1975, 1989 உலகக்கோப்பை, ஆஸ்திரேலிய சுற்றுப்பயணம், இங்கிலாந்து சுற்றுப்பயணம் என கிரிக்கெட்டின் உச்ச அணிகளை அடித்து முறுக்கேறி இருந்தது வெஸ்ட் இண்டீஸ். அந்தக் காலத்தில் வெஸ்ட் இண்டீஸ் அணியை வெல்ல வேண்டும் என்பது, மலையை மடுவாக்குவதற்கு சமம்.
ஆனால், 1983 உலகக்கோப்பையில் இந்திய கிரிக்கெட் அணி வெஸ்ட் இண்டீஸ் அணியை வீழ்த்தியது. சரியாகச் சொன்னால், இந்திய அணியின் ஆக்ரோஷத்தின் முன் வெஸ்ட் இண்டீஸ் அணி வீழ்ந்தது என்று கூறலாம்.
பறவைப் பறந்து செல்வதன் அழகை எதை வைத்து அளவிட வேண்டும் என்ற கேள்விக்கு, பார்க்கும் கண்களை வைத்து அளவிட வேண்டும் என்பார்கள். அதுபோல் தான் கதைகளின் உயிரும் கண்களால் மட்டுமே அளவிட முடியும். கதையை உள்வாங்குபவர், கதையை சொல்பவர் இருவரது கண்களால் மட்டுமே கதை உயிர்ப்பெரும். கதை சொல்பவர்களுக்குள் இருக்கும் பரபரப்பு, ஆச்சரியம், வேகம் என அனைத்தும் கண்களால் மட்டுமே உள்வாங்குபவர்களுக்கு கடத்த முடியும்.
1983 உலகக்கோப்பை இறுதிப் போட்டியின் ஹைலைட்ஸ்களை வீட்டில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, எதார்த்தமாக வீட்டிற்கு வந்த அப்பா கபில் தேவ் பந்துவீசுவதைப் பார்த்து இது இறுதிப்போட்டிதானே என உடன் அமர்ந்து முழு ஹைலைட்ஸையும் பார்த்தார். ஆம், இது கபில் தேவ் பெயரை கேட்கும்போதும், பார்க்கும்போதும் அந்த தலைமுறையினருக்கு கண் இமைக்கும் நேரத்தில் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இருக்கும் இளைஞன் வந்து செல்கிறான். ஹைட்லைட்ஸ் முடிந்த பிறகு உலகக்கோப்பையை இந்திய அணி வென்ற கதையை அப்பா அதே இறுதிப்போட்டி பரபரப்புடன் எனக்கு கூறினார். அந்தக் கதையை இப்போது அனைவருடனும் பகிர்கிறேன்.
கிரிக்கெட்டை எதற்காக ஒவ்வொரு முறையும் பார்க்கத் துடிக்கிறோம் என்ற கேள்வி எழும்போதெல்லாம் நண்பர்களிடம் கேட்பேன். அதற்கு த்ரில், பரபரப்பு, உத்வேகம் என பல பதில்கள் வரும். உண்மையைச் சொன்னால், அதே பரபரப்பு தான் அப்பாவின் கண்களிலும் தெரிந்தது. இந்திய அணி முதல் போட்டியில் வெஸ்ட் இண்டீசை வெல்லுமா என ரசிகர்கள் ஏங்கினர். அவர்களை வென்றபின் உலகக்கோப்பையை வெல்ல வேண்டும் என்ற ஏக்கம் ஆசையாக மாறியது. ஜிம்பாப்வே அணியுடன் கபில் தேவ் என்னும் அசகாய சூரனின் அனல் பரந்த ஆட்டத்தைக் கேள்விபட்ட பிறகு அதே ஆசை, பேராசையாக மாறியது. ஆனால் இறுதிப் போட்டியில் மீண்டும் வெஸ்ட் இண்டீஸ் அணியை வீழ்த்த வேண்டும்.
கைகளுக்கு எட்டும் தூரத்தில் உலகக்கோப்பை இருந்தும், வெஸ்ட் இண்டீஸ் அணியை வீழ்த்த வேண்டும் என்று தெரிந்தபோது இந்திய வீரர்கள் மனம்விட்டு போயிருந்தார்களாம். ஆனால் ஒருவர் மட்டும் உலகக்கோப்பையை வென்றபின் கொண்டாடுவதற்காக ஷாம்பைன் பாட்டீலுடன் இந்திய ட்ரெஸிங் ரூமிற்குள் நுழைந்தாராம். வேறு யாரும் அல்ல கேப்டன் கபில் தேவ் அது.
