’யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்’ என்ற ஒரு புகழ்பெற்ற சொற்றொடர் தமிழில் உண்டு. ஆனால் அந்த சொற்றொடர் புகலிடம் தேடி தனது சொந்த நாடு, மண், வீடு, உறவுகள் அனைத்தையும் விட்டு உணர்வுகளையும், ஏக்கங்களையும், சோகத்தையும் சுமந்து அடுத்த நாட்டுக்கு வருபவர்களுக்கு அந்த சொற்றொடர் தரும் பொருளை நாம் தருகிறோமா என்றால் அது இல்லை. அகதிகள் என்றாலே அவர்கள் நாதியற்றவர்கள் என்பது போன்ற பிம்பத்தை இந்த உலக சூழலும், மனிதர்களும் ஏற்படுத்தி வைத்திருக்கின்றனர்.
ஏற்கனவே தங்களது சொந்த நாட்டை விட்டுவந்த மீளமுடியாத உளவியல் சிக்கலில் இருக்கும் அவர்களுக்கு நாம் கொடுக்க வேண்டியது அரவணைப்பை மட்டுமே. உலகளவில் அகதிகளின் தற்போதைய எண்ணிக்கை சுமார் ஏழு கோடி. நாள் ஒன்றுக்கு தங்களது நாட்டைவிட்டு வெளியேறுபவர்களின் எண்ணிக்கை 28,300 என்கிறது ஒரு புள்ளிவிவரம். தங்களது அரசியல் லாபத்துக்காக பல நாடுகளில் உள்நாட்டு போரை உருவாக்கியும், தங்களுக்கு எண்ணெய் வேண்டும் என்பதற்காக பல நாடுகளின் மீது வல்லாதிக்க அரசுகள் போரை ஏவியும் அகதிகளை உருவாக்கி வருகின்றன. அதனை மற்ற நாடுகளும் அமைதியாக வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன.
வல்லாதிக்க நாடுகளை எதிர்த்து எப்படி சண்டை செய்வது என்ற கூற்றை வளரும் நாடுகள் முன்வைக்கலாம். சரி சண்டை செய்ய முடியாது, ஆனால் அகதிகள் வருவது வளரும் நாடுகளுக்குத்தான். அவர்களிடம் வளரும் நாடுகளே வல்லாதிக்க நாடுகள் போலத்தானே நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு மணி நேரம் அகதிகள் முகாமுக்குள் சென்று வந்தால் அந்த வலி என்னவென்று புரியும்.
2015ஆம் ஆண்டு சிரியாவில் நிகழ்ந்த உள்நாட்டுப் போரால் பெருமளவில் அந்நாட்டு மக்கள் வேறு நாடுகளுக்கு தஞ்சம் அடைந்தனர். அப்போது தாய்லாந்து கடற்கரையில் அய்லான் என்ற மூன்று வயது சிறுவன் இறந்த நிலையில் கரை ஒதுங்கிய சம்பவம் உலகையே உலுக்கியது. அந்த நிழற்படத்தை கண்டு அனைவரும் மனம் உருகினர். ஆனால், அகதிகள் உருவாவது மட்டும் நிற்கவில்லை. அகதிகள் உருவாவதற்கு போர் என்ற ஒற்றைக் காரணம் மட்டுமில்லை. நில நடுக்கம், வறட்சி போன்ற காரணங்களும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. நில நடுக்கம் என்பது இயற்கை. அதை மீறி நம்மால் எதுவும் செய்ய முடியாது. ஆனால் போர், வறட்சி ஆகியவைகளை மனிதர்கள் தடுத்து நிறுத்தலாம். ஆனால் ஏனோ அந்த எண்ணம் மட்டும் எழ மறக்கிறது. எழ மறக்கிறதா இல்லை மறுக்கிறோமா என்பதை நாம்தான் கூற வேண்டும்.
உலகம் முழுவதும் இருக்கும் ஏழு கோடி அகதிகளில் 18 வயதுக்குட்பட்டோர் பாதிக்கும் மேல் இருக்கின்றனர். இளைஞர்களின் கையில்தான் இந்த உலகத்தின் எதிர்காலமே இருக்கிறது. ஆனால் அவர்கள் தங்களது பதின்ம வயதுகளிலேயே அகதிகளாக மாறுவது ஒருபுறம் என்றால் அகதிகள் ஆக்கப்படுவதால் அவர்கள் உளவியல் ரீதியாக சந்திக்கும் சிக்கல்கள் மறுபுறம். இளைய வயதில் உளவியல் ரீதியாக சிக்கல்களை சந்திப்பவர்களால் எதிர்காலத்தில் என்ன வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம் என்ற விபரீதத்தை வல்லாதிக்க நாடுகள் உணர்ந்தால் போதும் அகதிகள் உருவாக்கம் நின்றுவிடும்