மதுரை: மகாத்மா காந்தி உள்ளிட்ட தேசத்தலைவர்களின் கைதைக்கண்டித்து 1942ஆம் ஆண்டு மதுரை அமெரிக்கன் கல்லூரி மாணவனாகப் படித்தபோது போராட்டம் நடத்தியதற்காக, அன்றைய மாவட்ட நீதிமன்றத்தால் தண்டிக்கப்பட்டு விசாரணைக்கைதியாக அடைக்கப்பட்ட, அதே வளாகத்திலேயே 30 ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு மாவட்ட ஆட்சியராக வந்து அமர்ந்த பெருமைக்கும் புகழுக்கும் உரியவர் தியாகி லட்சுமிகாந்தன் பாரதி.
தென்காசி மாவட்டம், நயினாகரம் கிராமத்தைப் பூர்வீகமாகக் கொண்ட இவர், மதுரை அமெரிக்கன் கல்லூரியில் பயின்றவர். தாய், தந்தை, தமக்கையரோடு இந்திய விடுதலைப்போராட்டத்தில் ஈடுபட்டதற்காக குடும்பத்துடன் சிறை சென்றவர்.
விடுதலைப்போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு ஒட்டுமொத்த குடும்பமும் சிறைவாசத்தை அனுபவித்த இந்தியாவின் ஒரே குடும்பம் தியாகி லட்சுமிகாந்தன் பாரதியின் குடும்பமாகும். தற்போது 97 வயதைத் தொட்டுவிட்ட அவர், ஈடிவி பாரத் தமிழ்நாடு ஊடகத்திற்காக சிறப்பு நேர்காணல் வழங்கினார். அவரது நேர்காணலில்,
சுதந்திரத்தின் முதல் குரல்:”தமிழ்நாடு மக்களுக்கு எனது சுதந்திர தின வாழ்த்துகளும் பாராட்டுகளும். பொதுவாகவே, சுதந்திரநாள் ஆகஸ்ட் 15-தான் மக்கள் நினைவு வைத்திருப்பார்கள். அதேபோன்று ஜனவரி 26 குடியரசு நாள்.
ஆகஸ்ட் 9ஆவது நாளை நினைவில் வைத்துக்கொண்டிருப்பவர்கள் மிகவும் குறைவு. ஆனால், இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றில் மிக முக்கியமாகவும் ஞாபகப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டிய நாளும் இந்த ஆகஸ்ட் 9 தான். இந்நாள் தான் கடைசி சுதந்திரப்போராட்டம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட நாள். அதற்குப்பிறகு விடுதலைப்போராட்டம் கிடையாது.
ஆகஸ்ட் 8ஆம் தேதி இரவு 9ஆம் தேதி அதிகாலையில் தான் மகாத்மா காந்தியடிகள், ஜவஹர்லால் நேரு, சர்தார் படேல் மற்றும் தேசத்தின் அனைத்து தலைவர்களும் இந்தியா முழுவதும் கைது செய்யப்பட்டு, எங்கு கொண்டு செல்லப்பட்டார்கள் என்ற தகவலே இல்லாமல் கடந்த 1942ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 9ஆம் தேதிதான் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் கடைசி, ஆரம்பநாளாக அமைந்தது.
அந்த நாள் இந்தியா முழுவதும் மக்கள் தன்னெழுச்சியாக கொதித்து எழுந்தார்கள். எங்கு பார்த்தாலும் துப்பாக்கிச்சூடுகள், தடியடிகள் நடைபெற்றன. இதையெல்லாம் விட ஐந்து இடங்களில் ஆங்கிலேயர் வானிலிருந்து குண்டு மழை பொழிந்து, மக்களைக் கலைக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. அந்த அளவிற்கு அன்று புரட்சி வெடித்தது. சுதந்திரம் வேண்டும், சுதந்திரம் வேண்டும் என்று இந்தியா முழுவதும் மக்கள் ஒரே குரலில் கொதித்து எழுந்தனர்.
அப்படிப்பட்ட தியாகிகள் நாள் அது. தற்போது எனக்கு 96 வயது நிறைவடைந்து 97 ஆரம்பமாகிறது. இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகள் இருப்பேன் என்று தெரியாது. ஆனால், அந்த சுதந்திரப் போராட்ட நினைவுகளை மீண்டும் உங்களோடு நினைவுகூர்வதில் மிகுந்த மகிழ்ச்சியும் பெருமையும் அடைகிறேன்.
கடந்த 1942ஆம் ஆண்டு வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கம் நடந்தபொழுது நான் மதுரை அமெரிக்கன் கல்லூரியில் 16 வயது மாணவனாகப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். அதில் பங்கேற்றதற்காக கைது செய்தார்கள்.
