உலக சினிமாவின் சுயாதீனத் திரைக்கலைஞர்கள்
உலக சினிமாக்களில், வர்த்தகத்தைத் தாண்டி சினிமாவை முழுக்க முழுக்க கலையாக அணுகும் வகையில் பல்வேறு புதிய அலைகள் (New wave) உருவாகின. டாக் மி 95 (Dogme 95), ஃபிரெஞ்ச் நியூ வேவ் (French new wave), இந்தியாவில் பேரெலெல் சினிமா (Parellel Cinema) போன்ற பல்வேறு அலைகளுக்கு முக்கியக் காரணமாக அமைந்தது சுயாதீனத் திரைக்கலைஞர்களின் வருகையே.
சினிமா டிஜிட்டல்மயமாக்கப்பட்டு கருவியாக அனைவரிடமும் சென்ற பிறகு சுயாதீனத் திரைப்படக் கலைஞர்களின் வருகையும், படைப்புகளும் அதிகரித்த வண்ணம் இருக்கிறது. இதில், தமிழ் சினிமாவில் அமைதியாக உருவாகிவரும் சுயாதினத் திரைப்படக் கலைஞர்களின் வருகைகளைப் பற்றி இதில் காண்போம்.
உலகளவில் சுயாதீனத் திரைப்படங்களை, மார்டின் ஸ்கார்செஸ்சி, ஜிம் ஜார்முஷ்ச், ஜாபர் பனாஹி, அலஜாண்டிரோ ஜொடொரோஷ்கி, காஸ்பர் நோ, லார்ஸ் வான் டிரையர் என இயக்குநர்களின் பெயர்கள் பெரிய பட்டியலாக நீளுகின்றன. இந்தியாவில் பேரெலெல் சினிமா (Parellel Cinema) என்ற ஒரு அலை தோன்றியிருந்தது, ஆனால் இப்போது அது இல்லை.
சுயாதீனத் திரைப்படம்
2010-க்குப் பிறகு தமிழ் சினிமாவில் குறும்பட இயக்குநர்களின் வருகையால் தமிழ் சினிமா புது பரிணாமம் அடைந்தது என்றே சொல்ல வேண்டும். அப்போது வருகைதந்த இயக்குநர்கள் பல புதிய சினிமா பரிணாமத்தையும், முற்போக்குச் சிந்தனைகளையும் திரைப்படத்தில் கொண்டுவந்தனர்.
இவர்களின் சினிமா மெயின் ஸ்ட்ரீம் (Main stream) எனச் சொல்லப்படும் ஜனரஞ்சக சினிமாக்களாகவும் வெற்றிகள் குவித்தன. இவர்களின் சினிமாக்கள் ஜனரஞ்சகத் தன்மையையும் சமூகப் பார்வையையும் பெரிதாகக் கருதி அதை கலைநயத்துடனும் சொல்லப்பட்டிருக்கும்.
ஆனால், உண்மையில் சினிமா என்பது கருத்து சொல்ல மட்டுமா? அதற்கு நிச்சயம் கோட்பாடுகள் அவசியம் தானா? அதை முழுக்க முழுக்க கலையாக மட்டுமே அணுகுவதுதான் சரியா இருக்க முடியுமா? போன்ற கேள்விகள் இன்றளவும் சினிமா ரசிகர்களாலும், விமர்சகர்களாலும், படைப்பாளிகளாலும் விவாதத்திற்குள்ளாகிதான் இருந்துவருகின்றன.
சுயாதீனத் திரைப்படங்கள் என்றால் வெறும் பொருளாதார ரீதியான சுயாதினத் தன்மை வாய்ந்த திரைப்படங்கள் என்று சொல்லிவிட முடியாது. இங்குக் கட்டமைக்கப்பட்ட கோட்பாடுகள், வர்த்தகம், வழிமுறை என அனைத்தையும் உடைத்து வெறும் கலையை மட்டும் மூலதளமாக வைத்து படமாக்கப்படும் திரைப்படங்களே சுயாதினத் திரைப்படங்கள்.
