மதுரை:நிலவியல்படி தமிழ்நாடு, மழை மறைவுப் பகுதியாகும். இங்கு வற்றாத ஜீவநதிகள் கிடையாது. ஆகையால் நமது முன்னோர்கள் மழைநீரை தேக்கி வைத்து, தேவைக்கு ஏற்றாற்போலப் பயன்படுத்தும் வகையில் ஏரி, கண்மாய், ஊருணி மற்றும் குளம் எனப் பல்வேறு வகையான நீர் நிலைகளை உருவாக்கினர். அவற்றைச் சிறப்பான முறையில் நிர்வகித்தனர். அவ்வாறு நீர் நிலைகளைப் பாதுகாப்பதற்கென்றே ஏரி வாரியம் அமைத்துள்ளனர்.
அந்த வாரியத்தின் மூலமாக நீர் நிலை மேலாளர்களை நியமித்தனர். அவர்களே பரம்பரை பரம்பரையாக அப்பணிகளை மேற்கொண்டு வந்தனர். இதனால், நீர் நிலைகள் குறித்த பாரம்பரிய அறிவு காலங்காலமாக அவர்களிடம் இருந்து வருகிறது. இதுதொடர்பாக தமிழர் வேளாண் மரபு குறித்த ஆய்வாளரும், பள்ளி ஆசிரியருமான முனைவர் ஏர் மகாராசன் ஈடிவி பாரத் செய்திகளுக்கு அளித்த பிரத்யேக பேட்டியில், ''ஏரி நீரை ஒழுங்குபடுத்தி அதன் பாசனப் பரப்பின் அளவு, நீரின் தேவை மற்றும் ஏரியில் உள்ள நீரின் அளவு ஆகியவற்றை நன்கு அளந்து அறிந்து, நீர்ப் பகிர்மானத்தை முறைப்படுத்துபவர்கள் ‘நீர்க்கட்டிகள்’ என அழைக்கப்பட்டனர்.
நீர் வகையறாக்களின் வரலாறு: ஏரி நீரும், வாய்க்கால்களும் ஏரி வாரியத்தால் கண்காணிக்கப்பட்டன. ஏரி வாரியம், ஊரவையின் ஆளுகைக்கு உட்பட்டதாகும். கரைகளில் மரங்கள் வளர்க்கப்பட்டன. ஏரியில் மீன்கள் வளர்க்கப்பட்டன. இவற்றில் இருந்து வரும் ஏலத்தொகை ஏரிப் பராமரிப்புக்கான வருவாயாக மாறியது. இத்தகைய நீர் மேலாண்மையைத் திறம்பட மேற்கொண்டிருந்த நீர் சமூகம், பல பெயர்களால் குறிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆற்று நீரை அடுத்தடுத்த ஏரி எனும் நீர்நிலைகளுக்குக் கொண்டு வந்து சேர்த்து, பங்கிட்டுக் கொடுக்கும் பொறுப்பை செய்தவர்கள் ‘நீராணிக்கர்கள்’ என அழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.
ஆற்றில் இருந்து நீரைக் கொண்டு வந்து சேர்த்து, அந்த நீரைக் கட்டி வைத்துக் காத்ததால் அவர்களுக்கு ‘நீர்க்கட்டியார்’ என்று பெயர். இவர்கள்தான் அந்த ஏரிக்கான முழுப்பொறுப்பும் கொண்டவர்கள். ஆற்றிலிருந்து கால்வாய்களை உருவாக்கியும், மேலாண்மையும் செய்து வந்தவர்கள் ‘ஆற்றுக் காலாடியார்’ எனவும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.
ஏரியில் மீன் பிடிப்பது, பரிசல் இயக்குவது, நீர் குறைவாக உள்ள கோடைக் காலங்களில் ஏரி நிலத்தில் தற்காலிகமாகப் பயிர் செய்வது என, ஏரி நிலைக்குள் நடந்த எந்தவொரு நிகழ்வும் நீர்க்கட்டியாரின் அனுமதி இருந்தாக வேண்டும்.
ஏரி நீரின் பாதுகாப்பு, அதன் கரையில்தான் இருக்கிறது. அந்தக் கரை உடைப்பு எடுத்தால் அது தானும் அழிந்து, ஏரிப் பாசனம் பெறும் வயல்வெளிகளையும், மக்கள் வாழிடங்களையும் அழித்து விடும். ஆகையால்தான், ஏரியின் கரை மிக முக்கியமானதாகக் கருதப்படுகிறது. அத்தகைய ஏரியின் கரையை எப்போதும் வலுவாக வைத்திருக்க வேண்டும். நீர் ஆதார அமைப்புகளின் கரை வேலைகளைப் பார்த்ததால் ‘கரையார்’ என்று அழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.
