கடந்த 1973-ல் வெளிவந்த ‘செளடகர்’ என்னும் இந்தித் திரைப்படத்தில் அமிதாப் பச்சன் வீட்டில் தயாரித்த ‘கர்’ என்றழைக்கப்படும் வெள்ளத்தை விற்பவராக நடித்திருப்பார். வாடிக்கையாளர்கள் அவரது சரக்கை நிராகரித்தவுடன், பத்மா கன்னாவுக்காக தான் விவாகரத்து செய்த நூட்டன் என்னும் தனது முன்னாள் மனைவியின் அருமையை அவர் புரிந்துகொள்வார்.
ரூபாய் 20,000 கோடி ஆரம்பக்கட்ட முதலீட்டுடன் ஓர் வளர்ச்சி நிதி நிறுவனத்தைத் (டெவலப்மெண்ட் ஃபினான்ஸ் இன்ஸ்டிடியூஷன் - டிஎஃப்ஐ) தொடங்க வேண்டும் என்றும், அதைப் போன்று தனியார் துறையிலும் அந்நிறுவனங்களைத் தொடங்குவதற்கான வெளியை உருவாக்க வேண்டும் என்றும் மத்திய நிதியமைச்சர் நிர்மலா சீதாராமன் எடுத்த முடிவு ‘செளடகர்’ திரைப்படத்தில் காட்டிய கணத்தை மறுக்காட்சிப் படுத்துவது போலிருக்கிறது.
உட்கட்டமைப்புக்கு நிதிவழங்கல் விவசாயத்தையும், மற்றும் சில விசயங்களையும் பொறுத்தவரையில். தாராளமயமாக்கல் நிகழ்ந்து மூன்று தசாப்தங்களுக்குப் பின்பு, போதுமான நீண்டகால கடன் வழிகளுடன் கூடிய ஒரு நவீன நிதிச்சந்தையை உருவாக்குவதில் இறுதியாக இந்தியா உறுதியோடு இருக்கிறது.
உட்கட்டமைப்புத் துறைக்கு இந்த முனைப்பு நற்பலனைக் கொடுப்பதோடு, வெற்றி பெற்றால், அது நிதி அமைப்பிலிருந்து செயல்பாடற்ற சொத்துக்களின் (என்பிஏ) அல்லது வாராக்கடன்களின் அதிர்ச்சி தரும் ஆபத்துக்களை களைந்துவிடும். மேலும் உள்நாட்டுக்குள் வரும் வெளிநாட்டு நிறுவன முதலீட்டாளர் (ஃபாரின் இன்ஸ்டிடியூஷனல் இன்வெஸ்டார் - எஃப்ஐஐ) நிதியை, குறிப்பாக ஓய்வூதிய நிதியை, அது அதிரிக்கச் செய்யும்.
அன்று தாஸ்முன்சி சொன்னது இப்போது சரி
வளர்ச்சி நிதி நிறுவனங்கள் என்ற டிஎஃப்ஐ-க்கள் இந்தியாவின் நிதியமைப்பில் ஓரங்கமாக இருந்தன, 2003 வரை. அந்த ஆண்டில்தான் இந்திய தொழில் வளர்ச்சி வங்கிச் சட்டம் (இண்டஸ்ட்ரியல் டெவலப்மெண்ட் பாங்க் ஆஃப் இந்தியா - ஐடிபிஐ), 1964 பாராளுமன்றத்தில் நீக்கப்பட்டது
ஐடிபிஐ (IDBI) அப்போது முதன்மையான டிஎஃப்ஐ. அது இரண்டு பெரிய டிஎஃப்ஐ-க்களை ஒழுங்குப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது – ஒன்று, இந்திய தொழில் நிதிக் கழகம் (இன்டஸ்ட்ரியல் ஃபினான்ஸ் கார்ப்பரேஷன் ஆஃப் இந்தியா – ஐ எஃப்சிஐ); மற்றொன்று இந்திய தொழில் கடன், மற்றும் முதலீட்டுக் கழகம் (இண்டஸ்ட்ரியல் கிரெடிட் அண்ட் இன்வெஸ்ட்மெண்ட் கார்ப்பரேஷன் ஆஃப் இந்தியா – ஐசிஐசிஐ). மேலும் அதைப் போன்ற சிறு நிறுவனங்களையும் ஐடிபிஐ ஒழுங்குப் படுத்தியது.
ஐடிபிஐ சட்டம் (1964) 2003-ல் நீக்கப்படுவதற்கு முன்பே அது 1998-லே ஆருடமாகக் கணிக்கப்பட்டது. முன்னாள் ரிசர்வ் வங்கியின் கவர்னர் எம். நரசிம்மன், ஐடிபிஐ சேர்மன் எஸ் ஹைச் கான் ஆகியோர் தலைமை வகித்த இரண்டு நிபுணர் குழுக்கள் ஒரே சீரான வங்கி முறையையும், பருவகாலக் கடன்களில் டிஎஃப்ஐ-க்களின் ஏகாதிபத்தியத்தை ஒழித்துக் கட்டுவதையும் பரிந்துரைத்தன.