அப்போது, ஆரப்பாளையம் சிறையிலிருந்து தற்போது மதுரை மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகமாக உள்ள நீதிமன்றம் வரை என்னை கடும் வெயிலிலேயே நடக்கவைத்து அழைத்து வந்து அலுவலகத்தின் படிகளில் ஏறி, அதன் இடதுபக்கம் உள்ள ஓர் அறையில் என்னை நிறுத்தி, ஆறு மாதம் சிறைத்தண்டனை விதித்து அழைத்துச் சென்றார்கள்.
எந்த இடத்தில் எனக்கு 80 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சிறைத்தண்டனை விதித்தார்களோ அந்த அறையின் முன்னே தற்போது நான் நின்றபோது எனது உள்ளமெல்லாம் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. புல்லரித்துப் போனேன். 16 வயதில் நமது கல்வி போனாலும் பரவாயில்லை, வாழ்க்கை போனாலும் வரவாயில்லை, நாடு விடுதலையடைய வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் போராடி சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்ட அந்த இடத்தில் ஓரிரு நாட்களுக்கு முன்பு நின்றபோது அளவுகடந்த மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது.
மதுரையில் போராட்டக் குரல்: அதே 42ஆம் ஆண்டில் மதுரையைப் பொறுத்தவரை மிகப்பெரிய சம்பவங்கள் நடைபெற்றன. மதுரை மாநகரில் மிகக் கொடுமையான நிர்வாகம் நடத்திய காவல்துறை அலுவலர்தான் தீச்சட்டி கோவிந்தன் என்ற விஸ்வநாதன் நாயர்.
அப்போது போராட்டம் நடத்திய தியாகிகளை அடித்துத்துன்புறுத்தி பல சிரமங்களுக்கு ஆட்படுத்தினார். அவற்றையெல்லாம் வார்த்தையில் வடிக்க முடியாது. மீசை வைத்திருந்தால் ஒவ்வொரு ரோமமாகப் பிடுங்கி சித்ரவதை செய்தார். அந்த அலுவலரின் மீது திராவகத்தை வீசி, தங்களது சுதந்திரப் போராட்ட உணர்வுகளை வெளிப்படுத்திய இளைஞர்கள் அன்றைக்கு இருந்தார்கள்.
அதேபோன்று போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட பெண் தியாகிகளை வாகனத்தில் ஏற்றிச்சென்று நள்ளிரவில் அவர்களின் உடைகளைக் களைந்து நிர்வாணப்படுத்திவிட்டு வந்தது, அன்றைய ஆங்கிலேயே ஆட்சி. இதனால் மதுரை மக்கள் மேலும் கடும் கோபத்திற்கு ஆளானார்கள்.
அதன்தொடர்ச்சியாக மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயில் கோபுரத்தின் மீது ஏறி தேசியக்கொடியை பறக்கவிட்டது மட்டுமன்றி, ஒவ்வொரு வீதிகளிலும் காங்கிரஸ் கொடியை பறக்கவிட்டு, ’மகாத்மா காந்திக்கு ஜே’ என்ற முழக்கம் எழுப்பி தங்களது எதிர்ப்பைத் தெரிவித்தார்கள். அந்தக் கொடிகளையெல்லாம் ஆங்கிலேயே அலுவலர்கள் நாள் முழுவதும் அகற்றிக் கொண்டேயிருந்தார்கள்.
அந்தக்கொடிகள் அனைத்தும் எங்கள் வீட்டில்தான் உருவாக்கப்பட்டன. அந்த நாள் தியாக நாள். நினைவு கொள்ள வேண்டிய நாள். நாம் எல்லோரும் தியாக உணர்வுடன் நாட்டுப் பற்றுடன் சுதந்திரம் பெற்றதற்காகப் போராடிய, சிறை சென்ற, உயிர் நீத்த தியாகிகளுக்கு அஞ்சலி செலுத்துவதுடன், பெற்றுத்தந்த சுதந்திரத்தை பேணிப் பாதுகாக்க வேண்டும்.
எல்லா அதிகாரங்களும் மக்களுக்கே: ’வள்ளியம்மையின் தியாகம் வீணாகிவிடக்கூடாது என்று மக்களைக் கேட்டுக்கொள்கிறேன்’ என அன்று வள்ளியம்மை குறித்து காந்தியடிகள் பேசினார். அதுபோன்று இவர்கள் எல்லாம் செய்த தியாகம் வீணாகிவிடாமல் நாம் பாதுகாக்க வேண்டும். வெறும் மேடைப்பேச்சினால் இது வராது.
