవీ ఎక్కువ అనిపించ లేదు.