குழுக்களின் அறிக்கைகளின் பேரில் செயல்பட்ட அன்றைய அரசாங்கம் முதலில் பருவகாலக் கடன்களை வழங்குவதற்கு வங்கிகளை அனுமதித்தது. ஐசிஐசிஐ இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி வங்கியை ஆரம்பித்தது. அதற்குப் பின்னர் டிஎஃப்ஐ கட்டுப்பாட்டுச் சட்டத்தை நீக்குவது என்பது வெறும் சம்பிரதாயம் ஆனது.
அமெரிக்காவில் எல்லாம் இந்த மாதிரியான டிஎஃப்ஐ-க்கள் கிடையாது என்று பொருளாதார நிபுணர்கள் விவாதித்தார்கள். ஆனால் ஒரேவொரு பாராளுமன்ற உறுப்பினர் காலஞ்சென்ற பிரிய ரஞ்சன் தாஸ்முன்சி (காங்கிரஸ்) டிஎஃப்ஐ ஒழிப்புச் சட்டத்தை எதிர்த்தார். இது சம்பந்தமாக அரசு மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டார். அன்று முன்ஸி சொன்னது இன்று சரியாக இருக்கிறது; அதாவது இரண்டு தசாப்தங்களுக்குப் பின்னர்.
கடுமையான குறை
பருவகாலக் கடன் (டேர்ம் லோன்) என்பது வங்கி மொழியில் தீர்வு வழியில்லாக் கடன் (ஸான்ஸ்-ரிக்கோர்ஸ் லோன்) என்று அர்த்தம். அதாவது, அந்தமாதிரிக் கடன்கள் நிறுவனத்தின் பேலன்ஸ் ஷீட் அடிப்படையில் கொடுக்கப்படுவதில்லை. அதனால் ஆபத்தானவை; திரும்பி வராமல் போகலாம். என்றாலும் வளரும் பொருளாதாரத்திற்கு அந்தக் கடன்கள் மிகவும் முக்கியம். நிதிச் சொத்துக்கள் பெரிதாக இல்லாத சிறிய அளவிலான தொழில் முனைவோர்கள் மிகப்பெரிய இலக்குடன் செயல்படுவார்கள். இந்த வாய்ப்பை மூடிவிட்டால் கடன்கள் பெரிய குழுக்களுக்கும், ஆபத்து இல்லாத திட்டங்களுக்கும் மட்டுமே மடைமாற்றம் செய்யப்படும்.
தொழில்நுட்பராக இருந்து தொழில்முனைவோராக மாறிய ஒருவரால் ஆரம்பிக்கப்பட்ட ஹால்டியா பெட்ரோகெமிக்கல்ஸ் ஒரு நல்ல உதாரணம். பிரபலமாகாத தொழில்முனைவோர்களால் கடந்த பத்தாண்டுகளில் கட்டமைக்கப்பட்ட பல அனல்மின் நிலையங்களுக்கு பருவகாலக் கடன்கள் கொடுக்கப்பட்டிருந்தன.
பூட் (பில்ட்-ஓன்-ஆபரேட்-ட்ரான்ஸ்ஃபெர்) அடிப்படையில், அதாவது கட்டமை-சொந்தமாக்கு-இயக்கு-மாற்றிவிடு என்ற தாத்பரியத்தில் கட்டமைக்கப்பட்ட பல திட்டங்களுக்கு இந்தப் பருவகாலக் கடன்கள் அவசியம். இந்த மாதிரித் திட்டங்கள் நெடுஞ்சாலை உட்கட்டமைப்புத் துறையில் சகஜமானது.
‘பூட்’ அடிப்படையில் இயங்கும் ஒரு கட்டுமான அபிவிருத்தியாளர் தன்னளவிலான தவறுகளுக்கு மட்டுமே பொறுப்பெடுத்து உத்தரவாதம் அளிப்பார். ஆனால் நிலம் கையகப்படுத்துவதில் ஏற்படும் தாமதத்திற்கோ அல்லது எதிரபார்த்ததை விட குறைவாக வரும் சுங்கச்சாவடி வசூலுக்கோ அவரைப் பொறுப்பாளி ஆக்க முடியாது. திட்டமிடப்பட்ட விசயங்கள் தவறாகப் போய்விட்டால் கடன்கொடுத்தவர்க்குப் பணத்தைத் திரும்ப வசூலிக்க நிறைய வழிகள் இல்லை.
சுருக்கமாகச் சொன்னால், பருவகாலக் கடன் வழங்கல் என்பது ஒரு விசேசமான பணி. வங்கித் துறையில் தாராளமயமாக்கல் நியாயப்படுத்தப் பட்டது. ஆனால் வாஜ்பாய் அரசும் (1998-2004), மன்மோகன் சிங் அரசும் (2004-2014) அந்த மாதிரி விசேசமான பணிக்குத் தகுதியானவர்களுக்கான ஒரு வெளியை உருவாக்கவே இல்லை.
நம்தேசத்தில் ஒரு நீண்டகால கடன்பத்திரச் சந்தை எதுவுமில்லை. அந்த மாதிரியான சந்தையை உருவாக்குவதில் தடையை ஏற்படுத்தியது கடன் உயர்வைத் தடுத்த ரிசர்வ் வங்கியின் கட்டுப்பாடுகள்தான். சமூகக் கொள்கைகளின் அடிப்படையில் இயங்கும் தொழிலாளர் சேம நிதி நிறுவனம் (ஈபிஎஃப்ஓ) சந்தைப் பொருளாதார அடிப்படையில் ஓய்வூதிய நிதி வளர்வதை சிரமமாக்கியது.