அன்று காந்தியடிகள் விரும்பிய ஆட்சி முறையான மக்கள் நேரடியாகப் பங்கேற்கும் ஜனநாயக ஆட்சி முறையே அவர் கேட்டார். ஆங்கிலேயர்களால் பின்பற்றப்பட்ட அதே ஆட்சி முறை நம் நாட்டில் தொடரப்படுவதை அவர் விரும்பவில்லை. ’ஹவுஸ் ஆஃப் காமன்’ என்ற முறையையே காந்தியடிகள் எதிர்த்தார். அவர்களின் சார்பாக பிரதிநிதிகள் ஆள்வதை காந்தி விரும்பவில்லை.
ஒவ்வொரு கிராமமும் தனிக் குடியரசாக மாற வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தினார். அனைத்துவிதமான ஆட்சி முறை, நிர்வாகங்களையும் மக்களே முன்னின்று நடத்த வேண்டும் எனத் தொடர்ந்து பேசினார்.
திட்டங்களைப் போடுவது மாநில ஆட்சி நிர்வாகமாக இருந்தால், அதனை நிறைவேற்றுவது மக்கள் ஆட்சி முறையாக இருக்க வேண்டும் என்றார். சுருக்கமாக, 'எல்லா அலுவலர்களும் மக்களுக்கே' என்பதுதான் காந்தியடிகளின் முழக்கமாக இருந்தது. இதனை நன்றாக எல்லோரும் மனதில் பதிய வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.
தற்போது மாநில சுயாட்சி என்று மாநிலங்கள் தங்களை ஆள்வதற்கான ஆட்சி முறையைக் கேட்கிறார்கள். அது நியாயமானதுதான். அதேபோன்று மாநில அரசுகள் உள்ளாட்சி மன்றங்களுக்கு ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கொடுக்க வேண்டும். அதில் தான் உண்மையான மாநில சுயாட்சி உள்ளது. கிராமத்திலுள்ள நிலங்களின் மீது முழுக் கட்டுப்பாடு உள்ளாட்சி மன்றங்களுக்கு இருக்க வேண்டும்.
’முக்கண்ணன்’ காந்தியடிகள்: ஏழை எளிய மக்களுக்கு பட்டா வழங்க வேண்டுமானால், அதனை அந்த உள்ளாட்சி அமைப்பே செய்ய வேண்டும். அனைத்துவிதமான நலத்திட்டங்களையும் அவர்களே மேற்கொள்வதுதான் உண்மையான ஜனநாயகம். ஒவ்வொரு கிராமமும் தனிக்குடியரசாகத் திகழ்வதுதான் உண்மையான ஆட்சி மாற்றம் என காந்தியடிகள் விரும்பினார்.
காந்தியடிகளை நான் ’முக்கண்ணன்’ என்றுதான் சொல்வேன். அவரது நெற்றிக் கண் ஆட்சி முறை மாற்றம் ஆகும். திமுக போய் அதிமுக வருவது ஆட்சி மாற்றம். ஆனால், காந்தியடிகள் இந்தக் கட்சிகளுக்கு அப்பாற்பட்ட அரசியலையே பேசினார். எல்லா அதிகாரங்களும் மக்களைச் சென்றடையும் ஆட்சி முறை மாற்றம்தான் காந்தியடிகளின் நெற்றிக் கண்.
காந்தியடிகள் ஒருமுறை கூறும்போது, ‘என்னை மட்டும் இந்த நாட்டின் சர்வாதிகாரியாக ஒரே ஒருமணிநேரம் அறிவித்தால், இந்த நாட்டிலுள்ள கள்ளுக்கடைகளை மூடிவிடுவேன்’ என்றார். ஆக, அவரது இடது கண் மதுவிலக்கு. நாட்டு மக்கள் அனைவருக்கும் வேலை வாய்ப்பு என்பது அவரது வலது கண். இதற்காக, கதர் கிராமத் தொழில் பொருளாதாரத்தை வளர்த்தெடுக்க நினைத்தார்.
இந்த மூன்றையும் நடைமுறைக்கு கொண்டு வர காந்தியவாதிகள் அனைவரும் மாணவர்கள், இளைஞர்களைத் திரட்டிப் போராட தற்போது முன் வர வேண்டும். தற்போதைய தமிழ்நாடு முதலமைச்சரும் கூட நாமக்கல்லில் நடைபெற்ற மாநாடு ஒன்றில் ஜனநாயகத்தின் உயிர்மூச்சு உள்ளாட்சி மன்றங்கள் எனப் பேசியுள்ளார்.