'கிரிக்கெட்டின் மெக்கா' லார்ட்ஸ் மைதானத்தில் டாஸ் வென்ற வெஸ்ட் இண்டீஸ் அணி, ஆட்டத்தை வேகமாக முடித்துவிடலாம் என எண்ணி பந்துவீச்சைத் தேர்வு செய்தது. ராபர்ட்ஸ், கார்னர், மார்ஷல், ஹோல்டிங் என மிகவும் அச்சுறுத்தலான பந்துவீச்சுக் கூட்டணியை எதிர்கொள்ள இந்திய அணியின் பேட்டிங் வரிசை தொடை நடுங்கியபடியே களமிறங்கியது.
சுனில் கவாஸ்கர் வந்த வேகத்தில் ராபர்ஸ் வீசிய இன் ஸ்விங்கருக்கு பலியாகி வெளியேற, இந்திய ரசிகர்களின் விழிகள் இருண்டது. அணியின் சிறந்த பேட்ஸ்மேன் இரண்டு ரன்களில் ஆட்டமிழந்த காட்சி, ரசிகர்களின் உலகக்கோப்பைக் கனவை சுக்குநாறாக்கியது. பின்னர் தொடக்க வீரர் ஸ்ரீகாந்த் - அமர்நாத் இருவரும் இணைந்தனர். ஸ்ரீகாந்திற்கு ராபர்ஸின் பந்து தொல்லைக் கொடுக்க, அமர்நாத்திற்கு மார்ஷலின் பந்து பயம் கொடுத்தது. இருவரும் இதுகுறித்து களத்தில் ஆலோசித்து, ஸ்ரீகாந்த் மார்ஷலின் பந்தையும், அமர்நாத் ராபர்ட்ஸ் பந்தையும் எதிர்கொள்ள முடிவு செய்தனர். ஆம், கண்ணை மூடிக்கொண்டு ”போனால் போகட்டும் போடா” என ஸ்ரீகாந்த் விளாசியதில் இந்திய அணியின் இரண்டாவது விக்கெட்டுக்கு 57 ரன்கள் சேர்ந்தது. கண்ணை மூடிக்கொண்டு ஆடிய ஆட்டத்தில் ஸ்ரீகாந்த 38 ரன்கள் எடுத்து வெளியேற, தொடர்ந்து ஹோல்டிங் வீசிய இன் ஸ்விங்கரில் ஸ்டம்புகள் பறக்க அமர்நாத் 26 ரன்களில் நடையைக் கட்டினார்.
பின்னர் வந்த சந்தீப் பாட்டீல் 27, யஷ்பால் ஷர்மா 11, கபில் தேவ் 15 என கோம்ஸ் பந்தில் ஆட்டமிழக்க, உலகக்கோப்பைக் கனவை லார்ட்ஸில் காவு கொடுத்துவிட்டோமோ என்று ரசிகர்கள் நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர். டெய்லண்டர்களின் போராட்டத்திற்கு பிறகு, இறுதியாக இந்திய அணி 54.4 ஓவர்களில் 183 ரன்களை எடுத்து அனைத்து விக்கெட்டுகளையும் இழந்தது. மூன்றாவது முறையாக கோப்பையை கைப்பற்றப்போகிறோம் என்ற ஆசையில் விண்டீஸ் ரசிகர்கள் கொண்டாட்டத்தில் ஈடுபட்டனர்.
அப்போது மைதானத்தில் இந்தியா வென்றுவிடும் என்ற எண்ணம் ஒருவருக்கும் இருந்திருக்காது. ஆனால் நடந்ததோ அதிசயமே அசந்து போகும் எட்டாவது அதிசயம். உணவு இடைவேளை முடிந்து வீரர்களிடம் கேப்டன் கபில் தேவ் உரையாற்றினார்.
அந்த உரை சென்ட்டிமென்ட்டாகவோ, உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடாகவோ இல்லை. அது போருக்கு செல்லும் முன் முகாலாய பேரரசர் பாபர் ஆற்றிய உரைக்கு சமமாக இருந்தது என ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமில் அந்த உரையை கேட்டவர்கள் கூறினார்கள். ஆம், துவண்டு போன மனிதனுக்கு ஆறுதல் கூறும் வார்த்தைகள், வாழ்க்கையை மடைமாற்றுவதாக இருக்க வேண்டும் அணைக் கட்டாக இருக்கக் கூடாது.