கடந்த சில வருடங்களாக தமிழ் சினிமாவில் இந்த சுயாதீனத் திரைப்படக் கலைஞர்களின் வருகை ஆங்காங்கே தெரியவருகிறது. பல உலக சினிமாக்களின் தாக்கங்களினாலும், ஓடிடி போன்ற புதிய திரை வடிவங்களினாலும் பல கலைஞர்கள் பெரிதாகக் கண்டறியப்படுகின்றனர்.
அருண் கார்த்திக்
இக்காலத்து தமிழ் சுயாதீனத் திரைக்கலைஞர்களின் அறிமுகம் இவரிலிருந்து ஆரம்பிக்கலாம். பலருக்கும் இவரே முதன்மையாக அறிமுகமாகிருப்பார் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. கோயம்புத்தூரைச் சேர்ந்த இவர் இயக்கிய திரைப்படங்கள் இரண்டுதான். இரண்டுமே உலகத் திரைப்பட விழாக்களில் திரையிடப்பட்டன.
மிகக் குறைந்த செலவில், கிடைக்கின்ற இடங்களில் வெறும் கலை சிந்தனைகளை மட்டுமே மையமாக வைத்து சிறந்த படைப்புகளை கொடுக்க முடியும் என்பதற்கு இவரின் திரைப்படங்களே உதாரணம்.
இவரின் முதல் திரைப்படமான சிவபுராணம் 2016இல் வெளியானது. இந்தத் திரைப்படத்தை வெறும் சில லட்சங்களிலே எடுத்து முடித்தார் அருண். இந்தத் திரைப்படம் முழுக்க முழுக்க கலை சினிமாவாக இருக்கும்.
எளிமையான கதைக்களத்தில், சர்ரியலிச (Surrealism) சிந்தனைகளின் சிறிய தாக்கத்துடன், வசனங்கள் பெரிதாக இல்லாமல் எடுக்கப்பட்டிருக்கும். ’இது ஒரு கலைஞனுக்கும் அவனின் சிந்தனைக்கும் நடுவே நடக்கும் ஒரு தேடல்’ என்றுகூட இந்தத் திரைப்படத்தின் ஒரு வரிக்கதையாகக் கூறலாம். ஆனால் இயக்குநரின் நோக்கம் அது மட்டுமே சொல்ல வேண்டும் என்பதல்ல. இப்படத்தைப் பல்வேறு கோணங்களில் அணுகிக் கொள்ளலாம்.
இவரின் அடுத்த படமான நசிர் 2020இல் வெளியானது. இத்திரைப்படம் உலகப்புகழ் பெற்ற ராட்டர்டாம் திரைப்பட விழாவில் திரையிடப்பட்டது. 1997இல் கோவையில் நடந்த கலவரத்தை மையமாக வைத்து கதைக்களம் நகரும். ஒரு சாதாரண இஸ்லாமிய நடுத்தர மனிதனின் ஒரு நாள் வாழ்க்கையே இத்திரைப்படம். இதில் இருக்கும் அரசியல் களத்திற்காக எந்தக் கருத்தோ அல்லது கோட்பாடோ பரப்புரை முறையில் சொல்லப்பட்டிருக்காது.
மிக எளிய முறையில் யதார்த்த சினிமாவாக இத்திரைப்படத்தைக் கையாண்டிருப்பார் இயக்குநர். இதற்காகப் பெரிதும் கள ஆய்வுசெய்து, ஏறத்தாழ இரண்டு ஆண்டு கணக்கில் கோவையில் கலவரம் நடந்த வீதிகளில் தங்கி ஆவணங்களையும், சம்பவங்களையும் சேகரித்து இத்திரைப்படத்தை எடுத்ததாக இயக்குநர் ஒரு பேட்டியில் கூறியிருக்கிறார்.