மக்களுக்கு நேரடியாக உள்ளாட்சி மன்றங்கள் மூலமாகவே சேவை செய்யமுடியும் என காந்தியடிகளின் வாக்கியத்திற்கு விளக்கவுரையாகப்பேசியுள்ளார். இதனை அடிப்படையாகக்கொண்டு அந்தந்த பகுதிகளில் வசிக்கும் தியாகிகள், பொதுமக்களைத் திரட்டி ஊராட்சித் தலைவர்களைச் சந்தித்து, ’எல்லா அதிகாரங்களையும் உள்ளாட்சி மன்றங்களுக்கே ஒப்படைக்க வேண்டும் என கேட்டுக்கொள்கிறோம்’, என்று தீர்மானம் ஒன்றை இயற்றுங்கள் என மனு கொடுக்க வேண்டும். இதன் மூலம் சில ஆண்டுகளில் குறிப்பிடத்தக்க மாற்றத்தை நாம் தொடங்கி வைக்க முடியும்” எனக் கூறினார்.
கடந்த 1942-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற மாணவர் போராட்டம், அதன் காரணமாக அவர் சந்தித்த பிரச்னைகள், கொடுமைகள் குறித்த கேள்விக்குப் பதிலளித்த அவர்,
இளைஞர்களின் வீர முழக்கம்: “அந்தக் காலத்தில் மாணவர்களும் இளைஞர்களும் தான் சுதந்திரப் போராட்டக் களத்தில் முன்னணியில் இருந்தார்கள். அனைத்திந்திய மாணவர் கூட்டமைப்பு என்ற அமைப்பின் கீழ் மாணவர்கள் போராடினார்கள். இன்னும் எனக்கு நன்றாக நினைவிலிருக்கிறது. மாணவர்களாகிய நாங்கள் ஊர்வலமாகச் சென்றபோது எழுப்பிய முழக்கங்களை நினைத்தால் இன்றும் மயிர்க்கூச்செரியச் செய்கிறது.
'நாங்கள் வேலை தேடி அலைபவர்களல்ல... சுதந்திரத்தை விரும்புகிறவர்கள்' என்று முழக்கமெழுப்பினோம். அடுத்த கோஷம் 'ரெவல்யூஷன் அப்... அப்... இம்ப்பீரியலிஸம் டவுன்... டவுன்..' 'புரட்சி ஓங்குக... ஏகாதிபத்தியம் ஒழிக..' எங்கள் மீது நடத்தப்பட்ட தடியடிகளை எதிர்த்து 'லத்தி சார்ஜ் புரூட்டல்... புரூட்டல்..' என்றோம்.
காவல்நிலையங்களை கடந்து செல்லும்போதெல்லாம் எங்களது குரல் ஓங்கி ஒலிக்கும். அதேபோன்று இன்றைய மாணவர்கள் ’ஆல் பவர் டூ த பீப்பிள்’, ’எல்லா அதிகாரங்களையும் மக்களிடம் ஒப்படையுங்கள்' என்ற முழக்கங்களை எழுப்பினால், அது மிகப் பெரிய பலன் தரும். அச்சமயம் நான் கைது செய்யப்பட்டு அலிப்புரம் சிறையில் இருந்தேன். அங்கு ஹவ் என்ற வெள்ளைக்காரர் தான் சிறைக் கண்காணிப்பாளராக இருந்தார்.
ஒரு கொடூரமான காலம்:இவர் சிறைக்குள்ளேயே தியாகிகள் மீது அடிக்கடி தடியடி நடத்துவார். அத்தனை கொடூரமானவர். வெள்ளைக்காரன் குதிரை லாயங்களாகப் பயன்படுத்திய கட்டடங்களில்தான் எங்களை அடைத்து சித்ரவதை செய்தார்கள். 20 குதிரைகள் இருக்க முடிகின்ற இடத்தில் நாற்பது நபர்களை அடைத்து வைத்தார்கள்.
படுத்து உறங்குவதற்குக் கூட நாற்பது பேருக்கும் இடம் கிடைக்காது. இரவில் மல ஜலம் கழிக்க வேண்டுமானால், சட்டி பானைகள் இருக்கும். மூன்று வேளை உணவு நேரத்தில் மட்டும் திறந்து, மோசமான உணவைக் கொடுத்து மீண்டும் அதே கொட்டடியில் அடைத்துவிடுவார்கள். நாங்கள் எங்கு இருக்கிறோம் என்பது யாருக்கும் தெரியாது. கடிதப் போக்குவரத்து கிடையாது.