இவர்கள்தான் ஏரிக்கரைக்கு முழுப்பொறுப்பும் ஆவர். கார் எனில், மழை எனும் பொருளை குறிக்கும். எனவே, மழை நீரைத் தேக்கி நிர்வகிக்கும் ஆளுமை கொண்டதால், கார் + ஆளர் = காராளர் எனவும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். ஒரு சமூகத்தின் பொருளாதார வளம் வேளாண்மையோடு தொடர்புடையது. ஏரிகள் வேளாண் பாசனத்திற்காகவே உருவாக்கப்பட்டவை. எதிரிகளால் வேளாண் பொருளாதாரச் சீர்குலைவுகள் நடந்திருக்க வாய்ப்புண்டு.
எதிரிகளிடமிருந்து ஏரிகளையும், இதர நீர்நிலைகளையும் காத்த காரணத்தால் ‘குளத்துக் காப்பாளர்கள்’ எனவும் அழைக்கப்பட்டு வந்துள்ளனர். நீர் நிலைகளுக்குள் தேவையின்றி வளர்ந்த செடி,கொடிகள், பாசிகள் போன்றவற்றை அழித்து தூய்மைப்படுத்தி, வயல் பள்ளங்களில் வேளாண்மைக்கு நீர் திறந்து விட்டதனால் ‘குளத்துப் பள்ளர்கள்’ என அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். ஏரியில் இருந்து திறந்து விடும் நீரை வாய்க்கால் வெட்டிக் கொண்டு வந்தமையால் ‘நீர் வெட்டியார்’ எனவும், நீரை வயல்கள் வரை கொண்டு வந்து பாய்ச்சியதால் ‘நீர்ப் பாய்ச்சியார்’ எனவும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்கள்தான் வயல்களுக்கான நீரைக் கண்காணித்தவர்கள்.
நீர் ஆதார அமைப்புகளிலிருந்து நீரைத் திறந்து விடுவதற்காக அவற்றில் மதகு, மடை, குமிழி மற்றும் தூம்பு போன்ற அமைப்புகள் இருக்கும். வேளாண் பாசனத்திற்காக இந்த மடைகளைத் திறந்து விடுவதால் ‘மடையர்கள்’ எனவும் ‘மடைக் குடும்பர்கள்’ என்றும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். நீர் நிலைகளிலிருந்து நீரை வெளியேற்றுவதில் மதகுகளுக்கும், மடைகளுக்கும் நிறைய வேறுபாடுகள் உண்டு. மதகுகள் வழியாக வேண்டிய அளவு நீரை வெளியேற்ற முடியும். நீரைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியும்.
சுதந்திர இந்தியாவில் எதற்காக பொதுப்பணித்துறை? ஆனால், மடை என்பது அப்படியல்ல. மடையைத் திறந்து விட்டால், முழு அளவில் நீர் பீறிட்டுக் கொண்டு வெளியேறும். அதைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியாது. மடைகள் அமைக்கப்பட்ட நீர் நிலைகளில் மடைகளைக் கையாண்டவர்கள் தான் ‘மடையர்கள்’ என அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். ஏரி உள்ளிட்ட நீர் நிலைகளுக்கு வருகின்ற மழைநீர் வெறும் நீரை மட்டும் கொண்டு வருவதில்லை. கூடவே, வண்டல் மண்ணையும், சேறும், சகதிகளையும் சேர்த்தே கொண்டு வரும்.
இவை அதிகம் சேர்ந்தால் நீர்நிலைகள் தூர்ந்து போகும் வாய்ப்புண்டு. இதனால் மடைகளும், மதகுகளும் அடைத்துக் கொள்ளும். இந்த வண்டல் மண்ணையும், சேறையும் ஏரியில் இருந்து வெளியேற்ற ‘குமிழி’ எனும் ஒரு நுட்பத்தை வைத்திருந்தார்கள். ஏரி நீரை வெளியேற்றும் ஓர் அமைப்புதான், அது. குமிழியானது, ஏரியின் தரைத் தளத்தில் மதகுகளில் இருந்து சற்றேறக் குறைய 300 அடி தொலைவில் ஏரியின் உட்புறமாக அமைக்கப்பட்டிருக்கும்.
ஏரியில் அதிகமான வண்டலும், சகதியும் சேரும்போதுதான் இந்தக் குமிழியைத் திறந்து விடுவர். அது வெளியேறி ஏரிக்கு வெளியே உள்ள பாசனக் கால்வாயில் சேர்ந்து விடும். இதனால் ஏரியின் தளத்தில் சேர்ந்த வண்டல் மண் வெளியேற்றப்படுவதால், அதன் பாசனப் பயிர்களுக்கும் நல்ல உரம் கிடைத்து விடுகிறது.
நீர்நிலைகளில் பயன்படுத்திய தூர்வாரும் நுட்பம்தான் இது. நீர் நிலைகளில் குமிழிகள் அமைத்துத் தூர்வாரி, வயல் பள்ளங்களில் நீர் பகிர்ந்ததால் ‘குமிழிப் பள்ளர்கள்’ எனவும் அவர்கள் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். ஆனால், ஆங்கிலேயர்களின் வருகைக்குப் பின்னர், நீர் நிலைகள் அனைத்தும் பொதுப்பணித்துறை எனும் அரசு நிர்வாகத்தின் கீழ் கொண்டு வரப்பட்டு, மேலாண்மை செய்யப்பட்டது. அதுவரை மக்கள் சொத்தாக இருந்த நீர் நிலைகள், அவர்களிடமிருந்து அந்நியப்படத் தொடங்கியது.
அந்த நிலை விடுதலை பெற்ற இந்தியாவிலும் தொடர்ந்து நீடித்ததால், தற்போது நீர்நிலைகளின் மீது பொதுப்பணித்துறை அதிகாரிகளே ஆதிக்கம் செலுத்தி வருகின்றனர்.
இதனால், பல்வேறு வகையிலும் நீர்நிலைகள் ஆக்கிரமிப்புக்கு ஆளாகி, லட்சக்கணக்கில் இருந்த நீர்நிலைகள் அனைத்தும், இன்று 70 ஆயிரத்திற்கும் குறைவாக சுருங்கியதோடு, அவற்றுள்ளும் பெரும்பாலானவை தூர்ந்து போய்விட்டன. ஊழல் மலிந்த ஒரு துறையாக தமிழ்நாடு பொதுப்பணித்துறை உருவெடுத்துவிட்ட காரணத்தால், நீர்நிலைகள் மிகக் கடுமையான சேதாரத்திற்கு உள்ளாகி உள்ளன” என்றார்.
எங்களது தொழிலில் உயிரிழப்புகளும் உண்டு: மதுரை மாவட்டம், கூத்தியார்குண்டு கிராமத்தைச் சேர்ந்த மடைகாரர் மகாலிங்கம் கூறுகையில், “நாங்கள் ஆதி காலத்திலிருந்து நிலையூர் கண்மாயின் மடைகாரர்களாகப் பணி செய்து வருகிறோம். எனக்கு விவரம் தெரிந்து நான் 6-வது தலைமுறை. ஆனால், அண்மைக்காலமாக எங்களுக்கும் எங்களின் பணி நிமித்தமும் அங்கீகாரமற்றவர்களாக இருக்கிறோம்'’ எனக் கூறினார். மேலும் அதே ஊரைச் சேர்ந்த மற்றொரு மடைகாரர் அழகர்சாமி கூறுகையில், “பாப்பு, ராமன், சோணை ஆகிய எங்களது தந்தைமார்களே இந்தப் பணியைச் செய்தனர்.
அவர்களுக்குப் பிறகு மகாலிங்கம், அழகர்சாமி, வேல்முருகன் ஆகியோர் பார்த்து வருகிறோம். கண்மாய்க்குள் நீந்திச் சென்று மடையை நிர்வாகம் செய்வது மிகக் கடினமான வேலையாகும். கல், மண், முட்செடிகளை அகற்றி மடைகளைப் பராமரிப்பதே எங்களது பணி. கரையிலிருந்து 25 மீட்டர் முதல் 80 மீட்டர் தூரத்தில் உள்ளுக்குள் தவழ்ந்து, நீந்திச் சென்று சீரமைப்புச் செய்வது சவால் மிகுந்தது. மூச்சுத் திணறும். இதுபோன்ற சமயங்களில் உயிரிழந்தவர்களும் உண்டு.